donderdag 24 juli 2014

BIZARRE WERELD

Nationale Rouw

Al een week ben ik van slag. Nu is dat op donderdag gezien mijn wekelijkse chemokuur niet zo vreemd, maar het gaat nu ook om andere zaken. Vorige week zo om een uur of 18.00uur druppelde het nieuws van MK17 langzaam tot ons door. Niemand kon dit ongelooflijke nieuws nog geloven, en nu zit ik hier na een ontzettend zware werkdag, en na mijn middagrust te kijken naar die irreële beelden van talloze prachtig gepoetste Amerikaanse en Duitse zwarte bolides naast twee grote grijze vliegtuigen, die vandaag meer dan 40, zelfs 74 lijkkisten komen terugbrengen naar Nederland vanuit Charkov in de Oekraïne. Het gebeurt ook vandaag weer met hetzelfde gelijke ceremonieel als gisteren.

Gek genoeg kon ik me naast het kijken gisteren toch niet concentreren, en het is moeilijk om mijn gevoel weer te geven. Soms denk je. Zit ik nu gewoon twee uur of meer te kijken naar een stoet auto’s, en dan geef je antwoord in je hoofd, neen, dit zijn geen auto’s, maar de overblijfselen van de mensen die of voor hun beroep of juist voor vakantie of familiebezoek in dat toestel zaten. Mensen die plotsklaps rond vier uur vorige week van het ene op het andere moment uit de lucht geschoten zijn. Ongelooflijk. Vol van afschuw, heftig onder de indruk, en met de koude rillingen door het lijf lijkt zowel dit opvangen van de slachtoffers, zoals het gezamenlijk rouwen tot een nieuw uniek ritueel te verworden.

Het blijft een bizar aandoend tafereel, en het enige waar ik me gisteren erg aan geërgerd heb is alsof je aandacht en respect toont aan deze internationale groep slachtoffers, dat je dan geen aandacht hebt voor de andere doden die dagelijks vallen, of dat nu in Palestina is, in Nigeria, in Israël of waar dan ook. Ik heb gisteren ook tijdens de ceremonie gedacht aan de overleden in ons eigen gezin, en eigen familie, collega’s, vriendenkring en omgeving. Verdriet om welke reden dan ook is nl. niet te vergelijken, en waarom zou je mensen te weinig mimiek, verdriet, of pijn op hun gezicht gaan verwijten. Ieder gaat met verliezen, pijn en rouw op zijn eigen manier om en laat dat aub zo.

Voor de rest vond en vind ik het feit dat we dit belachelijke neerschieten van onschuldigen samen te verwerken, en elkaar daarin mogen en kunnen accepteren, niet hypocriet, sterker nog, ik hoop dat we vaker in staat zijn om dit soort onrechtvaardigheden gezamenlijk door te maken. Iedereen heeft hierbij steun van een ander nodig, en enige saamhorigheid zoals ik die zelf vroeger bijvoorbeeld van gezamenlijk actievoeren ook ondervonden heb.


Hier hou ik het vandaag bij. Ik hoop dat de andere slachtoffers snel retour kunnen komen.                  Jeroen

Geen opmerkingen: