vrijdag 31 mei 2013

Nahijgen.


Er zit een heel moe manneke naast me. Nahijgend van de lange strijd van bijna 6 maanden achter zijn kiezen. Een gevecht met zijn leidinggevende. Welles, nietes. Het bouwde zich langzamerhand op. Het leek op een morbide dans tussen hen tweeën. Zo van 1 stap naar voren en 2 stappen naar achteren. Zij was niet aanwezig om het uit te spreken want zij is een grote fan van de regels  a. Zij heeft altijd gelijk en regel b wanneer dat niet het geval is dan ga je terug na regel a. Een actie nodigt uit tot reactie en ik zag zijn stemmingen zoals in een achtbaan. Een kloppende bonk achter in zijn keel door het gebonk van zijn hart. Ik stop hem meestal want die reactie, de boosheid tonen maken hem zwak en ik zag haar instaat om hem naar zijn keel te grijpen. Langzaam daalde de spanning tot er weer een actie  harerzijds en het begon weer. Machteloosheid, woedde, verdriet vrat hem levend op en met zijn vermaledijde ziekte kan hij hier slecht tegen en als gevolg daarvan een gevecht tegen de pijn in zijn lijf. Gisteren was de apotheose aangebroken en zaten ze beiden elk met hun eigen “steun in Bange dagen”, de voorzitter en notulist en 2 leden van de commissie die waren aangewezen door de raad van bestuur. Nu zoekt hij rust om zijn vermoeide lijf heel langzamerhand de rust te gunnen die het zo nodig heeft. Hij kan niets meer doen. Alleen het lange wachten op het oordeel van de wijze mensen die naar hen luisterden.    

donderdag 30 mei 2013

HOORZITTING II


Door HOT 

Ik had vanmiddag de hoorzitting met mijn baas en de klachtencommissie. Ik werd inderdaad bijgestaan door iemand van de vertrouwenspersonen. Het was doodeng. Twee afgevaardigden die daar zaten namens de Raad van Bestuur en een voorzitster, een notulist, de beklaagde, mijn leidinggevende en haar vriendin van P&O, de man die er was om mij bij te staan en ikzelf. Er was eerst verwarring over het tijdstip en ik was er dus te vroeg. Goed voor de zenuwen. Een uur later begon de zitting. Als aangever van de klacht zat ik tegenover de klachtencommissie. Links zat mijn leidinggevende met iemand van P&O die haar bij stond, en de notulist. Er werden heldere vragen gesteld die lang niet allemaal gemakkelijk te beantwoorden waren. Mijn verhaal was vrij simpel, en mijn leidinggevende poogde de commissie  te overtuigen dat ik toch verantwoordelijk was ondanks het feit dat ik en het medicijn niet verstrekt had en ook niet afgetekend had. Het feit dat de verantwoording door mijn avondcollega al was overgedragen was aan de nachtdienst en die op haar beurt de medicatieboeken gecontroleerd had en geconstateerd had dat alle medicijnbakjes leeg waren en dat tegen mij vertelde had ik niet moeten vertrouwen, en volgens haar had ik desondanks toch zelf de boeken nogmaals moeten controleren, ondanks het feit dat het kwart over 23.00u was.
Ik snap dat het een lastig volgbaar verhaal aan het worden is maar het komt er mijns inziens op neer dat als er incidenten zijn protocollen niet altijd werken.
Toch is er ondanks het gevoel heb dat ik mijn verhaal ook goed heb kunnen en mogen verwoorden nog geen uitspraak. Daar heeft deze commissie volgens hun protocol nu ook weer 8 weken de tijd voor.
Wel werd ook overduidelijk dat mijn leidinggevende een ontzettend star mens is en ik denk dat dit mijn kansen op een overwinning groter maakt, maar dan blijft de volgende vraag. Kan en wil zij nog met mij werken?
Ook hier weet ik het antwoord niet op, en dat zal de ervaring uitwijzen. Wel zij ze dat ze het verschrikkelijk vond om aangeklaagd te worden. Ik kan jullie wel vertellen dat zo'n zaak aanspannen ook niet in mijn koude kleren is gaan zitten. Ik ben kapot.
Waar ik wel blij mee ben is dat ik deze zaak nu achter me heb al is de uitslag er nog niet. Nu alleen het afwachten nog.

Gegroet, in deel III de uitslag van dit bloedstollende geklooi.

Vandaag


vandaag is het zover. Hot is onderweg naar Delft. Wordt vervolgd.

woensdag 29 mei 2013

HOORZITTING

DOOR HOT


Hot heeft al een tijd niks meer vanzichzelf laten horen. Vandaag toch maar even een bericht. 24 December 2012 kreeg Hot een waarschuwing voor iets waar hij niets mee te maken had. Dik veertien dagen later volgde een soort van voorzichtig excuus, maar 29 januari 2013 herhaalde dit zich. Hij kreeg een waarschuwing voor iets waar hij geen enkele verantwoording droeg, en sterker nog indirect kreeg hij de opdracht van zijn leidinggevende om valsheid in geschrifte te plegen. Hierop werd hij kwaad en verscheurde de waarschuwing zonder de kans te krijgen uit te leggen wat er zich nu precies had afgespeeld. Gesprekken volgden, ook met de leidinggevende van de leidinggevende, die me vervolgens adviseerde naar P&O te gaan. Daar vriendelijk geholpen bij het schrijven van een protestbrief en voorlichting gekregen ovr wat ik eventueel verder kon doen. Zo gezegd zo gedaan. Een officiele klacht ingediend tegen mijn leidinggevende en een gesprek aangevraagd met de klachtencommissie en de vertrouwenscommissie medewerkers.
Nu donderdag 30 mei is het uiteindelijk de dag van de hoorzitting. Ik moet om 14.00u in Delft zijn en als het goed is is daar ook diegene van de vertrouwenscommissie die mij zal begeleiden cq bijstaan. Tegenover mij zitten de leidinggevende met haar maat van P&O, de voorzitter en de klachtencommissie. Op de leidinggevende na allemaal onbekenden van me.
Ik had gevraagd om een zitting met de vertrouwenscommissie voor bemiddeling maar daar wilde mijn leidinggevende niet aan. Wat het nu zal worden weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik blij zal zijn als het voorbij is.
Zo'n conflict waarbij ik echt niet weet wat ik fout zou hebben gedaan en waar anderen zich ook verantwoordelijk hebben verklaard neemt griezelig veel energie van me die ik eigenlijk niet heb. Ik hoop dat er een werkbare situatie overblijft tussen mijn leidinggevende en mezelf.

Ik hou jullie op de hoogte.

Lijnenspel


Lijnenspel oftewel wat is dit. Deze foto is genomen op Kop van Zuid. Het is een deel van iets. Wie weet wat dit is. Degene met het juiste antwoord krijgt van mij een pluim op je hoed. 

dinsdag 28 mei 2013

Dinsdagmiddag de 28ste.

Dit duurt nog eventjes voordat hij er zó uitziet.
Merlijn is jarig! Hij is 39 jaar geworden en nu begrijp ik zo langzamerhand wat er bedoel wordt van de opmerkingen. Zoiets van “Ach, ach, wat word ik oud. Het zal wel wennen”. Roen is naar zijn werk. Jesse en ik hebben het gebracht en op de terugreis lag ik even op de grond. Ik werd vriendelijk opgetild en tijdens het laatste stukkie bleef ik maar mompelen dat het een wonder is dat ik tot nu toe alleen nog maar een enkel heb gebroken. Ik moet toch ergens een adresje vinden waar ik getraind wordt om te leren vallen zonder schade. Waar, oh waar vind ik dat plekkie. Zucht.  

maandag 27 mei 2013

Lezen, lezen, lezen.

Ik lees me de laatste tijd te pletter. We zijn voor 6 maanden tijd geabonneerd op de krant “Trouw”. Ten eerste is die nu voor de halve prijs en deze krant houdt in dat we veel leeswerk ontvangen + een kleine tablet. Daarnaast krijgen we met fikse korting “De Groene Amsterdammer” ook dit magazine bevat veel leeswerk. Er komen ook nog 2 bladen aan. Een over kunst en de andere ben ik vergeten. Gewoonlijk gaan de dagen snel maar nu gaan de dagen als een bliksemschicht voorbij. Ik lees over het nieuws en daarna weer over de achtergronden van het nieuws. Oké, toegegeven, ik heb er zelf om gevraagd. Maar dat door de recessie de normaal dure nieuwsmedia ineens betaalbaar zijn daarvan ga ik genieten zolang het duurt.  

zondag 26 mei 2013

Afvalmaterialen


Het is heel eenvoudig. Men neme; verweerde plastic, liefst door een boom gegrepen. Laten hangen door weer en wind. Maak daar foto’s van in allerlei standjes. Werp ze in het fotoprogramma van je pc. Gooi de mislukte foto’s eruit. Daarna stop je de foto’s een voor een voor je neus. Daarna snij en knip je de foto in een voor jou goed formaat en zorg dat de compositie in balans is. Daarna gooi je de filters erover heen en kijk welke kleurstellingen je het mooist vind en sla ze op. Let op dat je ze zodanig opslaat dat je ze terug kunt vinden, anders kun je een eeuwigheid zoeken voordat je ze weer vindt. Daarna maak je een eigen weblog en plaats je een foto bij je stukjes. Dit doe je zodanig dat de lezer of kijker niet van verveling in slaap valt. Veel succes. 

zaterdag 25 mei 2013

Robs Grote Verbouwing?


Wanneer het kan kijk ik graag naar dit programma op de zaterdag. Het gaat over planten en bloemen en is vaak een sprookje. Waarom? We hebben geen tuin. Wel een balkon. Mooie bloemen in de kamer in pot of vaas? We hebben katten. Dus, stop ik mooie bloemen in de vaas, onze grote Knul haalt ze er weer uit. We hebben wel wat planten. De ene wordt als kattengras gebruikt en de andere is het de vraag van “Doet die het of doet die het niet”. Dus maak ik mooie foto’s van planten en bloemen. Deze is mooi met een stuk wild beest erbij.  Deze blijft bloeien en de katten talen er niet om. Ik gebruik voor dit soort foto’s de macro lens. Het resultaat is soms heel dromerig. 

vrijdag 24 mei 2013

Incredible Stringband


We hebben een tijdelijk abonnement op Trouw. Heel veel leeswerk en ook recensies van o.a. muziek. Onwillekeurig moest ik denken aan een groep de Incredible Stringband. Het is een band uit Ierland. Hun muziek is uniek. Zo ging ik langs You Tube voor een wat kort nummer. Helaas, allemaal duidelijk uit de oude doos. Dus is het hele album geworden. http://youtu.be/DgQuVeMOyAk Het is heerlijke muziek om weg te dromen. 

donderdag 23 mei 2013

Snuffelend door mijn bestand.


Ik ben weer eens bezig door mijn fotobestand te snuffelen. Kijken wat ik heb, de mooiste in een map stoppen en eventueel bijwerken enz. enz. Deze foto hierboven is  mijn eerste “werkstuk”. We moesten een of twee objecten nemen en met houtskool proberen deze op een vel papier te krijgen. Het hoefde niet exact te gelijken maar een impressie hiervan te maken. Dit gebeurt in het 1ste jaar en we waren met z’n drieën en gezamenlijk waren we aan het worstelen met de weerbarstige materie.  Nico ging in de laatste 10 minuten  kijken of we enige tekenkunde in onze vingers bezaten. In de uitleg wat “het experiment” inhield werd er verteld dat er geen tekenervaring nodig was. Tot zijn opluchting bezaten we dit wel en zou het niet zo droevig zijn dat hij met mensen moest werken die hier geen kaas van hadden gegeten. Mijn objecten waren een houten speelgoedtrein en een pluche beer. Ik omschrijf dit zo anders heb je een grote kans dat je warrig naar de foto kijkt en er geen jota van snapt. Dat’s zonde van je tijd. 

woensdag 22 mei 2013

Verzuring


Het is helaas weer zo ver. De verzuring van de spieren van mijn lief houdt hem fiks bezig. We zijn naar de dokter gegaan. Ik ging naar de Aldi en hij naar de prikster van het ziekenhuis. Met de buit kwam ik thuis en samen een heerlijk bakkie genomen. Het went en toch went het niet dat hij een beetje strompelend rond loopt. Ik zou het best even willen overnemen, maar tja, dat gaat niet. Hij slaapt nu. Ik ga met Jesse even een rondje lopen en hem daarna wekken. Je moet het ermee doen en gelukkig hebben we geleerd dat dit ook weer over gaat. Ik kijk naar buiten, het zonnetje schijnt en dat is ook niet slecht. 

dinsdag 21 mei 2013

SKVR

Snuffelend door mijn afbeeldingen kom ik weer bij de SKVR. Daar zat ik bij de groep “Het experiment” dat onder de bezielende leiding van Nico werd geleidt.. Hij gaf ons een thema en daar begon het geworstel. Dit vonden we een leuk gegeven en het had wat masochistisch. Waar beginnen we. Waarmee doe ik dit. Dit lijkt nergens op. Help ik kom er niet uit. He! Zo kan het ook. We waren een stel einzelgängers. Beeldend bezig zijn dat is wat ons verbond. Later kwam Roen erbij om dit alles te fotograferen. Het koste moeite en tijd voordat hij als niet schilder geaccepteerd werd. In al deze reportages die door beiden werden gemaakt zie je wanneer er een gezamenlijk werk werd gemaakt en en hoe we toch in staat bleken om samen iets unieks te maken. Nico zette alles op waar we mee moesten gaan werken. Of was er een heel groot vel tegen de muur of stonden er een aantal ezels klaar met papier erop. We kregen een thema en begonnen te schilderen terwijl we een glaasje wijn en lekkere hapjes te nuttigen. Na verloop van tijd stopten we en gingen verder schilderen bij de buurman/vrouw enz. Hoe meer glaasjes wijn hoe vrijer we werden. Ik heb hier altijd van genoten. 

maandag 20 mei 2013

Nieuwe bril


Ik heb een nieuwe bril gekregen
Heeft een lange reis gemaakt
Zodat die nu op mijn neusje staat
Gekregen van een nieuwe vriend.
Maakte me denken aan een oud gezegde
“Een vreemde is een vriend die je nog niet kent”. 

zondag 19 mei 2013

Thematafel



Gisteren stond ik zoals gewoonlijk in de WW. Als etaleuse had ik de eer om de thematafel om te bouwen. Al doende met het leeghalen van de vorige thema liep ik heen en weer om alles een plakje te geven. In de kelder zag ik een aantal uilen naar me loeren. Ik dacht dus “Eureka”. In de winkel stonden er nog enkelen op de schappen. Dan volgt er natuurlijk het vinden van de juiste onderzetters, blokken hout en kistjes om de uilen op te laten vallen. Mijn collega vroeg of ze me kon helpen. Ik stelde voor dat ze wanneer de tafel klaar was ze zou gaan kijken hoe ze het vond. Daarna volgt het dreutelen. Het neerzetten, kijken, verplaatsen, kijken, opnieuw herschikken tot dan ik denk dat het af is. Riep mijn collega en dit keer was ze het met me eens. Ook staat er heel afwijkend van de uilen ook een zwarte kat en zwarte muis op de tafel, denkend aan de film “The owl and the pussykat. Dus die moesten er ook bij. 

Muziek voor volwassenen.



Altijd als ik Johan Derksen op de televisie zag ergerde ik mij aan hem. Die haartjes, die snor, die sigaar dat parmantige, gelijkhebberige. En waar gààt het over. Over voetbal. Lekker belangrijk. Voetbal is, eventueel, om te doen. Niet om over te leuteren tot in het oneindige. Snel doorzappen dus.
Maar ik heb mijn mening over Johan Derksen  moeten wijzigen. Ik ben nu een groot fan van hem.
Dat komt door het onvolprezen muziekprogramma ‘Muziek voor volwassenen’, dat hij elke zaterdag van 09:00 uur tot 12:00 uur op Radio Rijnmond presenteert en samenstelt. Dat is een geweldig muziekprogramma voor een oudere jongere zoals ik, met enerzijds een afkeer van klassieke muziek, maar evenzeer een afkeer van de nieuwe populaire muziekstromingen zoals dance, rap en wat dies meer zij, om maar te zwijgen over de plaag die sky-radio heet, weliswaar popmuziek voor mijn leeftijdscategorie maar zo veilig en braaf dat ik er beroerd van wordt. Muziek die nergens mag schuren en alleen maar mag behagen. Daar krijg ik jeuk van op moeilijk bereikbare plaatsen.
Nee, dan Muziek voor volwassenen. Daar luister ik graag naar via mijn pm3 speler, als ik zaterdags ga joggen of op mijn werk, als ik op zaterdag de pineut ben.
Pop, rock, soul, country, blues van alles. Oude opnames maar ook nieuwe, onbekende artiesten, vaak van eigen bodem, maar net zo lief uit Scandinavië, Duitsland en natuurlijk Amerika. Johan doorspekt zijn programma met anekdotes over hoe hij aan die muziek is gekomen. In gespecialiseerde winkeltjes of door de artiest zelf verkocht bij concerten. Het plezier en enthousiasme druipt er vanaf.
Naast beroepsvoetballer en sportjournalist is hij ook manager van Cuby & the Blizzards geweest, vandaar zijn affiniteit met muziek en artiesten.
Hij maakt van zijn podium gebruik om te fulmineren tegen andere muziekprogramma’s, die volgens hem niet onafhankelijk zijn maar lijstjes van de platenmaatschappijen opkrijgen met wat zij moeten draaien.
Ook nodigt hij zijn luisteraars nadrukkelijk uit om per email te reageren op zijn programma. Dat heb ik een keer gedaan met het verzoek om eens iets van Willy Deville te draaien en verdomd, hij regeerde meteen. Op sympathieke toon, ook nog. Hij had Willy, zoals hij hem aanduidde, nog kort voor diens dood gesproken en hij was ook een verklaard liefhebber van zijn muziek. Hij zou hem zeker eens draaien. En inderdaad, na een tijdje heeft hij heel programma aan Willy Deville gewijd.
Zo irritant als hij is op televisie, zo gezellig is hij op de radio.
Muziek voor volwassenen, radio Rijnmond. Luisteren op zaterdagmorgen!

Laaglander.



vrijdag 17 mei 2013

Fluiten in het donker.

Jaren geleden wenste ik dat ik fluiten kon. Helaas, was dit wishfull thinking. Wat had ik dan wel? Ik had een van de 7 schoonheden. Wat is dit? Vroeger werd me geleerd dat wanneer je een van die schoonheden bezat je de mannen niet van je af kon slaan. Kuiltjes in de wangen is er een van, ik had een spleetje tussen mijn middentanden. Daar was ik blij mee en voelde me mooi. Maar op de een of andere manier lukte me het niet om te fluiten. Wat ik ook deed. Op z’n hoogst lukte het me een fluitketelgeluid ten gehore te brengen. Dit tot groot verdriet van Roen en onze trouwe viervoeters. Tot de grote dag kwam waarop een van die tanden vervangen moest worden door een nep tand. De tandarts zette deze nieuwe tand dicht tegen de andere aan en ik had ineens geen spleetje meer! Waarom had ik niets gevraagd aan de tandarts en waarom werd me niets gevraagd. Het kwam niet in me op dat hij dit ging doen. Verwonderd keek ik in de spiegel, weg schoonheid, weg het fiere gevoel. Het was ineens héél anders. Het duurde een tijd lang voordat ik hieraan wende. Mijn boosheid zakte en het leven ging verder. Maar, ik probeerde weer eens te fluiten, ik ben eigenwijs, en warempel het lukte! Ik kon een wijsje fluiten. Wauw. Elke nadeel heeft echt ook soms een voordeel.    

donderdag 16 mei 2013

Straatfotografie 2


Om terug te gaan naar het vorige blog met foto op de Kop van Zuid te Rotterdam. Wij waren op die dag niet de enigen die op het idee kwamen om in de stad te cruisen om te kijken of er iets de moeite was om op de gevoelige plaat te zetten. Ongetwijfeld komen er nog meer foto’s uit deze reportage maar dan is de titel “Lijnenspel”.  

woensdag 15 mei 2013

Straatfotografie


Deze titel komt regelmatig voor en dat blijft zo. De reden? Buiten zie ik zoveel. Ik weet nooit wat ik tegenkom en dan is de interactie cruciaal. Binnen fotograferen gaat me niet zo best af. De belichting. That’s not my cup of tea, zeggen ze in Engeland. Bovendien gaat het spontane weg. Alhoewel we veel licht vangen in ons appartement en de beesten blijven, tja. Deze foto is genomen op de kop van Zuid en de compositie samen met de gevallen fiets geeft het een 3d beeld. 

dinsdag 14 mei 2013

Familie Laaglander op Kostelijk Kos


De winter was lang en koud, de lente is nat. Ik heb enorm de pest aan koude, nattigheid en duisternis. Vooral in combinatie. Ik vind een winterdepressie dus eigenlijk heel logisch. Een goede reden om een vakantietje in te lassen. Met het gezin naar Kos, dus. Acht dagen zon, warmte, ontspanning en all inclusive, dus veel lekker eten & drinken.  Ja, de ideale manier om te ontwinteren en vast een basis ‘bruin’ aan te leggen voor de zomer.
Mink naar het pension, de kat wordt door de buren verzorgd en de auto naar het auto-hotel, een goedkoper alternatief voor langparkeren dan op Schiphol. Je schijnt daar wel mee uit te moeten kijken; sommige combineren het parkeerbedrijf met een autoverhuurbedrijf. (Win-winsituatie voor de malafide ondernemer.) Dat hebben wij gelukkig nog niet meegemaakt.
Het vliegtuig zat vol mensen met hetzelfde oogmerk als wij: vakantie! Veel kleine kinderen. Dat was wel gezellig. Voor me zat een hele lieve dreumes over de stoelen heen te lonken. De reis verliep voorspoedig, maar het kost je toch een dag en het blijft vermoeiend. Luxe problemen, dat wel.
Het complex is tegen een heuvel aangebouwd. Voor onze familiekamer moet je een lekker stukje klimmen. Als je dat niet wil brengen ze je met een golfkarretje naar boven, net zo makkelijk. In het restaurant zit een man met een bontmuts op zijn grijze haar, onee, het is een schoensmeerbruine pruik. Ik heb hem de hele week met die heugafeld-tapijttegel zien lopen. Hij zal geen koud hoofd gehad hebben.
Alleen maar in de zon zitten kàn natuurlijk niet. All inclusive is voor ons soort mensen eigenlijk sowieso not done; je hoort naar een authentiek boerderijtje in Toscane te gaan en je daar bezig te houden met hogere kunst en dergelijke.
Goed, zijn we op de fiets naar Kos-stad gegaan. Dat ging prima, de heuvel af. In Kos is een fietspad langs het water. Het loopt langs het strand, langs een jachtwerf en langs een boulevard. Daar hebben we het kruisridderkasteel bezocht. Het is een enorme ruïne. Er zijn ook invloeden van het oude Griekenland en van latere perioden terug te vinden. Vanaf de muren kijk je uit over de zee. Met een beetje fantasie zie je de vijandelijke  Ottomaanse schepen naderen en met hun kanonnen op de muren schieten. De Turken zijn er ook weleens de baas geweest; er staat een minaret te domineren. De ruïne wordt nauwelijks onderhouden, laat staan gerenoveerd. Het hele complex is overwoekerd met goudsbloemen, klaprozen, gras en ander onkruid. Het zou weinig moeite kosten om antieke voorwerpen, bij voorbeeld stukken van een beeld, mee te nemen. Als er geen andere bezoekers zouden zijn waande je de archeoloog die daar voor het eerst kwam. Midden in het kasteel is een superlomp betonnen bouwsel neergezet. Ik dacht eerst dat het een bunker was. Maar blijkbaar is het voor wetenschappelijk onderzoek want er lagen allerlei antieke stenen items onder een afdak. Het gedeelte van het kasteel waar je niet hoeft te betalen is beklad met graffiti.
De fietstocht terug, omhoog was zwaarder, maar dankzij de versnellingen goed te doen.
We hebben ook een boottocht gemaakt. Op een prachtig houten zeiljacht.
Het schip, aartsengel Michael geheten, was lekker volgeboekt. Steeds dachten we dat er nu wel geen mensen meer bij zouden kunnen, liepen er weer een paar de loopplank op. Het leek wel een Bengaalse veerboot of een vluchtelingenboot. De bemanning bestond uit de man die ons de kaartjes had verkocht, type zijen sok, en twee kleine stinkende mannetjes, de kapitein en de kok.
 We zouden vandaag ook daadwerkelijk gaan zeilen, had zijen sok ons beloofd en hierin was hun arrangement uniek: geen enkele andere boottocht zeilde ècht. Het was hun unique selling point. In de stuurhut hingen twee crucifixen, drie Madonna's met kind en een Turks boze oog. Kennelijk hadden ze veel hulp 'van boven' nodig. De tocht was goed. Er was weliswaar niet voor iedereen plaats op het zonnedek maar niet iedereen wilde daar zonnen. Er gaan veel makke schapen in een schip. Eten en drinken was goed verzorgd. In een piepkleine baai legde hij aan op een rotsig strandje en de kok sloeg aan het barbecueën. Dat kon hij goed. De gasten konden een zwemmetje doen. We zijn ook nog naar een dorpje op een eilandje geweest. Vòòr een winkeltje zat de kok. Zeker zijn familie. Ze hadden een Mink-achtig hondje. Mogelijk een broertje van Mink, want die is afkomstig uit Griekenland. We zijn ook nog naar een strand geweest met zand. Dat was heerlijk. Onderweg hebben we dolfijnen gespot.
 Er waren twee Russen in het gezelschap die samen een fles Jack Daniel's whiskey havenmeester hebben gemaakt, naast de nodige biertjes en wijntjes. Ze hadden overal schijt aan en waren steeds als laatsten, te laat terug aan boord. Er was een gescheiden vader met twee jongens die heel de tocht niets anders dronk dan plastic bekers rode wijn. Hij moet er minsten 20 van hebben weggewerkt. Op het eind van de tocht was het helaas te laat om de zeilen nog te hijsen en er stond ook te weinig wind, zei Zijen Sok. Ik denk echter dat er te veel mensen waren om met het zeil te kunnen manipuleren, maar dat kon hij natuurlijk niet toegeven want dan zou hij moeten erkennen dat hij teveel gasten had meegenomen.
In de week heb ik precies het derde deel van de Millennium triologie, 600 bladzijden, kunnen lezen, het enige deel dat ik nog niet gelezen had. Zulke boeken lees ik alleen in de vakantie. Ik kwam het toevallig tegen in de receptie van het hotel, ten behoeve van de gasten en ik dacht: kip ik heb je.
Nu zijn we weer terug en aan het werk. Het weer is nog niet veel soeps maar de zomer komt er onvermijdelijk toch wel aan.

Laaglander.



Meditatief Werken


Ik hou hiervan. Malletje maken en een muntje voor de cirkel. Elke bloem apart tekenen met een markerpen. Lekkere muziek op de achtergrond en heel langzaam wordt de ene bloem vergezeld met velen. Ook omdat zwart/wit zijn eigen charme heeft.

maandag 13 mei 2013

Oosterse courgettesoep


2 courgettes
Rood pepertje
1 blik kokosmelk
Bouillonblokje
Koriander
1 ui
1 teentje knoflook
Olijfolie
Rasp de courgettes. Snij de pepertjes in reepjes. Wanneer je niet van te pittig hou haal de zaadjes eruit. Snij de ui in stukjes. Fruit de ui, pepertje en fijngesneden knoflook op een matig vuur. Voeg de courgette langzaam erbij en fruit deze mee. Voeg water toe met de bouillonblokje en breng dit aan de kook. Snij de koriander in stukken en voeg deze aan de soep toe. Haal de staafmixer erdoor en voeg de kokosroom erbij. Vul de soep aan met de kokosmelk. Wanneer de soep te dik is vul je dit aan met water. Is de soep te flauw gooi er wat maggi erbij.  Maak wat soepstengels van bladerdeeg met sesamzaadjes. Eet smakelijk.


zondag 12 mei 2013

Bloemen


Roen en ik hadden afgesproken dat we vanmorgen langs de Vijfsluizen zouden wandelen met onze geliefde Jesse. Een tijdje geleden liepen we met z’n tweeën, Jesse en ik, daar en ik zag allerlei kleine bloemen die erom zaten te schreeuwen om gefotografeerd te worden. Die tic heb ik van mijn ouders overgenomen om de bloemen in het wild te koesteren. Ook onkruidbloemen zijn op hun eigen wijze “mooi”. Vroeger hielden we thuis een bloesemtocht in deze tijd van het jaar. We woonden niet ver van de Betuwe waar dan de fruitbomen bloesemden. Toentertijd waren die bomen nog bomen in plaats van mini boompjes. Voor het gemak van het plukken zijn zij zo gemanipuleerd . Het was altijd een feest voor het oog. We zijn niet ver gelopen maar dank zij de moderne techniek heb ik toch een aantal mooie bloemen digitaal geplukt. 

zaterdag 11 mei 2013

Gecombineerde dag.


Op de zaterdagen sta ik meestal in de WW winkel (Wereldwinkel). Meestal is de zaterdag voor Moederdag een aantal evenementen in Schiedam. Er is dan ook de molendag en Fair Trade dag tegelijkertijd. Alle molens zijn dan open en er staan diverse kramen bij. Ook worden er dan diverse acties in de WW winkels gehouden. Dit jaar is het thema Groen. Er loopt een groene loper door de stad, de recycle artikelen zijn in de aanbieding. Vaak loopt er een medewerker met een of ander kleinigheidje rond om de mensen binnen te lokken. Het is raar dat het deze dag bijna altijd slecht weer is.  Zo stonden Roen en ik op die dag bij een kraam. Het was toen erg stormachtig. De penningmeester Toos kwam langs met haar man en zij nam het kort van ons oven zodat we even konden lopen. Toen we terug kwamen bleek dat  de kraam door een windvlaag was omgekukeld en Toos er een gebroken pols aan had overgehouden waar ze maanden lang last van had. Van dit soort dagen houden we toch wel verhalen over, zoiets van “Weet je nog?” Trouwens, de omzet viel altijd tegen, dus staan we dan niet meer met een kraam. 

vrijdag 10 mei 2013

Spelende kat


Een tijd geleden ontving ik via de mail dit leuke filmpje. Een kat die niet speelde met een bal, veertje, levend vogeltje of muis. Deze speelt op de piano en het klinkt helemaal niet slecht.



donderdag 9 mei 2013

De Verrassing.


Wat zal ik schrijven over de verrassing die in de grote rode doos zat? Toen wij (Jesse en ik) Roen van zijn werk ophaalden en ik met grote nieuwsgierigheid naar de inhoud vroeg zag ik om zijn lippetjes een glimlach, vertelde hij dat dit voor ons beiden was. Jesse had haar verassing al binnen. Roen begeleidt in zijn werk o.a. Verslaafden. Dit mag ik niet zo schrijven want volgens de verzekering is verslaving geen ziekte meer. Met een pennenstreek zijn zij allen gezond verklaard. Wat een opluchting, er zijn minder psychiatrische in het ziekenhuis, dus is er een grote bezuiniging in de gezondheidszorg uitgevoerd. Dat deze voorheen zieken de maatschappij tot last zijn en dan kunnen deze in penitentiaire inrichtingen of gewone gevangenissen geplaatst worden en dan hebben de ontslagen gevangenisbewakers weer werk. Dat dit veel meer kost is niet erg want het komt uit een ander potje. Maar dit is een ander verhaal. Jesse kreeg een heel duur hapje, baby paling. Het zat in een bakje en ik schat zo’n anderhalf ons dus dit grapje kost ong. € 150,-. Dit wordt in onze zuidelijke landen als een delicatesse beschouwd. Als ik een recept had zou ik het naar huis meegenomen hebben en ik zou het met plezier verorberen. De collega’s en Roen keken er naar en er liepen rillingen van afschuw over hun ruggengraat. Wat een watjes. Wat zat er dus in de doos? Een tablet, nl. een Samsung notebook, de Ferrari onder de notebooks. Ik dacht “??!! WAT”. Stralend keek mijn lief me aan en ik kon niets anders dan stamelend vragen wat we er mee kunnen doen. Het blijkt alles wat we nu doen met onze notebook, alleen is deze kleiner en kan overal meegenomen worden waar er wifi is. Hij zit nu naast me bijna alles te installeren. Blijkt dat onze firewall thuis deze ook beschermt, alleen buiten niet dus moet er toch een gedownload worden. Hij ziet er prachtig uit en ik zie wel wat ik er mee kan doen. Wordt vervolgt.  

woensdag 8 mei 2013

De Rode Doos



Gisteren zaten Roen en ik achter onze eigen pc en ik ontving mail. Ik hoorde een diepe zucht naast me en zag een blik op mijn scherm. Niet kijken, werd ik verordineerd. Dus drukte ik het weg. Ik ken dat gevoel. Je bestelt een verassing en het lukt niet. Het zou vanmiddag komen, alleen had ik een afspraak en moest weg. Dus maakten we een afspraak met de buurman, de kapper. Ik kwam terug en ontving de rode doos, bracht het naar boven en legde die op de bank. Ik deed mijn ding. Liep regelmatig langs de bank en zag die doos. Wat is dit? Wat zit erin? Is het misschien een….? Ik weet het niet! Zal ik het stiekem openen en weer dichtmaken? Nee! Roen ziet het. Zucht. Aaaah! Ik wil het weten. Ik ga maar tv kijken, lezen, koken, eten of ik ga iets doen zodat ik die verdomde rode doos niet zie. Vanavond wanneer Roen thuis is zal ik het weten.
PS De maten zijn 30 bij 21 bij 21. Ik ben zó nieuwsgierig. 

dinsdag 7 mei 2013

Recept: Yoghurt dipsaus.


Griekse Yoghurt
Knoflook
Bieslook; verse of gedroogd
Mint verse of gedroogd
Doe de yoghurt in een kom en voeg daar de andere ingrediënten erbij. Roer dit door elkaar en voeg daar na smaak eventueel honing of olie erbij. Dit is lekker als dipsaus bij de barbecue, chips, enz. Het smaakt overal  bij. Eet smakelijk. 

maandag 6 mei 2013

Portret door mijn Lief.


Ik zit regelmatig op te scheppen dat ik door de tijd heen mijn lief als fotomodel gebruik of misbruikt. Dit hangt er vanaf of de foto geslaagd is. Zo zet hij mij ook voor de lens neer. Af en toe denk ik dan “Oh, wat lijk ik op mijn zus” en delete deze dan We konden niet zo goed samen door een deur. Nu nadat ze het leven heeft verlaten denk ik wat vaker aan haar. Vroeger was het van dat we totaal verschillend waren. Nu vermoed ik steeds meer dat we eigenlijk op elkaar leken. Dan zie ik hoe een mens van mening kan veranderen. Dit portret lijk ik toch wel op mezelf en dat bevalt me eigenlijk beter. 

zondag 5 mei 2013

We zijn verwend.



Gisteren zijn we naar het Oosten van ons kikkerlandje geweest. Om precies te zijn vlak bij het “Huis der Adelaars”. Daar wonen onze lieftallige zoon heer Lijn met zijn liefje en kinderen. We hadden de spullen ingepakt die we van plan waren mee te nemen. Dus mijn nieuwe e reader, achtergelaten spullen, het cadeau voor Miezemous en de erfenis van mijn moeder voor Lotte nl. een gouden ring met onbekende steen. We raadden haar aan om naar een juwelier te gaan om te vragen welke steentje dit is en of de ring nog in goede staat is. Wat werden we verwend. V.a. binnenkomst met koffie, lunch en avondeten met daar tussen in een goed glas. Lijn liet ons allerlei voor ons nieuwe musici horen. Waarvoor heb je kinderen en kleinkinderen. Ze zijn er deels om ons de nieuwste muziek en bands te laten horen. Zo blijven we bij. http://youtu.be/oiMZa8flyYY   We hebben een grote stripverzameling en dat is alom bekend en we kregen 2 stripboeken: “Verzwelg me” van Nate Powel voor Roen en ik kreeg Bardín de Surrealist van Max.   Om deze in stijl te lezen gaan we een fijn muziekje opzetten met daarnaast iets lekkers te drinken en dan is het genieten geblazen! Dus vanuit deze blog; Bedankt. 

donderdag 2 mei 2013

Those were the days


Zo af en toe word ik wakker met een lied in mijn hoofd dat de hele dag in mijn hoofd zit en maar niet weg wil gaan. Soms neurie ik  het en soms zing ik het. Vandaag is het een lied van Mary Hopkins. De titel staat hier bovenaan. http://youtu.be/gVdOQvx379Y Het is uit het jaar 1968, een goed jaar voor muziek. Dit nummer vergelijk ik soms met een fles wijn. Hoe ouder ik word des te meer kan ik me inleven in de tekst van dit nummer. Het is en blijft een vrolijke, weemoedige song. 

woensdag 1 mei 2013

Station fotografie



We zijn fervente OV gangers. Dan kunnen we wel klagen dat NS het zo slecht doen maar in de file staan daar heb ik nou een hekel aan. Je zit vast in een blik op wielen. Dan kun je geen kopje koffie bestellen op een perron, geen biertje nemen of geen boekje lezen. Ook raak je niet in gesprek met soms een aardige mede reiziger of gewoonweg uit het raam staren terwijl de wereld aan mij voorbij raast. Soms is het lekker om over de NS te klagen en dat is soms héérlijk om ergens over te klagen zonder dat je er invloed op heb. Wanneer we wachten op de trein op een perron pak ik mijn fototoestel en maak stiekem foto’s van de mensen die voorbij lopen, allen met hun eigen tred.