dinsdag 31 maart 2015

Opzij, opzij, opzij.


Denkend aan het lied van Herman van Veen loop ik heen en weer.
Met Meisje langs het Polderkanaal
Naar het Maasstadsziekenhuis in Rotterdam
Naar de Lidl in Nieuwland
Weer met Meisje langs de moskee
Dan heb ik het nog niet eens wat ik allemaal thuis doe.
Dus dit lied past bij vandaag.

maandag 30 maart 2015

Maandagmiddag


Roen slaapt maar zijn koorts is gebroken.
Goed nieuws dus
Vanmorgen gingen er 2 mannen langs onze brandleidingen in ons appartementencomplex controleren.
Hoewel dit elk jaar dient te gebeuren is dit nog nooit gedaan en daardoor moet er van alles gebeuren.
Stilstand is de dood in de pot
Er zijn maar 2 van de 18 aansluitingen goed bevonden.
We krijgen dus weer een offerte
Ook lieten ze zien hoe de diverse bewoners de vluchtroutes hebben afgesloten.
Dit is niet de 1ste keer dat ik het er hierover wil hebben maar mijn stem legt geen gewicht in dit debat
Werd aangeraden naar de brandweer te gaan en dit door hen te laten keuren.
Misschien helpt dit
Krijgen we een officieel document.
Misschien helpt dat.
Daarna wordt het praten, onderhandelen en een beetje dreigen.

Zucht!

zondag 29 maart 2015

Zonder titel.


De last van het instrument te dragen,
te berekenen wat het aan materiaal kost,
en nooit te weten dat het voor muziek is,
is de tragedie van een doof leven.

Uit 'Vuurvliegen' geschreven door Tagore. 

vrijdag 27 maart 2015

Traveler’s song

Hier lopen we regelmatig langs.

Roen slaapt. De medicijnen beginnen aan te slaan. Langzamerhand zie ik hem opkrabbelen. Het denken gaat wat helderder. Zijn interesses verbreden zich. Straks gaan Meisje en ik eventjes de wereld verkennen. Maak ik Roen wakker en gaan we samen naar de arts die hem behandelt voor deze ziekte. Niet dat hij er veel van weet. Dat heb je nu eenmaal wanneer je een zeldzame ziekte heb. Ondertussen zap ik in You Tube en vind deze pracht weemoedig lied.

donderdag 26 maart 2015

Een hele vreemde foto


Vroeger zou deze foto gezien worden als mislukt. Nu is het gewoon een hele vreemde foto.

woensdag 25 maart 2015

I’m Back

Zit ik me eens aan Freddy Krueger te denken met zijn kreet ‘I’m Back!’ De dokter belde met de uitslag van het bloedonderzoek van mijn lief. De vliegende prikster was gisteren binnen geweest, stopte een naald en trok wat bloed uit Roen zijn goddelijk lijf. De dokter vertrouwde het niet en kwam gelijk langs. Er werd de temp werd opgenomen en deze blijkt weer te fluctueren. Morgen wordt er weer bloed geprikt en er stond al een afspraak met de reumatoloog op as vrijdag. Maar eigenlijk weten we het al. De poly myositis is weer terug en gaat er weer gestrooid worden met de prednison. Zucht. Vandaar dat deze zin door mijn hoofd rondzingt en het is net zo eng als in de film. 

dinsdag 24 maart 2015

Straatfotografie


Deze foto is gemaakt op de markt in Delft. Ik volgde toen een fotocursus en we gingen ook op diverse hoogtes fotograferen. Nu kun je zien wat de kikkerstand inhoudt. 

maandag 23 maart 2015

Samen strompelen? Ja gezellig!

Zomaar een mooi plaatje van het www

Soms lijken we teveel op elkaar.
Roen met de griep en ik met de naweeën van de chiropractor.
Allebei verrekken we van de spierpijn.
Roen heeft er nog koorts bij, zo tussen de 38 en 40 graden.
Vrijdag was ik dus bij de chiropractor en die gooide zich helemaal in de strijd.
Kreeg ook nog een kleine verhoging onder mijn hak zodat mijn bekken gelijk staat.
Ik heb daar ook een warmte pack gekocht tegen de spierpijn
Dat kan me toch warm zijn na 2 minuten magnetron verhitting
Dat gebruiken we dus om en om.
We gaan dus steeds meer op elkaar lijken.



zondag 22 maart 2015

De eenzame dood van René Lelivelt


… suicide is painless / It brings on many changes / And I can take or leave it if I please, zongen ze vroeger, bij de tv-serie M.A.S.H.
    En zo is het maar net. Zelfmoord komt veel voor onder psychiatrische patiënten. Niet alleen depressieve mensen, ook jonge schizofrenen maken vaak de balans op, als ze een paar maal psychotisch zijn geweest. Voor een toekomst van opnames en crises bedanken ze en stappen bewust uit het leven. Of de patiënt heeft een dwingende stem die hem opdracht geeft een eind aan zijn leven te maken, dat bestaat ook. En er zijn mensen die niet echt depressief of psychotisch zijn, maar toch dood willen..  
    Hoewel ik veertig jaar in de verpleging werk, waarvan meestentijds in de psychiatrie, had ik nog nooit direct een suïcide meegemaakt. Als er een suïcide was, had ik net geen dienst. Stom geluk, want het is ook voor een professional bepaald geen pretje.  Maar onlangs was ik toch aan de beurt.
    Op een zondag was ik ingedeeld op de crisisafdeling. Ik wilde juist een sigaret draaien voor een patiënt die in de isoleer verbleef, toen collega Roel binnenkwam. Hij liep meteen op mij af en vroeg of ik mee kon komen. Ik wilde eerst het sjekkie draaien maar Roel drong aan: ‘nu meteen meegaan alsjeblieft’. Ik ging met hem mee, onderwijl propte ik het pakje shag in mijn zak. Hij liep naar de slaapetage van de open afdeling, ging een slaapkamer binnen en meteen naar de douche. Daar hing roerloos aan de kraan met een elektriciteitsdraad om zijn nek, zijn billen een klein stukje boven de grond, benen vooruit, hoofd opzij gebogen, René Lelivelt. Ik kende René wel, hij was eerder opgenomen geweest wegens zelfmoordgedachten. Tegenslagen zag hij snel als onoplosbaar.
    ‘Losmaken’, zei ik meteen. Ik tilde hem onder zijn oksels een beetje op en Roel haakte de draad los van de kraan. De lus zat los om zijn nek, niet gestropt. Ik legde hem plat en gaf hem meteen, mijn walging negerend, een mond-op-mondbeademing. Roel begon onderwijl een hartmassage te geven. Het was een beetje krap in de douche dus we sleepte hem de kamer in en gingen verder met reanimeren. Collega Jeannette  kwam binnen, door het alarm opgeroepen. ‘1-1-2 bellen’, riepen wij. ‘Reanimatie!’ ‘Heb je een ambu?’, vroeg ik. Dat is een soort blaasbalg, speciaal voor beademen. Ik vond die stoppelige mond van René weerzinwekkend en ik had weleens een ambu zien liggen in de medicijnkamer. Jeannette wist kennelijk niet wat een ambu was. Ze gaf me later wel een beademingsdoekje met een klein stukje plastic buis eraan, die ik handig tussen de tanden van René kon steken. Er stond een cartoonachtige afbeelding van een rode kusmond om de plaats aan te geven waar je moest blazen. Dat ergerde me. Maar het werkte prima. We bleven reanimeren. Jeannette of iemand anders had een AED, een automatische externe defibrilator  gehaald en die hadden we aangesloten. De stem uit het apparaat zei dat we door moesten gaan met reanimeren. Na een tijdje zei de stem dat er een analyse gemaakt zou worden. ‘Raak de patiënt niet aan’. Na een ogenblik beval hij dat we door moesten gaan met reanimeren. Na een minuut of wat hoorden we sirenes. Even later kwamen er, vreemd genoeg, brandweermannen en politiemannen binnen. Eén brandweerman nam het hartmasseren van Roel over. Ik ging onverdroten door met beademen. Ik kreeg de slag goed te pakken. René’s borst steeg en daalde zichtbaar. De masserende brandweerman naast me zei dat ik wel wat minder hard mocht blazen. Korte tijd later kwamen de verpleegkundigen van de GGD binnen. Die namen het beademen over met een ambu. Zie je nou wat een ambu is, wilde ik zeggen maar ik zag Jeannette nergens meer. ‘Jullie hebben het prima gedaan hoor’, zei iemand, ik denk een verpleger. ‘Hoe het ook afloopt. Maak jezelf geen verwijten, jullie hebben goed gehandeld.’ Tot dat moment had ik niets gevoeld. Ik was alleen maar bezig geweest, zonder aarzeling of twijfel maar door die opmerking werd ik juist onzeker, alsof er ook een alternatief zou zijn geweest. Toen ik de kamer uitliep kwam juist een in een rode overall gestoken GGD-arts binnen. Ze was per helikopter gekomen. De AED had intussen een keer of drie een analyse gemaakt en steeds bevolen door te gaan met reanimeren. Geen defibrillatie. Ik zag dat de dokter René een intraveneuze injectie gaf. Adrenaline, dacht ik. Dat stemde mij weinig hoopvol. Ik liep naar beneden. Ik wilde mijn mond spoelen vanwege de mond-op-mondbeademing. Ik werd aangesproken door een oudere politieman. ‘Kom even zitten’, zei hij, ‘wil je koffie? Het is niet niks wat je zojuist hebt meegemaakt. We zijn natuurlijk stoere mannen, maar zoiets doet toch wel wat met je.’ Toen voelde ik een onbenoembare emotie in mijn borst groeien en ik snikte het uit. Ik dacht dat als niemand zou hebben gezegd dat we het goed gedaan hadden en als die politieman mij niet had aangesproken, dat ik niets had gevoeld en zo weer had kunnen overgaan tot de orde van de dag. Het leek of zij mijn geschoktheid hadden opgeroepen.
   Hij vroeg mijn gegevens voor een proces-verbaal. Ik voelde me plotseling vermoeid. Ik ging terug naar de crisisafdeling. Vlak onder de oppervlakte voelde ik de emotie, tranen waren dichtbij. Een collega sloeg in een troostend gebaar een arm om me heen. Ik appte Marjan wat ik had meegemaakt.
    De geneesheer-directeur en de manager van de open afdeling, waren gearriveerd. René was dood. Er hing een gelaten sfeer. Er was recherche gekomen en een schouwarts. Gewone procedure bij een niet-natuurlijke dood.
    Een tijd later volgde een zogenaamde prisma-analyse. Onder leiding van een gespecialiseerde personeelsmedewerker werd de hele opname, behandeling en alle procedures en de zelfmoordgebeurtenis minutieus geanalyseerd. Hieruit werd geconcludeerd dat we niet anders of beter hadden kunnen handelen. Goed om te horen, al is het een schrale troost. 
    Ik vond het afschuwelijk om mee te maken. Ik ben in de zorg gegaan omdat ik mensen wil helpen. Natuurlijk lukt dat niet altijd maar zelfmoord went nooit.


Laaglander

donderdag 19 maart 2015

Ditjes en Datjes.

Het is een rustige dag vandaag.
Hoewel, mijn lief heeft de griep.
Dan komt zr. Els weer om de hoek kijken
Zorgt voor het eten en laat de hond uit.
Stuurt hem naar bed en beslist hoe laat zij hem weer wekt.
Komt zelf weer aan het lezen toe.
Er gebeurt dan zo weinig dat ze achter haar welgevormde oortje krabt en eigenlijk niet weet waar ze over wil schrijven.
Heb wel een mooie foto van het web geplukt
Dus heeft ze een kopfoto.

Tot morgen wereld. 

woensdag 18 maart 2015

Verwonderlijk

Voor het eerst ben ik gekraakt
Een aparte sensatie.
Dicht aaneen waren we.
Mijn botten worden geduwd, getrokken en in een richting getrokken.
Ze moeten weer in oude stand worden gezet.
Het is een intieme behandeling.
Lijkt soms op een dans
Kraken, doffe geluiden
Tot hij gereed is dan sta ik voor hem
Maak bewegingen zonder de gewende beperkingen.
Die komen weer terug met de verwachtte spierpijn.
Daarvoor kocht ik een hot kompres dat ik dagelijks ga gebruiken.
Tevreden keek hij naar mij en het werk zijner handen.

Vrijdag zien we elkaar weer. 

dinsdag 17 maart 2015

Beendergestel


Ik heb mezelf weer eens vergaloppeerd. Gisteren liep alles op rolletjes. Trapje op, trapje af. Buigen, rekken en strekken. Eventjes staan praten met een bakkie in mijn hand. Was leuk. Om 1 uur ging ik naar mijn afspraak bij de fysiotherapeut die mijn spieren knaait. Was ik mijn ov kaart vergeten dus was het naar huis lopen. Ik haalde het nipt maar daarna begon de ellende. Het lopen gaat de laatste tijd niet meer zo soepeltjes en heb een gratis scan door een chiropractor laten maken en die bevestigde mijn vermoedens. Mijn botjes lopen niet meer dan ze zouden moeten doen en in verloop van tijd verergert dit alles want ik word een dagje ouder. Dus loop ik nu met spierpijn rond en morgen begint de behandeling. Gelijktijdig neurie ik een oud liedje wat dit alles bezingt.

maandag 16 maart 2015

Vele handen maken licht werk


De winkel wordt onder handen genomen.
Na het afscheid van de Landelijke vereniging van wereldwinkels gaan we een andere weg
Dus mogen we de kleuren paars/geel niet meer gebruiken
We zijn lid geworden van een andere groep maar nog steeds een wereldwinkel en de nieuwe kleur is blauw.
Er is een tijdelijke winkel gehuurd dus zijn vanmorgen alle artikelen verhuisd naar het nieuwe pand, 3 winkels verder.
Alleen moeten we steeds een bult op of af.
Er waren mannen voor het zware sjouwwerk
Ik had onze bolderkar meegenomen, of liever gezegd, gisteravond gaf G me een lift met de auto samen met de kar.
Dat viel reuze goed en iedereen was blij met de kar.
De winkel is nu leeg en de nieuwe, tijdelijke, wordt nu ingericht.
Het gaat er goed uitzien.
Voor de rest?
Dit wordt ongetwijfeld vervolgd.



Moe en spanning


Stekelig struikgewas.
 
MOE,

Ondanks een goed en ontspannen weekend, waarin ik ook lekker geslapen heb, ben en blijf ik moe. Ik merk dat een week met 1 crematie, een suïcide, en een poging met alle emoties die daarmee samen hangen en los komen niet bij mij in de koude kleren is gaan zitten. Vanmorgen om 06.00u werd ik wel wakker door de wekker, maar desalniettemin draaide ik nog een keer om, en vervolgens nog een keer, daardoor moest ik me griezelig haasten. Ik was daardoor iets te laat, maar voel me belazerd, spierpijn, korzelig, kan maar moeilijk op gang komen en ben al blij dat ik uiteindelijk toch nog op mijn werk terecht ben gekomen. Daar aangekomen merkte ik gelijk dat ik me erger aan het feit dat er hier zo slecht gecommuniceerd  word. Daardoor gebeuren dingen niet op de handigste en logische manier, maar vaak dubbel en zonder dat de een op de hoogte is van het werk van de ander.

Soms worden mensen ook ingezet voor taken waar ze helemaal niet voor zijn. Zo zijn momenteel alle vaste personeelsleden van de afdeling waar het vorige week helemaal mis ging weg, en zitten er alleen een flexwerker en een zgn. activiteitenbegeleidster, die de ins en outs van de meeste daar aanwezigen niet kennen. En hebben de mensen die nu ergens in overleg zijn niet eens laten weten waar ze wel zijn. Ik zie het gebeuren en kan er toch niks aan of mee doen.

Ik heb uiteindelijk mijn eigen werk, behalve als het mis gaat zoals vorige week. Op zo’n moment komen de gebruikelijke zaken en mogelijkheden om in te grijpen en in actie te komen als vanzelf weer boven en ben ik gelukkig in staat om d.m.v. improviseren de boel toch wel weer in goede banen te lijden, maar wel met het gevolg dat zo’n beroep op mij extreem veel energie kost, en zo langduriger voelbaar is. Vooral de adrenaline en de emoties die dan boven komen drijven vergen veel van mijn lijf en geest. Ik ben overigens niet de enige waar de afgelopen week niet in de koude kleren is gaan zitten.

Genoeg hierover.

Gisteren middag waren we met goede vriend G, Els Meisje en ik naar Hoek van Holland. Het was lekker, maar er was wel een koude noord oostelijke wind. Op het moment dat we de duinen inliepen lieten we net als de vorige keren Meisje los en de eerste tijd ging dat goed, maar ze ontdekte vervolgens in het doods uitziende stekelige struikgewas veel leven en liet zich vervolgens meer dan een uur niet zien. G en ik zijn door dat heftige struikgewas gaan struinen en zagen wel wat Meisje zo leuk vond, nl. veel konijnenholen en keutels, maar geen Meisje. Na een dik uur struinen, roepen en zoeken melde ze zich bij Els en kreeg een brok long, gedroogde long, een lekkernij waar ook Jesse erg gek op is. Els liet mij roepende weten dat Meisje terecht was en ik heb het G ook laten weten, waarna we ons met veel moeite weer uit het struikgewas konden bevrijden. Wel waren we alledrie uitgeput van deze zoekpartij en hebben geruime tijd gezeten  op het muurtje langs de pier. Vervolgens hebben we ondanks weinig zin toch nog een eind met Meisje aan de lijn gelopen en hebben uiteindelijk nog een warme chocolademelk genuttigd in een strandpaviljoen.

Vervolgens zijn we teruggereden naar Vlaardingen waar G een lekker maal bestelde en dat hebben we daarna soldaat gemaakt. Heerlijk. We waren opgelucht dat Meisje ook weer bij ons terug was en die laat in haar groeiende zelfverzekerdheid zien dat ze meer durft en ook gerust een uurtje helemaal met zichzelf bezig kan zijn zonder aan de baasjes te denken. Ze vond de jacht op konijntjes eventjes wat belangrijker.

Vanmorgen toen ik om tien voor half zeven de huiskamer binnenkwam lag ze ook heerlijk opgerold te slapen in de troon van Els i.p.v. in haar grote eigen mand. Ze laat zien toch flink wat ondeugends in zich te hebben. Het is leuk te zien dat ze steeds meer zichzelf aan het worden is, maar dat is tegelijkertijd soms wel erg spannend.

vrijdag 13 maart 2015

Bollie en Billie (strip)


Wanneer ik me echt wil ontspannen pak ik de gouwe ouwe uit mijn strippenkast. Zoals ook met Bollie en Billie. Herkenning alom. Geinig getekend en met een milde humor die onsterfelijk is. Een aanrader dus. Bij het aanklikken van de volgende link kun je meer over hen lezen. Maar pas op eenmaal verslingert altijd verslingerd. http://nl.wikipedia.org/wiki/Bollie_en_Billie

Sodemieters


 
Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

donderdag 12 maart 2015

Regelen, regelen, en nog eens regelen,


 
Regelen, regelen, regelen,

Liep de communicatie tussen de diverse afdelingen, cq onderdelen binnen het ziekenhuis de laatste tijd niet zo soepel, dit is plotsklaps midden in de belangstelling. Er is eerst het nodige misgegaan, maar de direct leidinggevenden zitten nu alle medewerkers op de huid om er zorgvuldiger mee om te gaan en dit ook goed te rapporteren, zodat terughaalbaar zal zijn waar het misgaat. Aan mij is gevraagd op de communicatie en vooral het goed en vooral zorgvuldig invullen van formulieren toezicht te gaan houden.

Op dit moment staat het bij iedereen weer even op de voorgrond en als ik iets signaleer moet ik een seintje geven aan de direct leidinggevende die dan voor verdere aansporing zullen zorgen.

Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Nu op het moment komt overigens een mailtje binnen dat de papieren waar ik ruim drie weken geleden om gevraagd heb, binnen zijn en dat ik daarmee eindelijk de aanmelding bij een andere instelling kan afronden, en nu vijf minuten later is de aanmelding dus ook daadwerkelijk de deur uit, en zelfs de bevestiging van ontvangst heb ik al binnen. Nu is het even afwachten wanneer deze aanmelding daar ter plaatse besproken kan worden en of er aldaar een wachtlijst is. Dus we zijn er nog niet, maar voor deze betreffende patiënt zijn we wel een flinke stap opgeschoten.

Zo dat was een uitputtende morgen, maar wel de moeite waard.

Gegroet                                                                           Jeroen

woensdag 11 maart 2015

Afscheid

Vanmorgen namen we afscheid van een nicht uit de familie van Roen. We kregen een lift van een neef die de eer had de crematie te mogen verzorgen samen met zijn lief. Dus waren we er vroeg bij want dit alles vond plaats in den Haag en we hielden er rekening mee dat er file zou staan. Niet dus. Zo begon de dag lekker rustig terwijl we door het bos rond het crematorium slenterden en alles bijpraatten. Er kwam nog een neef bij en die liep even mee. Er werd verteld dat ze veel post hadden ontvangen. Allemaal van mensen die niet wilden of konden komen. We dachten met zijn vijven, dat wordt stil, heel stil. Tot een kwartier voor tijd de mensen kwamen binnendruppelen. Een aantal dat bestond uit de buren, familie van moeders kant, schilders clubje en opleidingsgenoten. Een aantal bekenden, tenminste hun gezichten kwamen me bekend voor en van sommigen wist ik hun naam. Omhelzingen, kussen en er werden handen geschud. Dit zijn de mensen die je alleen tegenkomt bij bruiloften en begrafenissen. Tegenwoordig is het helaas alleen bij het laatste. Het werd, om het raar te zeggen, knus, heel rustig, mooie muziek en gesproken door de neven waarmee ze groot is geworden en ieder vertelde hoe ze haar kenden of niet kenden. Leeftijdgenootje zijn was hier de bindende factor. Haar jeugd en hoe na haar vader overleed haar moeder en zij alles zelf moesten afhandelen want haar vader had een gigantisch kleermakersbedrijf dat uniformen maakte. Toen begonnen de hoofpijnen. Daarna ging haar moeder en werd ze steeds meer door haar pijnen ingesloten. Ze had niets meer dan dat. Toen er een diagnose werd vastgesteld voelde ze zich even gelukkig: ze was geen aanstelster. Daarna heeft ze haar conclusies getrokken en is gegaan. Iedereen vertelde met zijn eigen woorden en visie hoe dit proces is verlopen of hoe ze uit zijn leven is verdwenen. Over de onmacht om haar te helpen of tot steun te zijn. Er werd even gebeden en daarna was er even tijd voor een kop koffie en een koekje. Er kwam een zee van geroezemoes uit de zaal en werd er uitgebreid bijgepraat. Het was goed dat we gegaan zijn want er is met liefde afscheid van haar genomen.  

dinsdag 10 maart 2015

Een nieuwe bak


Een tijd geleden bracht de Irado van de gemeente een nieuwe grote oranje bak op onze stoep. We hebben al een bak voor de vuilniszakken, glas en papier en nu is er een plastic verzamelbak bij gekomen. Niet dat ik daar een probleem mee heb. Ik denk gewoon aan mijn oude dag later, heel veel later. Dat scheelt me dan veel schouwwerk. Alleen heeft dit consequenties waaraan we beiden niet hebben nagedacht. Trouw scheiden we de bups. We eten zelf veel fruit en groeten en een gps bak staat we niet. We hebben nu een grote dure vuilnisbak in de keuken staan. Mooi is die wel alleen is die nu verandert in wat je noemt: een fruitvlieg walhalla. Overal komen we ze tegen en Roen wordt hier knettergek van. Vanmorgen bij het cleanen en het verwijderen van residu de woef stond die bak dus open en ik begon met het zingen van: De aroma komt je tegemoet. Niet fijn dus. Gaan we weer in de discussie van als we de afvalbak van de slaapkamer naar de keuken verplaatsen? Die is ook mooi maar veel kleiner en dan? Roen zegt op het balkon en ik zeg: weg ermee want zo groot wonen we nou ook weer niet. Maar die bak kostte € 110,- Ook een bak die duur is geweest kan in de weg staan want zo groot is ons balkon nou ook weer niet. Hebben we weer een gespreksonderwerp erbij. We zien wel hoe het afloopt. Ondertussen schrijf ik nu dit stukje en luister naar het Esbjorn Srenssen Trio en mooi dat die spelen! 

maandag 9 maart 2015

Een mijl op zeven


Vanmorgen had ik een afspraak om 9,10 in Holy Vlaardingen.
Haalde de metro en was ruim op tijd
Stond bij de Tramhalte en nog steeds ruim op tijd.
Er rijden 2 trams met andere bestemmingen
Een Holy nr. 24  en de andere gaat naar Woudhoek nr.21.
Er gingen velen richting Woudhoek langs en die naar Holy had telkens weer meer tijd op langs te rijden,
Belde het bedrijf op om te vertellen dat ik verlaat was
Eindelijk de gewenste tram en ik zou het kiele kiele halen
Werden we op Bachplein verteld dat de tram niet verder ging en dat we op het volgende moesten wachten
Duurde 15 minuten stond het op het bord.
Dat werd ook weer 15 minuten verlengd
Terwijl de tram naar Woudhoek de een na de ander voorbij reden.
Dus in totaal, deed ik over de reis 90 minuten voor een afstand van een km of 4 á 5.
Het leek wel een stedentrip.



zondag 8 maart 2015

Murder she wrote.


We ontvangen 13th street weer sinds we van provider zijn veranderd. Kijken weer naar de oude serie die langs komen. Murder she wrote is er een van. De boeken zijn geschreven door Agatha Christie. Deze wordt vertolkt door de Amerikaans actrice Angela Lansbury. Zij speelt de rol niet onverdienstelijk. Deze serie is vaak vertolkt door diverse actrices en ik heb deze voor het eerst gezien dat Miss. Marple is gespeeld door Margaret Rutherford  en is voor mij dus de enige echte.

vrijdag 6 maart 2015

Straatfotografie

Dame met de hoed.
Ik heb een groot voorbeeld als straatfotograaf. Ed van der Elsken. Jeroen schonk me een aantal fotoboeken van hem en soms gebruik ik het als inspiratiebron. http://nl.wikipedia.org/wiki/Ed_van_der_Elsken Wanneer de straatfeesten zijn begonnen is mijn camera mijn grootste vriend. Ik loop rond, vraag soms toestemming of neem die foto gewoon zonder te vragen. Dan zijn de mensen gewoon zichzelf. Deze is vorig jaar genomen op het Eendrachtplein in R’dam tijdens de 1ste Koningsdag. 

donderdag 5 maart 2015

Afscheid


 
Sinds afgelopen dinsdagavond bevinden zowel Els als ik ons in een vreemd, onbekend gevoel. Dinsdagavond kwam het bericht dat een directe nicht uit Den Haag na een lang lichamelijk en geestelijk lijden een einde aan haar leven heeft gemaakt.

Nicht en ik hadden al sinds jaar en dag wekelijks of met wat meer tussentijds ’t laatste jaar telefonisch contact. Dat was lang niet altijd soepel verlopend of eenvoudig want het leek of nicht niet openstond voor alles wat er gezegd werd. Wat ook kan is dat zij door haar tergende pijnen waaronder hele erge migraine gewoon geen energie genoeg had om open te staan voor de aangeboden zaken, zoals doe een computercursus, of iets leuks, ga op vakantie, doe een cursus mindfulness of i.d.

Wat nicht ook heel erg vond is dat ze een zeur en een aanstelster genoemd werd. Wat dat betreft kwam na heel lang zoeken halverwege 2014 eindelijk een diagnose op tafel waaruit alle pijn een oorzaak kreeg. Ze bleek een heel bijzondere vorm van beenmergkanker te hebben en de behandeling startte direct, en was ook heftig. Dat maakte de gesprekken ook weer wat gevarieerder en we konden ervaringen met medicatie uitwisselen, en over acceptatie, want ook zij ging aan de Chemo.

Persoonlijk denk ik dat deze diagnose met het feit dat er dus wel degelijk een oorzaak gevonden was die nu serieus genomen werd, maar ook de toekomst een hele andere invulling gaf, heeft vast iets te maken met het afscheid van haar om afscheid te nemen van het leven.

Ik kan haar besluit dan ook heel goed begrijpen.

Ik merk ook dat ik vanaf het telefoontje mijn nicht niet meer uit het hoofd kan krijgen. Nu moet er natuurlijk ook een afscheids ceremonie georganiseerd worden, overleg met een uitvaartondernemer, de notaris die de nalatenschap die nog door haar vader op papier gezet is voor zijn vrouw en dochter, af te handelen. De afhandeling daarvan blijkt zoveel geregel te zijn dat we dat niet zelf gaan doen. Er is gelukkig wel voldoende geld voor handen voor dat soort zaken.

Maar kortom ik merk wel dat ik al sinds dinsdagavond mijn hoofd er niet helemaal bij heb. Gisteren maakte ik een stampot peen en ui die nauwelijks te eten was, en ook het maken van blogjes voor http://www.myntransportblog.com
Loopt voor geen meter. Ik heb zojuist ook aan mijn baas verteld wat de reden is van mijn betrekkelijke afwezigheid en die begreep onmiddellijk de impact van wat ik haar vertelde.

Op mijn werk doe ik alleen het hoognodige.

Ik weet ook nog niet precies wanneer een en ander zich zal afspelen want daarbij ben je afhankelijk van de begraafplaats en de agenda aldaar. Kortom het leven is afhankelijk van anderen, en daar doen we het maar even mee.

woensdag 4 maart 2015

dinsdag 3 maart 2015

I’am sailing.


Het blijft maar regenen. De hele dag door. Soms stopt het eventjes dan begint het weer. Ik hoop dan telkens wanneer Meisje en ik gaan lopen dat het droog is en blijft. Kreeg vandaag de nieuwsbrief van Twisted Sifter. Een fantastische site gevuld met foto’s, kunstwerken en video’s. Ik droom eventjes weg. De bovenste afbeelding bij voorbeeld. Gemaakt door Rob Gonsalves. Magisch realistisch een van mijn favoriete onderwerpen. Ik liet me even meevoeren en neurie dan een lied van Rod Steward: I’am sailing. http://youtu.be/FOt3oQ_k008 Misschien varen jullie een stukje mee. 

maandag 2 maart 2015

Shabby Chic


Vanmorgen keek ik wat weemoedig de kamer rond. Stof, haren en nog meer haren. Wat was ik vroeger verwend door Jesse. Zij was op en top een lady, of travestiet, hoe je het maar bekijk. Gebouwd als een atleet, een sprinter. Strak in het pak, spieren als staalkabels en haar hart dat een rustig ritme sloeg. Qua gedrag noemde ik haar een Miss Macha, gaf haar een vinger dan nam ze de hele hand en had nog niet genoeg.  Ze was ook voorspelbaar. Kreeg alleen in het voor en najaar een nieuw outfit en dan had ik het een tijdje druk met het haarvrij houden van onze stulpje. Deze dame genaamd Meisje is een heel ander verhaal. Slordig in het pak. Rustig aan dan breek het lijntje niet en slungelig in haar tred. Ze is lui, heel lui. Pas als de zon haar wakker kust dan is ze geneigd haar ogen open te doen en dan bestaan we ineens. Ze vernieuwt haar pak continu dus ben ik toch elke dag in de weer met bezem of stofzuiger. Wanneer ze in de mand ligt lijkt ze wel een voddebaaltje of ze is gewoon shabby Chic. 

zondag 1 maart 2015

Vernieuwd recept.


Ik ben de laatste tijd weer creatief aan het koken. De laatste tijd druk bezig met appelcompote. Hier is het vernieuwde recept.
1 kg gesorteerde appels
2 peren
Citroensap en wat geraspte citroenschil
Speculaaskruiden of kaneelpoeder.
Appels schillen, ontpitten en in stukjes snijden en deze in een warme pan met bodempje water deel voor deel toevoegen. Regelmatig roeren en zo af en toe wat water toevoegen zodat het niet verbrand. De peren schillen, ontpitten en in stukjes bij de appel toevoegen. De gaspit lager zetten, deksel op de pan en regelmatig proeven of alles gaar is. Grof met een garde roeren. Er hoeft door de peren geen suiker worden toegevoegd. Wel de citroensap, rasp en kruiden beetje bij beetje bij doen en regelmatig proeven totdat het lekker is. Eet smakelijk.

Mijn lief snapt bij tijd en wijlen niet wat me bezielt want de andere met de kaneel was al lekker en dus waarom weer andere kruiden? Tja, wat zal ik zeggen. Soms krijg ik de geest.