Ritme

Zo langzamerhand begint het weer terug te komen,

ons ritme van de dag.

Door die operatie en immobiliteit is ons takenpakket ernstig veranderd.

Ik loop meer, veel meer:

Met Meisje, met de boodschappenkar en naar mijn medische afspraken enz.

Kook weer bijna elke dag en doe kleine huishoudelijke taakjes.

Later halen we qua cleanen alles weer in.

Je kunt wel overdrijven.

Het was wennen voor ons beiden want Jeroen moet het laten leren.

Hij is zo gewend aan het doen en onnadenkend begint hij met bewegingen die nu: 'Not done' zijn.

Dan hoort hij een snauw van mij of voelt soms een meps.

Werkt dat niet dan roept zijn lijf hem tot de orde door de pijn.

Dan grommen we beiden naar elkaar en maken het weer goed.

Ik ben wel blij dat ik het een en ander heb afgezegd, anders zou het niet lukken.

PACEMAKER

Afgelopen Woensdag kreeg ik een SMSje van het Erasmus MC dat ik mijn afspraken op 2 oktober 2017 niet vergeten moest. Ik overal gekeken, maar ik wist nog van niks, tot ik gisteren(donderdag) per post ook een brief van het EMC kreeg, over welke afspraken het ging. Ik moet as. maandag op komen draven voor een reeks voorbereidende onderzoeken en een daaropvolgend medicatiegesprek over de operatie van 9-10+11 oktober, wanneer ik een pacemaker geïnstalleerd krijg. Ik ben blij dat het wachten zowel op die operatie als op de voorbereidingen nu voorbij is. Ik leef er nu al wel een tijdje naar toe, maar nu ik weet dat het er echt van gaat komen wordt het gewoon reëler. Nu het echt gaat gebeuren komen er ook weer nieuwe vragen op, en komen ook de zenuwen een beetje opzetten. Het is uiteindelijk toch wel weer een behoorlijke verandering aan mijn lijf, en weer een stap om de gevolgen van de Chemo te verminderen. En ik ben erg benieuwd of het de vermoeidheid waar ik sinds die Chemo mee te kampen heb daadwerkelijk zal verminderen. Garanderen kunnen ze het niet. Het enige wat ze zeggen is dat mijn hart met behulp van die pacemaker nog wat langer zal meegaan. Kortom het gevoel van ze dekken zich toch weer in kan ik niet helemaal schrappen. En gelukkig wil ik ook nog wel een tijdje langer meegaan op deze aardkloot.

IJzelleed.

Vreemd.
Normaliter zou ik nu in de winkel staan met een nieuwe collega die nu eindelijk eens in een normale rooster is ingepland,
Zouden we elkaar nog meer leren kennen.
Maar.. Door die vermaledijde ijzel loopt alles anders. 
Buiten glimt alles alsof de straten gelakt zijn.
Dus nam zij contact op met mijn collega en we spraken af om elkaar een paar uur later te zien want ik was bang dat ik in het zelfde schuitje zou belanden als de dame op de kopfoto.
Toch bleef het vreemd.