Zonder titel

Gekken staan niet onder bescherming van de goden.

Zij krijgen hun beschaving van capabeler gekken.

Uit het boek; Ringwereld.

Schrijver; Larry Niven.

Blz. 103 

Met rode koontjes

Lig, zit of hang ik op de bank

Een groot kop thee naast me.

Een groot cadeau van een FB vriend en hierdoor

zwerf ik door niet bestaande werelden

Bevolkt door dwergen, draken, gnomen, spoken en mensen.

Zoek ik uit welk volgorde de boeken zijn gesorteerd want het is toch wel handig met deel 1 te beginnen.

Fijn om ergens anders te zijn wanneer de muizenissen in mijn hoofd aan het knagen zijn.

Volgens mijn lief heeft hij hier nog veel meer hiervan.

Wie weet denkt hij aan mij.

Dat komt later wel.

Heeft niet iedereen zo’n kamertje waarin alles wordt opgestapeld? Daarin worden de spullen waar we of geen tijd, zin in hebben om deze op de juiste plek te zetten. Dat is bij ons het achterkamertje. Het lijkt soms wel de oceaan. Zo staan de dingen of hoog of laag. Ik ben nu bezig met de bibliotheek. Toen we hier gingen wonnen lieten we een strippenkast maken door een goede timmerman. Inderdaad staan daar de strips maar ook een aantal gewone leesboeken met als titel “dat komt later wel” op een grote hoop gestapeld. Samen hadden Jeroen en ik een aantal schappen in dit kamertje opgehangen en deze werd volgestouwd met werkmateriaal. Nu staat hiervoor een grote kast en eindelijk is er plek voor de boeken. Dus nu loop ik te sjouwen van de ene plek naar de andere. Sorteer de boeken naar grootte, schrijver en genre. De kunstboeken staan nu in de huiskamer om te kunnen pakken om plaatjes te kijken. Mijn theorie boeken staan in de kast. De filosofie/mooie teksten en poëtische boeken op de plank. Dit is leuk werk want nu tref ik boeken aan waarvan ik vergeten was dat ik ze had.  Zoals gewoonlijk neemt dit meer tijd in beslag dan ik dacht. Het streven is deze week af te hebben als verassing voor mijn lief.

Mijn twee liefdes.

Neen, het gaat nu niet over mens of dier.

Nu gaat het over lezen en muziek.

Mijn eerste liefde is het lezen

Ergens anders zijn dan hier.

Mijn 1^ste boek dat me raakte was hoe vreemd het ook moge klinken

Old Shatterhand en Winnetou.

Het is geschreven in de ik vorm en het leek alsof hij met me praatte.

Ook in een land dat ik alleen kende van horen zeggen.

Er ging toen een wereld voor me open.

Ik was de jongste van ons gezin en had toen niets te vertellen over de muziek die aanstond.

Die liefde kwam pas later.

Dank zij de ongelofelijke hoeveelheid E-book die ik van een FB vriend heb gekregen lijkt het nu alsof mijn e reader me constant loopt te roepen

“Lees mij Els, lees mij nu!’

Heerlijk! 

De Dromenwever.

Dit is de titel van een van de boeken geschreven door Wim Gijsen. Hij is een van mijn lievelingsschrijvers en bij het doorneuzen van het www leerde ik dat hij meer is geweest dan een fantasyschrijver. http://nl.wikipedia.org/wiki/Wim_Gijsen 

Hier lees je wat meer over de auteur. Ik ben weer eens in zijn fantasiewereld gedoken en reis met hem mee.
Een tijdje geleden liep ik eens samen met Jesse langs het Sterrenbos en kwam een jongen tegen. We liepen eventjes samen op en ik vertelde hem dat ik hierna een lekker bakje thee zou zetten en een boek ter hand zou nemen en zou gaan lezen. Hij keek me verwonderd aan en zei dat hij nooit boeken las met een vleug van trots in zijn stem. Ik beantwoorde hem dat ik het eigenlijk jammer voor hem vond. Dit schijnt wel vaker te gebeuren in het digitale tijdperk. Vreemd. Waarom zou je om iets lief te hebben het andere moeten haten?

 Maar, ik ben dus weer in een leestijdperk belandt en reis in vreemde landen en andere tijden.

Zoekt en gij zult vinden.

Dat klopt niet altijd. Roen weet dat een van mijn grote liefdes lezen is. Boeken heb ik verslonden. Heel veel boeken. Om maar ergens anders te zijn. Niet hier. Dan ben ik terug in verleden of in de toekomst. Op aarde of in Verweggistan in het heelal. Hij heeft mij een bieb abonnement gegeven. Deze staat in Rotterdam en gróót dat die is! 6 Etages hoog en laat ik het niet eens over de oppervlakte per etage hebben. Eerst ging ik met het papiertje en identiteitsbewijs om mijn pas te halen. Simpel, dacht ik. Dus niet. Er stond geen klantnummer en wat later bleek stond ik 2 x in de computer. Ik ben wat gegroeid, door de jaren heen, maar 2 X? Het is in orde gekomen dus ging ik de boel verkennen. De romans kon ik zomaar vinden. Maar de rest, hoe stond alles geclassificeerd? Zo zocht ik het boek van Geert Mak van zijn reis door Amerika. Stond het onder reisboeken? Of onder Amerika? Ik vond het niet. Joseph Cambell, mijn mythologie meester. Waar kan ik hem vinden? Hebben ze hem? Alle godsdiensten stonden in groepen. Maar waar staat hij? Hij behandelt alle godsdiensten. Ik denk dat ik in hun computer moet gaan duiken. Misschien vind ik het daar anders ga ik héél hard HELP roepen en mogen ze me de helpende hand toe steken. Komt in orde

Politie en gevangenissen.

‘Jij was degene die mij ervan beschuldigde dat ik een politiemacht heb. Een politieapparaat ziet er altijd op toe dat het de misdadigers goed gaat. Je moet al een behoorlijke domme politieman zijn om niet in te zien dat de gezagspositie de meest welvarende misdadigerspositie is die er bestaat.’

Idaho ging met zijn tong langs zijn lippen en staarde Leto zichtbaar verbaasd aan. ‘Maar de zedelijke opvoeding van … ik bedoel de wettelijke… de gevangenissen om …’

‘Wat heb je aan wetten en gevangenissen als het geen zonde is de wetten te overtreden?’

Idaho hield zijn hoofd een beetje schuin, ‘Probeer je me nu te vertellen dat je vervloekte godsdienst ..’

‘Straf voor zonden kan zeer buitensporig zijn.’

Idaho wees met zijn duim over zijn schouder naar de buitenwereld achter de deur. Al dat gepraat over doodstraf .. die geseling en..’

‘Waar mogelijk probeer ik het zonder dagelijkse wetten en gevangenissen te stellen’

‘Je moet tocht minstens een paar gevangenissen hebben.’

‘Vind je? Gevangenissen zijn alleen nodig om de illusie te wekken dat gerechtshoven en politieapparaten doelmatig werken. Ze zijn een soort arbeidsplaatsverzekering.’

Wanneer ik dit soort boeken lees en minister Opstelten en Teeven hoor praten over meer strafbaar maken en strengere straffen dan heb ik zo mijn vragen over de doelmatigheid van hun beleid. Maar tja, dan word ik als soft gezien en van een geitensokkenmentaliteit. Wat is wijsheid denk ik dan. Ik weet het niet. Om met de woorden van Wim Sonneveld te spreken ‘We zijn allemaal stakkers die in het duister tasten.’

De tekst is uit het boek God-Keizer op Duin van Frank Herbert.

Oude liefde roest niet.

Tijdens de internetloze weken hernam ik mijn oudste tijdverdrijf weer op. Het lezen van boeken, kranten en tijdschriften. Zo nam ik de serie Duin weer ter hand, om het mooi te schrijven. Ik ben nu bezig met het boek God-Keizer op DUIN. Deze tekst komt hieruit en kan ik in het hier en nu plaatsen. De schrijver is Frank Herbert. Wie weet maak ik iemand wel nieuwsgierig.

‘Als er geen vijand is, moet er een bedacht worden. De legermacht die geen doelwit van buiten krijgt, keert zich altijd tegen zijn eigen volk.’

In 1989 tijdens de val van de muur in Berlijn was er een journalist bij die zich afvroeg wie onze volgende vijand zou worden aangezien de koude oorlog was afgelopen. De jihadisten stonden op zijn lijst van mogelijke toekomstige vijand. 

Stripliefhebber.

Ik ben en blijf een stripliefhebber. Ik ben er al aan verslaafd sinds ik de reeks van een prins verzamelde “Valiant” geloof ik. Dit werd in de zestiger jaren uitgebracht. Ook toen vergat ik de namen. Door de tijd heen kocht ik veel strips van de markt. 2^de Hands is toch goedkoper. Later in de U.S.A. kwam ik de comics tegen en vooral “Mad” is te gek. Lekker absurdistisch.  Later ontmoette ik mijn lief en hij werd ook met deze virus besmet. Alleen verzamelde hij systematischer en er ontstonden reeksen. We hebben er nu een hele kast vol met strips. Ook werden er boeken van een van mijn lievelingsschrijver en tekenaar aangeschaft. Hij schrijft voor een groot deel een autografisch waarin hij al zijn issues met een vergrootglas beschrijft. Hij maakt zichzelf niet mooier of slimmer dan anderen. Hij is een stakker net als de meeste mensen die struikelend en bijna vallend door het leven gaat. Zijn naam is R. Crumb en ik vond toch wat over hem op You Tube. Hij maakte ook muziek dat mijn minder bekoort. Maar, je kunt niet alles hebben. http://youtu.be/e4zaAiY5sTk Kijk en ik hoop met genot.

   

In de ban van de ring

Een van mijn lievelingsboeken of eigenlijk trilogie + een voorwoord boek “De Hobbit”. Ik heb ze vele malen gelezen. Dat is het voordeel van een slecht geheugen. Ik denk dat ik het van haver tot gort ken maar regelmatig kom ik dan een passage tegen die ik eindelijk snap. Eigenlijk zegt dit dan iets over mijn humeur. Maar: mijn interesse is altijd gebleven..Door de tijd heen hoorde ik muziek van een aantal lieden die de boeken ook als inspirator diende. De eerste was “Bo Hanson” die met zijn elpee met de zelfde titel als de boeken. Veel orgel muziek. De muziek is dromerig en erg fijn met een groot kop thee terwijl ik naar buiten staar en naar de vogels kijk terwijl zij zwieren en zwaaien, elk met hun eigen vleugelslag. http://youtu.be/Tu-tJhSHzBI  De 2^de wordt gezongen door Sally Oldfield “Three Rings”. Wat een prachtige stem heeft die griet. http://youtu.be/IzFZ7GR5JrM  Het is de zus van Mike Oldfield. Roen was en is een grote fan van hem. Vooral “Tubular Bells”. Zo zie je maar, op den duur raken alle losse elementen samen en vormen dan een geheel of brij. Dat hangt van mijn humeur af. Wij hebben uiteraard de films gekocht. Zo af en toe sluiten we de buitenwereld buiten, kopen lekkere hapje en drankjes en houden een heel weekend bezig met dit epos.  

Een regelrechte must voor werkers in de psychiatrie

Momenteel ben ik in het boek PAAZ bezig. Het boek gaat over een paaz, dat betekend psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis. Ikzelf heb zo’n zes jaar op een paaz gewerkt dus het onderwerp is mij bekend. Het boek is geschreven door Myrthe van der Meer.  Zij is een negenentwintig jarige redacteur. Het heet een roman te zijn  maar het lijkt meer een minutieus verslag. Weinig geromaniseerd  denk ik; het boek is duidelijk autobiografisch. De hoofdpersoon krijgt een denderende burn out. Ze blijkt ook depressief te zijn maar omdat ze dat eigenlijk altijd al was, ervoer  ze dat niet als bijzonder, als iets abnormaals. Ze beschrijft hoe ze daar binnenkomt. Hoe ze moet wennen aan mede cliënten en personeel, regels gang van zaken enz. Ze  ervaart hoe het is om deel uit te maken van een continue veranderende groep. Ze beschrijft intensieve contacten met mede cliënten, hoe ze met elkaar meeleven en hoe ze steeds meer van zichzelf en haar problemen begint te begrijpen.

 Het is echt een geweldig boek. Het is niet speciaal kritisch, hoewel er wel kritiek in staat. Het is echt èn  goed  van binnenuit geschreven. Hoe het voor een patiënt is om opgenomen te zijn. De stress te ervaren van zelf een groot probleem te hebben, samen te moeten leven met een aantal mensen die je niet zelf hebt uitgezocht en die niet al te makkelijk in de omgang zijn en je te moeten schikken naar huisregels en programma’s die niet altijd even logisch zijn.

Er zit een vrij lang middenstuk in maar je kan toch niet zeggen dat er iets uit moet of dat het niet boeiend is.

Ik heb het nog niet uit maar ik weet nu al: dit boek is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in psychiatrie.

Voor mensen die in de psychiatrie werken of willen gaan werken is het een regelrechte must.

Laaglander

Aarde

Wraakzuchtig en gewelddadig springt de aarde uit de aarde tevoorschijn. En gaat vervolgens sierlijk en majestueus over de aarde rond. Uit aarde bouwt zij paleizen en richt zij torens en tempels op. Zij weeft over de aarde mythen, leerstellingen en wetten.

Dan is zij moe van haar zware arbeid en schept uit haar stralenkrans dromen en fantasieën.

Daarop verschalkt sluimer haar zware oogleden die zich sluiten in een kalme, diepe slaap.

En aarde roept de aarde toe: “Ik ben moederschoot en tombe en schoot en tombe zal ik voor immer zijn, tot de planeten niet meer bestaan en de zon is vergaan tot dode sintels.”

Uit het boek;  De mooiste verhalen van Kahlil Gibran.

Het Gouden Paviljoen

Voorkant van het boek.

Dit boek is geschreven door Yukio Mishima, een jonge Japanse schrijver. http://nl.wikipedia.org/wiki/Yukio_Mishima Eindelijk heb ik hem uit. Dit heeft lang geduurd want het is een verhaal van diepe droefheid en de worsteling van een jonge Japanse Zen Boeddhistische leerling en speelt zich af in het laatste oorlogsjaar en eerste jaar onder Amerikaanse bezetting. Hij is een stotteraar die in een eigen waanwereld leeft en wat Roen een narcist noemt. Zijn de mensen stil of druk. Het komt allemaal door hem. En vooral het gouden paviljoen neemt een grote plaats in zijn gedachtewereld. Bij het lezen van de schrijver zijn biografie valt alles wel op zijn plaats met het waarom hij zo schrijft. Het heeft me wel geraakt maar vraag me niet waarom. Het zal wel zijn redenen hebben en eigenlijk ben ik hierin niet erg nieuwsgierig naar.