 |
| Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005 |
Els en ik kenden haar als
onze oudste vriendin.
Vanavond, een paar
minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te
melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was
ingeslapen.
Ze kwam net als ons eigen
gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om
preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het
grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een
nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste
tweeling gestorven was. Dat was in 1950.
Maria kreeg vervolgens
samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq
Jean Pierre.
Mijn Moeder en Maria zaten
samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele
moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders
besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan
kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.
Daar hadden we een
prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren
en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen
een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik
zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar
Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een
aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee
dochters, Muriëlle en Marieke.
Door de vele bezoeken die
we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons
zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig
opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late
leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle
gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.
Ook mijn eerste vriendin
Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en
iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze
verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een
onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen
al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit
soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen.
Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar
zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we
jaarlijks nog met elkaar gebeld.
Wat ik wel heel erg vind is
dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee
laat dat helaas niet toe.
Ik weet wel zeker dat ze
nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak
in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn
gezicht brengen.
Heel veel sterkte aan allen
die haar met ons gaan missen.
