Ritme

Zo langzamerhand begint het weer terug te komen,

ons ritme van de dag.

Door die operatie en immobiliteit is ons takenpakket ernstig veranderd.

Ik loop meer, veel meer:

Met Meisje, met de boodschappenkar en naar mijn medische afspraken enz.

Kook weer bijna elke dag en doe kleine huishoudelijke taakjes.

Later halen we qua cleanen alles weer in.

Je kunt wel overdrijven.

Het was wennen voor ons beiden want Jeroen moet het laten leren.

Hij is zo gewend aan het doen en onnadenkend begint hij met bewegingen die nu: 'Not done' zijn.

Dan hoort hij een snauw van mij of voelt soms een meps.

Werkt dat niet dan roept zijn lijf hem tot de orde door de pijn.

Dan grommen we beiden naar elkaar en maken het weer goed.

Ik ben wel blij dat ik het een en ander heb afgezegd, anders zou het niet lukken.

Update

Update,

Ik ben nu een week koortsvrij. Dat is fijn want dat houd in dat ik weer naar buiten kan en ga, en ik ben dan ook gelijk voorzichtig wat begonnen met kleine stukjes lopen en ommetjes met Meisje met de scootmobiel en ik ben afgelopen maandag weer begonnen op mijn werk.

Ik merk tegelijkertijd dat ik ontzettend veel conditie en kracht verloren heb, en binnen de kortste keren buiten adem ben, constant tril en ontzettend veel pijn heb.  Het werk heb ik dan ook nog geen enkele dag helemaal volgehouden. Na een paar uur vallen of mijn ogen dicht of is mijn concentratie simpelweg op. Op het werk is natuurlijk ook vrijwel alles blijven liggen gedurende mijn afwezigheid en dat is onprettig. Ik loop en achter de feiten aan en de stapel is zo dik dat ik er niet doorheen kan komen, zeker niet in de weinige uren dat ik het werken kan volhouden.

Ik merk tevens dat het feit dat ik een solitaire functie heb, er is niemand die het van mij overneemt, drukverhogend werkt. Ik heb in de drie weken met koorts toch iedere werkdag even mijn werkpost moeten openen en als er heel dringende zaken waren mensen moeten zoeken die sommige belangrijke zaken/telefoontjes/afspraken waar konden nemen. Het is dan ook niet stimulerend om zo’n dikke stapel post te vinden bij terugkomst.

Verder liggen er vragen waar ik helemaal geen antwoord op weet, en er wordt wel op een antwoord gerekend.

Het is nu donderdagmorgen en ik zie geen vooruitgang. Mijn lichamelijk herstelvermogen is natuurlijk stuk, en dat is frustrerend want de verwachtingen van mijn werkgever zijn wel dat ze me voor deze functie wel stabiel nodig hebben en ik op het moment dus erg twijfel of ik het wel aankan. Idem is er in de afgelopen periode weer twijfel ontstaan over de plannen voor een vakantie naar Frankrijk in september. Het feit dat ik na een uurtje al uitgeput ben maakt me onzeker over het nu maar vooral ook hoe het zo meteen verder moet. De (WIA) en fysieke en geestelijke mogelijkheden en onmogelijkheden test)keuringen die ik heb gehad gaven nog een redelijk positief beeld, maar intussen ben ik weer verder achteruit gegaan en ik zit al in het laatste half jaar van de twee jaar ziektewet. Terwijl ik zicht en voelbaar achteruit ga in beide.

Idem thuis. Els is heel enthousiast begonnen met de super voorjaars opruiming maar ik kan haar maar nauwelijks ondersteunen. Gelukkig zijn er veel mensen die helpen willen en zal waarschijnlijk onze nieuwe vloer gelegd gaan worden. Els wil ook graag schilderen en rekent er vast op dat ik met vaste hand de randjes zal doen, en ik zie me dat met mijn trillende spieren/vingers nog niet zo gauw doen.

De nieuwe huiskamer word trouwens wel mooi. Gisteren is ons nieuwe 2^e hands lederen bankstel gebracht samen met een tandartskastje uit de vijftiger jaren en is de oude lompe kast van de vorige eigenaresse verhuisd naar onze rommelkamer, en is een halve vrachtwagen aan oude fauteuils, designtafeltjes, een lompe eetkamertafel en heel erg veel losse spullen meegenomen door de kringloopwinkel en dit geeft een veel lichter en ruimtelijker gevoel.

Mijn bijdrage is echter zeer gering terwijl Els inmiddels wel 65 jaar oud geworden is. Dat allemaal zit me niet lekker. Niet dat ik in een depressie schiet, maar de realiteit laat feiten zien waar ik wel angstig van word.

Ik hou het hierbij, het is goed om weer even helderheid te krijgen.

Gegroet  Jeroen.

Plannen

 

Afgelopen zondag hadden we een goede vriend te gast en het was gezellig. We aten mosselen, en dat was een grote smulpartij. Els liet tijdens de maaltijd een opmerking vallen, of onze gast soms zin had om een keer met ons op vakantie te gaan. Vervolgens raakten we aan de praat en aangezien hij net een mooie auto heeft gekocht zou hij hier het liefst ook gebruik van maken. Dat bied perspectieven. We zouden over de binnenwegen naar Zuid Frankrijk kunnen rijden en dan onderweg ergens een hotelletje kunnen pikken. Dat is heel anders dan hij gewent is want hij rijd over het algemeen in een keer en zo snel mogelijk door naar de plaats van bestemming. Terwijl Els en ik zoiets hebben dat we vanaf aanvang van het rijden al op vakantie zijn. We zullen hem daar eens van mee laten genieten. Volop picknick plaatsen aandoen en dan ’s avonds in een hotelletje weer lekker ontspannen.

Dan kunnen we zowel mijn zus als haardochter even opzoeken onderweg en misschien op de terugweg nog een stukje Alpen meepikken. We denken aan september. Dan hebben we nog genoeg tijd om zaken voor te bereiden en voldoende vrij aan te vragen.

Aangezien we al in geen jaren meer in Zuid Frankrijk geweest zijn zie ik er wel naar uit. Dan kunnen vriend G en ik elkaar afwisselen bij het rijden en daar kijk ik ook naar uit. Bijkomend voordeel is dat onze nieuwe hond waarschijnlijk ook gewoon mee kan. We moeten dan wel van te voren goed kijken naar de hotelletjes onderweg waar we gebruik van kunnen maken, want niet allemaal zullen ze een hond accepteren op de slaapkamer. Maar dat hoeft geen belemmering te zijn.

Ik vind het wel een uitdaging, en alles inclusief rust op de dag kunnen we gewoon inbouwen, zodat ik stabiel kan blijven. We moeten natuurlijk wel een inmense hoeveelheid medicatie meenemen, maar als ik medicatiepaspoorten meeneem zal zelfs eventuele aanhouding door douane/ politie geen probleem opleveren.

Het vooruitzicht om er weer eens twee weekjes uit te zijn is heerlijk, en doet denken aan de tijd dat ik nog niet ziek was.

Heerlijk om weer eens wat te plannen. Nu is de kunst me niet teveel op te winden van te voren, want dat werkt meestal ook niet goed.

Lekker om het even van me af te schrijven.

 

Groetjes                                     Jeroen.