Kop van Zuid

Een aantal jaar geleden
Toen mijn lief meer energie had
Hielden we een tour Rotterdam
Samen namen we ons toestel mee
om Rotterdam te ontdekken.
Hier zijn we op de Kop van Zuid
Vlak bij het fotomuseum, Hotel New York
Er ontstond een mooie fotoreeks
Hier een kijkje naar mijn mede fotograaf

Een jaar geleden.

Zo lang alweer, vertelde mijn lief.

Vorig jaar, ongeveer deze tijd, zijn eerste chemokuur.

De onderzoeken waren achter de rug.

We wisten waar we aan toe waren.

Tenminste, dat dachten we.

2 Chemokuren en een aantal bestralingen.

Wonden laten genezen.

That’s it babe

Dachten we

Het liep anders.

Wat is nieuw.

Het loopt altijd anders.

Zo leren we.

En stug gaan we weer door.

Ik kan het niet laten

Alweer een deel van mijn lief.
Alweer heel close
Kreeg van het vorige portret goede response
Ben nu benieuwd hoe deze foto beoordeeld wordt.

Mijn lief

Vele malen stond, zat, lag of liep hij voor mijn lens.
Een aantal mensen vertelden me dat ik té close fotografeer.
Je ziet de schaduwen van zijn rimpeltjes en de gaatjes van zijn poriën
Niet esthetisch word dit genoemd
Ik ben het totaal niet met hen eens
Ben nu benieuwd naar jullie mening.

’t Is toch wat.

Archiveren is en blijft een kunst.

Ik had een mooi fotoarchief en een fotobewerkingsprogramma, daar kon ik blindelings mee werken.

Al onze foto’s zelf gemaakt en uit het verleden van mij of Jeroen werden verwerkt.

Maakte mooie mappen en zoeken was er amper bij.

Totdat ik een nieuw fototoestel kreeg waarbij er ineens een vermeerdering van de pixels bij kwamen waardoor ik met mijn oude programma niets meer kon doen.

Toen raakte ik in de war totdat mijn lief “One Drive” vond en alle oude foto’s er op plaatste en we ze weer konden vinden.

Nu was het de kwestie, hoe kan Els deze bron der herkenning aanboren?

Mijn lief ging op jacht en soms zag hij een spoor.

Zelfs onze pc goeroe had geen goede raad.

Microsoft werd geraadpleegd, en warempel, na het nodige gekluns, gepruts en geklooi kwam er een oplossing, en nu deelt Els al de foto’s die op one drive geplaatst zijn.

De kopfoto is er eentje uit Roen zijn jeugd.

Zit zijn de 3 broertjes Eric, Joep en Jeroen en is in de jaren 60 geschoten.

Lief hé?

Transformatie.

Gisteren hadden we bezoek. Van een man die Jeroen kent via zijn oude werk. Een met zichzelf worstelende man die met Jeroen wilde praten en duidelijk om hulp vroeg van een Jeroen die er eigenlijk niet meer is. Hij was een behandelaar, maar die deur is gesloten.  Eentje die er zo uitziet, zijn stem heeft. Maar Jeroen is aan het veranderen. Wat wil je na deze diagnose en behandeling. Mijn lief  loopt tegen grenzen aan die hij wel bij anderen zag en meeleefde maar nu zelf ervaart. Hij is nu afhankelijker van anderen. Door de pijn, medicatie, een veranderend lijf transformeert hij in een mens die Jeroen nog moet leren kennen en vertrouwen. Dit zijn de pijnlijke levenslessen die diep doordringen in zijn essentie wie hij was, is en zal worden. Ik loop naast hem en verander met hem mee. Waar hij zwakker wordt zo word ik sterker. Waar hij de grenzen zoekt zo vind ik de mijne. Lastiger is dat ik een vrouw ben. Wat bewonderd is in een man wordt als vrouw vaak niet in dank afgenomen. Een krachtdadige man wordt als vrouw een bitch genoemd. Een duidelijk man wordt als vrouw een haaibaai gezien, eentje met haar op haar tanden. Maar we zijn een team en als het goed is vullen we elkaar aan. Samen zijn we sterk. Dit wordt niet altijd gewaardeerd. Het zij zo. Ik kan ‘t niet iedereen naar z’n/hun zin maken. We zijn aan het transformeren en nu komen kwaliteiten naar boven die we niet van onszelf en de ander kennen. Samen transformeren we en misschien worden we een beetje meer onszelf.

Recepten gezocht!

Voordat de behandeling van mijn lief begon werd er al gewaarschuwd dat de eetlust en smaak zouden gaan veranderen.

Zoals gewoonlijk ben ik nogal optimistisch ingesteld  en dacht dus lekker koken en met de vuist op tafel kom ik een heel eind.

Het geschiedde zoals ze dit al hadden gewaarschuwd en ik dook op internet, vriendenkring en begon dus met die vuist op tafel te dreunen.

Na een gekneusde hand en het gezoek waarin ik verdwaalde in internetland ga ik nu de hulp vragen aan al mijn lezers.

Hebben jullie recepten van licht verteerbare, eiwitrijke en geen zure recepten waarmee ik mijn lief kan lokken om regelmatig op de dag gaat eten.

Alvast bedankt. 

De wereld ziet er anders uit

Giethoorn

Wanneer je op een schip zit en vaart. Zo waren Roen en ik een dagje uit met de ANBO naar Giethoorn. We gingen met de bus eerst naar Elburg, de geboorteplaats van een oude vriendin. Een leuke kennismaking met een deel van haar jeugd. Daar nuttigden we koffie met gebak. We gingen verder naar Giethoorn waar we beiden nog nooit waren geweest. Een prachtig dorp maar het maakte me sterk denken aan Volendam, dat volkomen gecommercialiseerd is. Leuk om door te varen en te fotograferen maar wat ben ik blij dat ik daar niet woon. Huizen met rieten daken. Niet te betalen en bijna niet te verzekeren. We waren wel in de goede tijd van het jaar want in de zomer kun je over de hoofden lopen. Vooral Chinezen schijnen hier dol op te zijn. Ik heb dus een leuke fotoreportage geschoten. Roen had zijn eigen toestel bij zich en deed met me mee. Later heb ik ze verwerkt en een mapje waarop onze medereizigers staan naar de voorzitter gestuurd die ons bijna direct zijn dank terug zond. Ik ben benieuwd welke foto’s hij gaat kiezen voor het ANBO magazine. 

In Memoriam tante Riet of Maria voor de een, Mme of Ma Braak voor een ander, dat maakt niet uit.

Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005

Els en ik kenden haar als onze oudste vriendin.

Vanavond, een paar minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was ingeslapen.

Ze kwam net als ons eigen gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste tweeling gestorven was. Dat was in 1950.

Maria kreeg vervolgens samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq Jean Pierre.

Mijn Moeder en Maria zaten samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.

Daar hadden we een prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee dochters, Muriëlle en Marieke.

Door de vele bezoeken die we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.

Ook mijn eerste vriendin Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen. Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we jaarlijks nog met elkaar gebeld.

Wat ik wel heel erg vind is dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee laat dat helaas niet toe.

Ik weet wel zeker dat ze nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn gezicht brengen.

Heel veel sterkte aan allen die haar met ons gaan missen.

Ik ben trots op mijn lief

Dat hij zo goed kan onderhandelen

Met wie dan?

Met de bedrijfsarts over het verloop van zijn ziekteproces en de vermindering van zijn werk

Dat die dit jaar al 3 x van werk is veranderd binnen zijn bedrijf en nog snapt waar die mee bezig is.

Dat hij in zijn nieuwe functie heel wat kan betekenen voor zijn oud collega’s en patiënten.

Ook het onderhandelen met de klachtenmedewerker van zijn scoot en voor beiden een goed resultaat heeft bereikt.

Daar ben ik trots op.

Het heeft echter een negatief deel, ik moet echt wel van goede huize komen om hem van zijn ongelijkheid te overtuigen, waarover dan ook.

Tweede week na onze vakantie.

Heftige luchten, wel eerder genomen in Brabant. JH

Het weekend is net achter de rug. Het was een ontspannen weekend. Weliswaar geen best weer, maar als je naar buiten kijkt zijn er te gekke heftige luchten, waar door de zon achter de wolken allerlei stralen doorheen komen waar de buien er door heen breken. Contrasten, heftige voorbijsnellende wolken en het fototoestel ligt thuis ook op tafel om hiervan zo nu en dan iets vast te leggen.

Ook een paar keer volkomen door en door nat geworden van de tropisch aandoende buien die door ons inmiddels ouderwetse rioleringssysteem nauwelijks te verwerken zijn.

Els heeft weer samen kunnen werken met Goran, haar vaste wereldwinkel collega op de zaterdag. Was leuk. Tegen de zondag zag ik een beetje op. We zijn ongeveer een jaar geleden lid geworden van de ANBO, een belangenorganisatie- bond voor ouderen. Afdeling Schiedam hield een nieuwe leden dag en van de bijna 150 nieuwe leden kwamen er zo’n zestig bij elkaar in de sociëteit van ANBO Schiedam. We werden hartelijk verwelkomd en kregen koffie met gebak en drie consumptiebonnen per persoon. Het is een leuke ruimte die wat ouderwets aandoet en Els en ik waren sinds lang geleden eindelijk weer eens de jonkies. Er was een man die ouderwetse liedjes en klanken voortbracht op een orgel. Het was absoluut niet mijn smaak, maar desalniettemin kreeg ik er ween glimlach van op het gezicht.

Na de koffie verwelkomde de voorzitter ons allen en kwam ieder bestuurslid aan bod om te vertellen wat ANBO Schiedam allemaal doet. Dat was een grote verrassing voor me. Er is een programma van maandagmorgen vroeg tot vrijdagavond 24.00u. Een programma met sport, spel, biljarten, maar ook een club die mensen die plotsklaps alleen zijn komen te staan helpt bij de beginselen met leren koken, hulp bij belastingaangiften, een bezoekclub die mensen opzoekt die niet meer hun huis uit kunnen, er is een mogelijkheid om tussen de middag heel goedkoop te komen lunchen, met anderen, zodat je niet alleen bent en het huis even uitkomt. Ook is er bijvoorbeeld hulp voor mensen die hun post niet durven openmaken, of die getroffen zijn doordat ze hun post ineens niet meer kunnen lezen. Verder was ik verbaasd te zien dat er echt hulp geboden word aan mensen die ontstellend bang geworden/gemaakt zijn door de politiek over de toekomst. Mensen die niet willen dat ze afhankelijk worden van hun kinderen of omgekeerd. Ze willen anderen niet tot last zijn en hun zelfstandigheid niet kwijt.

Kortom, zowel Els als ik waren verbaasd over wat er allemaal door de vrijwilligers daar gedaan word. En hebben bijvoorbeeld het plan opgevat om eens te kijken of biljarten iets voor ons is. Verder gaan we in oktober een dagje uit met een bus naar Giethoorn, zoals vroeger met de vrienden van het Museum. Het was leuk om ons netwerk wat uit te breiden en nieuwe mensen te leren kennen. Na al die informatie kregen we ook nog een Chinese maaltijd met ijs toe aangeboden. Allemaal boven verwachting en erg leuk. Daarna zijn we door een tropische regenbui huiswaarts gegaan en heb ik dik anderhalf uur bijgeslapen.

Uiteindelijk een ontspannen en informatief weekend. Weliswaar niet met de gebruikelijke invulling maar die kan ook saai worden en dat laten we niet toe.

Ik heb vanmorgen gelijk een weekje vakantie aangevraagd in de week van het uitje naar Giethoorn.

http://www.anbo.nl/

http://www.anbo.nl/afdelingen/schiedam

Waar ik inmiddels al jaren geleden wegens pure ontevredenheid , over het beleid, en een teveel aan contributie mijn lidmaatschap van de ABVA KABO en NU’91 had/heb opgezegd vind ik gezien de onzekerheid van de toekomst een lidmaatschap van een grote belangenvertegenwoordiger ouderenbond toch wel heel belangrijk. Met meer dan tweehonderdduizend leden is het ook voor het kabinet een organisatie om rekening mee te houden, en het is uiterst betaalbaar. Dus ik raad het iedereen van vijftig jaar en ouder van harte aan.

Mijn pauze zit er inmiddels op. Ik ga verder met mijn stapel werk. Gegroet                          Jeroen

De ANBO Schiedam is volop in beweging

Nieuwe Stadsblad 02 okt 2013

Daarmee bedoel ik niet de gym op maandagochtend hoor, alhoewel deze mensen meer in beweging zijn dan ikzelf zou moeten zijn. Nee, de ANBO zelf is volop in beweging. Vanaf 1 oktober starten wij weer met een nieuwe ledenactie. Vorig jaar is de afdeling Schiedam landelijk op de 2e plaats geëindigd met de ledenactie en dit jaar is ons doel: doodgewoon op de 1e plaats eindigen. Mijn eigen mening is, in een werkzaam leven ben je lid van een vakbond en daarna word je gewoon lid van een ouderenbond en laat er nu net in Schiedam een leuke afdeling zijn van de ANBO met een eigen sociëteit. Wanneer u de komende periode lid wordt hoeft u pas in januari te betalen: 37,30 per jaar. Afgelopen zondag was het jaarfeest met ons eigen shantykoor, Rijnmondband, live muziek van de New Session, BBQ en loterij. De sociëteit puilde uit met enthousiaste leden. Morgen een volle bus naar Volendam, 6 oktober de Dag van de Eenzaamheid en 20 oktober een lezing van Han van der Horst.

Ik heb grote verwachtingen van de Dag van de Eenzaamheid, veel mensen hebben zich opgegeven en alleen dat al is een succes. Volgende week kom ik hier op terug, nu nog even genieten van een zonnetje in de tuin.

Joke Ballijns
(foto: Ashvini Panday)

 

Luchtballon boven Rotterdam

 

Deze foto’s geven beeld van een luchtballon die ik gisteren om 1 minuut voor 20.00u voor het eerst zag tot de ballon om 20.30uur geheel en al uit beeld verdween. Er was er nog een in de buurt maar die bleef tever om fatsoenlijk op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Ik was al verrukt over het feit dat ik op deze afstand deze plaatjes nog schieten kon vanuit Schiedam.
Een klein endje verder lijkt het warempel of de ballon de toren van Nationale Nederlanden gaat raken, maar zoals je zult zien gaat dat net goed.