ff Wachten.

Nadat we hadden vernomen dat mijn lief 100% was afgekeurd zuchtten we beiden van opluchting.

Eindelijk zekerheid.

We verspreidden het woord

Kregen een telefoontje van de vrucht mijner schoot die de vraag stelde dat we nu vrij zijn om te gaan wonen waar we maar willen.

Waarom Arnhem niet?

Daar woont de rest van ons gezin.

We gingen praten en praten en nog eens praten en besloten om ons huis in de verkoop te gaan zetten.

Vertelden dit aan de diverse vrienden en kennissen.

Ook de UWV vroegen toch wel na of dit tot de mogelijkheden behoort.

Die raadde ons aan te wachten totdat alle ontslagprotocollen achter de rug waren.

Ook adviseerde een zwemmaatje Jeroen om te wachten totdat de Brexit achter de rug is.

Is het een harde dan gaan er vele mensen verhuizen vanuit de UK en huizen nog meer in prijzen stijgen door de vergrootte vraag.

Dus wachten we vooralsnog,

Ondertussen repareren we de kleine klusjes in huis om dit netter te maken.

Windowshoppen we op Funda en Jaap welke appartementen er te koop staan.

Kijken we in welke stijl we gaan inrichten.

Wat er allemaal weg kan.

Geduld is een schone zaak.

cocoonen

Wie kent dit woord nog?

Ikke!

Dit staat erover in Google en CO;

cocoonen

cocoonen werkw.Afbreekpatroon:   co - 'coo - nen Herkomst:   «Engels Verbuigingen:   cocoonde (verl.tijd ) Verbuigingen:   gecocoond (volt.deelw.) je terugtrekken binnenshuis om te ontspannen Voorbeeld:   `cocoonen bij de open haard als ... 
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/cocoonen

Door een fout van de KNO arts duurde de prednison kuur langer dan hij eigenlijk had willen voorschrijven.
3 Weken i.p.v. 5 dagen.
Bonkend van enthousiasme stuiterde ik zijn spreekkamer binnen samen met mijn lief.
Oei, dat was niet de bedoeling.
Er werd een afbouwschema in elkaar gezet en even word er een beroep gedaan op de oude hoedanigheid van mijn lief.
Dus nu?
Druk kopje en lijf, herbeleven van de overgang. Ga zo maar door.
Ik besluit dan niet naar het midden des land te gaan want zo ken ik mezelf niet.
Wel raar. Niets van in de boezem van mijn familie.
Het werd bellen.
Niets van de tafel staat krom van alle lekkers.
Het werd kleine hapjes dag.
Probeer mijn dag/nacht ritme te handhaven.
Het werd vroeg wakker worden en in slaap vallen voor de bak.

Dus schoot me het woordje cocoonen te binnen en dit is allemaal gebeurd.

Generaties

Een aantal jaar geleden namen we afscheid van een groot deel van de ouderen van de familie van Jeroen.

Dan kwamen de neven en nichten, vrienden en de rest van de familie bijeen om samen afscheid te nemen. Aangezien ze meestal een goed en rijk leven achter de kiezen hadden en het huidige toch steeds meer worstelen werd was het verdriet niet overweldigend groot. Uitzonderingen daargelaten want het leven is niet zo eerlijk dat altijd de oudsten de pineut zijn. Na het afscheid van onze ouders keken we elkaar aan in het besef dat wij nu aan de beurt zijn. Wij zijn nu de ouderen dus en ervaren een aantal minder leuke dingen die we wisten dat zou komen. Dit allemaal ervaren is toch een héél ander verhaal. De gewrichten buigen wat strammer. Er is een nieuw slogan geboren. Zoals 'Wat zeg je? We hebben dutjes nodig. En we bezoeken toch de huisarts wat regelmatiger. Ons tempo is wat vertraagd en om te behouden wat we hebben kost meer tijd, moeite en geld. We krijgen rouwkaarten in de bus van leeftijdsgenoten die wat eerder zijn vertrokken. Ook slecht nieuws telefoontjes van hen die ernstig ziek zijn. Wanneer zij die ziekte overwinnen, zoals dat wordt genoemd, blijven er toch altijd souvenirs achter. Toch, het went. Er komt een andere

regelmaat en onze humor past zich aan. En toch. Ongeveer 1 week geleden kregen we te horen dat de 4de generatie in aantocht is. Een zoon, volgens de moeder van de oma. We hebben de hele week giebelend in ons huis rondgelopen. Verrassing! 

HOERA!

Wij worden overgrootouders!

Wij vermoeden dat:

Geboren in het jaar 1914 op 7 december, de vorige eeuw kunnen wij nu zeggen.

Rietje Vester te Schiedam;

de moeder van mijn lief.

Ze was 46 toen hij in de wereld werd geschopt.

Wij vermoeden dat zij dit is, dit jonge meisje.

En als zij het niet is dan is het haar zusje,

Dat heb je zo bij oude foto's.

Ditjes en datjes dag.

Nog aan het nagenieten van de afgelopen Kerst.

Het begroeten, bijpraten, smullen van het lopend buffet.

Wat is iedereen ouder, groter, wijzer, vernieuwender dan vorig jaar.

Lekker 2 dagen géén pc.

Vandaag naar de markt gegaan.

Helaas, Jaap was er niet.

Elke week hopen wij hem te zien.

Komt nog.

Voorwerk voor het eten van morgen.

Snelle pasta met spinazie, kaas en tonijn.

Spinazie koken.

Bosuitjes en knoflook fruiten

Tonijn uit blik toevoegen met kookkaas en spinazie en roerend alles binden tot een saus..

Kruiden naar eigen smaak.

Hoeveelheden?

Zoek dat maar zelf uit

Pasta koken en de saus toevoegen.

Eet smakelijk!

Genieten = een werkwoord

We zijn aan het nagenieten

Gisteren een heerlijke dag gehad

Onze kleindochter met haar nieuwe lover zijn bij ons geweest.

Een aantal dagen geleden belde ze ons met de vraag of het gelegen kwam dat ze langs zouden komen.

Uiteraard haalden we een streep door de afgesproken activiteiten want kleinkinderen gaan voor!

Thijs, het nieuwe lief was dus nog nooit in Schiedam en Rotterdam geweest.

We liepen langs de Lange Haven naar de Koemarkt.

Pakten de tram, metro en benenwagen waar we ze op een tochtje met de Spido trakteerden.

Na meer dan een uur in de havens van Rotterdam via de Maas bezichtigd te hebben gingen we naar de Bazar, hotel restaurant op de Witte de Witstraat een bekend uitgaans gebied in Rotterdam.

Daar hadden we Lotte al in het verleden al eens op getrakteerd en zij wist zich dit nog te herinneren.  

Heerlijk Mediterraans gegeten en daarna weer naar huis terug.

We hebben genoten en misschien hebben we een nieuw toekomstig familielid ontmoet.   

Merlijn en ik

In 1975 genomen portret. Ik samen met mijn oudste zoon. Zwart/wit blijft mooi.

Mijn fotomodel.

Toen we nog op de R’damsedijk woonden

Kwamen ze toen ook al regelmatig langs en binnen.

Moeder en kind.

Kleindochter wilde graag fotomodel worden.

Nam haar mooiste Chinese jurk mee.

Haar moeder kapte haar.

Ze werd getransformeerd tot een prachtig jong meisje.

Ik heb ze beide op de foto gezet

Voor wat levendigheid

Het is een mooi portret geworden.

Cadeau.

Deze foto is een cadeau voor mijn zoon. Dit is de enigste foto van hem samen met zijn grootouders oftewel mijn vader en moeder. Genomen in 1974 op de Kraayensteinlaan te Arnhem.

Mijmeringen.

Gisteren was het rustig, zéér rustig.

We hadden napret

Napret over de 1^ste Kerstdag

We waren uitgenodigd door mijn geliefde nicht en eega in het schone Bussum.

We hadden onze privé chauffeur uitgenodigd mee te gaan.

Hij had tot nu toe nog nooit een Kerstmis meegevierd.

Werd welkom geheten door de hele familie.

ELk jaar komen we tezamen en elk jaar is er een ander aan de beurt om de honneurs waar te nemen.

Er worden lekkere hapjes meegenomen

Dan wordt het samenzijn gekoesterd.

Een jaartje ouder en misschien wat wijzer.

Een jaartje grijzer of  groter.

Dat hangt er vanaf hoe oud je bent.

Samen eten en borreltjes delen.

Dus waren we gisteren aan het nagenieten en hebben nu al weer voorpret.

De Zuiderkruis

De Zuiderkruis was het schip waarmee Els in 1959 met haar Ouders en gezin naar Amerika vertrok. 3 jaar later kwam ze met de Maasdam terug naar Nederland.

SS Zuiderkruis in 1962

Zuiderkruis (schip, 1944) 

Het SS Zuiderkruis was een passagiersschip dat als vergroot Victory troepentransportschip met de naam SS Cranston Victory (VC2-S-AP3) werd gebouwd en één van de drie schepen die na de Tweede Wereldoorlog werd aangekocht door de Staat der Nederlanden van de US War Shipping Administration. Voor oorlogsomstandigheden was de romp versterkt en het schip was geschikt voor het vervoer van zo'n 1600 man. In tegenstelling tot de Liberty schepen konden alle accommodaties geventileerd en verwarmd worden.

Het schip werd korte tijd onder Amerikaanse vlag geëxploiteerd door de South Atlantic Steamship Co. uit Savannah, maar opgelegd en te koop gezet in 1946. De Staat kocht het schip in 1947, gaf het onder de naam Zuiderkruis in beheer bij de Koninklijke Rotterdamsche Lloyd te Rotterdam om het te kunnen inzetten als troepentransportschip voor het vervoer naar Nederlands-Indië en later naar Nieuw-Guinea. In haar militaire functie verzorgde de Zuiderkruis ook een van de transporten van Molukse militairen en hun gezinnen naar Nederland.

In 1951 werd het schip omgebouwd tot emigrantenschip bij de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij in Amsterdam. Het kreeg een extra dek, de brug werd bovenop gezet en naar voren verplaatst, de accommodaties werden geschikt gemaakt voor 841 passagiers. Achterop kwamen een sport- en een zonnedek. De tonnage ging naar 9.126 brt. In juni 1951 werd het schip opgeleverd.

In 1961 werd het schip overgedragen aan Scheepvaartmij. Trans-Ocean te 's-Gravenhage.

In 1962 werd het omgebouwd tot logementsschip voor de Koninklijke Marine in Den Helder, in september 1963 overgedragen en kreeg het pennantnummer A853

Op 29 oktober 1969 werd het schip voor de sloop verkocht aan Intershitra, Rotterdam, maar doorverkocht aan een Spaanse scheepssloperij in Bilbao. Gesloopt vanaf 27 november 1969.

http://bouillabaiseworkinprogress.blogspot.nl/2013/08/ndsm-emigrantenschepen-ss-groote-beer.html

http://www.sloep.org/index.php/zeesloep-historie/171-oude-roem-ss-zuiderkruis

http://www.stoomvaartmaatschappijnederland.nl/zet-boot/

http://www.ssmaritime.com/DutchVictoryTrio-1.htm

http://members.ozemail.com.au/~dutch/beer.html

Zuiderkruis
Zusterschip Groote Beer
Geschiedenis
Werf	Oregon Shipbuilding Corp. Portland, USA
Kiellegging	13 maart 1944
Tewaterlating	5 mei 1944
Gedoopt	1944
In de vaart genomen	25 mei 1944
Uit dienst	29 oktober 1969
Status	Gesloopt in Bilbao
Thuishaven	Rotterdam, maar geregistreerd in 's-Gravenhage
Eigenaren
Vlag	Nederland
Algemene kenmerken
Type	Passagiersschip
Lengte	138,76 m
Breedte	18,94 m
Diepgang	11,50 m
Deplacement	9.126 t
Tonnenmaat	7.623 brt
Passagiers	841
Voortstuwing en vermogen	2 General Electric Cross-compound stoomturbines - 8.500 apk - 17 kn
Roepletters	PIYW
Bemanning	87

Woensdagmorgen

Woensdagmorgen op mijn dag vrij midden in de week.

Dat heb ik zo geregeld zodat ik kan blijven fysiozwemmen. Doe ik dat niet dan merk ik dat gelijk aan mijn manier van bewegen.

Na afloop eten Els en ik een lunch en dan ga ik tenminste twee uur slapen. Dat uurtje zwemmen  en oefenen is vergelijkbaar met 5 uur werk.

Gisteren had ik een rare dag. De hele dag was ik als het ware in Zuid Frankrijk, om precies te zeggen Moirax, waar het afscheid was van de oudste vriendin van Els en mijzelf. Ze heeft net de honderd niet gehaald. Om kwart over Acht belde Bernadette ( mijn zus) daarvandaan die er mede namens Els en mijzelf wel bij was om even te delen dat het een mooi afscheid geworden is, waar veel herinneringen de revue gepasseerd zijn, onder andere ook herinneringen die ik na het bericht van haar overlijden op papier gezet had en opgestuurd heb naar de familie Braak aldaar. http://elsderoos.blogspot.nl/2014/09/in-memoriam-tante-riet-of-maria-voor-de.html

Het is gelukkig geen verdrietige bijeenkomst geworden want iedereen was blij dat de gestorvene is waar ze graag naartoe wilde.

Na het telefoontje van Bernadette was ik ook weer wat geruster en ik heb vannacht dan ook weer wat beter geslapen. Bijna alle aanwezigen hebben hun groeten aan Els en mij doorgegeven en zo voelde het toch een beetje alsof we er bij geweest zijn.

Vandaag doen Els en ik het voor de rest uiterst rustig aan. Ik heb nog twee werkdagen voor de boeg en dan zijn we 1 week heerlijk vrij.

Helaas lijkt het met de schroef voor de BAHA van Els na twee ontstekingen opnieuw niet goed te gaan. A.S. dinsdag zou ze haar nieuwe gehoorapparaat krijgen maar reëel gezien denk ik dat de dr. Volgende week gaat zeggen dat er een andere schroef in zal moeten. We zullen dus waarschijnlijk nog meer geduld moeten hebben. Lastig hoor, want ondanks veelvuldig oefenen is geduld hebben nog steeds niet mijn sterkste punt.

In Memoriam tante Riet of Maria voor de een, Mme of Ma Braak voor een ander, dat maakt niet uit.

Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005

Els en ik kenden haar als onze oudste vriendin.

Vanavond, een paar minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was ingeslapen.

Ze kwam net als ons eigen gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste tweeling gestorven was. Dat was in 1950.

Maria kreeg vervolgens samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq Jean Pierre.

Mijn Moeder en Maria zaten samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.

Daar hadden we een prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee dochters, Muriëlle en Marieke.

Door de vele bezoeken die we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.

Ook mijn eerste vriendin Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen. Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we jaarlijks nog met elkaar gebeld.

Wat ik wel heel erg vind is dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee laat dat helaas niet toe.

Ik weet wel zeker dat ze nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn gezicht brengen.

Heel veel sterkte aan allen die haar met ons gaan missen.

Oma zijn is leuk!

Laatst schreef ik een blog over 37 jaar verlies. Gelukkig is dit niet de norm. Ik had/heb er nog eentje. Een zoon waar ik trots op ben. Die ontmoette een mooie jonge vrouw. Alles ging toen niet zoals gewenst was. De volgorde was anders. Ze kregen een pracht van een dochter. Ik was 46 jaar en Roen 36 jaar en we werden grootouders. Leuk. Ik heb mijn gram gehaald zoals ik hem had gedreigd. Er werden trommeltjes, toeters en bellen aangeschaft ter verwenning. Ik ben en blijf van het verzieken, verpesten en verwennen. Zoals mijn schoondochter zei: Jij laat het gareel los en ik duw ze er weer in. Onze kleindochter is nu 20 en is gegroeid tot een jonge vrouw met een eigen wil. Die had ze altijd al. Op deze foto zie je haar vlak voor de transformatie tot vrouw. Ik heb deze naar haar gemaild en ze herkende zichzelf nog amper. Maar ik wel. 

De reis van mijn oom Huub met de Walvisvaarder de Willem Barendsz in 1946-1947

De Reis van mijn oom Huub met de Walvisvaarder de Willem Barendsz 1946-1947 

De reis die mijn oom Huub gemaakt heeft met de eerste Nederlandse Walvisvaarder de Willem Barendzs in 1946-1947. Een heel andere tijd als nu. Nederland had zo vlak na de oorlog een gebrek aan van alles, en ook zeker aan vetten en olie. Mijn oom was net 22 jaar oud, en leerling Machinist, tegenwoordig werktuigbouwkundige, en maakte een prachtig reisverslag op verzoek van zijn kleinkinderen. Dat verslag is veel te groot om hier helemaal te laten zien. Ik laat hierbij alleen de openingspagina zien en de slotpagina, blz 41. Verder laat ik veel foto’s te zien die hij en collega’s gemaakt hebben tijdens die reis. Let wel op sommige zijn nogal bloederig, en ondanks dat ze in origineel zwart wit zijn, zijn sommige toch nog heftig. Het schip wat voor de walvisvaart gebruikt zou gaan worden was eerst een tanker, en moest dus grondig verbouwd worden. Hier zie je dat het schip een nieuwe brug krijgt. De volgende foto is een foto van het totale schip zoals het werd als Willem Barendsz. Mijn oom Huub behoorde op het schip bij het officierencorps, en wel bij de machinisten. Je ziet ze hier rechts.>>>> 
De volgende foto, daar komt de W.B. aan in Kaapstad. 
De foto’s daaropvolgend laten een van de harpoenkanonnen zien en een van de negen jagers die de eerste walvis hebben geschoten.

De jagers waren oude mijnenvegers die een nieuw leven kregen na de oorlog.
Daarna volgen diverse foto’s waarop het verwerken, snijden, (flensen), koken e.d. in beeld word gebracht.
Wat ik eerst mijnenvegers noemde zijn in werkelijkheid mijnenjagers geweest. Links onder zie je een passerende orca.   Onder de ijsschotsen zie je vervolgens mijn ome Huub, rechts in de bek van een grote walvis, en links daarvan bezig een brief te schrijven aan Dory, zijn verloofde. Die brief kon pas maanden later in kaapstad gepost worden. Er waren ook 2 vliegtuigen aan boord van de Willem Barendsz om de omgeving af te speuren naare walvissen, maar die zijn na een tragisch ongeval bij het oefenen nabij Kaapstad nooit gebruikt omdat daar toen een dode en een zwaargewonde bij viel.
Bij de volgende foto wil ik vertellen dat die genomen is op 31 december 1946. Ik vind het een fantastische afbeelding. De ijsberg die zichtbaar is is net een kathedraal, en de volgende dag was hij weer helemaal weg, of gesmolten, maar als je nagaat dat van ijsbergen meestal 90% zich onder water bevind lijkt het me helemaal eng om zoiets tegen te komen. 
Tot slot de laatste pagina van de diareeks, waar o.a. een stukje uit de krant is toegevoegd.

About these ads

3 comments on De Reis van mijn oom Huub met de Walvisvaarder de Willem Barendsz 1946-1947”