Juli.

Hij zou 40 jaar geworden. Mijn ukkie, kleintje. Erwinischkie was mijn koosnaam. Juli is zijn geboorte en sterfmaand. Ik weet het. Het gebeurde 35 jaar geleden en niemand, behalve Roen en ik herinneren dit. Tenminste, zo lijkt het. Zo gaan, zo heb ik het vernomen, zijn broer en gezin + de vader gezamenlijk naar zijn grafje. Ik mag mee maar Jeroen niet, tenminste van zijn vader. Dus gaan we niet. Jeroen was er bij en heeft mee gerouwd. Maar ja, hij is niet welkom. En voor de rest van de familie wordt hij doodgezwegen, alsof hij niet heeft bestaan. Het is moeilijk dan om niet verbitterd te geraken en wij kunnen nergens ons verdriet kwijt. 35 Jaar lijkt heel lang geleden en toch is het soms zo korte tijd.  

Zonder titel

n.a.v. Mail waarin we hem een goed leven toewensen en een vaarwel.

WE kregen idem dito mail terug.

Het is niet de bedoeling dat je terug reageert maar ik moet het even van mij afschrijven. De vorige mail die ik schreef was niet wat je bedoelt een vriendelijke mail maar een sarcastische. Ik ben echt woest van hoe je dit heb aangepakt en het geeft een vieze smaak. Ik vind het laf en lui dat je niet de moeite hebt genomen om ons te vertellen wat je dwars zat en zit. Dat maakt dat de vriendschap die we hebben gedeeld niet meer de waarde heeft die ik en Jeroen hebben ervaren. Ik heb het er moeilijk mee want ik terug redenerend niet begrepen van het waarom je dit hebt gedaan en vooral het hoe. Dit hebben we niet verdiend. We overleven het wel maar het laat wel een diep litteken  achter. 

Els

PS Reageren moet niet maar mag wel. Misschien begrijp ik dan meer van het waarom je het zo deed. 

Ik noem expres geen naam. De insiders weten wie ik bedoel. Ik weet wel zeker dat ik en Jeroen niet de enigste zijn die dit is overkomen en ik wilde het even van me afschrijven in plaats het te laten broeien.

Al die dagen

Alweer schieten ze voorbij

Ik wilde schrijven dat ik heb gewerkt met een oud collega/

Elke zaterdagochtend stonden we in de winkel en deelden lief en leed

Hij is een beetje merkwaardig, maar ik ook. Niets nieuws.

Alleen deze keer zag ik de verergering. Hij is zo bang geworden en gebruikt een héél ouderwets middel met grote bijwerkingen.

Wanneer ik nu terug kijk dan herinner ik me een uitgeblust vogeltje en voel me triest.

Dit heeft hij niet verdiend.

Ook denk ik aan een ander oud collega. Hem zien we regelmatig. Hij heeft iets heel stoms gedaan en als alles tegen zit, dan ligt voorlopig zijn leven aan diggelen en dan kost het de nodige moeite om alles weer op te bouwen. Voor zover het in onze macht is gaan we hem helpen. Hij is niet alleen.

Ik denk regelmatig aan beiden want ze zijn me dierbaar en dan vergeet ik de leuke dingen die ook nu gebeuren.

Samen met mijn andere collega een hele goede winkeldienst gedraaid tijdens de Brandersfeesten.

Mijn worstelingen tijdens de tekenlessen om wat 3d is op papier te krijgen. Maandag ga ik anders te werk. Dan ga ik met krantenpapier en witte verf aan de slag. Ik laat me niet klein krijgen.

Wat gaan die dagen, alweer, zo snel.

39 jaar.

Vandaag zou mijn lieverd 39 jaar zijn geworden.

DUBBEL NIEUWS

Dubbel nieuws.

Gisteren heeft Els jullie verteld over de uitslag die we afgelopen maandag kregen van mijn behandelaar, Radiologe. Dat was natuurlijk te gek, en dat betekent in ieder geval dat de walgelijk moeilijke en zware tijd die we sinds de diagnose eind augustus 2015 hebben gehad niet voor niks is geweest.

Er volgt wel een vraag op. Zijn we er nu dan ook vanaf? Neen is helaas het antwoord. De medicatie die ik sinds 2007 gebruikte voor mijn spierziekte poly myositis, en die de oorzaak waren van mijn plaveiselcelcarcinoma in mijn dikke darm moet ik terstond weer gaan gebruiken omdat mijn spierwaardes gegroeid zijn van rond de 40 naar boven de 1200. Dat houd in dat de medicatie, de Methotrexaat die ik gebruikte en die niet samenging met de Chemo weer opnieuw gebruikt moet worden en dat dus de kans dat de kanker terugkomt heel groot is. Wat wel een voordeel is nu is dat we weten hoe het werkt en dat de controles frequenter zullen zijn en dat we mogelijk een al te grote groei kunnen voor zijn.

Ik ben met de Methotrexaat nog niet begonnen want 15 februari gaan ze met een radio actieve behandeling mijn schildklier stil leggen. Die heeft door de Chemo zo'n tik gehad dat ze 'm nu met medicatie niet meer stabiel kunnen krijgen. Ik heb met mijn behandelaar afgesproken dat ik de Cyclosporine en de Prednisolon zal verhogen en zal blijven slikken, maar dat ik wil wachten met de Methotrexaat tot dat mijn schildklier met behulp van medicatie weer wat stabieler is. We blijven dus toch een beetje kwakkelen.

Gisteren kon ik dit nog maar moeizaam kwijt want ik vond, vind het lastig te verwerken. Blijdschap en teleurstelling tegelijkertijd is en blijft lastig.

Zo nu is het weer genoeg. Over het algemeen ben ik niet ontevreden. Ik kan meestal alweer drie keer een blokje met Meisje wandelen per dag, ik kom tot wat meer, ook qua koken en huishouden, zodat Els niet alles meer hoeft te bedenken en uitvoeren, en zo heb ik twee weken geleden de rollator achterop de scootmobiel geplaatst en teruggebracht naar degene die hem uitgeleend had. Kortom ik voel me veel stabieler dan een tijd terug. Genoeg over mijn fysieke en geestelijke toestand maar weer. 

Ontslag.

Na 2 jaar in de ziektewet is het voorbij.

De manager en personeelswerker kwamen langs om het slechte nieuws te vertellen.

Alles gaat volgens de regels en de resultaten zijn zuur.

Er is op dit  moment geen klein baantje zodat Jeroen in de running kan blijven.

Alles is nu nog te onzeker om dat aan te kunnen bieden.

Er is geen vacature.

Intens verdrietig zijn we nu.

Gaan terug naar het absolute minimum en de UWV medewerkster zei min of meer dat Jeroen eigenlijk een beetje bofte met de kanker.

Nu krijgt hij een volledige is uitkering.

Bij beterschap gaat de uitkering ook verminderd worden.
Dit alles in kader de financiële prikkels om werk gaat zoeken i.p.v. lekker lui te leven met een riante uitkering.
Wie neemt er iemand aan die 55 jaar is een spierziekte heeft en in hersteld is van kanker?

We gaan nu overal uitzoeken hoe dat gaat bij de gemeente om aanvullingen en kwijtscheldingen aan te kunnen vragen en waaraan we moeten voldoen.

We staan nu als het ware weer met de pet in de hand.

Geld maakt niet gelukkig wordt er gezegd maar heel weinig geld ook niet.

ff Rouwen en dan gaan we er weer voor.

Zucht.

Druk van de Ketel

Lieve Vrienden, en vriendinnen en andere lezers,

Er gebeurd weer veel tegelijk.
Toen ik vier en een halve week thuis kwam te zitten met hoge koorts, voelde ik al iets aankomen en dat klopt dit bracht niet veel goeds met zich mee. Vorige week maandag begon ik weer met een paar uurtjes werk. Het werk bleek zich aardig opgestapeld te hebben, maar door het openen van mijn post op het werk heb ik wel op afstand kunnen voorkomen dat zaken helemaal in het honderd zouden lopen. Ook heb ik vorige week alweer een aantal zaken op de rit kunnen krijgen die nu in ieder geval weer lopen of bij de juiste instantie terecht zijn gekomen, en vandaag heb ik in dik twee uur tijd de noodgevallen weer gedaan.
Ook had ik een gesprek met mijn direct leidinggevende. Toen ik gevraagd werd voor dit werk vorig jaar mei, bevond ik mij in een stabiele periode. Een periode waarbij mijn spaarzaam aanwezige energie in ieder geval stabiel bleef en ik het werk daardoor tot 5 weken geleden goed aankon. Nu na drie weken koorts heb ik simpelweg geen energie meer over, en aangezien mijn oplaadfunctie(mijn herstelfunctie) stuk is door mijn spierziekte, kan ik de normale hoeveelheid werk niet meer aan. Wat daarbij ook een grote rol speelt zijn de giga portie veranderingen in de wereld van indicaties en de onoverzichtelijkheid van die veranderingen. Daar komt nog bij dat de meeste van mijn collega's verpleegkundigen en artsen bij hulpvraag alleen invullen CIZ/ROG/WMO indicatie of BW (Beschermd Wonen) zonder in te vullen wat de beperkingen en mogelijkheden, wensen e.d. zijn.
Mijn leidinggevende heeft voor deze functie een betrouwbaar, stabiel  personage nodig en zeker omdat er geen vervanger is snap ik dit heel goed. Aangezien ik dat niet meer ben, ga ik voorlopig minder werken. Drie uurtjes per dag en er gaat naar een opvolger voor mij gezocht worden.
Voor mij gaan ze vanuit Personeelszaken aan de slag om een functie voor mij te zoeken voor een niet noodzakelijk maar wel zinvolle bezigheid/aanwezigheid.
Ik ben verdrietig en emotioneel, al snap ik het uitstekend. Het is moeilijk te accepteren dat de werkelijkheid de realiteit weer heeft ingehaald.

Waar ik dacht dat de toekomst weer enige stevigheid en vastigheid zou bieden, staat alles weer op losse schroeven. Zeker nu ik alweer in het laatste half jaar van mijn ziekteperiode zit.

Ik heb zin om te schelden te vloeken, te tieren, te janken, etc. maar energie heb ik daarvoor niet. Lastig en onbevredigend.

Toch geeft het raar genoeg ook een licht opgelucht gevoel om wel te hebben kunnen uitspreken waar mijn angsten, mijn frustraties en dergelijke vandaan komen. De steeds aanwezige druk is daarmee ook enigszins verminderd, dus kan ik misschien iets minder gespannen gaan rondhobbelen, voortleven. Er is wat druk van de ketel.

Gegroet  Jeroen.

Update

Update,

Ik ben nu een week koortsvrij. Dat is fijn want dat houd in dat ik weer naar buiten kan en ga, en ik ben dan ook gelijk voorzichtig wat begonnen met kleine stukjes lopen en ommetjes met Meisje met de scootmobiel en ik ben afgelopen maandag weer begonnen op mijn werk.

Ik merk tegelijkertijd dat ik ontzettend veel conditie en kracht verloren heb, en binnen de kortste keren buiten adem ben, constant tril en ontzettend veel pijn heb.  Het werk heb ik dan ook nog geen enkele dag helemaal volgehouden. Na een paar uur vallen of mijn ogen dicht of is mijn concentratie simpelweg op. Op het werk is natuurlijk ook vrijwel alles blijven liggen gedurende mijn afwezigheid en dat is onprettig. Ik loop en achter de feiten aan en de stapel is zo dik dat ik er niet doorheen kan komen, zeker niet in de weinige uren dat ik het werken kan volhouden.

Ik merk tevens dat het feit dat ik een solitaire functie heb, er is niemand die het van mij overneemt, drukverhogend werkt. Ik heb in de drie weken met koorts toch iedere werkdag even mijn werkpost moeten openen en als er heel dringende zaken waren mensen moeten zoeken die sommige belangrijke zaken/telefoontjes/afspraken waar konden nemen. Het is dan ook niet stimulerend om zo’n dikke stapel post te vinden bij terugkomst.

Verder liggen er vragen waar ik helemaal geen antwoord op weet, en er wordt wel op een antwoord gerekend.

Het is nu donderdagmorgen en ik zie geen vooruitgang. Mijn lichamelijk herstelvermogen is natuurlijk stuk, en dat is frustrerend want de verwachtingen van mijn werkgever zijn wel dat ze me voor deze functie wel stabiel nodig hebben en ik op het moment dus erg twijfel of ik het wel aankan. Idem is er in de afgelopen periode weer twijfel ontstaan over de plannen voor een vakantie naar Frankrijk in september. Het feit dat ik na een uurtje al uitgeput ben maakt me onzeker over het nu maar vooral ook hoe het zo meteen verder moet. De (WIA) en fysieke en geestelijke mogelijkheden en onmogelijkheden test)keuringen die ik heb gehad gaven nog een redelijk positief beeld, maar intussen ben ik weer verder achteruit gegaan en ik zit al in het laatste half jaar van de twee jaar ziektewet. Terwijl ik zicht en voelbaar achteruit ga in beide.

Idem thuis. Els is heel enthousiast begonnen met de super voorjaars opruiming maar ik kan haar maar nauwelijks ondersteunen. Gelukkig zijn er veel mensen die helpen willen en zal waarschijnlijk onze nieuwe vloer gelegd gaan worden. Els wil ook graag schilderen en rekent er vast op dat ik met vaste hand de randjes zal doen, en ik zie me dat met mijn trillende spieren/vingers nog niet zo gauw doen.

De nieuwe huiskamer word trouwens wel mooi. Gisteren is ons nieuwe 2^e hands lederen bankstel gebracht samen met een tandartskastje uit de vijftiger jaren en is de oude lompe kast van de vorige eigenaresse verhuisd naar onze rommelkamer, en is een halve vrachtwagen aan oude fauteuils, designtafeltjes, een lompe eetkamertafel en heel erg veel losse spullen meegenomen door de kringloopwinkel en dit geeft een veel lichter en ruimtelijker gevoel.

Mijn bijdrage is echter zeer gering terwijl Els inmiddels wel 65 jaar oud geworden is. Dat allemaal zit me niet lekker. Niet dat ik in een depressie schiet, maar de realiteit laat feiten zien waar ik wel angstig van word.

Ik hou het hierbij, het is goed om weer even helderheid te krijgen.

Gegroet  Jeroen.

Sodemieters

 

Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

Update

 

Vandaag is het de derde week dat ik mijn telefoon mis. Hoe zoiets mogelijk is terwijl ik het van mijn bereikbaarheid en mijn communicatie moet hebben. Mijn leidinggevende zit er ook stevig achteraan en vandaag komt er een nieuwe accu per interne post naar me toe. Ben benieuwd of mijn problemen dan uiteindelijk achter de rug zijn.

Verder had ik om half tien een afspraak, maar ik was er nog geen moment en toen ging het brandalarm. Het was een oefening maar alle mensen die hier zijn opgenomen, een regiment aan rollatoren, rolstoelen e.d moesten naar buiten waar het behoorlijk koud was. Volgens mij is de oefening goed verlopen. Toch is het ritme van de morgen en mijn reguliere werk behoorlijk van slag.

Ik ben benieuwd hoe deze dag verder gaat. Ik zie het wel. De telefoontjes van vandaag schorten we op naar donderdag. Er zit niks anders op.

Nu wat persoonlijks. Ik had gisteren na mijn operatie aan mijn rug weer eens een afspraak met de fysio, en daar bleek ook wel dat de operatiewond goed geneest. Ik heb nu nog drie dagen anti biotica en ben van goede hoop dat de wond dicht blijft en de ontsteking definitief achter de rug is. Heerlijk.

Verder is ons huis nog steeds erg stil. Zelfs het ritje naar de fysio toe is niet meer wat het was. Jesse ging altijd mee en mocht dan ook bij Bert lekker op de vloer liggen tegen de kachel aan. Ze werd daar ook altijd verwent met aandacht, zowel van Bert als Jolanda als de meeste medepatiënten. Voor vandaag staat er bijvoorbeeld op de kalender dat ze haar anti vlooien en tekendruppeltjes moet hebben. Kan je nagaan hoe vers het verlies en gemis van Jesse eigenlijk nog is.

Desalniettemin gaan onze gedachten al wel uit naar een nieuw hondje in ons leven want de structuur is bepaald nog niet terug. Ik ben benieuwd hoe lang we nog kunnen wachten.

In Memoriam tante Riet of Maria voor de een, Mme of Ma Braak voor een ander, dat maakt niet uit.

Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005

Els en ik kenden haar als onze oudste vriendin.

Vanavond, een paar minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was ingeslapen.

Ze kwam net als ons eigen gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste tweeling gestorven was. Dat was in 1950.

Maria kreeg vervolgens samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq Jean Pierre.

Mijn Moeder en Maria zaten samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.

Daar hadden we een prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee dochters, Muriëlle en Marieke.

Door de vele bezoeken die we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.

Ook mijn eerste vriendin Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen. Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we jaarlijks nog met elkaar gebeld.

Wat ik wel heel erg vind is dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee laat dat helaas niet toe.

Ik weet wel zeker dat ze nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn gezicht brengen.

Heel veel sterkte aan allen die haar met ons gaan missen.

BIZARRE WERELD

Nationale Rouw

Al een week ben ik van slag. Nu is dat op donderdag gezien mijn wekelijkse chemokuur niet zo vreemd, maar het gaat nu ook om andere zaken. Vorige week zo om een uur of 18.00uur druppelde het nieuws van MK17 langzaam tot ons door. Niemand kon dit ongelooflijke nieuws nog geloven, en nu zit ik hier na een ontzettend zware werkdag, en na mijn middagrust te kijken naar die irreële beelden van talloze prachtig gepoetste Amerikaanse en Duitse zwarte bolides naast twee grote grijze vliegtuigen, die vandaag meer dan 40, zelfs 74 lijkkisten komen terugbrengen naar Nederland vanuit Charkov in de Oekraïne. Het gebeurt ook vandaag weer met hetzelfde gelijke ceremonieel als gisteren.

Gek genoeg kon ik me naast het kijken gisteren toch niet concentreren, en het is moeilijk om mijn gevoel weer te geven. Soms denk je. Zit ik nu gewoon twee uur of meer te kijken naar een stoet auto’s, en dan geef je antwoord in je hoofd, neen, dit zijn geen auto’s, maar de overblijfselen van de mensen die of voor hun beroep of juist voor vakantie of familiebezoek in dat toestel zaten. Mensen die plotsklaps rond vier uur vorige week van het ene op het andere moment uit de lucht geschoten zijn. Ongelooflijk. Vol van afschuw, heftig onder de indruk, en met de koude rillingen door het lijf lijkt zowel dit opvangen van de slachtoffers, zoals het gezamenlijk rouwen tot een nieuw uniek ritueel te verworden.

Het blijft een bizar aandoend tafereel, en het enige waar ik me gisteren erg aan geërgerd heb is alsof je aandacht en respect toont aan deze internationale groep slachtoffers, dat je dan geen aandacht hebt voor de andere doden die dagelijks vallen, of dat nu in Palestina is, in Nigeria, in Israël of waar dan ook. Ik heb gisteren ook tijdens de ceremonie gedacht aan de overleden in ons eigen gezin, en eigen familie, collega’s, vriendenkring en omgeving. Verdriet om welke reden dan ook is nl. niet te vergelijken, en waarom zou je mensen te weinig mimiek, verdriet, of pijn op hun gezicht gaan verwijten. Ieder gaat met verliezen, pijn en rouw op zijn eigen manier om en laat dat aub zo.

Voor de rest vond en vind ik het feit dat we dit belachelijke neerschieten van onschuldigen samen te verwerken, en elkaar daarin mogen en kunnen accepteren, niet hypocriet, sterker nog, ik hoop dat we vaker in staat zijn om dit soort onrechtvaardigheden gezamenlijk door te maken. Iedereen heeft hierbij steun van een ander nodig, en enige saamhorigheid zoals ik die zelf vroeger bijvoorbeeld van gezamenlijk actievoeren ook ondervonden heb.

Hier hou ik het vandaag bij. Ik hoop dat de andere slachtoffers snel retour kunnen komen.                  Jeroen

Een dag van rouw

Vandaag is een dag van rouw

Vandaag komen ze thuis

Elke dag een aantal van hen

Er wordt gekeken wie ze zijn

Gezinnen vol met tranen en verdriet

Wachten op het verlossende woord

Is het mijn vrouw of man, mijn vader of moeder’

Mijn sportmaatje, collega of een ander?

De vlaggen hangen half stok

De molens staan in rouwstand

Om 16:00 luidt de grote klok in Utrecht die zelden zijn stem laat horen.  http://youtu.be/7mj37khKUQM

Nederland staat dan 1 minuut stil

In gedachte hoor ik een bekend lied waarvan we vaak kippenvel ervaren.

Ave Maria   http://youtu.be/ZmlQSxK3J6o

Ik weet niets anders te schrijven want woorden schieten te kort.

Alleen deze muziek vertolkt dit verdriet en onmacht.

Meer kan er nu niet worden gedaan.

Frustraties op het werk

Gisteren, maandag een ontstellend drukke dag. Al vanaf binnenkomst op mijn werk diende het een zich al aan voor ik het ander klaar had. Zo kreeg ik een lijst met bezigheden die ik voorlopig nog niet af zal hebben. Er waren een aantal zaken bij waar ik nog niet eerder mee te maken had. In eerste instantie dacht ik wat moet ik hier nu mee, en ik had die ook even laten liggen tot vandaag. Kennelijk heeft de nacht me goed gedaan, want vanmorgen zag ik plotsklaps een hele simpele en doeltreffende oplossing. Ik heb de lijst met mensen die ik moest opzoeken in vieren gedeeld per afdeling, en de vraag doorgespeeld aan de desbetreffende afdelingen. Zo bespaart mij dit veel werk en heb ik in een keer mijn verplichtingen gedelegeerd.

Zo druk het gisteren ook was, het werd een dag zonder rustmomenten tussendoor, het was warm, en ik voelde me niet lekker, toch zijn we de dag goed doorgekomen. Ook hebben Els en ik besloten om half Elf naar bed te gaan. Dat is een tijd die we eigenlijk altijd voorbijgaan. Normaliter gaan we slapen na het Oog op Morgen, dus rond Twaalven.

Toch merkte ik vanmorgen om 06.00u toen de wekker ging dat anderhalf uur extra slaap me goed gedaan had. Nu om 09.15u heb ik al een groot deel van mijn werk van vandaag er op zitten en dat voelt goed.

Verder is het feit dat ik gisteren middag ook naar de huisarts geweest ben en twee verwijskaarten bemachtigd heb fijn. Daarnaast hadden we nieuws uit het Maasstad ziekenhuis. De operatie voor de schroef, voor de BAHA van Els komt een stuk dichterbij. Stond deze eerst gepland voor eind oktober, nu is ze acht Augustus al aan de beurt. Heerlijk. Daarna had ik ook voor het eerst weer fysio, mijn fysiotherapeut was terug uit Zuid Frankrijk en die gaf me ook een heftige behandeling. Heerlijk.

Vandaag is het ook een rare dag. Het is de achtste van de zevende, en dat betekent de verjaardag van Erwin. Hij zou vandaag 37 jaar geworden zijn. Het is net als zijn sterfdag altijd een dag die heftig blijft terugkeren. Niet heftig, van lijden en tranen, maar meer van herinnering en weemoed. Uiteindelijk leer je leven met verlies, en je moet de draad weer oppakken, maar herinneringen zitten in je hoofd, en wat het lastige is, is dat je graag meer herinneringen zou hebben kunnen opbouwen. En dat is het jammere, en steeds terugkerende. Nee hoor, ik kan inmiddels best doorwerken, en ook mijn concentratie zal hier niet door verstoord worden. Het is meer een aanwezig gevoel. Ik zou het missen als het niet meer aanwezig zou zijn.

Ander onderwerp.

Zo had ik gisteren ruzie met een medewerker van het CIZ. Zonder namen te noemen. Het gaat om iemand die op de wachtlijst staat voor een zorgafdeling. Die zorgafdeling vraagt om een indicatie die word opgelegd door de verzekeraar. De verzekeraar heeft kenbaar gemaakt dat de indicatie as. 1 januari omhoog gaat. Nu is de wachtlijst dusdanig lang dat die iemand voor die afd. ten minste tot februari moet wachten. Dus ik wil nu alvast bij het CIZ de indicatie aanvraag veranderen tot die hogere eis. CIZ zegt, maar zo doen wij geen zaken, want mw. komt toch nu op de wachtlijst! Neen dus. De zorgafdeling accepteert nu al geen mensen op de wachtlijst met een te lage indicatie. Gevolg de persoon in kwestie blijft hier op een heel dure plek een plek bezet houden die een ander persoon nodig heeft die dringend op behandeling zit te wachten. De boel slipt dicht, het lijkop ik mijn werk niet goed doe, en de persoon is het slachtoffer.

Dit is dus de hedendaagse politiek

Ik ga me er nu na het neerschrijven niet langer boos door laten maken. Ik heb mijn manager er over op de hoogte gebracht en ik ben wel bang dat dit de dagelijkse praktijk zal worden, maar ik kan en wil niet functioneren met die constante druk. Ik kan hoogstens mijn aanvragen zo goed mogelijk gemotiveerd op papier zetten en daar houd het bij mij mee op. Het zou anders zijn als ik mijn ouders nog zou hebben. Ik kan me nog herinneren dat nu alweer heel wat jaren terug ze omdat ma sneller verslechterde dan pa, ze ze na 64 jaar huwelijk uit elkaar wilden halen. Ik ben nog steeds blij dat ik daar voor ben gaan liggen, en dat ze samen konden blijven.

Genoeg voor vandaag.

Het is toch niet echt een ontspannen pauzestukje geworden, maar sommige dingen moeten nu eenmaal toch geschreven worden.

De groetjes                                        Jeroen

Early Birds

Early Birds,

Vanmorgen om 07.23uur op het werk.

Iets vroeger dan normaal, ik denk omdat Jesse weer voor een door de weekse uit logeren is op de “Excelsior”, het schip van vrienden waar ze nu weer de Koningin aan boord is. Dat scheelt toch veel, merkte ik afgelopen week toen ze daar niet terecht kon. Het was heerlijk om haar thuis te hebben, maar het totaal was zwaar.

Zeker gezien het feit dat ik nog steeds lichamelijk achteruit ga. Mijn uithoudingsvermogen is nihil. Bij een kort ommetje kom ik al helemaal hijgend retour, en moet ik stevig bijkomen, en dat dus tenminste vier keer per dag. Verder blijf ik te zwaar. Het merendeel is water, maar ik vind dat ik wel een beetje teveel uit water besta de laatste jaren. Ik plas me ongans, maar toch niet voldoende. Mijn buik zit me in de weg, is een zware belasting voor mijn knieën, het is lastig bij het dichtmaken of aantrekken van schoenen. Het zit in de spiegel in de weg, en tussen mijn riem. GGggrrr. Genoeg.

Ik begon tegelijkertijd met een aantal andere vroege vogels en heb zodoende al veel gedaan inmiddels. Zo kwam ik na een ommetje naar mijn postvak in het hoofdgebouw mijn collega J tegen die volkomen in zak en zat. Het gezwel in het been bij haar zoon is terug. Het is na heel veel bestralingen een jaar weg geweest en GVD, nu is het terug. Ik zag gelijk dat er wat was, de tranen stonden haar in de ogen, en veel woorden had ik niet. Even een arm om haar schouders gelegd, wat kan ik verder. Heb geen echte troost. Dan denk ik maar mijn leven is goed en geniet er potdomme van.

Vlak daarvoor had ik nog op Intranet gelezen over een net 55jarige collega uit Delft die na een kort ziekbed bezweken is. Ik had haar twee jaar geleden nog leren kennen middels het opvangteam. Alweer iemand die zijn/haar pensioen niet haalt.

Nu nog wat leuks, er was vanmorgen ook een mailbericht dat er een klein pakketje uit Delft was gearriveerd. Dat bleken de visitekaartjes van mijn nieuwe baan. Geinig hoor. Nog nooit visitekaartjes van mijn werk gehad en zien er netjes uit. Ik had alleen graag gezien dat mijn werktijden er ook op hadden gestaan, maar Ala, daar heb ik een afwezigheidsassistent voor in de computer.

Ik ga gauw weer verder met mijn agenda door te werken.

Groet                             Jeroen

IN MEMORIAM ARNOLD LANGEVELD

© Claude Monet Westminster

Door HOT.

Vanmiddag komt Els naar boven nadat ze Jesse heeft uitgelaten. Ik had anderhalf uur op bed gelegen zoals gewoonlijk. 

Ze zegt, er lag een uitvaartbericht in de bus. Ik denk, nee, niet alweer. Maar helaas is het wel waar. Ongelooflijk. De Overledene, een oud collega van me waarmee ik nog in Noordwijkerhout rond 1990 heb kennisgemaakt is een van de weinigen waarmee ik sinds die tijd nog contact had.

Het laatste half jaar hebben we meermaals gepoogd een afspraak te maken. Vorige week nog had Els hem aan de lijn en hij zei dat hij herstellende was van hielspoor en een gescheurde spier. Die klachten hadden al eerder voor uitstel van al gemaakte afspraken geleid. Nu was hij weliswaar herstellende maar zat nog niet lekker genoeg in zijn vel.

Al sinds ik in 2001 bij de BAVO op de Poortmolen wegging aten we tenminste twee keer per jaar bij elkaar. Hij was in de tijd dat we samen werkten een collega waarmee ik veelvuldig nachtdiensten draaide. Carine en Eugene waren ook twee vaste collega's toentertijd. 

Hij was al iets eerder weggegaan bij de BAVO omdat het werk hem minder beviel en hij een andere richting op wilde. Pas toen ook ik bij de BAVO in Capelle weg was maakten we een eerste afspraak met Els erbij. Dat klikte en groeide uit tot een uiterst warme vriendschap.

Over de meeste onderwerpen dachten we beslist niet hetzelfde, maar we konden heerlijk heftig discussiëren en tegelijkertijd genieten van een lekker meestal door hem of onszelf gemaakt maal, en voor onze volgende afspraak stonden mijn grote wagenwiel pannenkoeken op het menu. Lekker glaasje wijn erbij, een lekkere whiskey na. Kortom we zouden deze keer bij ons in het appartement eten. Hij woonde vlakbij. Gemakkelijk bereikbaar met de tram richting Mathenesserplein. Hij had daar een eenvoudig erg vol maar erg gezellig appartement.

Het was een echt vrijgezellenappartement. Alles stond vol met boeken, muziek, reisverhalen, en er was wel een computer, maar die werd behalve dan op zijn werk zelden gebruikt. Zijn laatste fototoestel welk wij hem geadviseerd hadden en ook samen gekocht, is verder weg gegaan dan wij ooit, en hij had er behoorlijk op los gefotografeerd in Zuid Africa enz. Hij ging dan voor langere tijd en hij kon er ook mooi en warm over vertellen.

Ik kan het gewoon niet geloven. 54 jaar oud en nog zo vol plannen. Hij was weliswaar niet zo gezond. Dat levensgenieter zijn maakte hem bijvoorbeeld veel te zwaar, en dat wist hij ook wel, maar hij had zoiets van, dat hoort er bij, dat ben ik. Ook had hij graag een partner/vriend gehad, maar dat bracht ook volop nadelen met zich mee, en beperkte zijn vrijheid ernstig.

Hij werd echter naast ouder ook kritischer. Hij maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Ik vind het zo raar dat onze volgende afspraak nu gewoon niet door gaat en we niet meer heftig woorden kunnen wisselen. Ook Els is er helemaal stil van.

Is het de overvloedige hitte geweest, een hartaanval, vorige week klonk hij in ieder geval nog erg levenslustig. De tranen staan me in de ogen. Vorige week nog een dierbare patiënt, en nu een trouwe echte vriend. Gelukkig kunnen we as. maandag in Gouda even afscheid gaan nemen.