Een bizarre droom vannacht.

 

Waar die vandaan kwam, kwam ie vandaan, maar vannacht zat ik plotsklaps in mijn hel reëel overkomende en hardnekkige droom in Hilversum op de van Riebeeckweg 4. Ik kan me goed herinneren om 04.45u nog naar het toilet te zijn geweest met het licht aan om er maar uit te komen.

Helaas zat ik er vervolgens weer middenin en om 06.00u nog een keer, en bij de tweede keer dat de wekker ging om 06.09 zat ik er zo mogelijk nog meer in.

Ik ga proberen er wat over te vertellen. Ik was met mijn (als ze er nog zou zijn) 101 jarige moeder, in ons oude echte zestigere jaren huis waar ik vanaf mijn 6^e tot 16^e ben opgegroeid. De auto van mijn vader, een prachtige witte oldtimer Mazda 1800 uit 1971 stond voor een ouderwetse verhuiswagen, en het hoofd van het verhuisbedrijf was een lompe, dronken overkomende botte boer. Mijn moeder moest eruit, en was bezig met verhuisdozen die al ten minste honderd keer gebruikt waren en er allemaal even haveloos uitzagen. Ze had hulp van een vriendin uit een later tijdperk, dus ik snapte er geen biet van. De helft van het huis was al gesloopt en de achterkant lag er al af. Ik kreeg prompt heftige ruzie met zowel met de vriendin, de verhuizers, als de aannemers die druk bezig waren met sloopwerk. De achtertuin, en het huis erachter waren al weg evenals de drie garages naast ons huis. Er waren bouwprojecten aan de gang en er lag al een weg vlak naast ons huis waar vroeger de eeuwenoude eik stond en ons grindpad. Op het huis na was er eigenlijk niks herkenbaar. Alleen mijn broze moeder die wat in paniek was, het koud had, en niet wist waar ze aan toe was, en mijn vader was ook nergens te vinden. Alleen de auto die inmiddels dik 43 jaar oud was maar eruitzag als een gloedje nieuwe. Ik liep rond in de kleding die ik woensdagsmorgens aanheb op weg naar mijn fysiozwemmen, dus met mijn zwembroek al aan omdat er meestal geen hokjes vrij zijn als ik bij Huize Frankeland aankom. Het was allemaal bijzonder bizar, en het kost me nog steeds moeite om er van las te komen, al zit ik inmiddels alweer sinds 07.15 op mijn werk.

Ik snap er uiteindelijk ook niks van. Ik zal binnenkort eens op Google Earth kijken of er echt iets veranderd is of dat het nog is zoals een jaar of acht geleden toe ik voor het laatst keek. Wel heb ik laatst een blog gemaakt over Mazda, en specifiek over de Mazda 1800 luce van mijn vader, met kenteken 98-92-PA.

http://myntransportblog.com/2015/01/11/mazda-cars-light-trucks-and-engines-fuchu-aki-district-hiroshima-prefecture-japan-1920-on/

 

 

Woensdagmorgen

Woensdagmorgen op mijn dag vrij midden in de week.

Dat heb ik zo geregeld zodat ik kan blijven fysiozwemmen. Doe ik dat niet dan merk ik dat gelijk aan mijn manier van bewegen.

Na afloop eten Els en ik een lunch en dan ga ik tenminste twee uur slapen. Dat uurtje zwemmen  en oefenen is vergelijkbaar met 5 uur werk.

Gisteren had ik een rare dag. De hele dag was ik als het ware in Zuid Frankrijk, om precies te zeggen Moirax, waar het afscheid was van de oudste vriendin van Els en mijzelf. Ze heeft net de honderd niet gehaald. Om kwart over Acht belde Bernadette ( mijn zus) daarvandaan die er mede namens Els en mijzelf wel bij was om even te delen dat het een mooi afscheid geworden is, waar veel herinneringen de revue gepasseerd zijn, onder andere ook herinneringen die ik na het bericht van haar overlijden op papier gezet had en opgestuurd heb naar de familie Braak aldaar. http://elsderoos.blogspot.nl/2014/09/in-memoriam-tante-riet-of-maria-voor-de.html

Het is gelukkig geen verdrietige bijeenkomst geworden want iedereen was blij dat de gestorvene is waar ze graag naartoe wilde.

Na het telefoontje van Bernadette was ik ook weer wat geruster en ik heb vannacht dan ook weer wat beter geslapen. Bijna alle aanwezigen hebben hun groeten aan Els en mij doorgegeven en zo voelde het toch een beetje alsof we er bij geweest zijn.

Vandaag doen Els en ik het voor de rest uiterst rustig aan. Ik heb nog twee werkdagen voor de boeg en dan zijn we 1 week heerlijk vrij.

Helaas lijkt het met de schroef voor de BAHA van Els na twee ontstekingen opnieuw niet goed te gaan. A.S. dinsdag zou ze haar nieuwe gehoorapparaat krijgen maar reëel gezien denk ik dat de dr. Volgende week gaat zeggen dat er een andere schroef in zal moeten. We zullen dus waarschijnlijk nog meer geduld moeten hebben. Lastig hoor, want ondanks veelvuldig oefenen is geduld hebben nog steeds niet mijn sterkste punt.