Lekker rustig.

We leven nu in een rustige tijd.

Geen moeilijk medisch gedoe

Dat komt pas over 2 weken

De grote hitte is verdwenen

Liggen nu lekker samen onder ons dekbed zonder weg te drijven.

Kijken regelmatig naar de buis.

Netflix en HBO en de gewone zenders want er zijn verschillende nieuwe afleveringen gestart.

Zoeken langs de www en Twisted Sifter. Die hebben prachtige foto's en video's.

Samen laten we Meisje uit en die kan hier zo van genieten.

Gisteren hebben we bezoek ontvangen.

De petemoei en opvangmoei uit Griekenland die wilden zien hoe het met haar opvanghond gaat.

Dus zijn we redelijk tevreden en dat vind ik een hoge score.

Je kunt niet alles hebben.

Als foto hebben we er eentje uit de site van Twisted Sifter geplukt.

Tot morgen.

Wachten

Ik zit weer eens te wachten op een telefoontje van mijn lief

Om me te vertellen dat hij is aangekomen

In het ziekenhuis.

Dagopname

Zijn hart slaat zijn eigen beat en de dokter vindt die te snel

Ik maar denken dat dit komt omdat hij naar me kijkt en.....

Niet dus

Dus gaan ze zijn hart resetten

Elektriek door zijn goddelijk lijf sturen in de hoop dat die zijn ritme gaat hervinden.

Na dit telefoontje ga ik eventjes mijn gang weer wachten op de volgende

Dan ga ik hem ophalen.

LEEG

Aanvulling op stuk van Els.

Lieve lezers,

Door mijn huisarts ben ik naar een gespecialiseerde Fysiotherapeut gestuurd. Ik had mijn huisarts verteld hoe wanhopig ik ben over het feit dat het inleveren niet lijkt op te houden, het gebrek aan energie wat ik voel, de paniek over de zowel lichamelijk als geestelijke teruggang, het krampachtige van mijn/onze survival/overleving die al zo lang duurt. Nu is alles na vier weken koorts weer onzeker, zowel qua werk als financiën. De WIA keuring moet over, en met dit verhaal kwam ik bij de therapeut.

Vanmorgen om 10.00u had ik een heel aangenaam gesprek over bovenstaande en daarop volgde een lichamelijk onderzoek. Hij constateerde dat mijn hele lijf een grote krampachtige, stijve, gespannen indruk maakte, en dat mijn batterij zowel lichamelijk als geestelijk totaal op is. Dat ik veel te lang door gefunctioneerd heb zonder dat ik daar eigenlijk de bijbehorende kracht had. 

Hij ziet de mogelijkheid om mijn batterij oplader weer een klein beetje te laten werken. Daarvoor moeten we samenwerken, ik moet mijn grenzen aangeven, en ik heb een groot vertrouwen gekregen in de mogelijkheden van deze man. Voorwaarde is tevens dat ik me moet gaan ontspannen, en niet mag inspannen, en dat voor geruime tijd. Anders is er geen plaats om de krampachtigheid kwijt te raken. Voorlopig zit werken er simpelweg niet in.

Hoe mijn baas dat zal vinden, is nog onduidelijk. As. woensdag heb ik zowel met mijn direct leidinggevende en de bedrijfsarts een gesprek, en daar zal bovenstaande besproken moeten worden.

Ik laat het hierbij, want invullen van wat ik niet weet is meestal niet zo handig.

Gegroet  Jeroen

Update

Update,

Ik ben nu een week koortsvrij. Dat is fijn want dat houd in dat ik weer naar buiten kan en ga, en ik ben dan ook gelijk voorzichtig wat begonnen met kleine stukjes lopen en ommetjes met Meisje met de scootmobiel en ik ben afgelopen maandag weer begonnen op mijn werk.

Ik merk tegelijkertijd dat ik ontzettend veel conditie en kracht verloren heb, en binnen de kortste keren buiten adem ben, constant tril en ontzettend veel pijn heb.  Het werk heb ik dan ook nog geen enkele dag helemaal volgehouden. Na een paar uur vallen of mijn ogen dicht of is mijn concentratie simpelweg op. Op het werk is natuurlijk ook vrijwel alles blijven liggen gedurende mijn afwezigheid en dat is onprettig. Ik loop en achter de feiten aan en de stapel is zo dik dat ik er niet doorheen kan komen, zeker niet in de weinige uren dat ik het werken kan volhouden.

Ik merk tevens dat het feit dat ik een solitaire functie heb, er is niemand die het van mij overneemt, drukverhogend werkt. Ik heb in de drie weken met koorts toch iedere werkdag even mijn werkpost moeten openen en als er heel dringende zaken waren mensen moeten zoeken die sommige belangrijke zaken/telefoontjes/afspraken waar konden nemen. Het is dan ook niet stimulerend om zo’n dikke stapel post te vinden bij terugkomst.

Verder liggen er vragen waar ik helemaal geen antwoord op weet, en er wordt wel op een antwoord gerekend.

Het is nu donderdagmorgen en ik zie geen vooruitgang. Mijn lichamelijk herstelvermogen is natuurlijk stuk, en dat is frustrerend want de verwachtingen van mijn werkgever zijn wel dat ze me voor deze functie wel stabiel nodig hebben en ik op het moment dus erg twijfel of ik het wel aankan. Idem is er in de afgelopen periode weer twijfel ontstaan over de plannen voor een vakantie naar Frankrijk in september. Het feit dat ik na een uurtje al uitgeput ben maakt me onzeker over het nu maar vooral ook hoe het zo meteen verder moet. De (WIA) en fysieke en geestelijke mogelijkheden en onmogelijkheden test)keuringen die ik heb gehad gaven nog een redelijk positief beeld, maar intussen ben ik weer verder achteruit gegaan en ik zit al in het laatste half jaar van de twee jaar ziektewet. Terwijl ik zicht en voelbaar achteruit ga in beide.

Idem thuis. Els is heel enthousiast begonnen met de super voorjaars opruiming maar ik kan haar maar nauwelijks ondersteunen. Gelukkig zijn er veel mensen die helpen willen en zal waarschijnlijk onze nieuwe vloer gelegd gaan worden. Els wil ook graag schilderen en rekent er vast op dat ik met vaste hand de randjes zal doen, en ik zie me dat met mijn trillende spieren/vingers nog niet zo gauw doen.

De nieuwe huiskamer word trouwens wel mooi. Gisteren is ons nieuwe 2^e hands lederen bankstel gebracht samen met een tandartskastje uit de vijftiger jaren en is de oude lompe kast van de vorige eigenaresse verhuisd naar onze rommelkamer, en is een halve vrachtwagen aan oude fauteuils, designtafeltjes, een lompe eetkamertafel en heel erg veel losse spullen meegenomen door de kringloopwinkel en dit geeft een veel lichter en ruimtelijker gevoel.

Mijn bijdrage is echter zeer gering terwijl Els inmiddels wel 65 jaar oud geworden is. Dat allemaal zit me niet lekker. Niet dat ik in een depressie schiet, maar de realiteit laat feiten zien waar ik wel angstig van word.

Ik hou het hierbij, het is goed om weer even helderheid te krijgen.

Gegroet  Jeroen.

Een paar grijze haren erbij

Wat kan een mens schrikken. Laat ik Meisje even uit, Blijft ze keurig bij me, komt steeds een knuffeltje halen, doet haar ding, en halverwege besluit ze dat ze huiswaarts wil, schiet de hoek om, en rent zo snel dat op het moment dat ik bij de hoek ben zij al onzichtbaar is. Ik in paniek, en zo snel als mogelijk richting ons appartement, Staat ze keurig bij de voordeur te wachten, en vliegt me in de armen zo snel ze me ziet. En omgekeerd natuurlijk. Oh wat waren wij beide blij, Ik ben alleen nog aan het bijkomen van de hartverzakking die het voor mij met zich mee bracht, en volkomen buiten adem. Toch niet boos op haar want daar schieten we niks mee op. Neen, alleen maar blij, en er nog een paar grijze haren bij.

30 December 2014

 

30 december 2014,

Mijn laatste werkdag in 2014. Een bewogen jaar. Definitief weg van de werkvloer van afdeling Detox, tegenwoordig Dubbel Diagnose, en de collegae van die plek. Een officieel afscheid is er (nog) niet geweest, en bij de laatste etentjes was ik ook niet uitgenodigd, dus ik denk dat het gewoon een stilzwijgend verscheiden van toch wel heel lang mijn afdeling was.

Dan natuurlijk sinds mei/juni nieuw werk. Er zitten wel uitdagingen in en dat is goed voor me, want die ga ik met plezier aan. Het werk zelf is betrekkelijk saai. Vaak dezelfde formulieren invullen, maar zelfs daarin word wel creativiteit gevraagd en vooral ook er goed bij blijven want de vraagstelling is vaak erg ingewikkeld. En een fout is zo gemaakt en dan toch ook wel van heel veel belang voor de individuele patiënt.

Kortom, er is wel wat van te maken, en dat geld natuurlijk ook voor andere baantjes. Ook mijn oude baan was niet meer zoals ik het graag zie, want ook daar hebben de bezuinigingen heftig toegeslagen en kon je niet meer doen waar het mij om te doen was. Ik mis het dan ook nauwelijks.

En eerlijk is eerlijk, de conclusie dat twintig uur beter te verhappen is voor mij dan 36uur, is een goede conclusie. Ik ben na vijf uur werk achtereen dusdanig uitgeput dat ik daarna met gemak twee uur slaap alvorens de rest van de dag aan te kunnen. Ook die vier dagen werk is echt het maximum, soms nog steeds teveel.

Het werken met mijn dagelijkse portie medicatie, mijn pijn en mijn weinige energie blijft een worsteling. Toch is het blijven werken altijd nog beter dan thuiszitten.

Komend jaar zijn er ook wel weer spannende zaken in het vooruitzicht. Wat gaat het UWV via de WIA aanvullen als eind september mijn tweede ziektejaar er op zit, en wanneer krijgt Els precies haar AOW, en hoeveel is dat.

Verder gaat de gezondheid niet achteruit, maar ook niet vooruit. Ik heb vervoer in en rond het huis. Er gloort een vakantie als het goed blijft gaan, in september. Alleen de invulling daarvan al is zo leuk en spannend dat alleen de voorbereiding al een genot is.

Idem onze nieuwe hond Meisje, is zo’n genot wat mijn, ons leven leuk maakt. Het is zo’n schat om een nieuw thuis aan te bieden. Ze geniet van zaken zoals warm eten, en dan echt iets proeven. Waar Jesse at als van hap, slik weg, eet Meisje hap voor hap, en kauwt, er lekker bij liggend.

Verder hebben we gisteren, dus al na veertien dagen, haar bench weggehaald en teruggebracht naar onze bovenburen. Zo goed doet ze het.

Ik ga weer aan het werk. Deze keer houd dat in dat ik de telefoon in klim en veel plaatsen ga bellen om plekken te vinden voor dagbehandeling/dagbesteding en Reactiverende/Structurerende ondersteuning. In alle gevallen met het doel een plek om op een vaste tijd op regelmatige momenten naar toe te gaan om uit huis te kunnen zijn, mensen te ontmoeten, en daardoor minder eenzaam en dus minder depressief te hoeven zijn. Ik ben benieuwd of ik medewerking krijg op de een na laatste dag van dit jaar.

Voor iedere lezer overigens een heerlijke jaarwisseling en heel veel gezondheid, kracht en liefde voor het komende jaar.

Warme groet en spreekwoordelijke knuffel.    Jeroen

Alles verandert: ALWEER.

Vrijdag kwam mijn lief onthutst en een beetje leeg thuis. Hij had een gesprek gehad met personeelszaken waarin werd verteld hoe het volgend jaar gaat. We hadden er al rekening mee gehouden dat onze inkomsten drastisch zouden worden verminderd. Maar zoveel? Neen! We hebben het nu over een bedrag van € 400,- netto.

Zijn baas betaalt namelijk in het eerste jaar 100% door en het tweede jaar 70% en het deel dat hij werkt. Hij werkt nu 20 uur pw.  Bovendien is zijn nieuwe werk in een lagere schaal ingedeeld.

Dat betekent schrappen!

De abonnementen zijn al afgezegd.

We houden op met ons wijntje bij het eten, dat wordt thee.

Geen vruchtendranken meer.

Alleen maar aanbiedingen en ik ben blij dat we al naar de markt gaan.

We sparen niet meer.

Wanneer alle vaste lasten zijn betaald halen we het geld van de bank en betalen alles cash.

We maken boodschappenlijstjes en dus geen impulsaankopen.

Geen drankjes en etentjes buiten de deur

Geen vakantie of midweeks naar andere steden of strand.

Of alles voldoende is merken we vanzelf.

Dit moeten we volhouden tot juli volgend jaar.

Dan ontvang ik mijn A.O.W.

Opluchting

BAHA INTENSO

Na gisteren om 06.00u opgestaan te zijn kwam ik om vijf over half een thuis en ik was gebroken. Ontzettend druk geweest. 06.00u lijkt vroeger dan voor de vakantie. ’t Is een stuk minder licht, en dat maakt het opstaan er niet gemakkelijker op. Maar ik was bij dat ik doodmoe thuiskwam gisteren. Boterham gegeten, snel mijn bed in en door Els om 14.00u eruit gehaald. Metro naar Schiedam Centrum en daar de trein naar R’dam Lombardijen, het Maasstad ziekenhuis. De hechtingen bij Els werden verwijderd. Het ziet er perfect uit. Schoon, droog, en het geneest goed. Ook het rare witte plastic kapje mocht eraf. Daaronder zie je een soort van klein ventieltje, waarop over een week of vijf, de laatste dag van september haar nieuwe gehoorapparaat gaat worden geklikt. Els besloot een zwarte BAHA te willen, zodat ie lekker opvalt. Ik kon een glimlach niet onderdrukker. Het word een cochlear BAHA Intenso. Een analoog uitstekend werkend gehoorapparaat.

http://www.hoorzaken.nl/baha.htm

Waarom een analoge uitvoering? Omdat de digitale uitvoeringen tot nu toe niet goed waren en Els er dan een moet gaan uittesten voordat de kinderziektes eruit zijn. Mooi dus voor een opvolger van deze, maar niks voor Els nu. Die moet een goede, degelijke, en simpel bedienbaar apparaat hebben. Kortom die is gisteren besteld. Als we ‘m vervolgens in huis hebben moeten we nog wel wat accessoires aanschaffen voor de TV, de computer, de telefoon, een droogdoos, of zakje, schoonmaakspullen, borsteltjes e.d. maar dat komt wel. Eerst wachten en de tijd tot eind september doorkomen en dat is nog best lastig, want alleen op Els d’r slechtste oor zit nog een gehoorapparaat, want die andere is een paar weken geleden overleden en voor zo’n korte tijd neem je niet even een nieuwe. Kortom behelpen dus. Maar we zijn wel weer een grote stap verder opgeschoten naar mijn idee. Heerlijk. 

Ik ben weer aan het einde van mijn pauze, en ga weer verder. De groetjes.                                                            Jeroen

Zo meteen lang weekeinde, heerlijk, helemaal aan toe.

Het is weer donderdag. Wat gaat zo’n week snel. Om 06.00u ging de wekker en ondanks dat ik wist dat ik beter gelijk op kon staan duurde het tot het tweede signaal negen minuten later voordat ik mezelf ook naast bed kreeg. Had wel behoorlijk geslapen, maar zes uur is een tikje aan de korte kant. Els en ik hebben het erover gehad toch maar eens wat eerder te gaan slapen.

Vervolgens mijn pillen uitgezet inclusief mijn wekelijkse Chemo, en ik kreeg het met moeite weg. Toch nu ik hier in mijn pauze even zit te schrijven is het redelijk goed gevallen vandaag. Ik heb goed kunnen eten en dan gaat het meestal redelijk. Vervolgens ging ik nadat ik eerst een uur had gewerkt even richting het MAC waar ik tussen alle bekenden daar gezellig koffie gedronken heb en ervaringen heb verteld.

Vervolgens terug naar mijn werkplek waar ik een CIZ indicatie heb afgemaakt. Verder wat zaken afgemaakt die maandag en dinsdag waren blijven liggen. Het ziet er nu naar uit dat ik vrijdag een paar uurtjes vrij kan nemen, zodat ik samen met Els even boodschappen kan doen op de markt.

Alles bij elkaar heb ik er dan zo meteen twee weken compleet zelfstandig opzitten en ben overal uitgekomen zonder een telefoontje te hebben moeten plegen naar mijn inmiddels met pre pensioen gegane oud collega/voorganger. Dat geeft een goed gevoel.

Ik ga nog even een uurtje alles afmaken zodat ik aan een wat langer weekeinde kan gaan beginnen.  Groetjes

Early Birds

Early Birds,

Vanmorgen om 07.23uur op het werk.

Iets vroeger dan normaal, ik denk omdat Jesse weer voor een door de weekse uit logeren is op de “Excelsior”, het schip van vrienden waar ze nu weer de Koningin aan boord is. Dat scheelt toch veel, merkte ik afgelopen week toen ze daar niet terecht kon. Het was heerlijk om haar thuis te hebben, maar het totaal was zwaar.

Zeker gezien het feit dat ik nog steeds lichamelijk achteruit ga. Mijn uithoudingsvermogen is nihil. Bij een kort ommetje kom ik al helemaal hijgend retour, en moet ik stevig bijkomen, en dat dus tenminste vier keer per dag. Verder blijf ik te zwaar. Het merendeel is water, maar ik vind dat ik wel een beetje teveel uit water besta de laatste jaren. Ik plas me ongans, maar toch niet voldoende. Mijn buik zit me in de weg, is een zware belasting voor mijn knieën, het is lastig bij het dichtmaken of aantrekken van schoenen. Het zit in de spiegel in de weg, en tussen mijn riem. GGggrrr. Genoeg.

Ik begon tegelijkertijd met een aantal andere vroege vogels en heb zodoende al veel gedaan inmiddels. Zo kwam ik na een ommetje naar mijn postvak in het hoofdgebouw mijn collega J tegen die volkomen in zak en zat. Het gezwel in het been bij haar zoon is terug. Het is na heel veel bestralingen een jaar weg geweest en GVD, nu is het terug. Ik zag gelijk dat er wat was, de tranen stonden haar in de ogen, en veel woorden had ik niet. Even een arm om haar schouders gelegd, wat kan ik verder. Heb geen echte troost. Dan denk ik maar mijn leven is goed en geniet er potdomme van.

Vlak daarvoor had ik nog op Intranet gelezen over een net 55jarige collega uit Delft die na een kort ziekbed bezweken is. Ik had haar twee jaar geleden nog leren kennen middels het opvangteam. Alweer iemand die zijn/haar pensioen niet haalt.

Nu nog wat leuks, er was vanmorgen ook een mailbericht dat er een klein pakketje uit Delft was gearriveerd. Dat bleken de visitekaartjes van mijn nieuwe baan. Geinig hoor. Nog nooit visitekaartjes van mijn werk gehad en zien er netjes uit. Ik had alleen graag gezien dat mijn werktijden er ook op hadden gestaan, maar Ala, daar heb ik een afwezigheidsassistent voor in de computer.

Ik ga gauw weer verder met mijn agenda door te werken.

Groet                             Jeroen