Reis op de Bertha (2)

Soms kwamen we tijdens het varen
langs plekjes waarvan ik dacht van zoiets
Een scene uit de Mad Max film
Na de zondevloed.
Of misschien wel
Voor de zondevloed.
Je weet het maar nooit.

Verloren avond.

Op onnavolgbare wijze heeft de gemeenteraad besloten dat de schrijvers- en schildersbuurt volledig op de schop moeten.

Waarom?

Geen flauw idee.

Er zijn daarover vele brieven verstuurd en menigmaal vergaderd in onze buurthuis.

Dinsdagavond was de laatste vergadering en Jeroen besloot hier na toe te gaan.

Hij had nog een aantal vragen.

Met frisse tegenzin ging hij erheen en kwam met zwarte rook uit zijn oren terug.

Voor zijn vragen was er geen ruimte.

Wel is het duidelijk dat dit zo'n 2 a 2 ½ jaar gaat duren.

Dat dit alles in fases gaat gebeuren.

Ook dat wij in de laatste fase zijn ingedeeld.

Ook weten we nu wie de aannemer is geworden en dat we een brief gaan ontvangen met zijn contact adres.

Voor de rest: wordt vervolgd.

Druk van de Ketel

Lieve Vrienden, en vriendinnen en andere lezers,

Er gebeurd weer veel tegelijk.
Toen ik vier en een halve week thuis kwam te zitten met hoge koorts, voelde ik al iets aankomen en dat klopt dit bracht niet veel goeds met zich mee. Vorige week maandag begon ik weer met een paar uurtjes werk. Het werk bleek zich aardig opgestapeld te hebben, maar door het openen van mijn post op het werk heb ik wel op afstand kunnen voorkomen dat zaken helemaal in het honderd zouden lopen. Ook heb ik vorige week alweer een aantal zaken op de rit kunnen krijgen die nu in ieder geval weer lopen of bij de juiste instantie terecht zijn gekomen, en vandaag heb ik in dik twee uur tijd de noodgevallen weer gedaan.
Ook had ik een gesprek met mijn direct leidinggevende. Toen ik gevraagd werd voor dit werk vorig jaar mei, bevond ik mij in een stabiele periode. Een periode waarbij mijn spaarzaam aanwezige energie in ieder geval stabiel bleef en ik het werk daardoor tot 5 weken geleden goed aankon. Nu na drie weken koorts heb ik simpelweg geen energie meer over, en aangezien mijn oplaadfunctie(mijn herstelfunctie) stuk is door mijn spierziekte, kan ik de normale hoeveelheid werk niet meer aan. Wat daarbij ook een grote rol speelt zijn de giga portie veranderingen in de wereld van indicaties en de onoverzichtelijkheid van die veranderingen. Daar komt nog bij dat de meeste van mijn collega's verpleegkundigen en artsen bij hulpvraag alleen invullen CIZ/ROG/WMO indicatie of BW (Beschermd Wonen) zonder in te vullen wat de beperkingen en mogelijkheden, wensen e.d. zijn.
Mijn leidinggevende heeft voor deze functie een betrouwbaar, stabiel  personage nodig en zeker omdat er geen vervanger is snap ik dit heel goed. Aangezien ik dat niet meer ben, ga ik voorlopig minder werken. Drie uurtjes per dag en er gaat naar een opvolger voor mij gezocht worden.
Voor mij gaan ze vanuit Personeelszaken aan de slag om een functie voor mij te zoeken voor een niet noodzakelijk maar wel zinvolle bezigheid/aanwezigheid.
Ik ben verdrietig en emotioneel, al snap ik het uitstekend. Het is moeilijk te accepteren dat de werkelijkheid de realiteit weer heeft ingehaald.

Waar ik dacht dat de toekomst weer enige stevigheid en vastigheid zou bieden, staat alles weer op losse schroeven. Zeker nu ik alweer in het laatste half jaar van mijn ziekteperiode zit.

Ik heb zin om te schelden te vloeken, te tieren, te janken, etc. maar energie heb ik daarvoor niet. Lastig en onbevredigend.

Toch geeft het raar genoeg ook een licht opgelucht gevoel om wel te hebben kunnen uitspreken waar mijn angsten, mijn frustraties en dergelijke vandaan komen. De steeds aanwezige druk is daarmee ook enigszins verminderd, dus kan ik misschien iets minder gespannen gaan rondhobbelen, voortleven. Er is wat druk van de ketel.

Gegroet  Jeroen.

Early Birds

Early Birds,

Vanmorgen om 07.23uur op het werk.

Iets vroeger dan normaal, ik denk omdat Jesse weer voor een door de weekse uit logeren is op de “Excelsior”, het schip van vrienden waar ze nu weer de Koningin aan boord is. Dat scheelt toch veel, merkte ik afgelopen week toen ze daar niet terecht kon. Het was heerlijk om haar thuis te hebben, maar het totaal was zwaar.

Zeker gezien het feit dat ik nog steeds lichamelijk achteruit ga. Mijn uithoudingsvermogen is nihil. Bij een kort ommetje kom ik al helemaal hijgend retour, en moet ik stevig bijkomen, en dat dus tenminste vier keer per dag. Verder blijf ik te zwaar. Het merendeel is water, maar ik vind dat ik wel een beetje teveel uit water besta de laatste jaren. Ik plas me ongans, maar toch niet voldoende. Mijn buik zit me in de weg, is een zware belasting voor mijn knieën, het is lastig bij het dichtmaken of aantrekken van schoenen. Het zit in de spiegel in de weg, en tussen mijn riem. GGggrrr. Genoeg.

Ik begon tegelijkertijd met een aantal andere vroege vogels en heb zodoende al veel gedaan inmiddels. Zo kwam ik na een ommetje naar mijn postvak in het hoofdgebouw mijn collega J tegen die volkomen in zak en zat. Het gezwel in het been bij haar zoon is terug. Het is na heel veel bestralingen een jaar weg geweest en GVD, nu is het terug. Ik zag gelijk dat er wat was, de tranen stonden haar in de ogen, en veel woorden had ik niet. Even een arm om haar schouders gelegd, wat kan ik verder. Heb geen echte troost. Dan denk ik maar mijn leven is goed en geniet er potdomme van.

Vlak daarvoor had ik nog op Intranet gelezen over een net 55jarige collega uit Delft die na een kort ziekbed bezweken is. Ik had haar twee jaar geleden nog leren kennen middels het opvangteam. Alweer iemand die zijn/haar pensioen niet haalt.

Nu nog wat leuks, er was vanmorgen ook een mailbericht dat er een klein pakketje uit Delft was gearriveerd. Dat bleken de visitekaartjes van mijn nieuwe baan. Geinig hoor. Nog nooit visitekaartjes van mijn werk gehad en zien er netjes uit. Ik had alleen graag gezien dat mijn werktijden er ook op hadden gestaan, maar Ala, daar heb ik een afwezigheidsassistent voor in de computer.

Ik ga gauw weer verder met mijn agenda door te werken.

Groet                             Jeroen