Argusogen.

Met deze blik lopen we door ons huis.

De laatste veegjes en stofjes worden verwijderd.

Rommel wordt weggestopt in de kasten en laden.

WC, wastafel en keukenblad zijn met een soplapje behandeld.

Als laatste wordt de stofzuiger ter hand genomen.

Meer kunnen we niet doen.

Tijdens de bezichtigingstijden is ons huis zelden zo schoon,

want: om 3 uur des middags komen de eerste kijkers.

Ons is verteld dat we dan samen met meisje ons pand te verlaten  hebben.

Dan is de makelaar vrij om te handelen en ons rest alleen nog het wachten,

LEEG

Aanvulling op stuk van Els.

Lieve lezers,

Door mijn huisarts ben ik naar een gespecialiseerde Fysiotherapeut gestuurd. Ik had mijn huisarts verteld hoe wanhopig ik ben over het feit dat het inleveren niet lijkt op te houden, het gebrek aan energie wat ik voel, de paniek over de zowel lichamelijk als geestelijke teruggang, het krampachtige van mijn/onze survival/overleving die al zo lang duurt. Nu is alles na vier weken koorts weer onzeker, zowel qua werk als financiën. De WIA keuring moet over, en met dit verhaal kwam ik bij de therapeut.

Vanmorgen om 10.00u had ik een heel aangenaam gesprek over bovenstaande en daarop volgde een lichamelijk onderzoek. Hij constateerde dat mijn hele lijf een grote krampachtige, stijve, gespannen indruk maakte, en dat mijn batterij zowel lichamelijk als geestelijk totaal op is. Dat ik veel te lang door gefunctioneerd heb zonder dat ik daar eigenlijk de bijbehorende kracht had. 

Hij ziet de mogelijkheid om mijn batterij oplader weer een klein beetje te laten werken. Daarvoor moeten we samenwerken, ik moet mijn grenzen aangeven, en ik heb een groot vertrouwen gekregen in de mogelijkheden van deze man. Voorwaarde is tevens dat ik me moet gaan ontspannen, en niet mag inspannen, en dat voor geruime tijd. Anders is er geen plaats om de krampachtigheid kwijt te raken. Voorlopig zit werken er simpelweg niet in.

Hoe mijn baas dat zal vinden, is nog onduidelijk. As. woensdag heb ik zowel met mijn direct leidinggevende en de bedrijfsarts een gesprek, en daar zal bovenstaande besproken moeten worden.

Ik laat het hierbij, want invullen van wat ik niet weet is meestal niet zo handig.

Gegroet  Jeroen

Druk van de Ketel

Lieve Vrienden, en vriendinnen en andere lezers,

Er gebeurd weer veel tegelijk.
Toen ik vier en een halve week thuis kwam te zitten met hoge koorts, voelde ik al iets aankomen en dat klopt dit bracht niet veel goeds met zich mee. Vorige week maandag begon ik weer met een paar uurtjes werk. Het werk bleek zich aardig opgestapeld te hebben, maar door het openen van mijn post op het werk heb ik wel op afstand kunnen voorkomen dat zaken helemaal in het honderd zouden lopen. Ook heb ik vorige week alweer een aantal zaken op de rit kunnen krijgen die nu in ieder geval weer lopen of bij de juiste instantie terecht zijn gekomen, en vandaag heb ik in dik twee uur tijd de noodgevallen weer gedaan.
Ook had ik een gesprek met mijn direct leidinggevende. Toen ik gevraagd werd voor dit werk vorig jaar mei, bevond ik mij in een stabiele periode. Een periode waarbij mijn spaarzaam aanwezige energie in ieder geval stabiel bleef en ik het werk daardoor tot 5 weken geleden goed aankon. Nu na drie weken koorts heb ik simpelweg geen energie meer over, en aangezien mijn oplaadfunctie(mijn herstelfunctie) stuk is door mijn spierziekte, kan ik de normale hoeveelheid werk niet meer aan. Wat daarbij ook een grote rol speelt zijn de giga portie veranderingen in de wereld van indicaties en de onoverzichtelijkheid van die veranderingen. Daar komt nog bij dat de meeste van mijn collega's verpleegkundigen en artsen bij hulpvraag alleen invullen CIZ/ROG/WMO indicatie of BW (Beschermd Wonen) zonder in te vullen wat de beperkingen en mogelijkheden, wensen e.d. zijn.
Mijn leidinggevende heeft voor deze functie een betrouwbaar, stabiel  personage nodig en zeker omdat er geen vervanger is snap ik dit heel goed. Aangezien ik dat niet meer ben, ga ik voorlopig minder werken. Drie uurtjes per dag en er gaat naar een opvolger voor mij gezocht worden.
Voor mij gaan ze vanuit Personeelszaken aan de slag om een functie voor mij te zoeken voor een niet noodzakelijk maar wel zinvolle bezigheid/aanwezigheid.
Ik ben verdrietig en emotioneel, al snap ik het uitstekend. Het is moeilijk te accepteren dat de werkelijkheid de realiteit weer heeft ingehaald.

Waar ik dacht dat de toekomst weer enige stevigheid en vastigheid zou bieden, staat alles weer op losse schroeven. Zeker nu ik alweer in het laatste half jaar van mijn ziekteperiode zit.

Ik heb zin om te schelden te vloeken, te tieren, te janken, etc. maar energie heb ik daarvoor niet. Lastig en onbevredigend.

Toch geeft het raar genoeg ook een licht opgelucht gevoel om wel te hebben kunnen uitspreken waar mijn angsten, mijn frustraties en dergelijke vandaan komen. De steeds aanwezige druk is daarmee ook enigszins verminderd, dus kan ik misschien iets minder gespannen gaan rondhobbelen, voortleven. Er is wat druk van de ketel.

Gegroet  Jeroen.

Update

Update,

Ik ben nu een week koortsvrij. Dat is fijn want dat houd in dat ik weer naar buiten kan en ga, en ik ben dan ook gelijk voorzichtig wat begonnen met kleine stukjes lopen en ommetjes met Meisje met de scootmobiel en ik ben afgelopen maandag weer begonnen op mijn werk.

Ik merk tegelijkertijd dat ik ontzettend veel conditie en kracht verloren heb, en binnen de kortste keren buiten adem ben, constant tril en ontzettend veel pijn heb.  Het werk heb ik dan ook nog geen enkele dag helemaal volgehouden. Na een paar uur vallen of mijn ogen dicht of is mijn concentratie simpelweg op. Op het werk is natuurlijk ook vrijwel alles blijven liggen gedurende mijn afwezigheid en dat is onprettig. Ik loop en achter de feiten aan en de stapel is zo dik dat ik er niet doorheen kan komen, zeker niet in de weinige uren dat ik het werken kan volhouden.

Ik merk tevens dat het feit dat ik een solitaire functie heb, er is niemand die het van mij overneemt, drukverhogend werkt. Ik heb in de drie weken met koorts toch iedere werkdag even mijn werkpost moeten openen en als er heel dringende zaken waren mensen moeten zoeken die sommige belangrijke zaken/telefoontjes/afspraken waar konden nemen. Het is dan ook niet stimulerend om zo’n dikke stapel post te vinden bij terugkomst.

Verder liggen er vragen waar ik helemaal geen antwoord op weet, en er wordt wel op een antwoord gerekend.

Het is nu donderdagmorgen en ik zie geen vooruitgang. Mijn lichamelijk herstelvermogen is natuurlijk stuk, en dat is frustrerend want de verwachtingen van mijn werkgever zijn wel dat ze me voor deze functie wel stabiel nodig hebben en ik op het moment dus erg twijfel of ik het wel aankan. Idem is er in de afgelopen periode weer twijfel ontstaan over de plannen voor een vakantie naar Frankrijk in september. Het feit dat ik na een uurtje al uitgeput ben maakt me onzeker over het nu maar vooral ook hoe het zo meteen verder moet. De (WIA) en fysieke en geestelijke mogelijkheden en onmogelijkheden test)keuringen die ik heb gehad gaven nog een redelijk positief beeld, maar intussen ben ik weer verder achteruit gegaan en ik zit al in het laatste half jaar van de twee jaar ziektewet. Terwijl ik zicht en voelbaar achteruit ga in beide.

Idem thuis. Els is heel enthousiast begonnen met de super voorjaars opruiming maar ik kan haar maar nauwelijks ondersteunen. Gelukkig zijn er veel mensen die helpen willen en zal waarschijnlijk onze nieuwe vloer gelegd gaan worden. Els wil ook graag schilderen en rekent er vast op dat ik met vaste hand de randjes zal doen, en ik zie me dat met mijn trillende spieren/vingers nog niet zo gauw doen.

De nieuwe huiskamer word trouwens wel mooi. Gisteren is ons nieuwe 2^e hands lederen bankstel gebracht samen met een tandartskastje uit de vijftiger jaren en is de oude lompe kast van de vorige eigenaresse verhuisd naar onze rommelkamer, en is een halve vrachtwagen aan oude fauteuils, designtafeltjes, een lompe eetkamertafel en heel erg veel losse spullen meegenomen door de kringloopwinkel en dit geeft een veel lichter en ruimtelijker gevoel.

Mijn bijdrage is echter zeer gering terwijl Els inmiddels wel 65 jaar oud geworden is. Dat allemaal zit me niet lekker. Niet dat ik in een depressie schiet, maar de realiteit laat feiten zien waar ik wel angstig van word.

Ik hou het hierbij, het is goed om weer even helderheid te krijgen.

Gegroet  Jeroen.

ELS

Zojuist samen met Meisje Els naar de metro gebracht.
Vandaag krijgt Els in het Maasstadziekenhuis een nieuwe schroef.
Tevens zal de spontaan afgebroken schroef er hoogstwaarschijnlijk uitgehaald worden.
Afgelopen nacht sliep ik nauwelijks. Wel moe, maar bezorgd. Onuitgeslapen gaat dat nu gewoon door.
Samen met Meisje na het wegbrengen in het donker een ronde Vijfsluizen gelopen, deels om haar alvast uit te laten, voor de andere kant tegen de muizenissen.
Bij narcose krijg ik toch altijd de kriebels, en iedere keer als er een tube door haar keel gaat hoest ze vervolgens nog maanden. Ik hoop zo dat ze vandaag eens wat voorzichtigheid betrachten.
Het is nog steeds donker nu Meisje en ik terug zijn. Zij ligt ondertussen heerlijk te eten. Oh, wat kan dat beest genieten.
Samen wachten we op een telefoontje, waarna ik snel richting Maasstadziekenhuis zal gaan om Els weer op te halen.
Ik hou eenieder op de hoogte.
Gegroet

Jeroen.

Update Jesse

Morgen om 14.10uur hebben Jesse, Els en ik een afspraak  bij het diergeneeskundig centrum in Dordrecht. Onze dierenarts heeft de beste ervaringen met deze kliniek, en daarom hebben we er een afspraak gemaakt.

De uitslag van het lab wees uit dat haar lever en galwaarden torenhoog zijn, maar tevens dat er geen sprake is van een infectie. Om de diagnose duidelijker te maken en meer te kunnen uitsluiten is er nu gekozen om een echo te maken en te kijken of er een obstructie aanwezig is in de galwegen. Tevens zal er een biopt uit de lever gehaald gaan worden.

Dat is de huidige stand van zaken en dat gaan we morgen dus doen.

Morgenavond weten we meer, alleen waarschijnlijk nog niet de uitslag van het biopt, maar langzaam maar zeker komen we er wel achter of er een behandeling mogelijk is of niet.

Tot morgen dus.

Frustraties op het werk

Gisteren, maandag een ontstellend drukke dag. Al vanaf binnenkomst op mijn werk diende het een zich al aan voor ik het ander klaar had. Zo kreeg ik een lijst met bezigheden die ik voorlopig nog niet af zal hebben. Er waren een aantal zaken bij waar ik nog niet eerder mee te maken had. In eerste instantie dacht ik wat moet ik hier nu mee, en ik had die ook even laten liggen tot vandaag. Kennelijk heeft de nacht me goed gedaan, want vanmorgen zag ik plotsklaps een hele simpele en doeltreffende oplossing. Ik heb de lijst met mensen die ik moest opzoeken in vieren gedeeld per afdeling, en de vraag doorgespeeld aan de desbetreffende afdelingen. Zo bespaart mij dit veel werk en heb ik in een keer mijn verplichtingen gedelegeerd.

Zo druk het gisteren ook was, het werd een dag zonder rustmomenten tussendoor, het was warm, en ik voelde me niet lekker, toch zijn we de dag goed doorgekomen. Ook hebben Els en ik besloten om half Elf naar bed te gaan. Dat is een tijd die we eigenlijk altijd voorbijgaan. Normaliter gaan we slapen na het Oog op Morgen, dus rond Twaalven.

Toch merkte ik vanmorgen om 06.00u toen de wekker ging dat anderhalf uur extra slaap me goed gedaan had. Nu om 09.15u heb ik al een groot deel van mijn werk van vandaag er op zitten en dat voelt goed.

Verder is het feit dat ik gisteren middag ook naar de huisarts geweest ben en twee verwijskaarten bemachtigd heb fijn. Daarnaast hadden we nieuws uit het Maasstad ziekenhuis. De operatie voor de schroef, voor de BAHA van Els komt een stuk dichterbij. Stond deze eerst gepland voor eind oktober, nu is ze acht Augustus al aan de beurt. Heerlijk. Daarna had ik ook voor het eerst weer fysio, mijn fysiotherapeut was terug uit Zuid Frankrijk en die gaf me ook een heftige behandeling. Heerlijk.

Vandaag is het ook een rare dag. Het is de achtste van de zevende, en dat betekent de verjaardag van Erwin. Hij zou vandaag 37 jaar geworden zijn. Het is net als zijn sterfdag altijd een dag die heftig blijft terugkeren. Niet heftig, van lijden en tranen, maar meer van herinnering en weemoed. Uiteindelijk leer je leven met verlies, en je moet de draad weer oppakken, maar herinneringen zitten in je hoofd, en wat het lastige is, is dat je graag meer herinneringen zou hebben kunnen opbouwen. En dat is het jammere, en steeds terugkerende. Nee hoor, ik kan inmiddels best doorwerken, en ook mijn concentratie zal hier niet door verstoord worden. Het is meer een aanwezig gevoel. Ik zou het missen als het niet meer aanwezig zou zijn.

Ander onderwerp.

Zo had ik gisteren ruzie met een medewerker van het CIZ. Zonder namen te noemen. Het gaat om iemand die op de wachtlijst staat voor een zorgafdeling. Die zorgafdeling vraagt om een indicatie die word opgelegd door de verzekeraar. De verzekeraar heeft kenbaar gemaakt dat de indicatie as. 1 januari omhoog gaat. Nu is de wachtlijst dusdanig lang dat die iemand voor die afd. ten minste tot februari moet wachten. Dus ik wil nu alvast bij het CIZ de indicatie aanvraag veranderen tot die hogere eis. CIZ zegt, maar zo doen wij geen zaken, want mw. komt toch nu op de wachtlijst! Neen dus. De zorgafdeling accepteert nu al geen mensen op de wachtlijst met een te lage indicatie. Gevolg de persoon in kwestie blijft hier op een heel dure plek een plek bezet houden die een ander persoon nodig heeft die dringend op behandeling zit te wachten. De boel slipt dicht, het lijkop ik mijn werk niet goed doe, en de persoon is het slachtoffer.

Dit is dus de hedendaagse politiek

Ik ga me er nu na het neerschrijven niet langer boos door laten maken. Ik heb mijn manager er over op de hoogte gebracht en ik ben wel bang dat dit de dagelijkse praktijk zal worden, maar ik kan en wil niet functioneren met die constante druk. Ik kan hoogstens mijn aanvragen zo goed mogelijk gemotiveerd op papier zetten en daar houd het bij mij mee op. Het zou anders zijn als ik mijn ouders nog zou hebben. Ik kan me nog herinneren dat nu alweer heel wat jaren terug ze omdat ma sneller verslechterde dan pa, ze ze na 64 jaar huwelijk uit elkaar wilden halen. Ik ben nog steeds blij dat ik daar voor ben gaan liggen, en dat ze samen konden blijven.

Genoeg voor vandaag.

Het is toch niet echt een ontspannen pauzestukje geworden, maar sommige dingen moeten nu eenmaal toch geschreven worden.

De groetjes                                        Jeroen

VOL

Vol

Ja, ik zat even te bedenken welke titel het best bij vandaag voelt.

Ik heb ‘m

Vol, dat is de beste omschrijving van mijn huidige gevoel.

Gisteren vulde ik zelfstandig een ingewikkelde casus in als proefcase, en ik liep meermaals tegen bepaalde knelpunten aan.

Vandaag vulden Lenie, en ik samen er drie in en werden wel veel minder gestoord dan ik gisteren.

Gisteren waren technici bezig met de brandmeldcentrale die in ons kantoor zit, en dat zorgde voor onrust. Er was van het weekend brand geweest en dat zorgt sowieso voor onrust.

Als je dingen samen invult kun je ook samen bedenken welke omschrijvingen je gebruikt om de situatie waarin iemand verkeerd zo goed en beeldend mogelijk te omschrijven zodat iemand ook de indicatie krijgt die je nodig hebt om voldoende hulp voor desbetreffende patiënt te krijgen of t kunnen inhuren.

Nou  lukt omschrijven me vaak al ontzettend goed, maar ik merk dat ik nog geen routine heb bij simpele vragen die je tegenkomt, waar Lenie soms zaken al bijna automatisch ingevuld heeft, ligt dit voor mij moeilijker.

Zo zat ik gisteren dat de persoonlijk begeleiders van de patiënt waarvoor ik een aanvraag invulde allebei gisteren niet werkten, waardoor ik ook niet kon vragen wat zij in hun hoofd hadden en dat was vandaag gelukkig niet het geval.

Ik kwam dus vanmiddag om 13.00u thuis en was tevreden, met het resultaat, maar afgeladen vol. Vol met gegevens, data, volgordes, etc.

Els had wel een lekkere salade gemaakt en die stond klaar om verorberd te worden. Met een vol gevoel ben ik vervolgens anderhalf uur gaan slapen nadat ik nog even een blogje had gepubliceerd. Zie op http://myntransportblog.com

Dat slapen deed goed, en daarna was mijn volheid gezakt naar draagbaar niveau.

Nu zitten we te genieten van masterchief, een lekker diner, en de rust.

Dat is ook de reden dat ik het hierbij laat.

Groeten en een fijne avond

Hot of Jeroen

Spanning en Sensatie

Afgelopen vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum. Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind. Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu werk, nl. 18 tot twintig uur per week.

Ik heb zonder twijfel ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.

Nu ondertussen zondag is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen, plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.

Verder is de vraag opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.

Kortom er ligt alweer een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook dit zal voors en tegens hebben.

Ik hou jullie allen op de hoogte.

Groetjes

Hot.

BANG

BANG

BANG

De laatste drie weken is mijn leven weer heftig aan het veranderen.

Wat houd die verandering in?

Dat is nog niet zo gemakkelijk te vertellen.

Ik heb heel veel pijn, die door mijn enorme hoeveelheid pijnstillers niet of nauwelijks te verminderen valt.

Mijn schouderbladen kloppen als een gek, en mijn hart doet heftig mee. Alsof het eruit wil.

Alleen Diazepam helpt mijn spieren dan een beetje te ontspannen.

Verder ben ik zo ontzettend moe.

Vanmorgen was ik na het douchen en vooral het aankleden zo moe dat ik geen energie had om samen met Els en Jesse naar het Sterrebos te gaan.

Uiteindelijk wist Els me na een kop koffie uit mijn dip te halen en me te bewegen met de scootmobiel mee te gaan.

Dat was mijn eerste keer daar en achteraf was het lekker om Jesse even te zien rennen en er even uit te zijn, maar ik ben bang, zo bang dat ik steeds maar verder achteruit ga.

Ik heb nu na al mijn tijd op gesloten en na de laatste acht jaar op afdeling Detox gelukkig weer een plekje gevonden waar ik graag naar toe ga en me naast welkom ook nog nuttig kan maken, dus daar ligt het niet aan.

Ik ga lichamelijk steeds verder achteruit, en dat zint me niks.

Wat moet ik daar nu weer over vertellen naar mijn baas toe, als ik het voor mijzelf al niet eens weet.

Ik weet dat ik een spierziekte heb, heb een tijd min of meer gedaan of die niet bestond, maar ben het langzamerhand gaan accepteren, maar ik kan de huidige verschijnselen niet plaatsen, noch verklaren.

Het is ook per dag anders. Els denkt soms dat het hyperventilatie is en heeft het dan over meditatie en mindfulness, maar dat zijn allemaal zaken waar ik al cursussen voor heb gevolgd. Idem voor leren omgaan met pijn.

Ik weet het gewoon even niet meer, en heb geen zin om me er gek door te laten maken.

Gelukkig gaat het qua communicatie met Els wel goed. We knuffelen veel en zijn er meestentijds helemaal voor elkaar, we houden van elkaar verwennen en gelukkig hebben we ook momenten dat we zowel individueel als samen kunnen genieten. Toch is de dreigende onzekerheid over hoe verder fnuikend.

Ik ben het zat om steeds maar meer in te leveren. Uitgaan, auto rijden, collega’s, patiënten, vakanties, dansen, drinken, Roenjé, lange wandelingen maken, op fotoexcursie gaan, enz, enz.

De moeheid, de pijn en de beperkte energie zitten dwars, en zo meteen ook nog de steeds legere portemonnee.

Kijk ik om me heen dan valt het relatief gezien natuurlijk wel weer mee. Ik heb een toffe partner, we hebben een heerlijk huis, we kunnen nu alles wat we nodig hebben nog betalen, we hebben een toffe hond, drie katten, een computer, veel dingen om ons te helpen vermaken, etc.

Toch ben ik bang, wordt er wakker van, wil dan mijn pillen nemen, en heb dan gelukkig het vermogen om ze niet eerder dan ik mag te nemen, maar bijvoorbeeld die beheersing vreet al energie, en die energie kan ik nergens anders in stoppen.

Tussen dit schrijven door hebben we gebruncht en twee afleveringen gekeken van de Soprano’s, en daar bij ook hartelijk gelachen en kunnen relativeren wat er in hun levens allemaal gebeurd. Maar dat werkt maar tijdelijk.

Ik vind vandaag geen antwoord en ik moet zo meteen alweer plat, om vanavond weer een beetje mens te kunnen zijn, terwijl ik het gevoel heb dat de dag pas net begonnen is. Ja.

Ik laat het hier maar even bij. De groetjes.

Hot- Jeroen

donderdagmorgen, mijn derde werkdag op het dagactiviteiten centrum

door Hot

Vanmorgen om 08.25uur kwam ik na een kwartiertje wandelen aan op mijn nieuwe werkplek. De eerste dag maandag was ik wat later doordat ik eerst fysiotherapie had, en ik was wat zenuwachtig over wat en wie ik daar aantreffen zou. Die zenuwen zijn nu al helemaal weg. Het is een aangename, vriendelijke en laagdrempelige plek, waar ik heel veel mensen blijk te kennen. Heel veel mensen zijn oud patiënten die ik op mijn vorige werkplek vaak zover probeerde te krijgen om wat meer structuur in hun leven toe te laten en iets te zoeken waardoor ze het prettig vinden om 's morgens hun bed uit te komen. En heel leuk om te zien dat deze activiteiten daadwerkelijk helpen bij het op de been blijven van velen.
Het is ook leuk om te zien wat ze er allemaal doen. Sommigen werken in de horeca, en zorgen dat er een behoorlijke lunch geserveerd word tussen de middag, waaronder een complete warme maaltijd met salade, maar ook diverse broodjes, altijd een verse handgemaakte soep, en die hebben onder andere de afgelopen dagen al geprobeerd om me behoorlijk te verwennen. Ze vinden het leuk om me hier tegen te komen, en maken voor het merendeel een goede indruk. Anderen zijn bezig met houtbewerking, weer anderen in de textiel, er is een computercursus te volgen, een groep is bezig met het organiseren van een politieke bijeenkomst i.v.m. de komende gemeenteraad verkiezingen en de veranderingen in de WMO, maar ook een maandelijkse kookclub, een groep die zich bezighoud met budget koken, een lijstenmakerij, anderen draaien de balie, en het merendeel gebeurd cliënten gestuurd. Er werken maar een aantal betaalde krachten die zorg dragen voor de indicaties, de evaluaties, het doelgericht naar iets toe werken en het bijhouden of dat doel moet worden aangepast. En zaken waarvan de zorgverzekeraars willen weten waarom ze dat moeten financieren. Het gaat om een kwetsbare groep mensen, en dan met zogenaamd bewezen therapieën cq, werkprojecten aankomen is moeilijk. In dat laatste kan ik mogelijkerwijze een rol spelen.
Afgelopen week heb ik hoofdzakelijk rondgekeken, gepraat, vergaderingen bijgewoond, en heel veel indrukken opgedaan. Bij thuiskomst ben ik dan erg moe, maar tot nu toe voldaan. Ik slaap dan ook heel goed en diep, en merk wel dat het een en ander zijn plekje nog moet vinden. Wel geeft het me voldoening dat ook een stap verder in het proces mensen weer wat zinvols in hun leven te helpen krijgen mogelijk een rol voor mij weg gelegd is.
Nu hebben Rose en ik een dikke week vakantie. Helemaal Top. Bij thuiskomst las ik ook een door haar geschreven stukje waar ik me erg goed bij voel.
Voor nu hou ik het hierbij. Voor iedere lezer. Veel plezier en de groeten.

Communicatie/Perceptie

Laat ik eerst met de communicatie beginnen. Daar had Roen gisteren mee te maken. We hebben een gloed nieuwe TV gekocht. Voor ons doen enorme bak. Piece of cake dacht mijn lief. Stekkertjes eruit andere stekkertjes erin, zenders zoeken en yep, zicht op de wereld alles is groter dan we gewend zijn. Helaas pindakaas oftewel niet dus. De tv en andere apparaten vertikten om samen te werken vanwege de diverse leeftijden dus andere aansluitingen.  Roen ging manmoedig verder en ze bleven het vertikken. Was dit een generatieconflict of spraken ze andere talen. Wie zal het zeggen.  Dus moest er ook een nieuwe scart kabel worden aangeschaft. Dit alles gebeurt op zijn chemo dag en de chemo werkte niet mee. Gevolg? Een kort lontje. Ik merkte dit niet op dat hij zich niet lekker voelde en zei precies de verkeerde dingen. Normaliter weet ik de juiste woorden te vinden en te praten met juiste intonatie en ben ik tactisch, zachtaardig en begripvol. .  Kortom mijn tactische kant was eventjes weg.  Ons gesprek steeds onstuimiger. Maar eerlijk is eerlijk en “man against machine” is gewonnen door! Yes! Roen, mijn held.  

Ondertussen heb ik door mijn veranderde perceptie nogal last van muizenissen in mijn hoofd en die zijn getransformeerd tot een kudde olifanten die al trompetterend door mijn hoofd stampen. Roen en ik zijn samen weer even de “wat als” hel.   Wat als dit, wat als dat. Een uitvoerige beschrijving wil ik jullie besparen, maar we zijn creatief met het verzinnen van enge zaken. Dus,  leer ik weer geduld te krijgen. We gaan door met onze ademhaling oefeningen en ga proberen om de veranderde perceptie eigen te maken. Misschien verdoven mijn olifantjes me door hun gestamp. Of het zo blijft. Ik weet het niet, ik zie het wel en samen komen we eruit. 

HOORZITTING

DOOR HOT

Hot heeft al een tijd niks meer vanzichzelf laten horen. Vandaag toch maar even een bericht. 24 December 2012 kreeg Hot een waarschuwing voor iets waar hij niets mee te maken had. Dik veertien dagen later volgde een soort van voorzichtig excuus, maar 29 januari 2013 herhaalde dit zich. Hij kreeg een waarschuwing voor iets waar hij geen enkele verantwoording droeg, en sterker nog indirect kreeg hij de opdracht van zijn leidinggevende om valsheid in geschrifte te plegen. Hierop werd hij kwaad en verscheurde de waarschuwing zonder de kans te krijgen uit te leggen wat er zich nu precies had afgespeeld. Gesprekken volgden, ook met de leidinggevende van de leidinggevende, die me vervolgens adviseerde naar P&O te gaan. Daar vriendelijk geholpen bij het schrijven van een protestbrief en voorlichting gekregen ovr wat ik eventueel verder kon doen. Zo gezegd zo gedaan. Een officiele klacht ingediend tegen mijn leidinggevende en een gesprek aangevraagd met de klachtencommissie en de vertrouwenscommissie medewerkers.
Nu donderdag 30 mei is het uiteindelijk de dag van de hoorzitting. Ik moet om 14.00u in Delft zijn en als het goed is is daar ook diegene van de vertrouwenscommissie die mij zal begeleiden cq bijstaan. Tegenover mij zitten de leidinggevende met haar maat van P&O, de voorzitter en de klachtencommissie. Op de leidinggevende na allemaal onbekenden van me.
Ik had gevraagd om een zitting met de vertrouwenscommissie voor bemiddeling maar daar wilde mijn leidinggevende niet aan. Wat het nu zal worden weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik blij zal zijn als het voorbij is.
Zo'n conflict waarbij ik echt niet weet wat ik fout zou hebben gedaan en waar anderen zich ook verantwoordelijk hebben verklaard neemt griezelig veel energie van me die ik eigenlijk niet heb. Ik hoop dat er een werkbare situatie overblijft tussen mijn leidinggevende en mezelf.

Ik hou jullie op de hoogte.