Sodemieters,
Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was
mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer
begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen
woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.
Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een
van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als
de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij
woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die
weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef
betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met
een geperforeerde long en longontsteking.
De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem
vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal
opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar.
Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol
die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb
me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig
ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in
dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.
En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet
alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de
afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben
gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en
het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren,
idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.
Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari,
dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen
voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het
feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en
slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen
veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar
laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een
afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven
als de verpleegkundigen.
Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is
groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die
problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen
problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze
ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen
hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen
en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een
voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat
plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.
Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week
zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de
psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder
verslechteren dan verbeteren.
Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog
niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak
lange wachtlijst.
Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend
voor een ieder. Jeroen
