2 Jaar geleden

Ja, alweer 2 jaar geleden namen we afscheid van onze lieve, obstinate viervoeter genaamd Jesse. We missen haar nog steeds.

Jesse en ik.

Shabby Chic

Vanmorgen keek ik wat weemoedig de kamer rond. Stof, haren en nog meer haren. Wat was ik vroeger verwend door Jesse. Zij was op en top een lady, of travestiet, hoe je het maar bekijk. Gebouwd als een atleet, een sprinter. Strak in het pak, spieren als staalkabels en haar hart dat een rustig ritme sloeg. Qua gedrag noemde ik haar een Miss Macha, gaf haar een vinger dan nam ze de hele hand en had nog niet genoeg.  Ze was ook voorspelbaar. Kreeg alleen in het voor en najaar een nieuw outfit en dan had ik het een tijdje druk met het haarvrij houden van onze stulpje. Deze dame genaamd Meisje is een heel ander verhaal. Slordig in het pak. Rustig aan dan breek het lijntje niet en slungelig in haar tred. Ze is lui, heel lui. Pas als de zon haar wakker kust dan is ze geneigd haar ogen open te doen en dan bestaan we ineens. Ze vernieuwt haar pak continu dus ben ik toch elke dag in de weer met bezem of stofzuiger. Wanneer ze in de mand ligt lijkt ze wel een voddebaaltje of ze is gewoon shabby Chic. 

Is het al maart?

Vanmorgen keek ik naar buiten.

Overal is het wit.

Nadat Jesse ons verlaten had wisten we al dat er eentje zou komen die haar mand weer zou vullen.

We informeerden bij petemoei uit Delft of ze voor ons zou uitkijken naar de opvolgster

Dat het een meisje zou worden was al een feit

Ik wist dat de winter zou komen en nog vol van verdriet dacht ik wijs te zijn

Te wachten tot maart of zo om actief te zoeken naar een nieuwe vriendin

We wenden aan de pijn en er was eigenlijk niet veel buiten te zoeken

Zonder hond vind ik het niets aan om te wandelen

Roen zei dat het genoeg was en dat we moesten gaan zoeken

We kregen ideeën door vanuit Delft tot ik in de hazelnootogen van Meisje keek en was verkocht.

Er waren andere opties maar steeds keek ik naar die ogen

Vertelden Petemoei: ‘We hebben besloten”.

Het balletje ging rollen en op 11 december landde het vliegtuig in Schiphol en Meisje werd opgehaald en de volgende dag bij ons gebracht.

Wat was ze bang en haar heupspieren waren alleen in aanleg aanwezig

We gingen veel wandelen en langzamerhand voelt ze zich helemaal thuis.

Ik hoopte die gladdigheid te kunnen ontwijken en had me eerst vastgepind op maart en vertelde dit aan iedereen.

Dus, wanneer Meisje en ik langs lopen horen we de vraag:

‘Is het al maart?’

Ons Meisje

Wat was ze mooi en wijs. We missen haar nog steeds. Ons meisje. 

GGGrr

GGGrr

Na een heerlijke nacht met veel praatwerk, en daarna een goede nachtrust uitgeslapen tot kwart voor acht.

Vervolgens eruit, pillen uitgezet, genomen, gedoucht, de katten voorzien van een ontbijt, daarna onszelf met een lekker bakkie pleur.

Vervolgens naar de Wereldwinkel, er halverwege achterkomende dat Els het bonnetje om haar broek bij de kleermaker te kunnen afhalen vergeten was. Dan is het toch een portie handig zo’n scoot, want ik heb het bonnetje alsnog gehaald en was nog voor de hoek van de straat terug bij Els. Aldaar de winkel geopend terwijl Els aan het gebruikelijke telwerk begon en de kassa vulde.

Ik ben toen wat vers brood gaan halen en wat lekker beleg voor daarop. Daarna terug naar de WW en samen met Els en haar collega K een lekker bakje koffie gedronken.

Naar huis, kattenbak geschept en vervolgens wilde ik een foto van Jesse inlijsten. Lijstje had Els gekocht bij de WW voor € 1,50. Poog vervolgens het glas achter de elastiekjes weg te halen, maar die zaten zo strak, en leken wel geplakt, dat het glas barste. Had ik net de foto op maat gesneden. Heb ik ‘m er uiteindelijk toch maar ingedaan tot ik een nieuw glas kan kopen, maar ik had er behoorlijk de Pé in. Ggrrr.

Nu dan maar even rustig aan de rest van de dag beginnen en dit voorval snel vergeten.

Update

 

Vandaag is het de derde week dat ik mijn telefoon mis. Hoe zoiets mogelijk is terwijl ik het van mijn bereikbaarheid en mijn communicatie moet hebben. Mijn leidinggevende zit er ook stevig achteraan en vandaag komt er een nieuwe accu per interne post naar me toe. Ben benieuwd of mijn problemen dan uiteindelijk achter de rug zijn.

Verder had ik om half tien een afspraak, maar ik was er nog geen moment en toen ging het brandalarm. Het was een oefening maar alle mensen die hier zijn opgenomen, een regiment aan rollatoren, rolstoelen e.d moesten naar buiten waar het behoorlijk koud was. Volgens mij is de oefening goed verlopen. Toch is het ritme van de morgen en mijn reguliere werk behoorlijk van slag.

Ik ben benieuwd hoe deze dag verder gaat. Ik zie het wel. De telefoontjes van vandaag schorten we op naar donderdag. Er zit niks anders op.

Nu wat persoonlijks. Ik had gisteren na mijn operatie aan mijn rug weer eens een afspraak met de fysio, en daar bleek ook wel dat de operatiewond goed geneest. Ik heb nu nog drie dagen anti biotica en ben van goede hoop dat de wond dicht blijft en de ontsteking definitief achter de rug is. Heerlijk.

Verder is ons huis nog steeds erg stil. Zelfs het ritje naar de fysio toe is niet meer wat het was. Jesse ging altijd mee en mocht dan ook bij Bert lekker op de vloer liggen tegen de kachel aan. Ze werd daar ook altijd verwent met aandacht, zowel van Bert als Jolanda als de meeste medepatiënten. Voor vandaag staat er bijvoorbeeld op de kalender dat ze haar anti vlooien en tekendruppeltjes moet hebben. Kan je nagaan hoe vers het verlies en gemis van Jesse eigenlijk nog is.

Desalniettemin gaan onze gedachten al wel uit naar een nieuw hondje in ons leven want de structuur is bepaald nog niet terug. Ik ben benieuwd hoe lang we nog kunnen wachten.

Langzaam komt het leven toch weer op gang.

Langzaam komt het leven toch weer op gang.

 

Dit is mijn vierde dag werken alweer sinds de week dat ik vrijgenomen had om fatsoenlijk te kunnen nemen van Jesse. Het gemis van Jesse is helemaal nog niet minder, want ik mis haar bij alles. Tot en met een boterham smeren, koken, wandelen en eigenlijk bij alles. Ons nieuwsgierige Griekse Grietje was overal bij aanwezig en was wat dat betreft echt een onmisbare huisgenoot.

Toch zegt ze min of meer tegen ons dat we door moeten, en dat doen we dan ook. Zo hadden we veel afspraken deze week bij de diverse artsen. De oogarts voor Els in het Sint Franciscus Gasthuis, het Maasstad Ziekenhuis voor een gehoorstest met haar BAHA, waar vastgesteld werd dat de schroef los zat, en gelijk een afspraak werd gemaakt voor as. Maandag met de arts die de schroef heeft aangebracht. Die nieuwe soort schroeven van Cochlear blijken een hoop ellende met zich mee te brengen.

Dan had ik voor mezelf de drie maandelijkse controle bij mijn officiële behandelaar in het Vlietland zkh, daarop volgend een bezoekje bij de dermatoloog in de Pellegrinus kliniek voor een lelijk en pijnlijke plek op mijn rug, die nu as. Maandag met spoed gaat worden weggesneden wegens een stevige ontsteking, en daaropvolgend weer een zogenaamde dexascan in het Vlietland. Waaruit bleek dat ik de afgelopen jaren niet verder ben gekrompen en ook mijn botdichtheid niet verder is afgenomen. Eindelijk dus weer even wat prettig nieuws.

Ik had het na een week afwezigheid wel erg druk deze week om weer een beetje op orde te komen met de lopende werkzaamheden. Zo had ik een kennismaking met het STOED, de stichting Onder een Dak uit Maassluis, en ben zo veel wijzer geworden over wat zij voor onze patiënten/cliënten te bieden hebben en omgekeerd.

Een drukke en leerzame week met meer dan voldoende afleiding dus. Dat we weer begonnen zijn met het “normale “ leven is maar goed ook, want zo structuurloos we plotsklaps waren na ons heftige verlies is enorm. Ons hele leven was/is gedurende haar ziekte en daarna volledig op zijn kop gezet.

Van de week kwamen er ook weer veel leuke beesten langs. Zo heeft een vriendin van ons met haar dochter net gekozen voor een ontzettend leuk hondenmeisje als nieuwe gezinsgenoot en dat laat je gelijk weer nadenken hé! En een ander paste op twee andere leuke hondjes. Niet dat we gelijk aan een nieuwe hond denken hoor. Want ten eerste is Jesse onvervangbaar, maar het moet eerst een plaatsje krijgen. Toch zullen we niet te lang wachten want zowel Els als ik hebben het nodig voor onze dagelijkse structuur.

Ik ben trouwens wel blij dat het weekend voor de deur staat want ik ben ontzettend moe, maar wat is nieuw! Ik heb nu eenmaal niet zoveel energie meer tot mijn beschikking.

Nu kunnen we lekker aan ons weekend gaan beginnen zo meteen.

Ik hou het hierbij. Het is weer voldoende zo.

Gegroet allemaal.

Overweldigd zijn wij.

Na de onstuitbare wildemansrit op de achtbaan van ons leven zijn we een beetje tot rust aan het komen.

Overweldigd zijn we door het vele blijken van medeleven die ons bereikten en nog steeds bereiken via Facebook, mail en persoonlijk ontmoetingen lijken we een beetje tot rust te komen.

Nog steeds is ons huis onwerkelijke stil, overdonderend stil.

Het moet maar.

We wachten op haar as die we gaan uitstrooien op ons lievelings meditatie plek waar we beiden onze aandacht richtten op de voor onze relevantie prikkels.

Ik keek naar de schepen en zij naar de watervogels.

Nu lees ik de Facebook berichten regelmatig door en vindt daar troost in. De band tussen mens en hond bestaat al eeuwen in enorme warmte en vriendschap tussen elkaar. Dit wordt bij elk bericht steeds bevestigd en ik wil dank zeggen aan onze Facebook vrienden, mail vrienden en oude vrienden.

Ik ondervind hier enorme steun aan en wanneer ik verdrietig kijk ontmoet ik veel herkennende blikken en het weten wat er met ons gebeurt.

Gisteren ontvingen we een mail uit het verre Griekenland vanuit het mooie eiland Amorgos waar Jesse ter wereld kwam en haar peetmoeder uit Delft. De eerste opvang moeders die haar voorzichtig leidden richting Nederland en naar ons huis. Prachtig is het verwoord en ik hoop dat jullie Engels kunnen lezen want dit vertalen is voor mij onmogelijk.

Els and Jeroon

My heart bleeds for you.. I  get a tightness in my chest whenever I think of my dog Roberto having to leave us one day, in the near future as he is almost 14 and has had some health issues this year..

Of course you miss Jesse.. especially when you wake up in the morning without her.. or come home and she is not waiting, the pain can be so sharp.. everywhere you look, her absence is felt and memories come flooding back. Sweet ones, funny ones and ones that gave you both a close bond with her. The y give us so much joy and a house without  a dog, at least for me, feels empty.. Cats are an important presence too, but again in a different way.

I really want to thank you for making it possible for her to have enjoyed so many years of care, true love, and safety .The exact opposite of what a life of a stray dog in Greece can be. Without you, she would have faced all that, as a puppy, lost and helpless.

I am thinking of you both and share your pain, although the only comforting thought right now, is that she is no longer suffering. It takes courage to do what you did, and I also thank you for that. You were the best thing that happened to Jesse in her life, 2

so focus on what you gave each other, and keep her in your hearts  forever...

Jesse,

All the love in the world goes with you wherever you are resting..

With love, Lamia

Van haar Delftse pleegmoeder ontving ik de volgende mail nadat ik de vorige had doorgestuurd.

Prachtig en zo waar!

Ik kan me heel goed voorstellen dat deze reactie jullie goed doet.

Ook Lisiane en Jonathan (van zusje Kata) en Heleen en Peter (van zusje Tasca) zijn aangedaan door de dood van Jesse. Heleen vroeg je e-mail adres en dat heb ik gegeven. Ze tobt een beetje met haar gezondheid, dus weet niet of ze de energie vindt om jullie te mailen, maar dat was wel de bedoeling.

Gisteren.

Een goede vriend kwam bij ons om een afscheid te nemen van een gezamenlijke vriendin.

De dokter kwam binnen met een bedrukt gezicht.

Mengde de cocktail die haar in diepe slaap gaat brengen.

We leidden haar naar haar mand en rustig ging ze liggen.

Hij pakte haar pootje en ze liet dit in vertrouwen rustig toe.

De prik was gezet en in no time was ze op reis.

Wij, met zijn vieren stonden haar bij in haar laatste reis bij de allerlaatste injectie.

Ze bleef nog één nacht bij ons.

We aaiden en praatten tegen haar

Onze lieve hondenmeisje is weer terug in de oersoep waar we allen eens heen gaan.

Ze zal altijd in een stukje van mijn hart doorleven.

Goede reis Jesse.

Vanmiddag 16.15 hebben we afscheid genomen van Jesse, onze Griekse viervoeter. 

van een vriendin

Als ik oud ben, ziek of zwak, en pijn verjaagt de slaap.

Als onrust neemt van mij bezit

Doe dan wat onvermijdelijk is, …..laat me gaan…..

De laatste goede daad.

Beslis dan voor mij en wees niet laf.

Past eigenliefde bij de vriendschap die ik je gaf,

Of uitstel tot het beter past,

Bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.

Jij loopt niet bij me weg:

Je kijkt me aan,

Je noemt mijn naam,

Je houd me stevig vast.

Vandaag voor het laatst

Groet ik je met mijn hondenstaart…

Wat jij liet doen deed je voor mij.

Je hebt me nog meer pijn bespaard.

Voor zinloos lijden mij bewaard.

Een zwaar besluit?

Nee, huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond

Op een oud uniek verbond:

Jij bent mijn baas,

Ik ben jouw hond.

Dagelijkse dingen.

Jeroen slaapt.

Jesse slaapt?

De katten slapen.

Ik slaap niet anders zou ik dit stukje niet kunnen schrijven.

We praten veel.

Vooral ’s nachts in bed.

Lekker tegen elkaar kruipen.

In elkaars ogen kijken

We hebben het nu voornamelijk over Jesse en wat wijsheid is.

Eigenlijk weten we het niet/wel.

Wel zien we dat haar fierheid en levenslust uit haar ogen zijn verdwenen.

Ook een oude vriendin van haar zag het ook.

Vanmorgen wenste ze ons wijsheid toe.

We hopen ook dat de dierenarts goed kan luisteren

En hij ook het juiste doet.

Wordt vervolgd.

Update Jesse 31 oktober 2014

Vanmiddag om 14.15u hadden we een langdurig consult bij onze dierenarts.

Temperatuur gemeten, geen koorts,

Lab werd geprikt en de uitslag kwam een kwartier later en was positief t.o.v. de keren  daarvoor.

Eigenlijk in tegenstelling tot hoe Jesse zich laat zien.

Jesse begroet ons blij, maar gaat snel daarna weer als een dood vogeltje liggen. Logisch gezien het feit dat ze al dik een week amper iets van eten heeft binnengelaten.

Ook haar gewicht was weer gezakt.

En nu ver genoeg.

We hebben zakjes gekocht met poeder die we met behulp van warm water tot vloeibaar eten maken. Die wij vervolgens met een grote 50ml spuit achter in haar keeltje spuiten.

Jesse knokt heftig tegen, maar krijgt nu tenminste wat binnen. We doen het heel rustig, en niet gelijk de vijf zakjes die ze gezien het gewicht van Jesse nodig heeft.

Gedurende de avond hebben we 1 zakje binnengekregen bij haar.

Het staat me tegen, maar langer zonder eten kan ze gewoonweg niet en dus hebben we geen keus. Wel hebben we aangegeven dit maximaal een week te willen doen en dan weer te evalueren.

Onze dierenarts had maar twee zakjes in huis en ik moest helemaal naar de dierendokter Rotterdam Noord in Hilligersberg op de Straatweg.

Ik ben daar 16 zakjes wezen halen en mijn scoot had bijna geen stroom meer toen ik bij Blijdorp was. Dat waren wat angstige laatste kilometers, waarbij ik lange tijd gedacht heb thuis niet te zullen halen.

Tot zover deze update. Volgende afspraak maandagmiddag.

Nasty Dilemma

Alweer een blogje over Jesse en alle vragen waar we tegenaan lopen.

Jesse eet niet. Alles, je kunt het zo gek niet denken, tot en met het duurste spul van de dierenarts wat haar zou moeten verleiden te eten doet het niet. Niet dat ze geen honger heeft, maar alles wat je haar voor houd dat durft ze niet aan te raken omdat ze misselijk is, ze slikt en slikt, maar eet niet. Het is om wanhopig van te worden. Ze drinkt wel, gelukkig.

We hebben de afspraak die er met de dierenarts voor as. maandagmiddag stond vooruit gehaald naar vandaag.

De lastige vraag is gaan we over op gedwongen eten toedienen?

En, zo ja, hoe lang?

Hele goede vragen, want nogmaals we willen het leven wel draaglijk houden voor haar, en aangezien ze dat alleen maar op haar eigen manier kan laten zien, denken we op dit moment, dat ze nog door wil.

Toen ik bijvoorbeeld gisterenavond thuiskwam na een uitje met het werk, was ze zo blij, kwispelend en knuffelerig dat me dit een boost geeft. Idem  als ze hoort dat we even gaan lopen. Ze wil gewoon graag mee, maar word wel steeds zwakker.

Kortom we hebben het besluit genomen dat naast de inname van pillen die wij ook achterin het strotje douwen, we toch voor zolang de anti biotica kuur voort duurt overgaan op gedwongen voeding. Maar ook dat dit voor in principe maximaal een week zal zijn.

We hebben tevens desmodium in huis gehaald, een middel wat haar lever moet helpen alles te blijven verwerken. Het zijn maar een paar druppels, een theelepeltje per dag, en dat is betrekkelijk gemakkelijk geefbaar. Het wordt ook gegeven bij chemokuren en dergelijke.

We hopen maar dat de laboratoriumwaarden uiteindelijk zullen zakken, de misselijkheid en de pijn zal verdwijnen en haar levenslust terugkomt, maar het blijkt een zware knokpartij, zowel voor haar als voor ons.

Zo modderen we maar verder.

Van pillentijd tot etenstijd.

Van een bibberend hondje zachtjes dirigerend naar haar mand

Rondje lopen en kijken voor tekenen naar levendigheid

De ene dag is anders dan de andere

Voorlopig lust ze honden eten uit een aluminium bakje

Nog steeds zoeken wat haar kan bekoren

Heeft er iemand nog andere ideeën?

Graag wil ik het horen anders wordt het misschien gedwongen eten

Heb ik totaal geen zin in

Toch: zucht

Hoop zo dat de zware medicatie aanslaat

Wordt vervolgd.

Update Jesse.

Onze emoties van de afgelopen tijd

Zoals Jeroen al schreef gaat het een beetje beter met onze geliefde viervoeter. De te hoge waardes zakken een héél klein beetje. Vanmorgen tijdens de wandeling belde de dierenarts me dat hij in overleg met een arts van het dierenziekenhuis te Dordrecht  de conclusies zijn dat er geen galblaas obstructie is en dat een anti bioticum de beste methode is. Dus haalde ik de medicijnen op en daarna gelijk 3 pillen achter haar strotje geduwd. Ik heb toch wel bewondering gekregen voor het feit dat ze dit toelaat en dus dat het lekker snel gebeurd is. Ik heb mijn vitamine G verhoogd en ingenomen en nu begint het wachten opnieuw. Wordt vervolgd. 

Zelfstudie Jesse, (Galblaas en galweg ontsteking bij honden)

Zelfstudie Jesse,

Gisteren ging ik verder met te pogen oplossingen te vinden voor de problemen van Jesse.

Op dit moment gebruiken we alleen anti misselijkheids middelen en een soort ontstekings/pijnstiller (Ketofen)

De laboratoriumuitslagen lieten gisteren zien dat de bloedwaarden minder torenhoog waren dan afgelopen week. Verder was ze vreemd genoeg niet verder afgevallen.

Els had een langdurig gesprek waarin ze een A 4tje vol met vragen met de dierenarts heeft doorgenomen.

Resultaat, de dr. Gaat opnieuw bellen met de dierenkliniek in Dordrecht over het hoe en waarom van het feit dat ze daar niet alle door hem gevraagde onderzoeken hebben verricht en dan komen we vandaag tot een behandelplan wat we op geleide van het beeld zo nodig dagelijks kunnen aanpassen.

Die zelfstudie leverde een aantal documenten op waar de waardevolste de volgende van was. Galblaas en galweg ontsteking bij honden http://www.spodan.com/nl/2171.html

Hierin gaat het over oplossingen van problemen met ontstekingen en obstructies van de galblaas. Maf genoeg ben ik niet de enige die aan het studeren was geweest. Een goede vriendin uit Oss stuurde me gisterenmiddag hetzelfde stuk toe. En ik heb op mijn beurt dit stuk doorgestuurd naar de dierenarts die vervolgens gisterenavond opbelde om hierover met ons van gedachten te wisselen. Hij was gelukkig niet beledigd dat we aan het meedenken zijn, want Jesse valt ook al dik negen jaar onder zijn zorg en hij wil niets liever dan haar helpen.

Vandaag gaan we vanmiddag opnieuw het gesprek aan en kiezen dan voor een meer gerichte behandeling.

Bovenaan blijft staan dat Jesse niet teveel mag lijden.

Emoties lopen hoog op bij ons thuis

 

Gezien het beeld van Jesse gingen Els en ik afgelopen nacht(en) diep aan de praat over de toekomst. Jesse drinkt minder, eet bij hoge uitzondering en ligt met een vreugdeloze blik op de grond of in haar bed/mand. Bibbert veel en lijkt achteruit gegaan, zodoende dat Els en ik besproken hebben om dit lijden niet te lang te moeten laten duren. Dat staat voorop in onze beslissingen, aldus hebben we afgesproken.

Vanmorgen had ik om 06.00 nadat we even een rondje hadden gelopen het heldere idee om wat vleesbeleg uit de ijskast te pakken en warempel at ze wel 10 plakjes boterhamworst op en was er weer een voedingsbodem voor haar pijnstiller/ontstekingsremmer.

Ik ging vervolgens iets over 07.00u richting het werk. Het is wel maf dat iedere keer dat je afscheid neemt met het rare idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Wat dat betreft is dit echt een heel rare klotenweek.

Ik kreeg zojuist een telefoontje van Els. Die was met Jesse naar de dierenarts geweest en labonderzoek leverde een beter beeld op dan dat wij verwachten. Zo is de hoop weer wat toegenomen en gaan we even door met de medicatieverstrekking en moeten we meer vitamine G tonen.

Ik ben wel heel benieuwd wat de waarden zijn.

Alles went. Maar niet heus.

Ons meisje is alweer 10 dagen ziek. Met ups en downs om het in goed Nederlands te schrijven.

Alles is in tegenstelling met waar we aan gewend zijn

Eet ze wel of eet ze niet

We zijn nu al blij wanneer er 1 sneetje brood ingaat dank zijn de hulp van de katten.

Ze at de helft en bij belangstelling voor die andere halve snee brood door een van de katten at ze alles maar op want dat aan de kat te gunnen. Nou: neen dus.

Het lijkt alsof ze maar een keer van een bepaald voer kan genieten. Dan denken we: Hoera, ze eet. Bij de volgende aanbieding? Neen dus. Vanavond krijgt ze dus 1 sneetje brood geweekt in een geklutst ei.

Soms krijgt ze een rilbui. Dan geleiden we haar naar haar troon, stoppen haar in een slaapzak en dan komt ze langzamerhand weer tot rust.

We worden creatief. Morgen ga ik naar de dokter om verder te praten over hoe het verder moet gaan. Helaas denken we dat we haar gaan verliezen en ik hoop van harte dat we het verkeerd hebben.

Wordt vervolgd.