vrijdag 5 januari 2018

Gedachten bij nacht.

Hotel New York
plaatje is zomaar gekozen, heeft niets te maken met de tekst.

Buiten regent het,
en binnen hou ik het ook niet droog.
Ik ben voor de derde maal opgestaan,
niet wetende wat anders te doen.

Somethimes it drives me crazy.
The sounds next to me.
Ik kan me er niet van afsluiten,
wanhoop en verdriet voeren de boventoon.

Zojuist kwam ze na een plasje even binnen,
ze pakte haar net opgeladen e-reader mee.
Ik vroeg nog, ga je lezen,
en ze mompelde een slaperig antwoord.

Sindsdien een paar keer terug gegaan naar bed,
waar het liefdelijk kabaal helaas is voortgezet.
Even tien minuten geprobeerd om me ervoor af te sluiten,
maar het klinkt als een leger Irado medewerkers.

Dit is mijn derde poging iets op papier te zetten,
zonder dat ik haar beledig of boos maak.
Ik weet uiteindelijk dat wil hier niets mee van doen heeft.
Het is er, zelfs zonder slokje op.

Ik merk wel dat ik het op den dag ook merk.
Mijn lontje is wat kort,
en soms ligt een uitbarsting op de loer.
Ik loop wat op de (lange) tenen.

Is dit puur het slaapgebrek?
Is het de spanning met betrekking op de UWV keuring?
Is het omdat mijn hart dinsdag weer is gecheckt?
Het is van 80 naar 70 slagen gezet.

Dat blijft overigens erg raar,
dat je op afstand word ingesteld,
en dat je een update krijgt.
In dit geval zodat ik minder snel gehackt kan worden.

Ze zetten ook nog even mijn pacemaker uit,
en wat bleek?
Zelfstandig ongeveer 30 slagen per minuut.
Ik ben dus wel erg afhankelijk geworden van mijn hulpmotor.

Maar daar ging het in dit schrijven niet om.
Mijn gevoelens spelen met elkaar.
En dat is niet de eerste keer.
Het lijkt wel of ze de onrust groter willen maken.

Zo ben ik dik een week geleden,
vorig jaar dus, gevallen
en heb mijn ribben stevig gekneusd.
Daardoor beweeg ik moeizaam.

Zelfs met mijn hoge dosis morfine en paracetamol
kan ik nauwelijks de gewone dingen doen.
Zelfs draaien in bed is een crime.
Natuurlijk speelt ook dit met mijn humeur.

Kortom er speelt genoeg om soms dicht bij de wanhoop te komen.
Sinds eergisteren is er nog meer om me druk over te maken.
Twee vrienden die ik al zeven á acht jaar ken,
hebben dusdanige problemen dat ze uit elkaar zijn.

De angel van de strijd waar het hier om gaat,
daar strijden ze samen voor, en ze zijn
keer op keer in staat hoe diep, en soms nog dieper ze komen
elkaar uit die diepten te halen.

Toch lijkt het nu of een van de twee
zo diep terecht is gekomen,
dat de ander geen andere weg open zag
dan te vertrekken, voor zichzelf kiezende

Het is moeilijk om te zien gebeuren.
Vooral omdat je voor hen beiden het zo graag anders ziet.
Het enige wat ik momenteel kan,
is afstand nemen en laten weten dat ik er ben.

Ik zou zo graag iets invloedsrijks doen,
want ik gun ze zoveel beter.
Net in het nieuwe jaar 2018 terechtgekomen,
en dan zo.................

Aan de andere kant geeft dit me momenteel de kans
om goed na te denken, en te zien
dat iedereen worstelt met zijn eigen individuele problemen,
en soms lijken die alles overheersend te zijn.

Kijk je dan de volgende dag nadat het licht is geworden.
Dan blijkt dat alles door gaat.
Het leven waar je deel van uitmaakt is maar een zo klein deeltje

van de wereld, dat je je plotsklaps weer klein voelt.