Flink schakelen

 

Flink schakelen.

Na een heerlijk weekend was het vanmorgen om 06.00u wel even schakelen, terug naar het werkzame leven. Een keer draaien, om 06.09u er uit. Pillen uitzetten, innemen, tanden poetsen, douchen, ontbijten, koffie en om 07.00u de deur uit. Gelukkig waren we om 10.00u richting slaapkamer gegaan, dus toch wel voldoende rust gehad. Wel wat spierpijn van onze te gekke wandeling aan het strand met Meisje en onze Limburgse vriendin. Oh, wat was ik achteraf blij dat de niet gevonden opblaaspomp voor de luchtbedden geen roet in het eten gooide. Wat voelde ik me stom, en ook dom omdat we dit niet gewoon klaargelegd hadden bij de voorbereidingen van dit weekend. Wat dat betreft ben ik wel veranderd ten opzichte van de oude Roen.

Ik denk dat de pillen hier een negatieve rol bij spelen. Daar komt bij dat ik meer op Els ben gaan lijken, niet letterlijk maar ik ben wel nonchalanter en minder precies geworden. Vergeet meer, etc.

Toch was het nu een heerlijk WE, en voelde ik me echt jarig, ontspannen en feestelijk. Een heerlijk feestje met veel lekkere hapjes, een heerlijke Tamil linzensoep, aangename discussies, fijne mensen, en ontzettend veel felicitaties. Daar helpt wel bij dat ik momenteel in een betere en stabielere fase van mijn leven zit, en daar ben ik ook erg blij mee. Toen ik gisterenmiddag even mijn computer opende na afloop van de feestelijkheden vond ik daar een enorme portie internationale felicitaties. Leuk.

Nu is het gewoon weer hard werken. Er was toch het een en ander binnen gekomen afgelopen vrijdag dus is het lastig om de hele stapel af te krijgen vandaag. Soms zijn de verwachtingen van de afdelingen waarvoor ik voor de patiënten die met ontslag gaan het een en ander aan nazorg of thuiszorg probeer te regelen compleet irreëel. Zo deed ik afgelopen donderdag een spoedaanvraag thuiszorg en dan sturen ze de mw. in kwestie vandaag al met ontslag. Ja, iedereen snapt dan dat ik nu nog niks heb kunnen regelen, maar worden vervolgens kwaad omdat het huns inziens te langzaam gaat. Ja, daar kan ik me niet veel van aan trekken. Ik zou iets meer overleg over de ontslagdatum met mij dan ook wel op prijs stellen. Maar ja, dat is niet aan mij.

Toch lukt het aardig.

Zo mijn pauzemoment zit er weer op, ik ga weer verder. Jeroen

WERK

 

Heb ik de afgelopen vijf werkdagen niet een enkele mogelijkheid gehad om bijvoorbeeld even pauze te nemen, nu ben ik eindelijk bij. Dat is een prettig gevoel.

Vanmorgen had ik ook een evaluatiegesprek met mijn leidinggevende. Momenteel is dat teruggebracht naar 1 maal per maand. Dat is ook voldoende. Ik heb aangegeven nog een enorme portie vakantiedagen te hebben en ik moet zoveel mogelijk vakantiedagen opnemen, aldus haar.

Als ik zo naar mijn werklijst kijk denk ik dat ik eigenlijk de rest van de week vrij kan nemen. Ik beslis dat morgenavond wel. Dan kijk ik naar de hoeveelheid post en beslis tegelijkertijd of dat tot maandag kan wachten of niet. Wat dat betreft is de eigen regie hebben wel prettig.

Ze vroeg vanmorgen nog na of ik dit werk nog leuk vind? Ja dat is wat ingewikkelder om direct antwoord op te geven. Het is veel speur en zoek werk, veel belwerk en 95% administratief. Veel met dezelfde lange en redelijk saaie papieren en formulieren werken dus ik ga met minder plezier richting werk. Maar tot nu toe ben ik wel in staat als ik er eenmaal ben er toch iets leuks van te maken.

Het is gewoon niet vergelijkbaar met mijn oude werk, waarin ik heel veel met onverwachte situaties en mensen te maken had. Daar was ik super in. Helaas gaat dat niet meer, en een stukje rouw is daar nog wel over aanwezig.

Ik moet daar alleen niet te vaak en vooral niet te lang bij stilstaan. Doe ik dat wel dan ga ik zitten chagrijnen, en daar heb ik en mijn omgeving een grote hekel aan.

Frustraties op het werk

Gisteren, maandag een ontstellend drukke dag. Al vanaf binnenkomst op mijn werk diende het een zich al aan voor ik het ander klaar had. Zo kreeg ik een lijst met bezigheden die ik voorlopig nog niet af zal hebben. Er waren een aantal zaken bij waar ik nog niet eerder mee te maken had. In eerste instantie dacht ik wat moet ik hier nu mee, en ik had die ook even laten liggen tot vandaag. Kennelijk heeft de nacht me goed gedaan, want vanmorgen zag ik plotsklaps een hele simpele en doeltreffende oplossing. Ik heb de lijst met mensen die ik moest opzoeken in vieren gedeeld per afdeling, en de vraag doorgespeeld aan de desbetreffende afdelingen. Zo bespaart mij dit veel werk en heb ik in een keer mijn verplichtingen gedelegeerd.

Zo druk het gisteren ook was, het werd een dag zonder rustmomenten tussendoor, het was warm, en ik voelde me niet lekker, toch zijn we de dag goed doorgekomen. Ook hebben Els en ik besloten om half Elf naar bed te gaan. Dat is een tijd die we eigenlijk altijd voorbijgaan. Normaliter gaan we slapen na het Oog op Morgen, dus rond Twaalven.

Toch merkte ik vanmorgen om 06.00u toen de wekker ging dat anderhalf uur extra slaap me goed gedaan had. Nu om 09.15u heb ik al een groot deel van mijn werk van vandaag er op zitten en dat voelt goed.

Verder is het feit dat ik gisteren middag ook naar de huisarts geweest ben en twee verwijskaarten bemachtigd heb fijn. Daarnaast hadden we nieuws uit het Maasstad ziekenhuis. De operatie voor de schroef, voor de BAHA van Els komt een stuk dichterbij. Stond deze eerst gepland voor eind oktober, nu is ze acht Augustus al aan de beurt. Heerlijk. Daarna had ik ook voor het eerst weer fysio, mijn fysiotherapeut was terug uit Zuid Frankrijk en die gaf me ook een heftige behandeling. Heerlijk.

Vandaag is het ook een rare dag. Het is de achtste van de zevende, en dat betekent de verjaardag van Erwin. Hij zou vandaag 37 jaar geworden zijn. Het is net als zijn sterfdag altijd een dag die heftig blijft terugkeren. Niet heftig, van lijden en tranen, maar meer van herinnering en weemoed. Uiteindelijk leer je leven met verlies, en je moet de draad weer oppakken, maar herinneringen zitten in je hoofd, en wat het lastige is, is dat je graag meer herinneringen zou hebben kunnen opbouwen. En dat is het jammere, en steeds terugkerende. Nee hoor, ik kan inmiddels best doorwerken, en ook mijn concentratie zal hier niet door verstoord worden. Het is meer een aanwezig gevoel. Ik zou het missen als het niet meer aanwezig zou zijn.

Ander onderwerp.

Zo had ik gisteren ruzie met een medewerker van het CIZ. Zonder namen te noemen. Het gaat om iemand die op de wachtlijst staat voor een zorgafdeling. Die zorgafdeling vraagt om een indicatie die word opgelegd door de verzekeraar. De verzekeraar heeft kenbaar gemaakt dat de indicatie as. 1 januari omhoog gaat. Nu is de wachtlijst dusdanig lang dat die iemand voor die afd. ten minste tot februari moet wachten. Dus ik wil nu alvast bij het CIZ de indicatie aanvraag veranderen tot die hogere eis. CIZ zegt, maar zo doen wij geen zaken, want mw. komt toch nu op de wachtlijst! Neen dus. De zorgafdeling accepteert nu al geen mensen op de wachtlijst met een te lage indicatie. Gevolg de persoon in kwestie blijft hier op een heel dure plek een plek bezet houden die een ander persoon nodig heeft die dringend op behandeling zit te wachten. De boel slipt dicht, het lijkop ik mijn werk niet goed doe, en de persoon is het slachtoffer.

Dit is dus de hedendaagse politiek

Ik ga me er nu na het neerschrijven niet langer boos door laten maken. Ik heb mijn manager er over op de hoogte gebracht en ik ben wel bang dat dit de dagelijkse praktijk zal worden, maar ik kan en wil niet functioneren met die constante druk. Ik kan hoogstens mijn aanvragen zo goed mogelijk gemotiveerd op papier zetten en daar houd het bij mij mee op. Het zou anders zijn als ik mijn ouders nog zou hebben. Ik kan me nog herinneren dat nu alweer heel wat jaren terug ze omdat ma sneller verslechterde dan pa, ze ze na 64 jaar huwelijk uit elkaar wilden halen. Ik ben nog steeds blij dat ik daar voor ben gaan liggen, en dat ze samen konden blijven.

Genoeg voor vandaag.

Het is toch niet echt een ontspannen pauzestukje geworden, maar sommige dingen moeten nu eenmaal toch geschreven worden.

De groetjes                                        Jeroen

MAANDAG de 16de JUNI 2014

Z oftewel Ziggy en Wijfie daarnaast op hun eigen etage.

Ik heb zojuist twee CIZ aanvragen de deur uitgedaan. Een voor dagstructuur, dat heet in CIZ taal begeleiding in Groep. Ik zit hier alleen. Leni, mijn voorgangster is er alleen deze week nog op dinsdag en vrijdag. Ze heeft me gelukkig al veel kunnen leren. Ik ben erg blij niet helemaal het wiel zelf te hoeven uitvinden. Er zijn een heleboel weetjes, en ik krijg steeds meer zelfvertrouwen. Er worden in die formulieren veel herhalingen gevraags en dat is een kwestie van veelvuldig knippen en plakken. Maar er moet info komen van veel verschillende plaatsen. Ik begin er een beetje handigheid in te krijgen. TOP. Overigens ook handig als ik thuis met Blogjes over bussen en/of auto's bezig ben.
Raar eigenlijk. Dan vragen ze zoveel gegevens en als je dan een indicatie krijgt dan is het maximaal 2 kantjes met tekst waar zelfs hoogopgeleiden nauwelijks iets zinnigs uit kunnen halen.
Maar ALA, het is niet anders.

Verder had ik zojuist Els even aan de lijn. Ze is gelukkig weer thuis. Ze loopt ieder uur 10 minuten rond, en zit, leest en computert. Ze is blij thuis te zijn. Ze heeft nog wel flink pijn aan de interne lidtekens, maar dat is logisch gezien de versheid. Het is wel maf dat sinds gisterenavond 08.00u Jesse uit huis is. Zij verblijft tot vrijdagmiddag half een, als Koningin Jesse aan boord van het schip van vrienden. Toch is het raar zo'n lege grote mand/bed van haar in de woonkamer. De katten genieten er wel van. Als ze niet boven zijn liggen ze nu heerlijk op Jesses plek.

Ik heb laaglander vanmorgen ook al gezien. Die heeft een ochtenddienst op mijn oude afdeling. Ik heb ook regelmatig nog even een babbel met wat oud patiënten die mij zien zitten, en dat maakt de plek waar ik nu werk wel tot een erg leuk plekje. Ik kan me afzonderen als het nodig is, maar zit daardoor toch naar mijn gevoel minder eenzaam. Dat is ook wel een groot verschil, met of mijn eigen afdeling of Activiteitencentrum waar ik daarna heb gewerkt.

Zo mijn korte pauze zit erop, en ik ga weer verder, mooi weer even nuttig van de tijd gebruik gemaakt.

Tot later, gegroet en een fijne dag allemaal.  Jeroen.

VOL

Vol

Ja, ik zat even te bedenken welke titel het best bij vandaag voelt.

Ik heb ‘m

Vol, dat is de beste omschrijving van mijn huidige gevoel.

Gisteren vulde ik zelfstandig een ingewikkelde casus in als proefcase, en ik liep meermaals tegen bepaalde knelpunten aan.

Vandaag vulden Lenie, en ik samen er drie in en werden wel veel minder gestoord dan ik gisteren.

Gisteren waren technici bezig met de brandmeldcentrale die in ons kantoor zit, en dat zorgde voor onrust. Er was van het weekend brand geweest en dat zorgt sowieso voor onrust.

Als je dingen samen invult kun je ook samen bedenken welke omschrijvingen je gebruikt om de situatie waarin iemand verkeerd zo goed en beeldend mogelijk te omschrijven zodat iemand ook de indicatie krijgt die je nodig hebt om voldoende hulp voor desbetreffende patiënt te krijgen of t kunnen inhuren.

Nou  lukt omschrijven me vaak al ontzettend goed, maar ik merk dat ik nog geen routine heb bij simpele vragen die je tegenkomt, waar Lenie soms zaken al bijna automatisch ingevuld heeft, ligt dit voor mij moeilijker.

Zo zat ik gisteren dat de persoonlijk begeleiders van de patiënt waarvoor ik een aanvraag invulde allebei gisteren niet werkten, waardoor ik ook niet kon vragen wat zij in hun hoofd hadden en dat was vandaag gelukkig niet het geval.

Ik kwam dus vanmiddag om 13.00u thuis en was tevreden, met het resultaat, maar afgeladen vol. Vol met gegevens, data, volgordes, etc.

Els had wel een lekkere salade gemaakt en die stond klaar om verorberd te worden. Met een vol gevoel ben ik vervolgens anderhalf uur gaan slapen nadat ik nog even een blogje had gepubliceerd. Zie op http://myntransportblog.com

Dat slapen deed goed, en daarna was mijn volheid gezakt naar draagbaar niveau.

Nu zitten we te genieten van masterchief, een lekker diner, en de rust.

Dat is ook de reden dat ik het hierbij laat.

Groeten en een fijne avond

Hot of Jeroen