Zucht

Er was er eens een echtpaar die het meestal goed hadden, zo samen met elkaar.

Communicatie was het toverwoord

Ze hadden een scanner en 2 printers gekocht.

De printers werden uiteraard niet gelijkertijd aangeschaft.

Maar de nieuwste kan ook A3 formaat printen

Dat sprak ze aan.

Dus werd een mooie plek uitgezocht en ook de wijze van de communicatie dus.

Ze hebben wifi verbinding.

Ook is er een mooie tekst gevonden.

Ontroerd drukt zij het knopje 'printen' in.

Niks.

Nog een keertje.

Weer niks.

Wat is er verkeerd gegaan?

Wat moeten we doen?

Hij, had tot nu toe de meeste ervaring en dook dus in het wachtwoorden boekje en de diverse sites op de pc.

Vaak zei dan de pc; “Que?

Wat bedoelt u?

Er is geen verbinding!

Toch zette hij dapper door en uiteindelijk kreeg zijn pc verbinding in de kamer en ook op de vaste bewaarplaats.

Mijn held, riep de vrouw.

Tussentijds had ze de mooie song van Pink Floyd in haar hoofd van de lp The Wall.

Is there anybody out There?

YES!

Pink Floyd Is there anybody out there?

Juli.

Hij zou 40 jaar geworden. Mijn ukkie, kleintje. Erwinischkie was mijn koosnaam. Juli is zijn geboorte en sterfmaand. Ik weet het. Het gebeurde 35 jaar geleden en niemand, behalve Roen en ik herinneren dit. Tenminste, zo lijkt het. Zo gaan, zo heb ik het vernomen, zijn broer en gezin + de vader gezamenlijk naar zijn grafje. Ik mag mee maar Jeroen niet, tenminste van zijn vader. Dus gaan we niet. Jeroen was er bij en heeft mee gerouwd. Maar ja, hij is niet welkom. En voor de rest van de familie wordt hij doodgezwegen, alsof hij niet heeft bestaan. Het is moeilijk dan om niet verbitterd te geraken en wij kunnen nergens ons verdriet kwijt. 35 Jaar lijkt heel lang geleden en toch is het soms zo korte tijd.  

Tja.

Ik heb een heel oud mobieltje. Echt oud. Een Nokia 6600i. Daarmee kan ik werken. Ik heb wel een paar smart phones gekocht omdat ik mee wil met de vaart der volkeren. Dat was geen succes om het kort neer te schrijven. Dat heb ik nu eenmaal. Hoe meer ik met een apparaat kan doen hoe eerder ik verdwaal. Nu ga ik eindelijk mijn mobiel behoorlijk instellen. Op advies van Roen mijn Nokia gedownload. Verbindingssnoertje opgezocht en vastgezet. Hij vind het onprettig om met zijn grote vingers aan de kleine knopjes te werken. Friemelen dus. Maar de verbinding kwam niet tot stand. Ook zijn mijn vingers smaller. Dus leggen ik me er bij neer dat alles via het mobieltje gaat werken. Ik sta niet bekend voor mijn geduld naast dit alles en ik wil nog meer leren. Dit leg ik later wel uit.

De kunst van het ruziemaken.

Hou je bij je onderwerp.

Haal niet de meningen van anderen erbij.

Probeer de woorden altijd en nooit te vermijden

Hou zo af en toe time out

Ga er van uit dat ruzie een luidruchtige vorm van elkaar serieus nemen is

Ook dat de ander hierover verdriet heeft.

Ook al heb je ruzie dat betekent niet dat de liefde voorbij is.

Maar als dit alles niet lukt neem dan dit boek ter hand

' De kunst van het oorlogvoeren' geschreven door Sun-Tzu meer dan 1000 jaar geleden geschreven.

Specsavers.

Een aantal weken geleden liepen we verheugd naar deze zaak.

Onze gezondheidsverzekering gunt ons om de 3 jaar een nieuwe bril of anders gezegd er staat dan een bedrag vast dat we hiervoor kunnen gebruiken.

De laatste tijd worden we doodgegooid met reclames van dit uitstekend bedrijf.

2 Brillen voor de prijs van één.

We werden leuk geholpen door de verkopers maar toen kwamen we bij de rekenmeesters en die vond onze verwachtingen wat aan de optimistische kant.

We hadden 2 brillen uitgezocht in 2 verschillende prijzen en oei, oei oei. Lastig.

Als we hiermee verder wilde gaan was de kwaliteit van de glazen niet je van het.

Dus werd het een bril.

Dat is niet erg maar toch voelden wij ons bekocht.

Zo bleek dat ze zelf niet meer de glazen monteren.

Dat wordt nu ergens in Oost Europa gedaan vanwege de prijs.

Dit houdt ook in dat ook al zijn de glazen actueel deze niet meer kunnen worden overgezet naar een nieuw montuur.

Of heb je ergens anders in het buitenland een te gek montuur gekocht dan kunnen er geen nieuwe glazen worden ingezet.

Bij het uitzoeken bleek dat hun assortiment niet wat je noemt erg groot is laat staan als je een wat groter hoofd hebt dan de gemiddelde mens je niets kan vinden.

Ook bleven ze maar zeuren of onze ogen toch maar opnieuw gemeten kon worden. Lastig want je ogen zijn aan een sterkte gewend en wijk je daar vanaf dan zijn de oude brillen waardeloos.

Bij het halen van mijn nieuwe bril nam ik de oude mee die ik ook daar had gekocht maar de poot was los geraakt en moest geworden hersteld.

Deden ze niet.

Na mijn gemopper hierover stelde de verkoopster toch voor van;  Dan koop je toch een nieuwe bril?

Dat deed voor mij de deur dicht.

We gaan er niet meer heen.

DUBBEL NIEUWS

Dubbel nieuws.

Gisteren heeft Els jullie verteld over de uitslag die we afgelopen maandag kregen van mijn behandelaar, Radiologe. Dat was natuurlijk te gek, en dat betekent in ieder geval dat de walgelijk moeilijke en zware tijd die we sinds de diagnose eind augustus 2015 hebben gehad niet voor niks is geweest.

Er volgt wel een vraag op. Zijn we er nu dan ook vanaf? Neen is helaas het antwoord. De medicatie die ik sinds 2007 gebruikte voor mijn spierziekte poly myositis, en die de oorzaak waren van mijn plaveiselcelcarcinoma in mijn dikke darm moet ik terstond weer gaan gebruiken omdat mijn spierwaardes gegroeid zijn van rond de 40 naar boven de 1200. Dat houd in dat de medicatie, de Methotrexaat die ik gebruikte en die niet samenging met de Chemo weer opnieuw gebruikt moet worden en dat dus de kans dat de kanker terugkomt heel groot is. Wat wel een voordeel is nu is dat we weten hoe het werkt en dat de controles frequenter zullen zijn en dat we mogelijk een al te grote groei kunnen voor zijn.

Ik ben met de Methotrexaat nog niet begonnen want 15 februari gaan ze met een radio actieve behandeling mijn schildklier stil leggen. Die heeft door de Chemo zo'n tik gehad dat ze 'm nu met medicatie niet meer stabiel kunnen krijgen. Ik heb met mijn behandelaar afgesproken dat ik de Cyclosporine en de Prednisolon zal verhogen en zal blijven slikken, maar dat ik wil wachten met de Methotrexaat tot dat mijn schildklier met behulp van medicatie weer wat stabieler is. We blijven dus toch een beetje kwakkelen.

Gisteren kon ik dit nog maar moeizaam kwijt want ik vond, vind het lastig te verwerken. Blijdschap en teleurstelling tegelijkertijd is en blijft lastig.

Zo nu is het weer genoeg. Over het algemeen ben ik niet ontevreden. Ik kan meestal alweer drie keer een blokje met Meisje wandelen per dag, ik kom tot wat meer, ook qua koken en huishouden, zodat Els niet alles meer hoeft te bedenken en uitvoeren, en zo heb ik twee weken geleden de rollator achterop de scootmobiel geplaatst en teruggebracht naar degene die hem uitgeleend had. Kortom ik voel me veel stabieler dan een tijd terug. Genoeg over mijn fysieke en geestelijke toestand maar weer. 

De harde nieuwe realiteit

Van de week was ik bij de fysio.

We waren aan de praat over alle veranderingen van het afgelopen jaar, hoe dat zo gekomen is, en gedurende het gesprek werd ik me er van bewust dat er diverse mensen, artsen, arts assistenten, verpleegkundigen, wij zelf, et cetera, soms behoorlijk onzorgvuldig en alert zijn geweest. 

Zo dacht de fysiotherapeut dat vooral degene die zo lang heeft gedaan over mijn diagnose, een arts assistent van het Vlietlandziekenhuis misschien aansprakelijk kan/kon worden gesteld.

Zo ben ik thuisgekomen, heb onze gedachten aan Els verteld en ben gaan proberen om op een rijtje te krijgen hoe dat hele proces vanaf half januari j.l nu eigenlijk verlopen is. Ik kwam erachter dat het knap lastig was om te achterhalen wat en wanneer ik precies gedaan heb om aan mijn huidige diagnose te komen.

Ik kwam er achter dat ik na mijn eerste klachten halverwege januari naar de huisarts geweest ben. Die dacht bij vers bloed bij de ontlasting aan aambeien, en dat zijn we eerst gaan uitsluiten. Ongeveer een maand later terug geweest naar de huisarts en die dacht nog steeds niet aan iets serieus. Wel kreeg ik een middeltje mee om te kijken of het daarmee weg zou gaan. Halverwege maart was het daarmee nog niet verholpen, maar was ik zelf druk met het intake proces bij diverse arbeidsbemiddelende bedrijven zoals Aob Compaz en “de Gezonde Zaak”, deze bedrijven wilde me gaan helpen om mijn energievoorziening en mijn conditie weer een beetje op peil te krijgen. Er was toen natuurlijk nog geen sprake van de diagnose kanker, maar wel van mijn spierziekte Poli Myositis, en de constante koorts van boven de 38˚ . Ik was hier iedere week dagelijks mee bezig, en aan de pijn bij mijn ontlasting en ook hoe het er uit zag. Pas toen ik een weekje vrij was ben ik weer naar de huisarts gegaan die me naar het SEH van het Vlietlandziekenhuis stuurde. Daar werd ik in eerste instantie na veel onderzoek en bloedonderzoek weer huiswaarts gestuurd met de boodschap we kunnen niets vinden. 

Toen een maand later de klachten gewoon bleven werd ik opnieuw door de huisarts ingestuurd en hebben ze meer onderzoek gedaan. Onder andere ben ik toen ook getoucheerd. Resultaat van dit onzorgvuldige ondiepe onderzoek was dat ik misschien last had van obstipatie en ik werd weer huiswaarts gestuurd met de boodschap U bent zo gezond als een vis. 

Toen ik dit tegen mijn huisarts vertelde zei hij en nu is het afgelopen en hij zond me naar het ziekenhuis terug, alleen nu niet naar de SEH, maar naar een zogenaamde proctoloog, een specialist in anus verwante zaken. Ik had van dit specialisme nog nooit gehoord. Deze vriendelijke arts had precies 2 minuten nodig om vast te stellen dat er een gezwel, oftewel tumor zat. Vervolgens kwam ik in de molen terecht waarin na veel diepgaande onderzoeken werd vast gesteld dat ik kwaadaardige darmkanker had, met alle problemen die daarna kwamen.

Ik heb vastgesteld dat de assistent van deze proctoloog en de directie van het ziekenhuis een berisping heeft gekregen, in het kader van haar opleiding, maar omdat het hier gaat om een fout die ook volgens het advocatenbureau geen tijdsverlies in de diagnosevorming heeft gehad, en ook niet in de daaropvolgende behandeling is aansprakelijkheidstelling nauwelijks de poging van het proberen waard. 

Wel heb ik hier van geleerd dat ook ik veel helderder moet zijn met aantekeningen, alles goed moet bijhouden in de agenda, met wie, en hoe, en wanneer precies, e.d. want dan had ik sneller kunnen handelen. Nu ben ik ook aan de late kant om eventueel nog iets te kunnen doen.

Nog een reden om deze zaak niet aan te gaan is het feit dat de fouten gemaakt tijdens de behandeling in het Daniel den Hoed niet betrokken kunnen worden in dezelfde zaak, en al helemaal niet omdat de betrokkenen ook overliepen van de excuses.

Daar komt nog bij dat ik door de Chemo behandeling en de bestralingen zo ver van de wereld was, en er hierdoor gewoon ook heel erg veel veranderd is, en dat ik nu nog pas heel langzaam ontwaak uit de nachtmerrie waarin ik heb vastgezeten. Pas nu krijg ik weer wat helderheid terug, en helaas zal ik het moeten doen met deze werkelijkheid. De gedachten dat ik de inkomensachteruitgang en de geestelijke schade, dit trauma, of deze smart zou kunnen verhalen was een mooie droom.

WIA Uitkering aangevraagd

Ik heb zojuist mijn WIA uitkering aangevraagd bij het UWV.
Hoe dat zo?
Per 25 september 2013 ben ik ziek geworden, en dat geld dus als mijn eerste ziektedag. 25 september 2015 is dus de dag dat de 2 jaren van de ziektewet waarbij ik in het eerste ziektejaar 100% salarisdoorbetaling ontving, en in het 2e ziektejaar 70% ontvang dus definitief voorbij.
Nu had ik een brief van het UWV moeten krijgen, maar die heb ik niet gehad omdat GGZ Delfland is vergeten bij het UWV te melden dat ik bijna twee jaar ziek ben. Ik kreeg dus afgelopen donderdag een telefoontje van P&O dat ik me voor 7 juli moet aanmelden voor een uitkering of dat ik anders te laat ben.
Ik heb het dus maar gedaan, al zit ik met mijn hoofd helemaal ergens anders.

Ik ben ongeduldig. Ik ben verhit. Ik verga van de pijn. Ik kan niet zitten. Ik ben moe. Ik ben bang. Ik kan niet of nauwelijks afgaan. Zelfs lucht kwijtraken doet ontzettend zeer. Het kost me moeite om vrolijk te blijven. Ik wil duidelijkheid, en het wachten tot as. maandag duurt me te lang. Er is duidelijkheid over wat voor soort kanker ik heb, en ik ben ook besproken op het regionaal artsenoverleg afgelopen donderdag, alleen ik was er niet bij, en krijg het pas as. maandag 14.25u te horen.

Dan schrijf ik daarna weer wat het vonnis is. Ik hoop dat de behandeling snel kan beginnen.

Groetjes

Jeroen 

Er zijn van die dagen

Dat ik wenste dat ik een struisvogel ben.

Zo van: lekker met mijn hoofd in het zand.

Eventjes er niet meer zijn.

Deze dag is er zo een.

Gelukkig breekt er iedere dag een nieuwe ochtend aan.

Wachten

Ik zit weer eens te wachten

Nu op een man die de pompen gaat nakijken

Deze zijn erg belangrijk want ze zorgen voor de waterdruk.

Ze zeggen nooit wanneer ze komen

Gaan er vanuit dat ik de hele dag thuis ben.

Wie wel langs kwamen?

De man die een offerte gaat maken van de reparatie van ons dakrand

De man die gaat kijken naar het dak hoe de antennes van KPN bevestigd kunnen worden.

Mijn lief is weg hij heeft een afspraak

Ondertussen vul ik de dj koffer met Dvd’s

Die zijn weer gevuld met muziek en/of films

Leer ondertussen met Exel werken

Altijd handig maar wel saai.

Toch wilde ik dat de man is geweest want Meisje moet nodig gaan wandelen. 

LEEG

Aanvulling op stuk van Els.

Lieve lezers,

Door mijn huisarts ben ik naar een gespecialiseerde Fysiotherapeut gestuurd. Ik had mijn huisarts verteld hoe wanhopig ik ben over het feit dat het inleveren niet lijkt op te houden, het gebrek aan energie wat ik voel, de paniek over de zowel lichamelijk als geestelijke teruggang, het krampachtige van mijn/onze survival/overleving die al zo lang duurt. Nu is alles na vier weken koorts weer onzeker, zowel qua werk als financiën. De WIA keuring moet over, en met dit verhaal kwam ik bij de therapeut.

Vanmorgen om 10.00u had ik een heel aangenaam gesprek over bovenstaande en daarop volgde een lichamelijk onderzoek. Hij constateerde dat mijn hele lijf een grote krampachtige, stijve, gespannen indruk maakte, en dat mijn batterij zowel lichamelijk als geestelijk totaal op is. Dat ik veel te lang door gefunctioneerd heb zonder dat ik daar eigenlijk de bijbehorende kracht had. 

Hij ziet de mogelijkheid om mijn batterij oplader weer een klein beetje te laten werken. Daarvoor moeten we samenwerken, ik moet mijn grenzen aangeven, en ik heb een groot vertrouwen gekregen in de mogelijkheden van deze man. Voorwaarde is tevens dat ik me moet gaan ontspannen, en niet mag inspannen, en dat voor geruime tijd. Anders is er geen plaats om de krampachtigheid kwijt te raken. Voorlopig zit werken er simpelweg niet in.

Hoe mijn baas dat zal vinden, is nog onduidelijk. As. woensdag heb ik zowel met mijn direct leidinggevende en de bedrijfsarts een gesprek, en daar zal bovenstaande besproken moeten worden.

Ik laat het hierbij, want invullen van wat ik niet weet is meestal niet zo handig.

Gegroet  Jeroen

Sodemieters

 

Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

Spagaat

 

Het uitoefenen van nieuw, en ander werk blijkt soms lastiger dan het eerst lijkt. Tactisch uitdrukken is vaak ontzettend belangrijk om de vele mensen bij wie een in te vullen formulier onder ogen krijgen tevreden te houden. Vaak is het klip en klaar wat de aanleiding is voor bepaald gedrag. Schrijf je dat zo helder op dat het voor iedereen begrijpelijk is dan blijkt dat vaak weer moeilijk te accepteren voor de persoon in kwestie, die dat over zichzelf leest.

Ik heb nu gemerkt dat je goed over de manier van opschrijven moet nadenken als je ook de instemming van de patiënt of zijn familie nodig hebt. Zo heb ik het afgelopen half jaar veel bijgeleerd.

In het rapporteren moet ik de observaties die ik zelf op doe natuurlijk goed opschrijven, maar ook daar moet je er rekening mee houden dat ook patiënten hun rapportage mogen lezen. Nu is het verschil dat het gaat om het samenvatten van vaak door anderen opgeschreven observaties zonder de individuen waarvoor je de indicaties aanvraagt echt kent.

Zo kom je nog wel eens terecht in een lelijk spagaat. Nu was ik in de vooronderstelling dat een conflict helder en duidelijk was uitgepraat met de dienaangaande, en floept het een half jaar erna weer omhoog alsof het slecht verteerd eten gaat. In dit geval wederom gepoogd mijn handelswijze uit te leggen, hopende een klacht te kunnen voorkomen.

Ik kan er natuurlijk niet duidelijker over zijn want het gaat om persoonlijke zaken, maar als je dan ziet hoeveel energie er in gaat zitten dan zucht ik maar eens diep.

Flink schakelen

 

Flink schakelen.

Na een heerlijk weekend was het vanmorgen om 06.00u wel even schakelen, terug naar het werkzame leven. Een keer draaien, om 06.09u er uit. Pillen uitzetten, innemen, tanden poetsen, douchen, ontbijten, koffie en om 07.00u de deur uit. Gelukkig waren we om 10.00u richting slaapkamer gegaan, dus toch wel voldoende rust gehad. Wel wat spierpijn van onze te gekke wandeling aan het strand met Meisje en onze Limburgse vriendin. Oh, wat was ik achteraf blij dat de niet gevonden opblaaspomp voor de luchtbedden geen roet in het eten gooide. Wat voelde ik me stom, en ook dom omdat we dit niet gewoon klaargelegd hadden bij de voorbereidingen van dit weekend. Wat dat betreft ben ik wel veranderd ten opzichte van de oude Roen.

Ik denk dat de pillen hier een negatieve rol bij spelen. Daar komt bij dat ik meer op Els ben gaan lijken, niet letterlijk maar ik ben wel nonchalanter en minder precies geworden. Vergeet meer, etc.

Toch was het nu een heerlijk WE, en voelde ik me echt jarig, ontspannen en feestelijk. Een heerlijk feestje met veel lekkere hapjes, een heerlijke Tamil linzensoep, aangename discussies, fijne mensen, en ontzettend veel felicitaties. Daar helpt wel bij dat ik momenteel in een betere en stabielere fase van mijn leven zit, en daar ben ik ook erg blij mee. Toen ik gisterenmiddag even mijn computer opende na afloop van de feestelijkheden vond ik daar een enorme portie internationale felicitaties. Leuk.

Nu is het gewoon weer hard werken. Er was toch het een en ander binnen gekomen afgelopen vrijdag dus is het lastig om de hele stapel af te krijgen vandaag. Soms zijn de verwachtingen van de afdelingen waarvoor ik voor de patiënten die met ontslag gaan het een en ander aan nazorg of thuiszorg probeer te regelen compleet irreëel. Zo deed ik afgelopen donderdag een spoedaanvraag thuiszorg en dan sturen ze de mw. in kwestie vandaag al met ontslag. Ja, iedereen snapt dan dat ik nu nog niks heb kunnen regelen, maar worden vervolgens kwaad omdat het huns inziens te langzaam gaat. Ja, daar kan ik me niet veel van aan trekken. Ik zou iets meer overleg over de ontslagdatum met mij dan ook wel op prijs stellen. Maar ja, dat is niet aan mij.

Toch lukt het aardig.

Zo mijn pauzemoment zit er weer op, ik ga weer verder. Jeroen

Ergernissen.

Zo zit ik te wachten op de loodgieter. Als voorzitter van de VvE hoort dit tot mijn takenpakket. Ze komen tussen 11 uur en 1 uur. Wauw. Wat ouderwets. Ik mag blij zijn dat ik weet of ze in de ochtend of middag komen. Houden altijd een slag om de arm. Alsof ik niets te doen heb. Zo komen de pompenonderhouders ook ergens op de 27^ste. In de middag wordt mij verteld. Ben ik blij dat ik eigen baas ben want anders wordt het een snipperdag.

Zo is onze flat al ongeveer 18 jaar oud en beginnen de slijtages te vertonen. De back-up accu’s zijn vervangen. Heel essentieel. Bij brand hebben we tenminste een half uur licht. De dakrand begint afwijkingen te tonen en dat wordt vandaag hersteld. Ook was de printplaat van de voordeurbellen versleten en konden we gelukkig de laatste plaat bemachtigen. Nu bleek dat de knopjes van die bellen geërodeerd waren. Na klachten van een van de medebewoners werd er hier naar gekeken en het is verholpen. Kregen we toch een lading van vuilbekkerij over me heen als nalatig bestuur! Dat is mijn grootste ergernis dat ik als personeel word behandeld en behalve de nieuwe mede bestuurder niemand een poot uitsteekt of een dankjewel in mijn richting wordt vertoond. Ik heb ze het al verteld. Ik doe het nu nog 1 jaar, dan heb ik er 4 jaar aanbesteedt en dan moet een ander dit doen. Ik ben het zat!  

Kleine vraagjes, grote frustraties !

Afgelopen week kwamen er wat karweitjes naar voren die ik niet direct kon oplossen. Ik schoof ze naar voren naar zondag. Dan zouden we na het ontbijt of naar de Romantische dag in het park bij de Euromast gaan of die karweitjes oplossen.

Resultaat nu: Ik heb er uren opzitten en we zijn letterlijk geen steek verder. Els vertelde al over dat ze mijn tablet mag gaan gebruiken omdat ik veel meer met mijn telefoon doe tegenwoordig of op de computer. Start ik dat ding op. Niks zichtbaar. Een tijd op de oplader gezet nog geen sjoegen. Uiteindelijk was er wel iets van resultaat. Ik zie nu een zwarte batterij in beeld, maar het lijkt of die niet op laat. GGGgggrrrr.

Ik denk dat we terug moeten voor een nieuwe batterij. Weer onverwachtse kosten. Net nu we moeten bezuinigen. V en de Loek.

Ik hou het netjes.

Vervolgens gingen we studeren hoe we adsence op Els d’r blog kunnen krijgen. Ze had toestemming van Google gekregen voor een google account, maar het karwei heeft ons samen ook nog eens een uur gekost totdat Els zei, ze waren me een half uur geleden al kwijt, en nu alweer dik een uur verder zegt google plotsklaps dat we weer ten minste een week moeten wachten. Nu heb ik het ook opgegeven. Kortom ik ga maar gauw minstens anderhalf uur slapen, en hoop dan maar dat de rest van de dag wat beter zal gaan. Tjonge jonge jonge. Eerst het drama met PractiComfort, en nu dit. Ik heb wel eens een meer ontspannen weekend meegemaakt.  De groeten allemaal. Tabeé.

Verplicht Blij

In september gaat Roen in het 2de jaar ziektewet in. Dit houdt in dat hij(wij) 30% minder inkomsten hebben. Dus gaan we bezuinigen. Eerst door allerlei abonnementen op te zeggen. De dierentuin, tijdschriften zoals Vrij Nederland. Ik kreeg dus een medewerkster aan de lijn en ze probeerde me toch als klant vast te houden. Dit werd ook vorig jaar geprobeerd toen ik het op wilde zeggen. Het hele jaar kreeg ik VN voor de helft van de prijs. Nu is het afgelopen. Het gesprek ging als volgt.

U moet het toch positief blijven zien.

Waarom?

Uh. Daarom. Positief blijven is toch het beste. Vind u niet?

Voor mij niet. Ik zie het liever ietsjes negatief. Als het goed gaat is het mooi meegenomen en zo niet word ik niet gedesillusioneerd.

Nou, ik zie dit anders maar zullen we dit gesprek dan maar eindigen.

Gelijk heb je. Nog een goede morgen.

 Soms word ik hier niet goed van. Van dat verplichtte blije bedoel ik. 

Levenslessen.

Volgens allerlei filosofen van allerlei richtingen komen we allemaal ter aarde ten einde bepaalde lessen te leren. Vooral door degenen die hartstochtelijk geloven in de reïncarnatie. Dus wat men in het vorige leven naliet. Ik Begin te leren wat de mijne is.

Wanneer ik samen met mijn viervoeter de aarde betreed en kan wachten totdat zij uit gesnuffeld is zonder dat er zwarte rook uit mijn oren komen.

Wanneer ik in een rij sta van de supermarkt en dat altijd in mijn rij de kassière ergens problemen mee krijgt en dus ook die zwarte rook ervaar, terwijl de andere rijen snel geholpen zijn.

Vanmorgen was ik in het ziekenhuis om met een aantal mensen te spreken. De zuster en daarna de anesthesioloog. Die willen dan van alles weten. Ik ga dan naar opname en probeer te achterhalen wanneer die operatie eindelijk gepland is want er zullen toch dan allerlei afspraken gemaakt moeten worden. Ik ben daarna zo’n 6 weken qua kracht en tillen uit de roulatie. De roostermaker van de winkel moet dit weten en de mensen waar Jesse kan logeren vinden het ook prettig om te weten wanneer zij komt. Op zijn vroegst begin juli krijg ik dan te horen. Begin juli! Aaaach!   En zelfs dan is het niet zeker. Ik spreek af dat ik eind juni weer contact met hen opneem om meer te vernemen. Ik nam het rustig op terwijl ik in mijn gedachte die zwarte rook zag stijgen.

Dus, ik heb het door welke levensles de mijne is.

                              GEDULDIGER WORDEN EN BLIJVEN

  

Wachten

Roen is naar het ziekenhuis voor een kleine dag opname. Hij gaat onder een scan. Van te voren moest die wat extra medicijnen nemen om zijn hart rustiger te laten pompen. Dus zat er ook geen koffie of thee in. Hij keek met weemoedige ogen naar mijn kopje koffie want toegegeven, we zijn hieraan verslaafd. Dus is het wachten geblazen en dat bevalt me niet. Hij wilde alleen gaan. Bevalt me ook niet maar hij is een grote jongen. Wel de belofte los gewrongen dat bij twijfel ik gebeld wordt en dan gaat hij in het zonnetje op ons zitten wachten. Ik ben nu dreutelig bezig en kan me nergens op concentreren. Kamer vegen, dat is stiller dan stofzuigen. Je weet maar nooit. Beetje spelletjes spelen en nu schrijf ik deze blog. De dag gaat lang duren, dat weet ik nu al. Wat zal ik blij zijn wanneer ik zijn sleutel hoor terwijl hij de deur opent. 

Dan hoor ik ze loeien.

Soms

Door een lach, geste en gebaar

Komen ze uit de sloot

Dan hoor ik ze loeien

Die oude koeien