Kinderen.

Een vrouw, die een kindje aan haar boezem drukt, zei:

Spreek tot ons over kinderen.

En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.

Zij zijn de zonen en de dochteren van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,

En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Jij moogt hun leven geven van je liefde, maar niet van je gedachten.,

Want zij hebben hun eigen gedachten.

Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,

Want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat ge niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Jij moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet aan je gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn:

Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Uit het boek: De profeet, geschreven door Kahlil Gibran van 1927.

Pijn

En een vrouw sprak, zeggende: Vertel ons iets over pijn.

En hij zei;

Je pijn is het breken van de schaal die je inzicht omsluit.

Zoals de steen van een vrucht breken moet, opdat haar hart in de zon moge staan, zo moet jij pijn kennen.

En zo je in je hart de verwondering levendig kon houden om de wonderen in je dagelijks leven, zou je pijn je niet minder wonderlijk voorkomen dan je vreugde;

En je zou de seizoenen van je hart aanvaarden, zoals je steeds de seizoenen hebt aanvaard die over je velden gaan.

En je zou met gelijkmoedigheid de winter van je verdriet gadeslaan.

Veel van je pijn heb jezelf gekozen.

Zij is de bittere drank, waarmee de heelmeester je zieke zelf geneest.

Heb dus vertrouwen in de heelmeester en drink zijn geneesmiddel in stilte en rust:

Want zijn hand, al is zij zwaar en hard, wordt geleid door de tere hand van de Ongeziene.

En de beker die hij brengt, ook al brandt zij je lippen, is gevormd uit de klei die de pottenbakker bevochtigd heeft met zijn eigen heilige tranen.

Uit het boek: De Profeet.

Geschreven door Kahlil Gibran uit het jaar 1977.

Vreugde en Smart

Werk van Reyle-Elimental Threshold

Daarop zei een vrouw: Spreek tot ons over vreugde en smart. En hij antwoordde: Je vreugde is onthulde smart. En de bron waaruit je lach ontspringt, werd vaak gevuld met je tranen. Hoe kan het anders zijn? Hoe dieper je smart in je wezen kerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten. Is niet de beker die je wijn bevat dezelfde beker die in de oven van de pottenbakker werd gebakken? En is niet de luit die je geest kalmeert hetzelfde hout dat door de mensen werd uitgehold?

Wanneer je blij bent, schouw dan diep in je hart, en je zult zien dat enkel wat je smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.

Sommigen zeggen: “Vreugde is groter dan smart”, en anderen: “neen, de smart is groter”. Maar ik zeg je: ze zijn onafscheidelijk. Ze komen tezamen, en wanneer een met je aanzit aan tafel, moet je bedenken dat de andere slaapt in je bed.

Voorwaar, als een weegschaal hangt tussen je smart en je vreugde. Alleen wanneer je ledig bent, sta je stil en ben je in evenwicht. Wanneer de schatbewaarder je opneemt om zijn goud en zilver te wegen, moet je vreugde of smart rijzen en dalen.

Deze tekst komt uit het boek “De Profeet”, geschreven door Kahlil Gibran.  Dit heeft hij geschreven in 1927. 

Aarde

Wraakzuchtig en gewelddadig springt de aarde uit de aarde tevoorschijn. En gaat vervolgens sierlijk en majestueus over de aarde rond. Uit aarde bouwt zij paleizen en richt zij torens en tempels op. Zij weeft over de aarde mythen, leerstellingen en wetten.

Dan is zij moe van haar zware arbeid en schept uit haar stralenkrans dromen en fantasieën.

Daarop verschalkt sluimer haar zware oogleden die zich sluiten in een kalme, diepe slaap.

En aarde roept de aarde toe: “Ik ben moederschoot en tombe en schoot en tombe zal ik voor immer zijn, tot de planeten niet meer bestaan en de zon is vergaan tot dode sintels.”

Uit het boek;  De mooiste verhalen van Kahlil Gibran.