ff Wachten.

Nadat we hadden vernomen dat mijn lief 100% was afgekeurd zuchtten we beiden van opluchting.

Eindelijk zekerheid.

We verspreidden het woord

Kregen een telefoontje van de vrucht mijner schoot die de vraag stelde dat we nu vrij zijn om te gaan wonen waar we maar willen.

Waarom Arnhem niet?

Daar woont de rest van ons gezin.

We gingen praten en praten en nog eens praten en besloten om ons huis in de verkoop te gaan zetten.

Vertelden dit aan de diverse vrienden en kennissen.

Ook de UWV vroegen toch wel na of dit tot de mogelijkheden behoort.

Die raadde ons aan te wachten totdat alle ontslagprotocollen achter de rug waren.

Ook adviseerde een zwemmaatje Jeroen om te wachten totdat de Brexit achter de rug is.

Is het een harde dan gaan er vele mensen verhuizen vanuit de UK en huizen nog meer in prijzen stijgen door de vergrootte vraag.

Dus wachten we vooralsnog,

Ondertussen repareren we de kleine klusjes in huis om dit netter te maken.

Windowshoppen we op Funda en Jaap welke appartementen er te koop staan.

Kijken we in welke stijl we gaan inrichten.

Wat er allemaal weg kan.

Geduld is een schone zaak.

Ook ik

Ook ik

Ik ben zestien jaar. Ik sta in de bus, de zitplaatsen zijn bezet. Bij een halte wordt gestopt. Er komen nieuwe passagiers binnen. De nieuwkomers moeten staan. Dan staat een jongeman op, zijn gezicht zit onder de acne. Hij zegt tegen een oudere vrouw: 'wilt u zitten?' De jongen komt dicht bij mij staan. Het is behoorlijk druk dus veel keus heeft hij niet. De bus gaat een bocht in. Het evenwicht van de staande passagiers wordt getest. Ik voel een hand in mijn kruis. 'Sorry' zegt de puistige dader, een ongelukje veinzend. Maar bij de volgende bocht heeft hij mij edele delen alweer te pakken. Dat is al te toevallig, denk ik. Ik draai me half van hem weg en ram mijn elleboog met maximale kracht in zijn plexus solaris. Terwijl hij met een kreet voorover tuimelt draai ik me terug en ram mijn knie omhoog in zijn vallende gezicht. Bloedend en kermend ligt hij op de vloer van de bus. De passagiers wijken uiteen en kijken vol ontzetting naar het slachtoffer. 'Wat doe jij nou? Waar is dat goed voor, die aardige, beleefde jongeman zo te mishandelen,' zegt de oude dame, die haar zitplaats aan de aanrander te danken heeft. En zo kan ik nog een tijdje door fantaseren...

Maar zo ging het niet helemaal. Ik wist ik niet wat ik moest na zijn tweede greep. In werkelijkheid stond ik me daar met een rooie kop te schamen. Alsof ìk iets misdaan had, en deed ik helemaal niets. Ik dacht: als niemand het weet is het niet gebeurd. Dan doet het er niet toe. Maar het feit dat ik het vijftig jaar later nog niet vergeten ben, bewijst dat het er wel toe doet. Ik had hem inderdaad op zijn muil moeten timmeren.

Het zullen heel wat mensen - vrouwen vooral - net als ik zijn vergaan. Die ' hem' achteraf op zijn muil hadden moeten timmeren. Maar ja, dat hebben we nu eenmaal niet gedaan. En dat maakte toen dat ik het er niet over wilde hebben, voor geen prijs; het maar zo snel mogelijk wilde vergeten. Wat duidelijk niet gelukt is.

Omdat ik toen niet opgetreden heb, vond ik dat ik geen recht van spreken meer had. En zo zal het veel mensen zijn vergaan want ik ben in dat opzicht niet uniek. Zelfs slachtoffers van veel ernstiger seksueel geweld. Nu, in de flow van #metoo, is het een mooie gelegenheid om me alsnog te uiten, net als al die mensen. Want je uiten moet kunnen. Dat is een mensenrecht.

Laaglander

36ste jaar.

Ik zit hier achter een groot stuk Red Velvet Taart.

Nooit van gehoord en is gecreëerd door Dudok.

Ter ere van: ons 36 ste jaar zusammen.

Toen begon ik alweer een nieuw hoofdstuk i mijn leven op mijn 31ste.

Was alles kwijt en stond op punt weer iets op te bouwen.

Had een mooie kamer gehuurd op de 1ste Spijkerdwarsstraat te Arnhem.

Had alvast enkele noodzakelijkheden aangeschaft, o.a. Een koffiezetapparaat.

Wat moet een Nederlander zonder koffie?

Er werd gebeld, er stond een leuke jonge man voor de deur met de sterren nog in zijn ogen.

Een lekker jong ding die vroeg of ik wist waar de antenneaansluiting was.

Dat wist ik niet dus, maar ik vroeg of hij een paar kleine dingetjes voor mij wilde repareren en bood hem een straf kopje koffie aan.

Werd uitgenodigd voor en kopje thee.

De volgende dag ging ik langs en met verleidingsscène nr. 44 ging de verkenning verder.

Ik dacht toen, ik blijf hier zolang het leuk is.

Nu staan we op punt het 37ste jaar in te gaan. 

Eigen werk

Foto's uit mijn eigen doos
Zoals wordt gezien: eentje met schepen.
Mooie, houten lage schepen ergens in een haven
We waren toen een dagje uit
Alleen ben ik vergeten waar dit ook alweer is.
Je kunt me tegenwoordig "Ouwe vergeetachtige noemen".
Ik begin er aan te wennen, nu alleen Jeroen nog,

Het geheime leven van een kerk.

Als ik langs een kerk loop huiver ik altijd een beetje en ben ik blij dat ik niet naar binnen hoef. In mijn jeugd betekende de kerk frustratie. Mijn ouders waren niet streng, maar de kerk, daar moesten we naartoe, elke zondag, goedschiks of kwaadschiks. Kinderen zijn meestal niet dol op wandelen en onze kerk was zeker een kwartier lopen want we zaten precies tussen twee parochies in. Ergerlijk was dat je op vijf minuten een protestantse kerk tegenkwam. Als we protestants waren geweest, had ik niet zo'n pokke-eind hoeven lopen. De mis zelf was ongelooflijk vervelend. En als je zondag wilde uitslapen was je automatisch gedoemd tot de hoogmis van 10:30 uur. Die duurde zeker anderhalf uur met gruwelijk gezang van het zusterkoor, versterkt met dames uit de parochie, en een lange preek; pastoors finest hour. Er waren om 8:00 uur en 9:00 uur missen van een halfuur met korte preek en zonder gezang, maar ja, veel te vroeg.

Vroeger struikelde je over kerken. Nu zijn de meesten afgebroken of veranderd in kinderdagverblijf, appartementengebouw of tapijtgigant.

De Breepleinkerk staat er nog maar wordt niet meer door gereformeerden gebruikt. Op zondag wordt hij gebruikt door de Pinkstergemeente en verder door koren en dergelijke, vanwege het kerkorgel.

Maar deze kerk heeft wel een roemrijk verleden. In de oorlog hebben daar drie joodse gezinnen haast drie jaar ondergedoken gezeten. Er is toen zelfs een kind geboren, Emile Kool, die nog leeft. Op momenten dat er publiek in de kerk was, moesten de onderduikers naar de zolders boven het orgel. De toegang tot die ruimtes was gecamoufleerd. Zo hebben ze overleeft. De geboorte van Emile werd begeleid door een oogarts, die in het verzet zat. De plaatselijke huisartsen durfde het niet aan, want hulp aan onderduikers werd met de dood bestraft. De koster is vlak voor de bevrijding gearresteerd, maar hij heeft niets losgelaten. Alle drie gezinnen hebben de oorlog overleefd.

Koster Jacobus de Mars, dominee Gerrit Brillenburg Wurth en oogarts Leo Lashley vonden het vanzelfsprekend wat zij gedaan hebben. ‘Het komt op je pad, dus je doet het.’

Dat soort bescheidenheid zie je bij echte helden.

Afgelopen juni is over die geschiedenis een boek verschenen van Anja Matser en er is een film in de maak.

In mijn leven ben ik die kerk talloze keren voorbij gelopen, niet wetend van zijn geheimen.

Wonderlijk. Voor mij betekende de kerk verveling, weerzin en frustratie, voor anderen de enige kans om te overleven.

Laaglander

Dubbele gedachten.

Gisterenmorgen.

Maakte ik me klaar om naar de winkel te gaan.

We ontvingen een tekst met een droevige mededeling.

Onze kledingkoning Jaap is naar Jeshua gegaan zoals ze het zelf omschrijven.

We kennen elkaar al 25 jaar en hij maakt me al 25 jaar mooi en apart.

Lieten ons merken dat de God die zij vereren een grote plek in hun leven heeft maar lieten ons ook in onze eigen waarde.

Hij stond op de markt.

Ik zie hem staan.

Buikje en al met baardje en een fout staartje.

Alles ziende want het kon behoorlijk druk zijn, zo geliefd was hij.

We zullen hem missen.

Na het werk kleedde ik me met zorg aan, zoals gebruikelijk met kleding van Jaap.

We hadden een uitnodiging gehad voor de opening van een expositie van Nico Scherpenzeel

Mijn leraar op de SKVR

We waren helaas net te laat voor de officiële opening.

Zijn materiaal keuze zou de mijne kunnen zijn.

Duidelijk is dat ik de beginneling en hij de meester is.

Dit inspireert me om verder te gaan.

Ik heb nog heel veel te leren.

Zijn expositie is in de galerie Kralingen te Rotterdam

Je kunt het Googelen of op Facebook zoeken onder zijn naam, als je belangstelling heb.

Vandaar die dubbele gedachten.

1337 kilometer op de bromfiets naar Zuid Frankrijk en terug.

Ik Publiceerde gisteren dit stukje op de facebookpagina van Suzuki 50cc waar ik lid van geworden was. Ik dacht dat ik het wel gewoon kon delen hier op mijn eigen faceboodpagina, maar helaas. Dan doe ik het nog maar een keer. Zo'n stukje delen gaat nog wel. Nog een keer deze barre tocht naar mijn zus toe dat zal ik nooit meer doen.

In 1977 op mijn suzuki die 33km p/u reed naar Zuid Frankrijk, waar mijn zus woonde. Wat een tocht, wat een regen, wat een kou, en daarna natuurlijk ook weer terug. Wat een ervaring. Terugkijken is leuk, maar ik voel bij wijze van spreken mijn achterwerk direct weer.

Vlak voordat ik naar Frankrijk ging had ik de voorganger van deze bromfiets in de prak gereden. Dat was er een die ik gekocht had met een vriend, tegelijkertijd met een bestelling voor surveillancemotoren. Grote voordeel, die waren allemaal nog standaard van de fabriek en liepen dik 90 km/u. Maar 2 dagen voordat ik dus naar Frankrijk ging kreeg ik van de verzekering zo'n ding rechtstreeks uit de winkel en die was ingehouden naar 33 km/u. Soms kwam je nauwelijks boven aan een berg en werd de motor ontzettend heet.

Soms moest ik het laatste stuk berg op lopen naast de volgeladen bromfiets. Nog zoiets stoms, omdat het zomer was dacht ik handschoenen zijn niet nodig, maar omdat het op de heenweg constant regende werden mijn handen toch ijskoud. En als je eenmaal door en doornat bent dan duurt het lang om op te warmen. Iedereen was verbaasd dat ik het in iets meer dan twee dagen gedaan heb, met twee hotelovernachtingen. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. Een herinnering die ik nooit meer zal vergeten!

Kop van Zuid

Een aantal jaar geleden
Toen mijn lief meer energie had
Hielden we een tour Rotterdam
Samen namen we ons toestel mee
om Rotterdam te ontdekken.
Hier zijn we op de Kop van Zuid
Vlak bij het fotomuseum, Hotel New York
Er ontstond een mooie fotoreeks
Hier een kijkje naar mijn mede fotograaf

Frankrijk

Terug in de tijd.
Weet niet meer in welk jaar.
OP vakantie bij French Sister.
Er was een beeldenexpositie in een Franse tuin in Zuid Frankrijk in 2004.
De kunstenaar is Toutain geboren in Toulouse 1948. 
Hoe weet ik dit nog allemaal.
Ik heb de brochure bewaard en de foto komt uit ons archief. 

Gemakkelijk

AS woensdag, de laatste cursusdag van het seizoen.

Wordt leuk: hapje en drankje, de ezels staan in een cirkel.

Gezamenlijk schilderen.

Eerst op een doek daarna doorschuiven naar je buur en verdergaan met zijn deel dit doen we allemaal

Dit is voor mij het laatst gedaan in 2011 en Jeroen was de fotograaf.

De foto's staan nu op de harde externe schijf en ik beloofde R. deze naar hem te mailen.

Foto's op de schijf gevonden

Ging naar mijn mail bestand en prompt herkende hij mij niet meer.

Zochten toen naar mijn wachtwoord en wat heb ik er veel,

Vond er een maar het bestand was leeg.

Later toch gevonden.

De map van SKVR 2011 is toch heel erg groot en dus is er de vraag hoe deze in de mail te proppen.

Jeroen dacht dit bestand staat toch op Facebook.

Helaas, deze bewaart alles tot 5 jaar geleden.

We hebben nu de keuze

Of alles in delen te versturen of een nieuw FB map te plaatsen en hem een link te mailen.

WE beraden ons verder.

Allen schilderden we niet op doeken maar op een hele grote muur.

Langzaamaan

Sta ik weer een beetje open voor de wereld

Zie ik de mensen om me heen

Beginnen de woorden zich aaneen te rijgen tot..

Zijn mijn tenen niet meer zó lang.

Word ik wat aardiger

Ben aan het bijkomen van een ernstige depri-aanval

Dat is lang geleden dat ik met mezelf aan het worstelen ben

Logisch, wordt mij verteld door mensen die ook het een en ander achter de kiezen hebben

Die ook geen ongeschreven blaadje zijn.

Wees wat lief voor jezelf.

Kijk wat je de laatste jaren hebt meegemaakt samen met je lief.

Dus verhoogde ik mijn medicatie onder begeleiding van de huisarts en wachtte tot het ging werken.

Zette alles stil.

Behalve de Wereldwinkel en de SKVR

Ging letten om mijn ademhaling, kijken langs de voorbij vliegende vogels en vroeg héél veel knuffels van mijn lief

Langzaamaan word ik van mens tot Els.

Wij vermoeden dat:

Geboren in het jaar 1914 op 7 december, de vorige eeuw kunnen wij nu zeggen.

Rietje Vester te Schiedam;

de moeder van mijn lief.

Ze was 46 toen hij in de wereld werd geschopt.

Wij vermoeden dat zij dit is, dit jonge meisje.

En als zij het niet is dan is het haar zusje,

Dat heb je zo bij oude foto's.

Ouderwetse spelletjes

Ken je ze nog? Die ouderwetse spelletjes die werden gespeeld tijdens fuiven en feesten. De kringspelletjes. Hup! Iedereen in een kring en er werd een gezegde op een blad papier geschreven, deze werd door de volgende getekend, de tekst werd weg gevouwen en de volgende moest de zin weer opschrijven. Dit werd herhaald tot de laatste man.

Of er werd een zin in de oren gefluisterd van de buurman, die dat deed bij zijn of haar buur enz.

Wat er meestal uitkwam was volkomen gebazel dat niets had te maken met de oorspronkelijke zin of gezegde.

Waarom schrijf ik dit? Eigenlijk omdat ik steeds sterker het idee heb dat dit soort spelletjes overal wordt gespeeld en wat enger is, volkomen serieus genomen.

Gebeurt er iets dan wordt een een blik kenners losgetrokken en ik zie ze dan alles beweren waarvan ik denk dat is natte vinger werk. Iedereen weet het beter dan iedereen hoe anderen het bedoelen of gaan doen. Dood eng. Alles wat er geschreven of gezegd wordt is de waarheid wanneer de goede het zegt en een leugen wanneer de opponent het zegt.

Dan denk ik weer aan die kringspelletjes tijdens het feesten.

Al die dagen

Alweer schieten ze voorbij

Ik wilde schrijven dat ik heb gewerkt met een oud collega/

Elke zaterdagochtend stonden we in de winkel en deelden lief en leed

Hij is een beetje merkwaardig, maar ik ook. Niets nieuws.

Alleen deze keer zag ik de verergering. Hij is zo bang geworden en gebruikt een héél ouderwets middel met grote bijwerkingen.

Wanneer ik nu terug kijk dan herinner ik me een uitgeblust vogeltje en voel me triest.

Dit heeft hij niet verdiend.

Ook denk ik aan een ander oud collega. Hem zien we regelmatig. Hij heeft iets heel stoms gedaan en als alles tegen zit, dan ligt voorlopig zijn leven aan diggelen en dan kost het de nodige moeite om alles weer op te bouwen. Voor zover het in onze macht is gaan we hem helpen. Hij is niet alleen.

Ik denk regelmatig aan beiden want ze zijn me dierbaar en dan vergeet ik de leuke dingen die ook nu gebeuren.

Samen met mijn andere collega een hele goede winkeldienst gedraaid tijdens de Brandersfeesten.

Mijn worstelingen tijdens de tekenlessen om wat 3d is op papier te krijgen. Maandag ga ik anders te werk. Dan ga ik met krantenpapier en witte verf aan de slag. Ik laat me niet klein krijgen.

Wat gaan die dagen, alweer, zo snel.

De kunst van het ruziemaken.

Hou je bij je onderwerp.

Haal niet de meningen van anderen erbij.

Probeer de woorden altijd en nooit te vermijden

Hou zo af en toe time out

Ga er van uit dat ruzie een luidruchtige vorm van elkaar serieus nemen is

Ook dat de ander hierover verdriet heeft.

Ook al heb je ruzie dat betekent niet dat de liefde voorbij is.

Maar als dit alles niet lukt neem dan dit boek ter hand

' De kunst van het oorlogvoeren' geschreven door Sun-Tzu meer dan 1000 jaar geleden geschreven.

Een jaar geleden.

Zo lang alweer, vertelde mijn lief.

Vorig jaar, ongeveer deze tijd, zijn eerste chemokuur.

De onderzoeken waren achter de rug.

We wisten waar we aan toe waren.

Tenminste, dat dachten we.

2 Chemokuren en een aantal bestralingen.

Wonden laten genezen.

That’s it babe

Dachten we

Het liep anders.

Wat is nieuw.

Het loopt altijd anders.

Zo leren we.

En stug gaan we weer door.

Gezegde

Voorlopig de laatste.

De eerste slachtoffers bij een groot conflict tussen landen of bevolkingsgroepen zijn;

de waarheid.

de burgerlijke vrijheden.

Gezegde

Geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars, niet door de verliezers.

De kluiskamp.

In de 80ger jaren woonden we in Arnhem.

Jeroen speelde elk jaar met andere vrijwilligers samen met de kinderen uit Velp.

De gemeente gaf toestemming om een boomrijkgebied te gebruiken als speeltuin.

Ook werden er bouwmaterialen bezorgd.

De eerste dagen werd er dan een dorp gebouwd waar er met groot plezier allerlei activiteiten uitgevoerd zoals theater, verkleden en acteren. Er werd gekookt en gegeten. Ook werd er sportwedstrijden gehouden.

Aan het einde van die week werd het dorp weer met de grond gelijk gemaakt.

Soms was er een grote wespenplaag en dan was Jeroen medicijnman en het wondermiddel Ledum werd te voorschijn gehaald. Bij elke wespenprik was het ritueel; drupje op de wond en drupje in de mond en weg was de pijn.

Na de volle dag met de kinderen was er tijd om samen met de vrijwilligers na te praten en een biertje of een borreltje te nuttigen.

Elk jaar ging hij er weer met plezier naar toe.

Mijn Lief

Deze foto valt met recht onder de kop van "Mijn lief kent vele gedaantes".