 |
| Nationale Rouw |
Al een week ben ik van slag. Nu is dat op donderdag
gezien mijn wekelijkse chemokuur niet zo vreemd, maar het gaat nu ook om andere
zaken. Vorige week zo om een uur of 18.00uur druppelde het nieuws van MK17
langzaam tot ons door. Niemand kon dit ongelooflijke nieuws nog geloven, en nu
zit ik hier na een ontzettend zware werkdag, en na mijn middagrust te kijken
naar die irreële beelden van talloze prachtig gepoetste Amerikaanse en Duitse
zwarte bolides naast twee grote grijze vliegtuigen, die vandaag meer dan 40,
zelfs 74 lijkkisten komen terugbrengen naar Nederland vanuit Charkov in de
Oekraïne. Het gebeurt ook vandaag weer met hetzelfde gelijke ceremonieel als
gisteren.
Gek genoeg kon ik me naast het kijken gisteren toch
niet concentreren, en het is moeilijk om mijn gevoel weer te geven. Soms denk
je. Zit ik nu gewoon twee uur of meer te kijken naar een stoet auto’s, en dan
geef je antwoord in je hoofd, neen, dit zijn geen auto’s, maar de
overblijfselen van de mensen die of voor hun beroep of juist voor vakantie of
familiebezoek in dat toestel zaten. Mensen die plotsklaps rond vier uur vorige
week van het ene op het andere moment uit de lucht geschoten zijn. Ongelooflijk.
Vol van afschuw, heftig onder de indruk, en met de koude rillingen door het
lijf lijkt zowel dit opvangen van de slachtoffers, zoals het gezamenlijk rouwen
tot een nieuw uniek ritueel te verworden.
Het blijft een bizar aandoend tafereel, en het enige
waar ik me gisteren erg aan geërgerd heb is alsof je aandacht en respect toont
aan deze internationale groep slachtoffers, dat je dan geen aandacht hebt voor
de andere doden die dagelijks vallen, of dat nu in Palestina is, in Nigeria, in
Israël of waar dan ook. Ik heb gisteren ook tijdens de ceremonie gedacht aan de
overleden in ons eigen gezin, en eigen familie, collega’s, vriendenkring en
omgeving. Verdriet om welke reden dan ook is nl. niet te vergelijken, en waarom
zou je mensen te weinig mimiek, verdriet, of pijn op hun gezicht gaan
verwijten. Ieder gaat met verliezen, pijn en rouw op zijn eigen manier om en
laat dat aub zo.
Voor de rest vond en vind ik het feit dat we dit
belachelijke neerschieten van onschuldigen samen te verwerken, en elkaar daarin
mogen en kunnen accepteren, niet hypocriet, sterker nog, ik hoop dat we vaker
in staat zijn om dit soort onrechtvaardigheden gezamenlijk door te maken.
Iedereen heeft hierbij steun van een ander nodig, en enige saamhorigheid zoals
ik die zelf vroeger bijvoorbeeld van gezamenlijk actievoeren ook ondervonden
heb.
Hier hou ik het vandaag bij. Ik hoop dat de andere
slachtoffers snel retour kunnen komen. Jeroen
