30 December 2014

 

30 december 2014,

Mijn laatste werkdag in 2014. Een bewogen jaar. Definitief weg van de werkvloer van afdeling Detox, tegenwoordig Dubbel Diagnose, en de collegae van die plek. Een officieel afscheid is er (nog) niet geweest, en bij de laatste etentjes was ik ook niet uitgenodigd, dus ik denk dat het gewoon een stilzwijgend verscheiden van toch wel heel lang mijn afdeling was.

Dan natuurlijk sinds mei/juni nieuw werk. Er zitten wel uitdagingen in en dat is goed voor me, want die ga ik met plezier aan. Het werk zelf is betrekkelijk saai. Vaak dezelfde formulieren invullen, maar zelfs daarin word wel creativiteit gevraagd en vooral ook er goed bij blijven want de vraagstelling is vaak erg ingewikkeld. En een fout is zo gemaakt en dan toch ook wel van heel veel belang voor de individuele patiënt.

Kortom, er is wel wat van te maken, en dat geld natuurlijk ook voor andere baantjes. Ook mijn oude baan was niet meer zoals ik het graag zie, want ook daar hebben de bezuinigingen heftig toegeslagen en kon je niet meer doen waar het mij om te doen was. Ik mis het dan ook nauwelijks.

En eerlijk is eerlijk, de conclusie dat twintig uur beter te verhappen is voor mij dan 36uur, is een goede conclusie. Ik ben na vijf uur werk achtereen dusdanig uitgeput dat ik daarna met gemak twee uur slaap alvorens de rest van de dag aan te kunnen. Ook die vier dagen werk is echt het maximum, soms nog steeds teveel.

Het werken met mijn dagelijkse portie medicatie, mijn pijn en mijn weinige energie blijft een worsteling. Toch is het blijven werken altijd nog beter dan thuiszitten.

Komend jaar zijn er ook wel weer spannende zaken in het vooruitzicht. Wat gaat het UWV via de WIA aanvullen als eind september mijn tweede ziektejaar er op zit, en wanneer krijgt Els precies haar AOW, en hoeveel is dat.

Verder gaat de gezondheid niet achteruit, maar ook niet vooruit. Ik heb vervoer in en rond het huis. Er gloort een vakantie als het goed blijft gaan, in september. Alleen de invulling daarvan al is zo leuk en spannend dat alleen de voorbereiding al een genot is.

Idem onze nieuwe hond Meisje, is zo’n genot wat mijn, ons leven leuk maakt. Het is zo’n schat om een nieuw thuis aan te bieden. Ze geniet van zaken zoals warm eten, en dan echt iets proeven. Waar Jesse at als van hap, slik weg, eet Meisje hap voor hap, en kauwt, er lekker bij liggend.

Verder hebben we gisteren, dus al na veertien dagen, haar bench weggehaald en teruggebracht naar onze bovenburen. Zo goed doet ze het.

Ik ga weer aan het werk. Deze keer houd dat in dat ik de telefoon in klim en veel plaatsen ga bellen om plekken te vinden voor dagbehandeling/dagbesteding en Reactiverende/Structurerende ondersteuning. In alle gevallen met het doel een plek om op een vaste tijd op regelmatige momenten naar toe te gaan om uit huis te kunnen zijn, mensen te ontmoeten, en daardoor minder eenzaam en dus minder depressief te hoeven zijn. Ik ben benieuwd of ik medewerking krijg op de een na laatste dag van dit jaar.

Voor iedere lezer overigens een heerlijke jaarwisseling en heel veel gezondheid, kracht en liefde voor het komende jaar.

Warme groet en spreekwoordelijke knuffel.    Jeroen

Hilversum 7

   

Een dag vrij vandaag. Na een heel drukke vijfde werkdag gisteren hadden we een heerlijk einde van de dag met een nieuwe soort thee. Die nieuwe gewoonte om de dag met thee af te sluiten bevalt beter dan gedacht. Onze oude gewoontes waren aan vervanging toe en deze is veel gezonder en we komen ook nog aanpraten toe, maar stoppen daar eerder mee en zijn dus als om 07.00u de wekker gaat een stuk beter uitgerust dan voorheen. Daarna Jesse en de katten uitgebreid begroeten, pillen uitzetten, computer opstarten, post nakijken, tanden poetsen, scheren, douchen en ontbijten. Vervolgens vanmorgen samen met Jesse Rose weggebracht naar de fysiotherapie en tegelijk boodschappen gedaan. Vandaag bij een supermarkt die vandaag voor het laatst zijn deuren opende waardoor onverwacht voordelig ingekocht. Thuisgekomen wat post doorgenomen en om 13.00u gaan slapen tot 14.45u. Door nieuwe medicatie heb ik vooral 's middags ontzettend last van koude voeten. In de bijsluiter van die Propranolol staat dat ook helder vermeld. Ook dat het na verloop van tijd(niet hoeveel tijd) over gaat. Na een kleine drie weken zit ik daar nu nog steeds op te wachten. Vandaag is het extra erg. Ik ben nu al zeker drie uur bezig weer warme voeten te krijgen en dat is buitengewoon onprettig durf ik te zeggen. Bij het tweede wakker worden heb ik koffie verkeerd gezet en Rose maakte een lekkere krentenbol met kaas. Vervolgens vroeg ze me om even naar het net door haar geschreven Jaarverslag voor de Wereldwinkel over 2010 na te kijken. Het is haar eerste keer, dus is het erg nieuw en spannend voor haar om te doen. Ik durf te zeggen dat wat ik tot nu toe gelezen heb er goed uit ziet. Anders dan ik zou doen, maar dat wil zeker niet zeggen slechter. Ik wilde dit helemaal niet doen op mijn enige vrije dag, maar als het uitkomt maakt Rose ook wel eens gebruik van mijn slechte begrenzing vaardigheden. Nu is het dan toch zover dat ik ga beginnen aan mijn laatste stuk over Hilversum. De eerst foto is van mijn deelname aan de avondvierdaagse. In een walgelijk wit broekje loop ik mee. De prachtige ford Taunus en Volkswagen zijn meer de moeite waard. Ik begin letterlijk in mijn jeugd. Een foto van mijzelf en mijn moeder bij de originele PIPO wagen die zoals je zult zien ingepakt gewoon buiten stond en dat kon ook nog in die tijd. Ik denk dat het 1966/67/68??. Die serie werd opgenomen in de bossen rond Lage Vuursche, bij Baarn waar we ook zo vaak pannekoeken(oude schrijfstijl) gingen eten, waar mijn ouders en ons gezin vrijwel ieder weekend gingen wandelen. 
Een prachtig gebied. Ook onze Koningin had vlak daarbij een kasteeltje waar ze vaak verbleef, en binnenkort als ze de troon door geeft na een stevige verbouwing weer wil gaan wonen. Vaak hebben we daar ook een beetje aan Marechaussee pesten gedaan. Zij die daar de bewaking van Kasteel Drakestein http://www.kasteleninutrecht.eu/Drakestein.htm verzorgden mochten niet bewegen of reageren en dat was heel leuk. De weg naar Lage Vuursche liep door de prachtigste bossen en langs een mooi golf terrein, waar ik ooit Danny Kaye(geboren 18-01-1913) die hier was o.a. voor Unicef en ………….. ooit nog eens in levende lijve gezien heb. We woonden ook vlak bij paleis Soestdijk, en waren eerst met mijn ouders en later met de scouting met Koninginnedag vaak daar te vinden. Zo heb ik ook nog cadeautjes, worsten, gebak, bloemen e.d. voor Koningin Juliana aangenomen met een hele groep verkennertjes in uniform. In dezelfde tijd voor diezelfde scouting deed ik ooit ook nog eens een heitje voor een karweitje bij Mieke Telkamp die vlak bij mij om de hoek woonde (die van Waar heen Waar naar toe-menig crematie en begrafenis)Terug denkende kan ik het me nauwelijks nog voorstellen. Wat een andere tijden. In die tijd kwam ook Veronica aan land na de tijd dat ze als Piraten zender op de Norderney rondvoeren en illegaal waren. Ik denk dat ik duizenden stickers heb bezorgd in Hilversum. Op een oude bandrecorder, die later nog menigmaal is mee verhuisd, maar hier in Schiedam uiteindelijk toch niet reanimeerbaar meer bleek en bij het ONS belandde, namen mijn vriendjes en ik ook regelmatig zelf ingesproken programma's op. Een leuke tijd waarbij ik heel veel de studio's bezocht. Met Piet Reumer als hoofdpiet ben ik ook regelmatig mini piet geweest op TV en mocht met Sinterklaas ook vaak op huisbezoek bij de studio medewerkers. Een Sinterklaas die bij ieder huisbezoek de nodige borreltjes voorgeschoteld kreeg en het niet lang vol hield. Toch wel toffe herinneringen komen er ook nu weer boven drijven. De zwart wit foto van die oude garage is trouwens de garage waar mijn vader later zijn allereerste nieuwe auto zou kopen. Een prachtige witte Mazda 1800.

Een van de eerste echte mooie Japanse auto´s waar ik ook zelf nog in gereden heb. Vervolgens na de AVRO nu ook de KRO studio. Het logo van de Norderney, het oude Veronica schip.
 




 Het openlucht zwembad Craailo(De plek waar nu Utopia word opgenomen) op weg naar Bussum waar ik veel ben wezen zwemmen en waar ik later bij de dierenambulance ging werken daar vlakbij. Bij het Asiel. Dan het toenmalige RK Lyceum, later Alberdinck Thijm college wat nu de Internatinal School Hilversum heet, waar mijn French Sister op de MMS, mijn broer op de HBS en later ik op de MAVO zat, op diverse locaties. Een foto van de Savornin Lohmann school waarop ik zat nadat mijn ouwelui me van die vorige school afhaalden heb ik nergens kunnen vinden. Dat was nabij Kerkelanden. Een rot eind fietsen. Je zat bijna in Loosdrecht en moest bergop Dan gaan we verder bij halte sportpark, een paar honderd meter van ons huis vandaan. Het is wat jaren voor mijn tijd daar, maar zowel de oude trein als de auto´s geven zo´n mooi beeld van hoe ik nog wel gezien heb dat ik het niet kan laten. Ook station Hilversum is er nu niet meer, maar heb ik nog wel gezien.De volgorde gaat nu weer moeilijk doen, zoals gewoonlijk wanneer een stuk de neiging heeft te lang te worden. Ik eindig met een oude ansichtkaart van de Vitus en Hotel Gooiland. Ik ga nu weer verder met het heden. ´t was een leuke aangename duik in mijn verleden. Punt.

About these ads

Hilversum 6

Jan15 by familyhotrose

Na gelukkig nu een goede nacht en een drukke ochtend zit ik nu uit te puffen aan tafel. De ronde met Jesse zit er op. We zijn samen Rose naar de Wereldwinkel gaan brengen waar zij nu een dienst draait met Gerda. Ik hab daar na wat boodschappen een kop koffie gedronken. Daarna de post uitgezocht het een en ander opgeruimd, gewassen, de was in de droger gestopt en nu met een kop thee een start gemaakt aan onverwacht toch een vervolg stuk op Hilversum 5. De onderwerpen had ik daarin al opgeschreven en het uitzoekwerk ook, dus met een beetje mazzel gaat het snel.
Ik ga beginnen met Bermtoerisme.
Dit is iets waar we ons nu nauwelijks nog iets bij voor kunnen stellen, maar in tegenstelling tot nu waar er meer dan 8 miljoen auto's in Nederland op de weg zitten is er een tijd geweest waar de auto nog een compleet nieuw fenomeen was en om daar goed van te genieten gingen veel mensen in hun schame vrije tijd met een picknick mand langs de weg staan om van dat nieuwe fenomeen te genieten. Vervolgens gaan we naar Anna's Hoeve.
Een plek waar een grote ouderwetse speeltuin was en waar we ook zo nu en dan heengingen voor heerlijke Pannekoeken, zoals je het toen nog schrijven mocht. Zelf vond ik vooral het reuzenrad en vooral de botsaauto's het meest tot de verbeelding spreken. Ook ben ik daarnaast op een meertje nog wel eens wezen schaatsen, voor zover je dat zo kon noemen, want een held op die onderschroefbare schaatsen was ik bepaald niet. Kijk vooral ook naar die prachtige autobus bij de laatste foto van Anna's Hoeve.
Vervolgens gaan we naar Heideheuvel, vroeger een herstellingsoord en in de tijd dat wij in Hilversum woonden werd het omgebouwd tot astma centrum. Een vriendje van school nam me eens mee daar naar toe en wat ik daar erg interessant vond was dat er overal aansluitpunten waren in de muren waar je een slang aan vast kon koppelen waarmee je de stof kon weg zuigen zonder stofzuiger. Heel modern voor die tijd.  Voor alle duidelijkheid. Dit gebouw was het oude herstellingsoord, niet het Astmacentrum. Daar kon ik geen enkele foto van vinden.
Van daaruit gaan we verder naar Grand Hotel en Theater Gooiland. De laatste tijd nog wel eens op TV bij talentenshows. We gingen hier nog wel eens naar toe voor een uitvoering van bijvoorbeeld Ivo de Wijs van school uit en dus voor pianorecitals. Zo zat ik er dus zelf ook ooit op het podium achter de Piano voor een uitvoering quatre main,
met iemand wiens naam ik me niet eens meer kan herinneren. Ik vond het vreselijk. In navolging van mijn French Sister kreeg ik pianoles in het kader van een brede opvoeding, maar het was verplicht en ik moest dagelijks uren oefenen, en aangezien ik er geen lol in had werd het helemaal niets, ondanks zes jaar les. Toen mijn zus in 1974 trouwde en vlak daarna naar Zuid Frankrijk vertrok emigreerde de piano mee, en daar was ik ontzettend blij mee. Daar kwam nog bij dat ik een overbuurjongen had die alles wat hij hoorde zonder oefenen na spelen kon. Oh wat was dat frustrerend. Het theater ligt overigens achter.
Daar vlakbij was ook het zwembad aan de Kapelstraat waar ik al mijn zwemdiploma's behaald heb. Als ik het goed heb is dat bad gebouwd speciaal voor de Olympische spelen. Het is inmiddels al lang gesloopt omdat het niet meer voldeed aan de huidige eisen. Vervolgens gaan we richting Loosdrecht. Op weg naar Loosdrecht komen we langs ziekenhuis Zonnestraal, ooit gebouwd als sanatorium. Ik heb daar ook nog eens vakantiewerk gedaan en ernstig mijn rechter pols beschadigd. Doordat de pezen doorgesneden waren nadat ik door een ruit was geschoten bij het openmaken van een vastgeroest raam had ik langdurig revalidatie nodig en heb ik zelfs met veel moeite links leren schrijven en dat was knap lastig omdat ik rechtshandig ben. Inmiddels ben ik dat al lang weer verleerd.
Vervolgens een plaatje van BM's in Loosdrecht. Ik mocht soms mee met mijn oudere broers die ooit op de zeeverkennerij zeilen hadden geleerd voordat we in Hilversum kwamen wonen. Dat zeilen op de Loosdrechtse plassen was fantastisch. Later kocht ik samen met een vriend in Venray ook nog eens een zeilboot, een vrijbuiter. Dat werd geen succes. Nadat hij fantastisch opgekapt was bleek hij lek en veel te zwaar om achter mijn lichte renault 4 uit het water te trekken. Daar ging mijn eerste moeizaam bij elkaar gespaarde auto'tje. We hebben 'm nog wel verkocht. De foto hier is de enige herinnering. Volgens mij is dit de broer van vriend Rien uit Oostrum zeilend met de "vrijbuiter". Mooi was ie wel.
Nu beginnen we op te schieten met de door mij verzamelde foto's. Al ik heb net nog een foto gevonden
waar ik met de gehele verzamelde Paulusgroep voor het oude Honk sta. Hier komt ie:
en nog maar een uit die tijd , al heb ik twijfel bij wat er op de foto bij die geknoopte toren is geschreven. Volgens mij kom ik eerder op een meter of 14. Maar 44 m stond natuurlijk wel stoer, maar reeël is dat niet als je de lengtes van de in de foto aanwezigen bij elkaar optelt.Dan nog een foto van mijn kampdoop. Ik doe 'm maar wat klein, want wat voor een ontgroening was dit nu weer? De laatste foto is overigens de overdekte keuken annex tafel.   Daarvoor het Appel.
En nog een mooi bouwwerk van hout en touw bij de ingang van het zomerkamp. Wat een rare, nu wat militaristische, ook verplichte opvoedkundige bedoening om een sterke jongen van te worden was dat.
Nu wil deze site geen nieuwe foto's meer accepteren dus er komt later nog een slot stuk achteraan met foto's van wat oude studio's, van mijzelf op de Pipo wagen, bij Lage Vuursche, de garage waar later de eerste nieuwe wagen van mijn vader vandaan kwam, de Mazda 1800 in 1972 en het Alberdinck Thijm College, waar ook mijn broer en mijn French Sister nog opgezeten hebben.
Voor nu moet ik het hierbij laten. Gegroet

waarom komt iemand in je leven?

waarom komt iemand in je leven? supermooi om te lezen
Waarom komen en gaan bepaalde mensen in je leven?
Jouw reactie zal interessant zijn.
Let goed op wat je leest.
Nadat je het gelezen hebt zul je de reden weten
Waarom het naar je toe gestuurd was.
Hier gaat het:
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden,
Een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor deze persoon kunt doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen.
Ze lijken gestuurd en dat zijn ze ook.
Ze zijn er om een reden.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg.
Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt.
Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het is tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren.
Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt.
Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben.
Het is jouw taak de lessen te accepteren.
Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Men zegt: 'Liefde is blind maar vriendschap is helderziend'.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
Engelbewaarder,
Stuur dit bericht op dezelfde dag dat je het ontving , het mag belachelijk klinken, maar het is nu het juiste moment. Wij geloven dat er iets staat te gebeuren. Engelen bestaan , alleen hebben ze soms geen vleugels en noemen we ze vrienden. Morgen, om 11.04 uur zal iemand je benaderen en je iets vertellen waarop je reeds wachtte om dat te horen. Maak het niet stuk, stuur dit naar ten minste 7 van je vrienden.
Sterke mensen weten hun leven op orde te houden.
Zelfs met tranen achter hun ogen, kunnen ze met een glimlach zeggen: 'het gaat goed met mij'.
Zend dit naar een sterk persoon.
Ik deed dit net.
Verandering komt er aan.
Karma zag je verdriet en zei dat de moeilijke tijden voorbij zijn.
Als je gelooft, zend dit naar 10 mensen, ook naar mij.
Kijk wat er gebeurt in 30 minuten.
Wees eerlijk en zend dit naar iedereen die een glimlach op je gezicht toverde dit jaar