Wat is wijsheid.

Een veel gestelde vraag.

Zwijgen of praten

Blijven of weggaan

Schreeuwen of fluisteren

Doen of laten

Vaak weet ik het niet.

Neem nu vriendschap

Ik dacht het te weten

Mensen met een gemeenschappelijk geweten

Gedeelde ervaringen

Lief en leed delen, zo luidt een cliché.

Bij hen thuis zijn

Geen plichtplegingen

Het er mogen zijn

Samen zwijgen of praten

Doen of laten

En dan

Zijn ze weg

Zonder een woord

Geen ruzie of onenigheid

Blijkt dat ik toch anders ben dan ze dachten?

Geen vragen, nieuwsgierigheid

Totaal niets.

Dan sta ik met lege handen

Het niet weten, daar word ik gek van

Wat moet ik dan doen?

Zwijgen of praten

Blijven of weggaan

Schreeuwen of fluisteren

Doen of laten.

Scheringamuseum te Spanbroek/Opmeer

Mar29by familyhotrose

Hot heeft zich nu naast me gevleid. We gaan een nieuw experiment uitvoeren. We gaan samen een blogje schrijven over  ons gezamenlijk avontuur in het hoge noorden. We beginnen in Spanbroek. We stapten op de bus in Schiedam. De start was moeizaam.  We wilden het rustig aan doen en met de bus naar de opstapplaats bij Vijfsluizen. Dus stonden wij 07.40 bij de halte en wachtten op de Q buzz en we wachtten en wachtten tot  we een ons weegden. Toen zagen we lijn 51 en gingen daar mee terwijl Hot met de reisleidster  belde om te vertellen dat we wat verlaat waren. Halverwege de route stapten we uit want de bus had een andere route en we hebben het laatste gedeelte gelopen dus kortom de reis naar de bus ging héél anders dan we hadden gepland. Daarna begon het  grote zitten naar het Noorden, Noord Holland was de doel  provincie, en Spanbroek was de naam. Nooit eerder van  gehoord. Wel van Scheringa, alleen in een  andere hoedanigheid. Het bleek dat hij en zijn vrouw kunstminnaars zijn,  vooral het magisch realisme is hun passie.http://www.xs4all.nl/~thebears/Magisch_Realisme.htm  Hot en ik hebben de liefde voor deze stroming gemeen.  Ik leerde deze stroming waarderen toen ik nog in Arnhem woonde en zo af en toe naar het gemeentelijk museum, zoals dat toen heette ging.  De werken van Dick Ket en de poppenhuizen die daar toen stonden prikkelden mijn verbeelding. Met deze prikkeling heb ik Hot besmet. We hadden toen dus de tijd om na te hijgen van onze snelle wandeling.  Na verloop van tijd stuurde onze chauffeur de bus het dorp Spanbroek binnen en wat staan daar prachtige oude boerderijen en herenhuizen of zoiets. De daken van die huizen zijn bedekt met riet en dakpannen. Dat maakte mij terug denken aan toen wij in het open lucht museum te Arnhem rondliepen jaren geleden. De gids daar vertelde ons dat vroeger riet op het dak betekende dat hier een arm gezin woonde. Men spaarde toen voor dakpannen en de daken werden gedeeltelijk met deze pannen bedekt.  Het spreekwoord "Onder de pannen zijn" van stamt uit die tijd. De muren bestonden toen uit klei en stro en wanneer men wat rijker was geworden werden deze vervangen door stenen, vandaar ook het gezegde  "Steenrijk zijn". Maar dit terzijde. Op deze site kun je wat lezen over deze plaats .http://nl.wikipedia.org/wiki/Spanbroek   Het is een prachtig plaatsje maar ik zou hier voor geen goud willen wonen. Volgens mij is de sociale controle bijzonder groot en ik ben en blijf een malle stadse. Zo hielden we halt voor het museum dat gevestigd is in een voormalig huishoudschoolgebouw. Ik heb mijn opleiding ook gevolgd in zo’n school en heb daar de basis gelegd van allerlei kunsten. De kunst van het koken,  naaien en vooral borduren. Ook dit is weer een ander verhaal. Dit krijg je gewoon door steeds ouder te worden. Ik vertel mijn verhaal soms aan anderen die totaal, maar dan ook totaal niet snappen waar ik het over heb. Daaraan merk je dat je wat ouder bent, zucht!! Dus we stapten uit en wachtten geduldig tot het museum werd geopend. Men wachtte en Hot en ik begonnen met fotograferen. Het weer was schitterend en eigenlijk wat te fel voor het kiekjes maken. De deur ging open en het was het wachten tot het restaurant open ging waar we een kopje koffie kregen. 
We waren met een groep van 26 mensen, dus duurde het enige tijd voordat we voorzien waren van een kopje koffie. Daarna werden we in twee groepen verdeeld. Er waren twee gidsen. Toen wij binnen waren gekomen moesten we van een vrij onvriendelijk ogende veiligheidsvrijwilligster(een echt dragonder type) onze tassen, jassen, en helaas ook onze fototoestellen opbergen in een kluisje. Ik vroeg gelijk waarom,  legde uit van ons verslag, maar dat mocht niet baten. Copyright, auteursrecht blafte ze eruit. Terwijl we als we internet op surfen, en we komen bij Scheringamuseum voor realisme of Hermann Markard, je volop afbeeldingen tegenkomt. Helaas kunnen we dus geen plaatjes van de werken die we gezien hebben laten zien. Wel geven we enkele linkjes naar de bijbehorende sites.http://www.frisia-museum.nl/nl/   http://www.vpro.nl/programma/deavonden/afleveringen/41070796/items/41479006/   http://www.galeriemokum.com/kunstenaars/hermann_markard 
De gids vertelde ons dat de schilder Hermann Markard een eigenaardig mens is. Hij werkte eerst voor zijn vrouw die balletdanseres was, en maakte theaterstukken en decors. Hij begon pas met schilderen toen hij gepensioneerd was en hij verkoopt zijn werk niet of nauw
elijks.  De meeste doeken bewaart hij in zijn atelier terwijl zij op de vloer staan in de richting van de muur, dus met de achterkant naar voren. Zij hebben geen kinderen en hoe het later met zijn werk zal gaan? We zullen het wel zien.
http://www.boteroinvenice.com/ing/sculture_ing/sculture.php is een site van een andere kunstenaar beeldhouwer waarvan buiten op de parkeerplaats een pracht beeld staat. Wij hebben van deze kunstenaar in Zuid Frankrijk tijdens een bezoek aan French Sister ook veel werkstukken kunnen bewonderen van deze kunstenaar. Wat we jammer vonden dat het werk van de realisten die normaliter in dit museum te zien zijn nauwelijks te bewonderen waren. Het werk van Markard is wel de moeite waard, maar voor mij niet in de herhaling. Vervolgens zijn we gaan lunchen en de kwaliteit van het restaurant is goed te noemen. Daarna begon het wachten weer om naar het Nollen project van R.W. van de Wint in den Helder te gaan. Het wachten duurde lang dus zijn we gaan wandelen door het dorp en hebben wat foto’s genomen. We komen hier nooit meer terug.
Beste lezers, dit zijn lang niet alle foto’s van ons bezoek aan het Scheringa museum. Wie er meer wil zien moet ons via de link in de linker kolom een mailtje sturen en krijgt dan van ons een link, waar je alle foto’s kunt bekijken. Tot zover dit eerste logje over ons geslaagde uitje van afgelopen zaterdag de 21ste maart. Het tweede deel van de dag, bij het Nollen project van R.W. van de Wint, in Den Helder was onzes inziens nog veel interessanter, maar daar zijn we nog niet klaar mee. Gegroet.

IN MEMORIAM ARNOLD LANGEVELD

© Claude Monet Westminster

Door HOT.

Vanmiddag komt Els naar boven nadat ze Jesse heeft uitgelaten. Ik had anderhalf uur op bed gelegen zoals gewoonlijk. 

Ze zegt, er lag een uitvaartbericht in de bus. Ik denk, nee, niet alweer. Maar helaas is het wel waar. Ongelooflijk. De Overledene, een oud collega van me waarmee ik nog in Noordwijkerhout rond 1990 heb kennisgemaakt is een van de weinigen waarmee ik sinds die tijd nog contact had.

Het laatste half jaar hebben we meermaals gepoogd een afspraak te maken. Vorige week nog had Els hem aan de lijn en hij zei dat hij herstellende was van hielspoor en een gescheurde spier. Die klachten hadden al eerder voor uitstel van al gemaakte afspraken geleid. Nu was hij weliswaar herstellende maar zat nog niet lekker genoeg in zijn vel.

Al sinds ik in 2001 bij de BAVO op de Poortmolen wegging aten we tenminste twee keer per jaar bij elkaar. Hij was in de tijd dat we samen werkten een collega waarmee ik veelvuldig nachtdiensten draaide. Carine en Eugene waren ook twee vaste collega's toentertijd. 

Hij was al iets eerder weggegaan bij de BAVO omdat het werk hem minder beviel en hij een andere richting op wilde. Pas toen ook ik bij de BAVO in Capelle weg was maakten we een eerste afspraak met Els erbij. Dat klikte en groeide uit tot een uiterst warme vriendschap.

Over de meeste onderwerpen dachten we beslist niet hetzelfde, maar we konden heerlijk heftig discussiëren en tegelijkertijd genieten van een lekker meestal door hem of onszelf gemaakt maal, en voor onze volgende afspraak stonden mijn grote wagenwiel pannenkoeken op het menu. Lekker glaasje wijn erbij, een lekkere whiskey na. Kortom we zouden deze keer bij ons in het appartement eten. Hij woonde vlakbij. Gemakkelijk bereikbaar met de tram richting Mathenesserplein. Hij had daar een eenvoudig erg vol maar erg gezellig appartement.

Het was een echt vrijgezellenappartement. Alles stond vol met boeken, muziek, reisverhalen, en er was wel een computer, maar die werd behalve dan op zijn werk zelden gebruikt. Zijn laatste fototoestel welk wij hem geadviseerd hadden en ook samen gekocht, is verder weg gegaan dan wij ooit, en hij had er behoorlijk op los gefotografeerd in Zuid Africa enz. Hij ging dan voor langere tijd en hij kon er ook mooi en warm over vertellen.

Ik kan het gewoon niet geloven. 54 jaar oud en nog zo vol plannen. Hij was weliswaar niet zo gezond. Dat levensgenieter zijn maakte hem bijvoorbeeld veel te zwaar, en dat wist hij ook wel, maar hij had zoiets van, dat hoort er bij, dat ben ik. Ook had hij graag een partner/vriend gehad, maar dat bracht ook volop nadelen met zich mee, en beperkte zijn vrijheid ernstig.

Hij werd echter naast ouder ook kritischer. Hij maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Ik vind het zo raar dat onze volgende afspraak nu gewoon niet door gaat en we niet meer heftig woorden kunnen wisselen. Ook Els is er helemaal stil van.

Is het de overvloedige hitte geweest, een hartaanval, vorige week klonk hij in ieder geval nog erg levenslustig. De tranen staan me in de ogen. Vorige week nog een dierbare patiënt, en nu een trouwe echte vriend. Gelukkig kunnen we as. maandag in Gouda even afscheid gaan nemen.

Hoera! Arnold komt!

Hij komt weliswaar donderdag over een week. Maar toch. Arnold is een oud collega van Roen toen hij werkte in de BAVO. Vriendschap uit een werkrelatie blijf vaak niet in stand. Deze wel. We mogen elkaar graag ook al is onze zienswijze totaal anders. Hij is erg rechts en ik erg links. We praten, kissebissen, zuchten, gaan in de tegenaanval enz. Maar we praten en houden van dit soort gesprekken. Het is een eerlijke relatie en we weten waar we voor staan en respecteren elkaar. En Roen? Hij gaat zijn erg lekkere pannenkoeken bakken met spek, champignons enz. waar ik zoveel van hou. Waar Arnold van houdt? Dat zien we wel op die dag Ik geef hem alvast een mooie symbolische bloem. 

BELLE VOCI

Belle Voci, Kamerkoor o.l.v. Nedyalka Todorova

door Hot

BELLE VOCI, waar haal ik dat nu vandaan?
Het is een Haags kamerkoor bestaande uit 12 mensen en een dirigente. Zes mannen en zes vrouwen onder leiding van Nedyalka Todorova, Bulgaarse van oorsprong.
Gisteren de 28ste waren we uitgenodigd door twee vrienden die we lange tijd uit het oog waren verloren. Bij de bruiloft in Engeland, de 10de juli jl. hebben we hen herontmoet na ten minste twintig jaar volledig onzer eigen levens te hebben geleid. Als cadeau zongen deze twee uit Den Haag een aantal liederen die zij ook gezongen hadden op een Festival voor Orthodoxe Zang in Bulgarije afgelopen jaar en deden dat ook nog A Capella, en dat vonden wij, maar ook de vele andere gasten zeer indrukwekkend en mooi, en toen wij dus uitgenodigd werden om in de middeleeuwse dorpskerk te Kethel een optreden te mogen bijwonen wilden en konden we geen nee zeggen.
Het was fabelachtig, en zo met zijn twaalven soms met de dirigente Nedyalka, met zijn dertienen en met het Thema DOSTOINO EST, zal het ons lang bijblijven.
Na afloop hebben de twee die ons uitnodigden nog heerlijk een glas wijn genuttigd bij ons thuis, en dat was ook bijzonder geslaagd.