Aan het wennen

Aan het wennen aan mijn nieuwe situatie,waarbij mijn ontslag me is aangezegd, ons inkomen is gehalveerd, ik niet meer zelfstandig naar buiten kan, door mijn uiterst lage HB(5.3) ik erg gauw flauwval en bijvoorbeeld niet alleen meer onder de douche kan en mag of bijvoorbeeld Meisje 5 minuten kan uitlaten. Ik daardoor grotendeels mijn zelfvertrouwen kwijt ben.

Ik nauwelijks kan eten wat ik wil en of mag. Alles wat met inname, smaak, hoeveelheden, lekker of vies en het weer kwijtraken te maken heeft valt zwaar. Dit alles is veranderd, pijnlijk, vies, en ondanks de pogingen van Els om alles in overleg te doen en zoveel mogelijk naar mijn wensen heb ik die vieze bijvoedingsproducten nodig om op de been te blijven.

Dit alles is ook slecht voor mijn humeur, ik kan me niet of nauwelijks concentreren, of mijn aandacht er goed bijhouden. Zelfs blogjes schrijven, mijn post bijhouden, en andere normaal heel gemakkelijk lopende zaken lukken me niet meer.

Slapen lukt wel redelijk, al moet ik oppassen om niet te snel op te staan, want anders ga ik nog tegen de grond, en haal de wc niet eens.

Kortom het leven is drastisch veranderd. Het rare dat zelfs na opknappen er geen vast werk meer op me ligt te wachten is een rare nog bijna absurde gedachte.

Els is nu voor het eerst in negen weken weer eens een paar uurtjes werken bij de wereldwinkel en is blij er weer even uit te zijn, maar het beloofde Meisje uitlaten en de kattenbak verschonen gaat gewoonweg niet, terwijl ik dat heel graag even zou willen doen. Ik zou ruzie met haar krijgen als ik het toch zou proberen, want ze is erg zuinig op me. Hartstikke lief natuurlijk.

Ik hou er weer mee op. Jullie hebben vast een indruk gekregen hoe het is om binnen te zitten, zonder dat dit een gevangenis is. Ik ga nu even slapen, en ga pogen er toch een fijne dag van te maken. Oh ja, Els en ik zijn de afgelopen week 3 maal Oudoom en Oudtante geworden. De kinderen van mijn broer uit het Limburgse hebben in totaal twee meisjes en een jongen op deze wereld gezet. Ik heb zojuist een felicitatie de mailbox uitgedaan, omdat een bezoek op korte termijn en met mijn lage weerstand en mijn beperkingen er voorlopig niet in zit.

Update

Update,

Ik ben nu een week koortsvrij. Dat is fijn want dat houd in dat ik weer naar buiten kan en ga, en ik ben dan ook gelijk voorzichtig wat begonnen met kleine stukjes lopen en ommetjes met Meisje met de scootmobiel en ik ben afgelopen maandag weer begonnen op mijn werk.

Ik merk tegelijkertijd dat ik ontzettend veel conditie en kracht verloren heb, en binnen de kortste keren buiten adem ben, constant tril en ontzettend veel pijn heb.  Het werk heb ik dan ook nog geen enkele dag helemaal volgehouden. Na een paar uur vallen of mijn ogen dicht of is mijn concentratie simpelweg op. Op het werk is natuurlijk ook vrijwel alles blijven liggen gedurende mijn afwezigheid en dat is onprettig. Ik loop en achter de feiten aan en de stapel is zo dik dat ik er niet doorheen kan komen, zeker niet in de weinige uren dat ik het werken kan volhouden.

Ik merk tevens dat het feit dat ik een solitaire functie heb, er is niemand die het van mij overneemt, drukverhogend werkt. Ik heb in de drie weken met koorts toch iedere werkdag even mijn werkpost moeten openen en als er heel dringende zaken waren mensen moeten zoeken die sommige belangrijke zaken/telefoontjes/afspraken waar konden nemen. Het is dan ook niet stimulerend om zo’n dikke stapel post te vinden bij terugkomst.

Verder liggen er vragen waar ik helemaal geen antwoord op weet, en er wordt wel op een antwoord gerekend.

Het is nu donderdagmorgen en ik zie geen vooruitgang. Mijn lichamelijk herstelvermogen is natuurlijk stuk, en dat is frustrerend want de verwachtingen van mijn werkgever zijn wel dat ze me voor deze functie wel stabiel nodig hebben en ik op het moment dus erg twijfel of ik het wel aankan. Idem is er in de afgelopen periode weer twijfel ontstaan over de plannen voor een vakantie naar Frankrijk in september. Het feit dat ik na een uurtje al uitgeput ben maakt me onzeker over het nu maar vooral ook hoe het zo meteen verder moet. De (WIA) en fysieke en geestelijke mogelijkheden en onmogelijkheden test)keuringen die ik heb gehad gaven nog een redelijk positief beeld, maar intussen ben ik weer verder achteruit gegaan en ik zit al in het laatste half jaar van de twee jaar ziektewet. Terwijl ik zicht en voelbaar achteruit ga in beide.

Idem thuis. Els is heel enthousiast begonnen met de super voorjaars opruiming maar ik kan haar maar nauwelijks ondersteunen. Gelukkig zijn er veel mensen die helpen willen en zal waarschijnlijk onze nieuwe vloer gelegd gaan worden. Els wil ook graag schilderen en rekent er vast op dat ik met vaste hand de randjes zal doen, en ik zie me dat met mijn trillende spieren/vingers nog niet zo gauw doen.

De nieuwe huiskamer word trouwens wel mooi. Gisteren is ons nieuwe 2^e hands lederen bankstel gebracht samen met een tandartskastje uit de vijftiger jaren en is de oude lompe kast van de vorige eigenaresse verhuisd naar onze rommelkamer, en is een halve vrachtwagen aan oude fauteuils, designtafeltjes, een lompe eetkamertafel en heel erg veel losse spullen meegenomen door de kringloopwinkel en dit geeft een veel lichter en ruimtelijker gevoel.

Mijn bijdrage is echter zeer gering terwijl Els inmiddels wel 65 jaar oud geworden is. Dat allemaal zit me niet lekker. Niet dat ik in een depressie schiet, maar de realiteit laat feiten zien waar ik wel angstig van word.

Ik hou het hierbij, het is goed om weer even helderheid te krijgen.

Gegroet  Jeroen.

Moe en spanning

Stekelig struikgewas.

 

MOE,

Ondanks een goed en ontspannen weekend, waarin ik ook lekker geslapen heb, ben en blijf ik moe. Ik merk dat een week met 1 crematie, een suïcide, en een poging met alle emoties die daarmee samen hangen en los komen niet bij mij in de koude kleren is gaan zitten. Vanmorgen om 06.00u werd ik wel wakker door de wekker, maar desalniettemin draaide ik nog een keer om, en vervolgens nog een keer, daardoor moest ik me griezelig haasten. Ik was daardoor iets te laat, maar voel me belazerd, spierpijn, korzelig, kan maar moeilijk op gang komen en ben al blij dat ik uiteindelijk toch nog op mijn werk terecht ben gekomen. Daar aangekomen merkte ik gelijk dat ik me erger aan het feit dat er hier zo slecht gecommuniceerd  word. Daardoor gebeuren dingen niet op de handigste en logische manier, maar vaak dubbel en zonder dat de een op de hoogte is van het werk van de ander.

Soms worden mensen ook ingezet voor taken waar ze helemaal niet voor zijn. Zo zijn momenteel alle vaste personeelsleden van de afdeling waar het vorige week helemaal mis ging weg, en zitten er alleen een flexwerker en een zgn. activiteitenbegeleidster, die de ins en outs van de meeste daar aanwezigen niet kennen. En hebben de mensen die nu ergens in overleg zijn niet eens laten weten waar ze wel zijn. Ik zie het gebeuren en kan er toch niks aan of mee doen.

Ik heb uiteindelijk mijn eigen werk, behalve als het mis gaat zoals vorige week. Op zo’n moment komen de gebruikelijke zaken en mogelijkheden om in te grijpen en in actie te komen als vanzelf weer boven en ben ik gelukkig in staat om d.m.v. improviseren de boel toch wel weer in goede banen te lijden, maar wel met het gevolg dat zo’n beroep op mij extreem veel energie kost, en zo langduriger voelbaar is. Vooral de adrenaline en de emoties die dan boven komen drijven vergen veel van mijn lijf en geest. Ik ben overigens niet de enige waar de afgelopen week niet in de koude kleren is gaan zitten.

Genoeg hierover.

Gisteren middag waren we met goede vriend G, Els Meisje en ik naar Hoek van Holland. Het was lekker, maar er was wel een koude noord oostelijke wind. Op het moment dat we de duinen inliepen lieten we net als de vorige keren Meisje los en de eerste tijd ging dat goed, maar ze ontdekte vervolgens in het doods uitziende stekelige struikgewas veel leven en liet zich vervolgens meer dan een uur niet zien. G en ik zijn door dat heftige struikgewas gaan struinen en zagen wel wat Meisje zo leuk vond, nl. veel konijnenholen en keutels, maar geen Meisje. Na een dik uur struinen, roepen en zoeken melde ze zich bij Els en kreeg een brok long, gedroogde long, een lekkernij waar ook Jesse erg gek op is. Els liet mij roepende weten dat Meisje terecht was en ik heb het G ook laten weten, waarna we ons met veel moeite weer uit het struikgewas konden bevrijden. Wel waren we alledrie uitgeput van deze zoekpartij en hebben geruime tijd gezeten  op het muurtje langs de pier. Vervolgens hebben we ondanks weinig zin toch nog een eind met Meisje aan de lijn gelopen en hebben uiteindelijk nog een warme chocolademelk genuttigd in een strandpaviljoen.

Vervolgens zijn we teruggereden naar Vlaardingen waar G een lekker maal bestelde en dat hebben we daarna soldaat gemaakt. Heerlijk. We waren opgelucht dat Meisje ook weer bij ons terug was en die laat in haar groeiende zelfverzekerdheid zien dat ze meer durft en ook gerust een uurtje helemaal met zichzelf bezig kan zijn zonder aan de baasjes te denken. Ze vond de jacht op konijntjes eventjes wat belangrijker.

Vanmorgen toen ik om tien voor half zeven de huiskamer binnenkwam lag ze ook heerlijk opgerold te slapen in de troon van Els i.p.v. in haar grote eigen mand. Ze laat zien toch flink wat ondeugends in zich te hebben. Het is leuk te zien dat ze steeds meer zichzelf aan het worden is, maar dat is tegelijkertijd soms wel erg spannend.

Sodemieters

 

Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

Een moeizame start vanmorgen.

 

Het was later of zogenoemd vroeger inde morgen dat we gingen slapen. Ik was moe genoeg, maar we hadden, en dat hebben we al een behoorlijke tijd, geen stopknop om de gesprekken en de gespreksonderwerpen te stoppen. Dat praten kan geen kwaad, sterker nog dat is helemaal te gek, maar je drinkt wat meer, en als dan de wekker om 06.00u af gaat dan lijkt dat niet alleen vroeg, maar dan is het dat ook.

Ik dacht in eerste instantie, dat ik niet veel te doen zou hebben, maar dat viel anders uit. Het eerste anderhalf uur volcontinue aan de telefoon gezeten, zowel met het ROG, het orgaan wat vanaf 1 januari de taak voor een groot deel van Het CIZ heeft overgenomen. Het ROG is de Regionale Voorziening Gehandicaptenzorg dat voor de gemeentes Schiedam, Vlaardingen en Maassluis de indicatie overneemt. Vanaf half negen gepoogd ze aan de lijn te krijgen. Alles is overbezet. Vervolgens gepoogd een instelling voor dagbesteding aan de lijn te krijgen. Ook daar volcontinue de ingesprektoon. Het lijkt wel een soort van file.

Uiteindelijk besloten om beide organisaties maar te mailen. Ben benieuwd of ik iets van ze terug ga horen.

Officieel hebben we ook nog helemaal geen instructies gehad over hoe het nu allemaal gaat worden. We hebben as. Donderdag wel een officiële bijeenkomst waar het een en ander uit de doeken gaat worden gedaan. Ik ben heel benieuwd, en heb er eigenlijk weinig vertrouwen in.

Tot nu toe zijn er op de TV en Radio alleen maar infantiele boodschappen voorbij gekomen waaruit zou moeten blijken dat alles beter word en dat iedereen die echt hulp nodig heeft het ook zal krijgen, terwijl tegelijkertijd een der grootste bezuinigingsmaatregelen er doorheen gesluisd is.

Toch blijkt dat ik voorlopig goed wakker ben, want ik heb toch al het een en ander kunnen doen.

Ik ga weer aan de slag.

Donderdag 21 augustus,

Gelukkig is het salaris weer onderweg, want wat is het leven een aansluitende reeks van rekeningen geworden. GGgrr. Nu hebben Els en ik onze uitgaven redelijk op een rij en toch. Tussentijds blijven zich toch onverwachtse zaken presenteren. Prijsverhogingen van de verwachte rekeningen nog daargelaten.

Zoals vanmorgen heb ik even door een snelle actie bijna € 1000,- weten te besparen. Zo rond 06.00u, de wekker was net gegaan, hoorde ik het getakketak van de motor van de hoogwerker die vier maal per jaar alle ramen van ons complex komt wassen. Nu zitten we midden in het schilderwerk en om nu midden tijdens het geschuur, geplamuur, en dergelijke even schoone ramen te krijgen is leuk maar zonde van die  bijna € 1000,- die dat per keer kost. Nu hebben we onze VvE beheerder gevraagd om toezicht te houden op de werkzaamheden van de schilder en het had zijn taak geweest om de firma Eigenraam af te zeggen tot na het schilderwerk. Nu ben ik snel naar beneden gegaan en heb alsnog deze keer afgezegd. Hij accepteerde dit na tegengestribbeld te hebben, maar snapte mijn redenatie gelukkig ook wel, en het scheelt toch een hoop geld, helaas niet uit onze eigen portemonnee, maar die van de VvE.

Daarna ben ik mijn pillen gelijk gaan uitzetten en heb die gigantische berg zoals gebruikelijk op donderdag ingenomen. Door het eten daarna is het uiteindelijk goed gevallen.

Dat maakt de dag wat beter doenbaar. Nu ben ik weer hard aan het werk, en dat verloopt prima.

Gisteren heb ik na het zwemmen nog een mooi blog afgemaakt op myntransportblog.com

http://myntransportblog.com/2014/08/20/reading-buses-england-uk/

Dat ging over Reading Buses uit Engeland. Werp eens een blik, dat doen heel veel mensen en die zijn vaak verrast over wat je daar allemaal kunt vinden. Ik dacht zo, een beetje reclame maken is nooit weg.

De groetjes verder en een fijne dag.               Jeroen

 

Frustraties op het werk

Gisteren, maandag een ontstellend drukke dag. Al vanaf binnenkomst op mijn werk diende het een zich al aan voor ik het ander klaar had. Zo kreeg ik een lijst met bezigheden die ik voorlopig nog niet af zal hebben. Er waren een aantal zaken bij waar ik nog niet eerder mee te maken had. In eerste instantie dacht ik wat moet ik hier nu mee, en ik had die ook even laten liggen tot vandaag. Kennelijk heeft de nacht me goed gedaan, want vanmorgen zag ik plotsklaps een hele simpele en doeltreffende oplossing. Ik heb de lijst met mensen die ik moest opzoeken in vieren gedeeld per afdeling, en de vraag doorgespeeld aan de desbetreffende afdelingen. Zo bespaart mij dit veel werk en heb ik in een keer mijn verplichtingen gedelegeerd.

Zo druk het gisteren ook was, het werd een dag zonder rustmomenten tussendoor, het was warm, en ik voelde me niet lekker, toch zijn we de dag goed doorgekomen. Ook hebben Els en ik besloten om half Elf naar bed te gaan. Dat is een tijd die we eigenlijk altijd voorbijgaan. Normaliter gaan we slapen na het Oog op Morgen, dus rond Twaalven.

Toch merkte ik vanmorgen om 06.00u toen de wekker ging dat anderhalf uur extra slaap me goed gedaan had. Nu om 09.15u heb ik al een groot deel van mijn werk van vandaag er op zitten en dat voelt goed.

Verder is het feit dat ik gisteren middag ook naar de huisarts geweest ben en twee verwijskaarten bemachtigd heb fijn. Daarnaast hadden we nieuws uit het Maasstad ziekenhuis. De operatie voor de schroef, voor de BAHA van Els komt een stuk dichterbij. Stond deze eerst gepland voor eind oktober, nu is ze acht Augustus al aan de beurt. Heerlijk. Daarna had ik ook voor het eerst weer fysio, mijn fysiotherapeut was terug uit Zuid Frankrijk en die gaf me ook een heftige behandeling. Heerlijk.

Vandaag is het ook een rare dag. Het is de achtste van de zevende, en dat betekent de verjaardag van Erwin. Hij zou vandaag 37 jaar geworden zijn. Het is net als zijn sterfdag altijd een dag die heftig blijft terugkeren. Niet heftig, van lijden en tranen, maar meer van herinnering en weemoed. Uiteindelijk leer je leven met verlies, en je moet de draad weer oppakken, maar herinneringen zitten in je hoofd, en wat het lastige is, is dat je graag meer herinneringen zou hebben kunnen opbouwen. En dat is het jammere, en steeds terugkerende. Nee hoor, ik kan inmiddels best doorwerken, en ook mijn concentratie zal hier niet door verstoord worden. Het is meer een aanwezig gevoel. Ik zou het missen als het niet meer aanwezig zou zijn.

Ander onderwerp.

Zo had ik gisteren ruzie met een medewerker van het CIZ. Zonder namen te noemen. Het gaat om iemand die op de wachtlijst staat voor een zorgafdeling. Die zorgafdeling vraagt om een indicatie die word opgelegd door de verzekeraar. De verzekeraar heeft kenbaar gemaakt dat de indicatie as. 1 januari omhoog gaat. Nu is de wachtlijst dusdanig lang dat die iemand voor die afd. ten minste tot februari moet wachten. Dus ik wil nu alvast bij het CIZ de indicatie aanvraag veranderen tot die hogere eis. CIZ zegt, maar zo doen wij geen zaken, want mw. komt toch nu op de wachtlijst! Neen dus. De zorgafdeling accepteert nu al geen mensen op de wachtlijst met een te lage indicatie. Gevolg de persoon in kwestie blijft hier op een heel dure plek een plek bezet houden die een ander persoon nodig heeft die dringend op behandeling zit te wachten. De boel slipt dicht, het lijkop ik mijn werk niet goed doe, en de persoon is het slachtoffer.

Dit is dus de hedendaagse politiek

Ik ga me er nu na het neerschrijven niet langer boos door laten maken. Ik heb mijn manager er over op de hoogte gebracht en ik ben wel bang dat dit de dagelijkse praktijk zal worden, maar ik kan en wil niet functioneren met die constante druk. Ik kan hoogstens mijn aanvragen zo goed mogelijk gemotiveerd op papier zetten en daar houd het bij mij mee op. Het zou anders zijn als ik mijn ouders nog zou hebben. Ik kan me nog herinneren dat nu alweer heel wat jaren terug ze omdat ma sneller verslechterde dan pa, ze ze na 64 jaar huwelijk uit elkaar wilden halen. Ik ben nog steeds blij dat ik daar voor ben gaan liggen, en dat ze samen konden blijven.

Genoeg voor vandaag.

Het is toch niet echt een ontspannen pauzestukje geworden, maar sommige dingen moeten nu eenmaal toch geschreven worden.

De groetjes                                        Jeroen

Alweer donderdag vandaag.

Alweer donderdag vandaag.

Gisteren alles gedaan wat ik me voorgenomen had. Direct na het opstaan het huis een fikse schoonmaakbeurt gegeven en alle dierenkussen en slopen gewassen. Die hadden in dit huis nog geen wasbeurt gehad. En wij vinden het toch wel prettig als ons huis niet naar dieren ruikt ondanks dat we er met plezier vier van in huis hebben. Ook het grote bed van Jesse eens meegewassen, en dat is me toch weer mooi geworden. Fantastisch. Als ze vrijdagmiddag weer thuiskomt ruikt haar bed niet meer naar haar.

Ik was weliswaar net iets te laat in het zwembad voor mijn wekelijkse fysiozwemuur, maar heb er toch nog 55 minuten lekker kunnen oefenen en bijpraten. Op de terugweg naar Els ben ik even langs de visboer gereden. De trek in nieuwe harinkjes was zo gegroeid dat ik het niet laten kon, en die hebben we vervolgens soldaat gemaakt als lunch. Heerlijk. T’s kennelijk een goed jaar.

Daarna ben ik anderhalf uur gaan slapen. Om 15.00u wekte Els me die zich gisteren voor het eerst wat beter voelt. Blij toe want dat ongedurige gevoel en de krampen zijn uiterst vervelend. Ik was weer fris genoeg om het een en ander te doen. Karweitjes afgemaakt en vervolgens een blog gemaakt over Massey Brothers Ltd. https://myntransportblog.com/tag/massey-brothers-ltd . De rest van de dag uitgerust. Nog wel voor een lekkere maaltijd gezorgd maar verder heel rustig aan gedaan.

Vandaag was het weer vroeg dag. Om 06.00u ging de wekker en ik heb me losgewrikt uit de klem die naast me lag. Medicatie uitgezet, en me maar weer over mijn aanvankelijke tegenzin heen gezet, en de Chemo naar binnengeslingerd. Na het ontbijt en de koffie bleek dat die redelijk gevallen is en ik ben maar afgereisd richting werk.

Daar begonnen met het afmaken van 2 aanvragen voor indicaties. Voorlopig ligt er meer dan voldoende werk. Dit stukje schrijf ik even in mijn pauze. Ik heb even een blokje richting de receptie gelopen om te kijken of er post voor me was en nu zit ik weer op mijn werkplek. Ik begin hier behoorlijk te wennen. Sommige zaken beginnen al een beetje met routine te verlopen. Ik zal hier wel aarden. Sterker nog het bevalt me zelfs.

Groetjes Jeroen

MAANDAG de 16de JUNI 2014

Z oftewel Ziggy en Wijfie daarnaast op hun eigen etage.

Ik heb zojuist twee CIZ aanvragen de deur uitgedaan. Een voor dagstructuur, dat heet in CIZ taal begeleiding in Groep. Ik zit hier alleen. Leni, mijn voorgangster is er alleen deze week nog op dinsdag en vrijdag. Ze heeft me gelukkig al veel kunnen leren. Ik ben erg blij niet helemaal het wiel zelf te hoeven uitvinden. Er zijn een heleboel weetjes, en ik krijg steeds meer zelfvertrouwen. Er worden in die formulieren veel herhalingen gevraags en dat is een kwestie van veelvuldig knippen en plakken. Maar er moet info komen van veel verschillende plaatsen. Ik begin er een beetje handigheid in te krijgen. TOP. Overigens ook handig als ik thuis met Blogjes over bussen en/of auto's bezig ben.
Raar eigenlijk. Dan vragen ze zoveel gegevens en als je dan een indicatie krijgt dan is het maximaal 2 kantjes met tekst waar zelfs hoogopgeleiden nauwelijks iets zinnigs uit kunnen halen.
Maar ALA, het is niet anders.

Verder had ik zojuist Els even aan de lijn. Ze is gelukkig weer thuis. Ze loopt ieder uur 10 minuten rond, en zit, leest en computert. Ze is blij thuis te zijn. Ze heeft nog wel flink pijn aan de interne lidtekens, maar dat is logisch gezien de versheid. Het is wel maf dat sinds gisterenavond 08.00u Jesse uit huis is. Zij verblijft tot vrijdagmiddag half een, als Koningin Jesse aan boord van het schip van vrienden. Toch is het raar zo'n lege grote mand/bed van haar in de woonkamer. De katten genieten er wel van. Als ze niet boven zijn liggen ze nu heerlijk op Jesses plek.

Ik heb laaglander vanmorgen ook al gezien. Die heeft een ochtenddienst op mijn oude afdeling. Ik heb ook regelmatig nog even een babbel met wat oud patiënten die mij zien zitten, en dat maakt de plek waar ik nu werk wel tot een erg leuk plekje. Ik kan me afzonderen als het nodig is, maar zit daardoor toch naar mijn gevoel minder eenzaam. Dat is ook wel een groot verschil, met of mijn eigen afdeling of Activiteitencentrum waar ik daarna heb gewerkt.

Zo mijn korte pauze zit erop, en ik ga weer verder, mooi weer even nuttig van de tijd gebruik gemaakt.

Tot later, gegroet en een fijne dag allemaal.  Jeroen.

Dreutelige Els

Dreutelen, een werkstuk van Els zelf wat ik erg mooi vind en wat goed weergeeft wat de titel aangeeft.

Even een update,

Er is alweer een week voorbijgegaan op mijn nieuwe werkplek, ik heb ook zojuist weer mijn gebruikelijke donderdagse chemokuur ingenomen, Jesse een kort blokje gegeven, ontbijt tot me genomen, en een briefje naar het MAC geschreven. Ze zullen daar wel denken: Die zegt dat ie langskomt en dan zien we ‘m helemaal niet, die is ons vast al vergeten. Neen dus, maar alles is de laatste tijd wel weer heel erg veranderd en druk geworden.

Daarnaast heb ik al dagen een erg dreutelige Els in huis. Die duidelijk zenuwachtig en onzeker is over de operatie van morgen. Ze heeft/had een kort lontje en bij navraag had ze het plan om ons huis ook nog even een grote schoonmaakbeurt te geven, omdat ze zo meteen tenminste 6 weken is uitgeschakeld.

Ik heb haar toen ze dat opbiechtte gezegd dat ze dat moet laten, en dat het huis het in huidige toestand ook perfect is, en dat ze zeker met dit benauwde, vochtige warme weer dat gewoon moet laten, en dat ontspannen in het ziekenhuis aankomen veel beter is dan opgefokt. Ik moet zeggen daarmee was de dreuteligheid niet weg, maar het gaf wel duidelijkheid en ze zit lekker weer aan de strips, Corto Maltese, is foto’s aan het bewerken, schrijft stukjes, en dergelijke en is toch redelijk ontspannen aan het dreutelen nu.

Nu gaat ze overigens de deur uit naar het Maasstad ziekenhuis. Ze gaat de BAHA na opnieuw een probeerweek terugbrengen naar het ziekenhuis. Wat zullen we dat ding weer gaan missen. Het was heerlijk weer een weekje kunnen fluisteren naar elkaar, en voor Els ook extra genieten van volwaardige muziek e.d. Ik hoop maar dat er uiteindelijk besloten zal worden definitief zo’n schroef in haar hoofd te plaatsen en dat het communiceren daarna ook weer volwaardig zal zijn. Nu gaan we voorlopig maar door met extra goed articuleren, mekaar veel aankijken en onze stem lichtelijk te forceren. Het is niet anders.

Als ze daarna weer op de trein stapt in Lombardijen dan krijg ik een telefoontje en zal dan met Jesse per metro vertrekken naar het Marconiplein, om daarna met zijn drieën even te gaan markten op het Visserijplein. Nog even een dagje samen doorbrengen voordat de operatie daar is. Ik heb overigens gisteren gewerkt i.p.v. vandaag omdat mijn voorgangster ook werkte en ik daar nog graag van profiteer om zoveel mogelijk op te steken.

Volgens mij zijn jullie weer op de hoogte. Gelukkig overleef ik deze benauwdheid ook nog redelijk. Verder is mijn Chemo samen met het ontbijt goed gevallen en heb ik er niet teveel last van.

Tot een volgend stukje.

Groetjes

Hot of Jeroen.

VOL

Vol

Ja, ik zat even te bedenken welke titel het best bij vandaag voelt.

Ik heb ‘m

Vol, dat is de beste omschrijving van mijn huidige gevoel.

Gisteren vulde ik zelfstandig een ingewikkelde casus in als proefcase, en ik liep meermaals tegen bepaalde knelpunten aan.

Vandaag vulden Lenie, en ik samen er drie in en werden wel veel minder gestoord dan ik gisteren.

Gisteren waren technici bezig met de brandmeldcentrale die in ons kantoor zit, en dat zorgde voor onrust. Er was van het weekend brand geweest en dat zorgt sowieso voor onrust.

Als je dingen samen invult kun je ook samen bedenken welke omschrijvingen je gebruikt om de situatie waarin iemand verkeerd zo goed en beeldend mogelijk te omschrijven zodat iemand ook de indicatie krijgt die je nodig hebt om voldoende hulp voor desbetreffende patiënt te krijgen of t kunnen inhuren.

Nou  lukt omschrijven me vaak al ontzettend goed, maar ik merk dat ik nog geen routine heb bij simpele vragen die je tegenkomt, waar Lenie soms zaken al bijna automatisch ingevuld heeft, ligt dit voor mij moeilijker.

Zo zat ik gisteren dat de persoonlijk begeleiders van de patiënt waarvoor ik een aanvraag invulde allebei gisteren niet werkten, waardoor ik ook niet kon vragen wat zij in hun hoofd hadden en dat was vandaag gelukkig niet het geval.

Ik kwam dus vanmiddag om 13.00u thuis en was tevreden, met het resultaat, maar afgeladen vol. Vol met gegevens, data, volgordes, etc.

Els had wel een lekkere salade gemaakt en die stond klaar om verorberd te worden. Met een vol gevoel ben ik vervolgens anderhalf uur gaan slapen nadat ik nog even een blogje had gepubliceerd. Zie op http://myntransportblog.com

Dat slapen deed goed, en daarna was mijn volheid gezakt naar draagbaar niveau.

Nu zitten we te genieten van masterchief, een lekker diner, en de rust.

Dat is ook de reden dat ik het hierbij laat.

Groeten en een fijne avond

Hot of Jeroen

Mijn tweede dag deze week zit er op.

Mijn hoofd loopt over. Het was een leuke dag. Ik begon

Kattenplafond met de 2 wegen naar boven, de boom manier met
de  plankjes, of de snelweg met de vloerbedekking.  Bovenop zit
Knul, onze heilige Birmaan.

vanmorgen al voor achten en toen bleek Lenie er al te zijn vanaf kwart over zevenen.

Els en ik waren ook al vroeg op vanmorgen want we moesten van de Irado onze bank om  07.00u buiten zetten. We wilden ‘m al twee weken kwijt, maar konden pas vandaag een afspraak maken om ‘m op te laten halen. We hadden hulp. Goran was er stipt op 07.00u. Hij had gisterenavond nog gebeld dat hij de afspraak niet vergeten had en had twintig wekkers gezet. Hij vertelde dat ’t vannacht 02.00u was geworden en desondanks zag hij er wakker uit. Ik had al gereedschap klaargelegd want de kattentrap naar hun plafond moest deels verwijderd worden wegens de grote van de bank. Ik was blij dat we hulp hadden want het was een kolos van bijna twee kuub. Eenmaal buiten hebben wij beiden de bekleding er af gesneden en die krijgt weer een nieuw doel. Het geeft me toch een ruimte in de huiskamer. Ons huis lijkt stukken groter.

Direct daarna ben ik naar het werk gegaan, en bij thuiskomst was de bank al weggehaald. Prettig. Op het werk begonnen we met de post, en heb ik eens goed bestudeerd hoe het postvak van mijn voorganger er uit ziet. Dat is een hele goed opgeruimde boel, en toen we vervolgens aan regelwerk en telefoontjes begonnen zag ik ook het nut daarvan. Hele eerder gevoerde conversaties inclusief mailadressen en historie komen te voorschijn en daar zal ik in de toekomst ook veel aan hebben.

Om half 10 hadden we overleg met het team op afd. ouderen en dat kan je maar beter voor bereiden middels bekijken van de dagstaat en gelijk even zien wat de stand van zaken is middels afspraken die we vorige week dinsdag gemaakt hadden. En nu is het 13.00u geweest en voor mij ook echt genoeg. Soms word je geleefd door telefoontjes. Je moet tegelijkertijd zeer geduldig zijn als de antwoordmachine je verteld dat iedere medewerker bezet is, en dan kun je ‘m niet zomaar neerleggen want anders kom je weer achteraan in de rij.

Ik ga me voor de rest van de dag een beetje ontspannen. Els bleek net voor mij thuisgekomen te zijn, die had ook veel gedaan. Er was voor een dikke € 190,- dierenvoer binnengekomen. Dat hebben we ondertussen een plek gegeven. Ook de huiskamer is een beetje heringericht en lekker ruimtelijk geworden. Verder heeft Jesse haar grote ronde gehad, Els is bij de gehoorboer geweest i.v.m. haar hoortoestellen, en is boodschappen wezen doen. Kortom allebei op apegapen. Maar tegelijkertijd tevreden moe.

Ik ga zo eerst minstens een uurtje slapen. Meer nieuws heb ik ook niet.

Gegroet

Jeroen

Spanning en Sensatie

Afgelopen vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum. Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind. Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu werk, nl. 18 tot twintig uur per week.

Ik heb zonder twijfel ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.

Nu ondertussen zondag is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen, plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.

Verder is de vraag opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.

Kortom er ligt alweer een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook dit zal voors en tegens hebben.

Ik hou jullie allen op de hoogte.

Groetjes

Hot.

donderdagmorgen, mijn derde werkdag op het dagactiviteiten centrum

door Hot

Vanmorgen om 08.25uur kwam ik na een kwartiertje wandelen aan op mijn nieuwe werkplek. De eerste dag maandag was ik wat later doordat ik eerst fysiotherapie had, en ik was wat zenuwachtig over wat en wie ik daar aantreffen zou. Die zenuwen zijn nu al helemaal weg. Het is een aangename, vriendelijke en laagdrempelige plek, waar ik heel veel mensen blijk te kennen. Heel veel mensen zijn oud patiënten die ik op mijn vorige werkplek vaak zover probeerde te krijgen om wat meer structuur in hun leven toe te laten en iets te zoeken waardoor ze het prettig vinden om 's morgens hun bed uit te komen. En heel leuk om te zien dat deze activiteiten daadwerkelijk helpen bij het op de been blijven van velen.
Het is ook leuk om te zien wat ze er allemaal doen. Sommigen werken in de horeca, en zorgen dat er een behoorlijke lunch geserveerd word tussen de middag, waaronder een complete warme maaltijd met salade, maar ook diverse broodjes, altijd een verse handgemaakte soep, en die hebben onder andere de afgelopen dagen al geprobeerd om me behoorlijk te verwennen. Ze vinden het leuk om me hier tegen te komen, en maken voor het merendeel een goede indruk. Anderen zijn bezig met houtbewerking, weer anderen in de textiel, er is een computercursus te volgen, een groep is bezig met het organiseren van een politieke bijeenkomst i.v.m. de komende gemeenteraad verkiezingen en de veranderingen in de WMO, maar ook een maandelijkse kookclub, een groep die zich bezighoud met budget koken, een lijstenmakerij, anderen draaien de balie, en het merendeel gebeurd cliënten gestuurd. Er werken maar een aantal betaalde krachten die zorg dragen voor de indicaties, de evaluaties, het doelgericht naar iets toe werken en het bijhouden of dat doel moet worden aangepast. En zaken waarvan de zorgverzekeraars willen weten waarom ze dat moeten financieren. Het gaat om een kwetsbare groep mensen, en dan met zogenaamd bewezen therapieën cq, werkprojecten aankomen is moeilijk. In dat laatste kan ik mogelijkerwijze een rol spelen.
Afgelopen week heb ik hoofdzakelijk rondgekeken, gepraat, vergaderingen bijgewoond, en heel veel indrukken opgedaan. Bij thuiskomst ben ik dan erg moe, maar tot nu toe voldaan. Ik slaap dan ook heel goed en diep, en merk wel dat het een en ander zijn plekje nog moet vinden. Wel geeft het me voldoening dat ook een stap verder in het proces mensen weer wat zinvols in hun leven te helpen krijgen mogelijk een rol voor mij weg gelegd is.
Nu hebben Rose en ik een dikke week vakantie. Helemaal Top. Bij thuiskomst las ik ook een door haar geschreven stukje waar ik me erg goed bij voel.
Voor nu hou ik het hierbij. Voor iedere lezer. Veel plezier en de groeten.

In MEMORIAM Gerrit Bohré

Door Hot

IN  MEMORIAM  GERRIT  BOHRÉ

Ik weet niet precies meer wanneer we op mijn afdeling kennismaakten met Gerrit.

Hij was een buitengewoon fragile man van rond de vijftig kg.

Als je nog niet wist hoe oud hij was dan schatte je hem ergens tussen de zeventig en negentig. Hij kraakte en kreunde aan alle kanten, maar had een stel pretoogjes waarmee hij zelf met dit lichaam incluis een baard van weken alle aanwezige opgenomen dames van de afdeling zover kreeg dat ze zijn brinta maakten, zijn boterhammen smeerden, zijn lijf masseerden, en hem een soortement voorkeurs behandeling gaven.

Gisterenavond om ongeveer half elf kreeg ik een telefoontje van een van die dames die zich het lot van Gerrit extra aantrokken en dat liep vaak na opnames ook door in vriendschappen, boodschapjes, bezoekjes etc. Dat ze zojuist van de politie gehoord hadden die na een signaal van nog een oude medepatiënt de deur geforceerd hadden en hem dood aangetroffen hadden in zijn appartement.

Zij was in tranen en dat overkwam mij ook terstond. Ik had hem enkele dagen geleden ook nog aan de telefoon. Hij belde vanuit het Reinier de Graaf waar hij ook vaste klant was vanwege zijn longen. Oftewel zijn het laatste jaar nog maar een werkende long. Hij belde of hij bij ons terecht kon na het ontslag uit Delft om verder te detoxen. Ik moest hem neen verkopen. Toch was ons laatste contact een fijn contact waarbij hij alweer zinspeelde in een potje scrabble me mij.

Zo was hij een der trouwste klanten van de fam. Nolet, waarvan hij de eindeloze reeks Ketel 1 af nam, de trouwste en vaakst en langstopgenomen patiënt van afd. Detox, een buitengewoon goede cliënt van Directzorg en een toppatiënt van Reinier de Graaf.

Zo gaf hij bij ons op de afdeling als hij daar dan tenminste nog toe in staat was muziek ”les” bijeenkomsten waarbij iedereen lol had, er gezongen werd en dit was meestal een behoorlijk bezochte club. Verder maakte hij en een aantal anderen nog muziek toen onze Zorgcoördinator afscheid nam.

Die muziek was een van zijn grootste hobby’s. Hij was in de zestiger en zeventiger jaren een van de bandleden van “Beautiful Garden”, een hippie groep waarvan hij de toetsenist was. https://soundcloud.com/gerrit-bohre Hier kun je nog veel van zijn laatste werkstukken vinden.

Verder wil ik nog zeggen dat Ik en mijn collega’s en ook vele van de klanten die hem hebben leren kennen hem zullen missen. Een markant mens met een enorme fantasie, een enorme woordenschat, (hij legde tijdens een gemiddeld scrabblespel toch tenminste drie 7 letterige woorden neer)en we kwamen samen tot giga scores.

Hij was mijn trouwste scrabble partner ooit, en ondanks ook zijn narrige momenten en zijn knorrige geluiden was het een heerlijk mens die helaas thuis in zijn eentje de eenzaamheid niet aankon, maar het was wat mij betreft een eer hem goed te leren kennen.

Goeie reis verder, eindeloze muzikant.

Een paar fragmenten uit zijn leven:

1e single — met Ger Van de Lagemaat, Dick Hegeman, Gerrit Bohré en Cor Gravestein.

2e single — met Ger Van de Lagemaat, Dick Hegeman, Gerrit Bohré en Cor Gravestein

1972 6 27 Beautiful Garden - Gerrit B nr 4 v l

Beautiful Garden 1974

1978 Beautiful Garden met Gerrit Links

Gerrit Bohré op het podium van GGZ-D in Delft

Beautiful Garden met hun eerst Ford Transit Bus

Beautiful Garden met Gerrit links boven

Beautiful Garden Met Band en DAF Band Bus

Beautiful Garden Nieuwjaarskaart

Beautiful Garden

DAF Bandbus van Beautiful Garden Bas Munne, Peter Vrieselaar, Joop Regoord, Marcel Karreman, Gerrit Bohre e.a.

G Bohre met baard en fles

Kolibrie 1976 G Bohre, D Hegeman, G vd Lagemaat, F Bergers, L Spoor Bissenden, L Donkers etc

Tot zover dit tribute to Gerrit Bohré