Uitzicht van ons huis.

We wonen in het hoogste huis van de wijk.

Kijken v.a. 5 hoog naar:

Rotterdam Centrum

Schiedam de Gorzen

Schiedam Nieuwland.

Volgen de vogels, wolken en wind.

Telkens een ander uitzicht.

Zo, af en toe, ligt er een toestel op de bank te wachten

Op spectaculaire uitzichten

Die snel verwateren.

Zo heb ik mijn archief volgeladen

Verdeeld over de externe harde schijf

Chaotisch, zo ben ik nu eenmaal.

Zie hier; een winters uitzicht. 

Ditjes en Datjes

Gisteren zijn we naar een van de cardiologen van het EMC geweest om de pacemaker te controleren.

Hoorde weer allerlei nieuwe termen door de lucht gegooid worden.

Omdat het apparaatje uit de USA komt zijn alle termen dus in het Amerikaans.

Er werden dus metingen verricht waar wij niets van snapten.

Als de dokter en zijn liefelijke assistente het maar begrijpen is alles in orde.

En ook de pacemaker kreeg het fiat van hen

Blij verlieten wij het gebouw.

Nu wachten op de oproep voor de volgende opname.

Ableren heet deze ingreep en zoek dit maar op in Google.

Verder maak ik me klaar om naar de tandtechnische man te gaan.

Hij gaat alles bijstellen zodat het nog beter past.

Ik ben door dit alles wel 5 kg afgevallen.

Niet slecht dus.

Alles is bijna bij elkaar gezocht om vanavond naar de SKVR te gaan om verder te experimenteren.

Het gaat niet slecht dus met mij.

Met Jeroen?

Die is met diverse apparaten aan het stoeien en die zijn stront eigenwijs. Alleen die ellendige wachtwoorden al. 

Spelen in de dierentuin.

Het geheime leven van een kerk.

Als ik langs een kerk loop huiver ik altijd een beetje en ben ik blij dat ik niet naar binnen hoef. In mijn jeugd betekende de kerk frustratie. Mijn ouders waren niet streng, maar de kerk, daar moesten we naartoe, elke zondag, goedschiks of kwaadschiks. Kinderen zijn meestal niet dol op wandelen en onze kerk was zeker een kwartier lopen want we zaten precies tussen twee parochies in. Ergerlijk was dat je op vijf minuten een protestantse kerk tegenkwam. Als we protestants waren geweest, had ik niet zo'n pokke-eind hoeven lopen. De mis zelf was ongelooflijk vervelend. En als je zondag wilde uitslapen was je automatisch gedoemd tot de hoogmis van 10:30 uur. Die duurde zeker anderhalf uur met gruwelijk gezang van het zusterkoor, versterkt met dames uit de parochie, en een lange preek; pastoors finest hour. Er waren om 8:00 uur en 9:00 uur missen van een halfuur met korte preek en zonder gezang, maar ja, veel te vroeg.

Vroeger struikelde je over kerken. Nu zijn de meesten afgebroken of veranderd in kinderdagverblijf, appartementengebouw of tapijtgigant.

De Breepleinkerk staat er nog maar wordt niet meer door gereformeerden gebruikt. Op zondag wordt hij gebruikt door de Pinkstergemeente en verder door koren en dergelijke, vanwege het kerkorgel.

Maar deze kerk heeft wel een roemrijk verleden. In de oorlog hebben daar drie joodse gezinnen haast drie jaar ondergedoken gezeten. Er is toen zelfs een kind geboren, Emile Kool, die nog leeft. Op momenten dat er publiek in de kerk was, moesten de onderduikers naar de zolders boven het orgel. De toegang tot die ruimtes was gecamoufleerd. Zo hebben ze overleeft. De geboorte van Emile werd begeleid door een oogarts, die in het verzet zat. De plaatselijke huisartsen durfde het niet aan, want hulp aan onderduikers werd met de dood bestraft. De koster is vlak voor de bevrijding gearresteerd, maar hij heeft niets losgelaten. Alle drie gezinnen hebben de oorlog overleefd.

Koster Jacobus de Mars, dominee Gerrit Brillenburg Wurth en oogarts Leo Lashley vonden het vanzelfsprekend wat zij gedaan hebben. ‘Het komt op je pad, dus je doet het.’

Dat soort bescheidenheid zie je bij echte helden.

Afgelopen juni is over die geschiedenis een boek verschenen van Anja Matser en er is een film in de maak.

In mijn leven ben ik die kerk talloze keren voorbij gelopen, niet wetend van zijn geheimen.

Wonderlijk. Voor mij betekende de kerk verveling, weerzin en frustratie, voor anderen de enige kans om te overleven.

Laaglander

Aftellen

Het is begonnen: het aftellen.

Nog 3 nachtjes slapen

Dan gaat Jeroen ergens anders slapen.

In het Erasmus MC afd. cardiologie.

Maandag wordt hij verwacht

Ik ga met hem mee.

Dan weet ik waar hij ligt

Met mijn verfijnd richtingsgevoel, maar niet heus, is de kans op het verdwalen ietsjes verminderd.

Het is dan ook 3 nachtjes slapen voordat hij weer thuis is.

Dan is zijn linkerarm gefixeerd want beweging is not done.

Een tijdje later wordt er gebruik gemaakt van een mitella.

Zomin mogelijk bewegen is dan het devies.

Minstens 6 weken.

Ik ga het druk krijgen.

Al die nieuwe draden van de pacemaker, 2 stuks, moeten gaan settelen.

Wanneer dat gedaan is komt de volgende behandeling gestart.

Ondertussen, is mij aangeraden, moet ik een reanimatiecursus gaan volgen.

Eventueel later mag ook.

Het is begonnen.

Daar zat ik nu in het klaslokaal.

Was een beetje laat en werd gemist.

De opdracht lag al op tafel.

Mijn mede cursusgenoten waren al aan het zoeken.

Het is een klein clubje.

Gelukkig waren de aanmeldingen om aan deze cursus mee te doen groter dan ik ooit heb meegemaakt.

Wij zijn nu met z'n drieën.

De opdracht bevalt me.

Per slot van rekening gaan we er de komende 3 maanden hier mee aan de stoei.

Het is een mooie tekst,

van een zéér beroemde Belg.

Jacques Brel.

De song is: Mijn vlakke land.

Mijn vlakke land

Contact

Zwervend door mijn archief

Zoek ik naar portretten

Waar ik contact heb met mijn model.

Hele gesprekken heb ik gehad met Jos, die me de kunst van het fotograferen probeerde te leren.

Wat is een portret en wat niet.

Liet haar foto's zien van mijn geliefd fotomodel.

Telkens weer dat onverbeterlijke “Neen!”

Dit is géén portret.

Ik heb het nu door dat contact essentieel is.

Hier is er dus eentje.

Jos kan tevreden zijn, eindelijk heb ik het door.

Dubbele gedachten.

Gisterenmorgen.

Maakte ik me klaar om naar de winkel te gaan.

We ontvingen een tekst met een droevige mededeling.

Onze kledingkoning Jaap is naar Jeshua gegaan zoals ze het zelf omschrijven.

We kennen elkaar al 25 jaar en hij maakt me al 25 jaar mooi en apart.

Lieten ons merken dat de God die zij vereren een grote plek in hun leven heeft maar lieten ons ook in onze eigen waarde.

Hij stond op de markt.

Ik zie hem staan.

Buikje en al met baardje en een fout staartje.

Alles ziende want het kon behoorlijk druk zijn, zo geliefd was hij.

We zullen hem missen.

Na het werk kleedde ik me met zorg aan, zoals gebruikelijk met kleding van Jaap.

We hadden een uitnodiging gehad voor de opening van een expositie van Nico Scherpenzeel

Mijn leraar op de SKVR

We waren helaas net te laat voor de officiële opening.

Zijn materiaal keuze zou de mijne kunnen zijn.

Duidelijk is dat ik de beginneling en hij de meester is.

Dit inspireert me om verder te gaan.

Ik heb nog heel veel te leren.

Zijn expositie is in de galerie Kralingen te Rotterdam

Je kunt het Googelen of op Facebook zoeken onder zijn naam, als je belangstelling heb.

Vandaar die dubbele gedachten.

Kop van Zuid

Een aantal jaar geleden
Toen mijn lief meer energie had
Hielden we een tour Rotterdam
Samen namen we ons toestel mee
om Rotterdam te ontdekken.
Hier zijn we op de Kop van Zuid
Vlak bij het fotomuseum, Hotel New York
Er ontstond een mooie fotoreeks
Hier een kijkje naar mijn mede fotograaf

Tropisch Carnaval.

Ik twijfel of ik dit jaar ga.
Vorig jaar heb ik een prachtige reportage gemaakt, al zeg ik het zelf.
Maar elk jaar?
Dan wordt het saai of een verplichting.
Daar heb ik geen zin in.
Ik sla een jaartje over.
Deze foto is dus van 2016.
Het is altijd wachten wanneer de stoet begint.
Ik sta dan op het Eendrachtsplein en daar is het niet zó druk.
Tenminste vergelijking  met de binnenstad.
Dus dan zet ik een aantal mede-wachtende op de gevoelige plaat. 

Alweer!

Alweer wat?

Nee toch!

Ja, alweer een nieuwe specialist.

Dokter nummer 10.

Wegens blijvende kortademigheid gaan we samen naar een nieuwe specialist: de long arts.

Er is al een longfoto gemaakt.

Vanwege een onduidelijke plek gaat er verder onderzocht worden.

Een ct scan en blaastest.

Weer een uitbreiding van onze woordenschat.

Weer wachten.

Vandaag

Waarin een museumbezoekje een, bijna, wereldreis, werd.

Ik had een museumjaarkaart aangeschaft en bedacht me, daar ga ik vandaag gebruik van maken.

Er is een soort Museumplein in Rotterdam op het Eendrachtsplein.

Dat wist ik.

Dus daar stapte ik uit de metro, liep naar boven en wat nu?

Ach, die huisjes ken ik al. Witte decor huizen.

Liep het plein op. Dat word ook al verbouwd.

Geen enkel verwijsbord te vinden.

Vroeg aan een inboorling waar de kunsthal te vinden is.

Ze vertelde me de weg, toch was het even zoeken want daar is ook een soort park.

Eindelijk, gevonden. Maar nu. Waar is de ingang?

Gelukkig hier.

Checkte in en ging alles bekijken.

Eerst was er een foto expositie.

Hé? Dit is toch het foto museum niet?

Het waren foto's van Robert Mapplethorn. Nooit van gehoord. Portret foto's. Ik was er niet weg van alhoewel hij de hemel in werd geprezen.

Zijn bloemenportretten: prachtig.

Daarna naar een of ander deel waar er cursussen werd gegeven?

Voor de rest was het museum gesloten. In september komt er weer iets nieuws.

Mopperend ging ik naar buiten. Dat hadden ze beneden kunnen vermelden.

Toen naar Museum Booymans van Beuningen gegaan waar de ingang ook wat lastig te vinden is.

Dit is een echt museum. Ben niet naar de tentoonstellingen geweest maar beneden naar gekloste of geborduurde kant gekeken. Ze hebben een hele collectie van die momenteel wordt uitgezocht.

Ook een afdeling van design door de eeuwen heen.

Ik hou hiervan en toen wilde ik naar huis.

Ging rechtsaf langs een beeldwerk van Picasso en ging lopen. Ik dacht dat ik wist waar ik heen ging. Niet dus. Ik ging een paar keer links en hoera: de Witte de Withstraat. Die ken ik. Deze volgde ik en wat zag ik toen? Dat beeld van Picasso weer. Draaide me om en kwam later bij het Erasmusbrug. Daar wil ik niet zijn! God zij dank, daar is de metrohalte. Eendrachtsplein! Naar huis. Ik was bek af. Vertelde mijn avontuur aan Jeroen en die kwam niet bij van het lachen. Heb ik wel eens geschreven dat ik een kei ben in het verdwalen?

Reclame

Denken jullie dat ik bovenstaand schilderij zomaar uit de losse pols creëerde?

Niet dus.

Jaren lang loop ik onder de bezielende leiding van de docent Nico Scherpenzeel mijn kunstenaarschap te verbeteren.

Hij benadrukt wat er goed is in mijn werkstukken

Laat ons allemaal experimenteren met de door ons gekozen medium.

Geeft ons een opdracht in de vorm van een gedicht, lied of tekst om de komende 3 maanden mee te worstelen.

Was een keertje ziek en de vervanger was eerst even stil want we gingen allemaal onze eigen weg en zaten niet te wachten op de een of ander opdracht.

Wij zijn een stelletje anarchisten.

Dus, voel je je aangesproken?

Op 10 september is er een open dag.

Kijk op de site of kom binnen.

De dinsdagmiddagbuit.

Dat woord bestaat niet, hoor ik Jeroen zeggen.

Welles! Nietes!

Waarom?

Omdat ik het zeg.

Wat is de buit?

Ik ging naar de markt en nam mee:

2 mango's

1 kg. Kersen

5 avocado's

6oo gr.kippenvleugels en 1 maïskippenbout

Zoete gatenkaas en ananas/gemberkaas

Thaise basilicum en een pot gewone basilicum

Een bosje koriander en een bosje munt.

De buit is dus binnen en voorlopig hebben gaan we geen honger lijden.

Gemakkelijk

AS woensdag, de laatste cursusdag van het seizoen.

Wordt leuk: hapje en drankje, de ezels staan in een cirkel.

Gezamenlijk schilderen.

Eerst op een doek daarna doorschuiven naar je buur en verdergaan met zijn deel dit doen we allemaal

Dit is voor mij het laatst gedaan in 2011 en Jeroen was de fotograaf.

De foto's staan nu op de harde externe schijf en ik beloofde R. deze naar hem te mailen.

Foto's op de schijf gevonden

Ging naar mijn mail bestand en prompt herkende hij mij niet meer.

Zochten toen naar mijn wachtwoord en wat heb ik er veel,

Vond er een maar het bestand was leeg.

Later toch gevonden.

De map van SKVR 2011 is toch heel erg groot en dus is er de vraag hoe deze in de mail te proppen.

Jeroen dacht dit bestand staat toch op Facebook.

Helaas, deze bewaart alles tot 5 jaar geleden.

We hebben nu de keuze

Of alles in delen te versturen of een nieuw FB map te plaatsen en hem een link te mailen.

WE beraden ons verder.

Allen schilderden we niet op doeken maar op een hele grote muur.

9 april 2017, de marathon van Rotterdam

Altijd is de dag van de marathon de warmste van het jaar, tot dan toe. Pure magie. Dit jaar is het niet anders. Ingebed in donkere, koude dagen is 9 april een kraakheldere, zonnige, warme dag. Niet ideaal voor de lopers, maar wel voor de toeschouwers.

Ik loop die marathon voor de tweeëntwintigste keer. Nooit heb ik mijn kinderen onder druk gezet mee te doen maar spontaan willen mijn jongens de marathon ook lopen. Mick van 35 en Koen van 21. Dat maakt het extra bijzonder voor mij en hun moeders.

De marathon heeft dit jaar zeventienduizend deelnemers. Daarom wordt er in vijf zogenaamde startgolven, met tussenpozen van tien minuten, gestart. Wij zitten in de laatste wave.

We zijn ruim op tijd. Mick vertelt dat hij vrijwel niet heeft geslapen. Hij voelde zich niet nerveus maar hij denkt door teveel suiker in zijn bloed als gevolg van het koolhydraat stapelen. Koen en ik hebben goed geslapen en ontbeten. Ik heb ook nog een fles bietensap proberen te drinken want dat schijnt je zuurstofopnamecapaciteit te verbeteren, maar na een halve fles was ik zo misselijk dat ik de rest maar heb laten staan. Koen begint sowieso niet aan dat soort fratsen.

Voor de start was het best nog koud. Mick liep te rillen in zijn hardloopsetje. Ik had een oud trainingspak aangetrokken, dat ik bij de start gewoon weggooi. Toen ik de warmte van de zon voelde wilde ik het weggooien, maar Miick wilde het de laatste tien minuten nog wel even aan.

Een helikopter cirkelde boven de Coolsingel. Lee Towers zong vanuit een hoogwerker ‘You never walk alone’ en menig traantje werd geplengd.

Toen mocht Ahmed Aboutaleb het kanon afschieten men ging de eerste wave van start

Nadat het eerste startschot geklonken had, schuifelde wij in de massa voetje voor voetje van het Hofplein richting Coolsingel. Wij starten veertig minuten na het eerste startschot. Het was druk en het ging niet al te snel. In het begin, de eerste tien, vijftien minuten is dat wel goed. Rustig inlopen heet dat. Maar de hele marathon moet je je eigenlijk aanpassen aan het tempo van je omgeving, of je moet steeds versnellen, inhouden en tussen mensen door schichten. Allemaal energieverlies. Nee, voor een snelle marathon moet je ergens anders zijn of je moet vooraan starten. Maar dat is nu eenmaal een gegeven. Het mooie van Rotterdam is dat het één groot feest is. Het hele parkoers staan blije, vrolijke mensen je aan te moedigen. Overal staan bandjes, dweilorkesten en deejays. Kinderen met fruit. Picknickers, feestvierders. Rotterdam is een groot feest. Mijn vrouw, mijn ex, mijn dochter - die de kwart marathon had gelopen - mijn kleinkinderen en de partners van mijn kinderen riepen ons toe in Kralingen. De tocht was haast volbracht.

Na de finish wachten wij elkaar op. Koen zag bleek maar had de beproeving goed doorstaan. Mick had het wat moeilijker gehad. Kramp en spierpijn.

Na de marathon was het nog warm in de stad. Het was ontzettend gezellig. De terrassen waren overvol. Grote glazen bier gleden in dorstige kelen. Menig atleet, de medaille om de nek, zat zijn persoonlijke overwinning te vieren. Mick had te veel spierpijn om te gaan zitten; hij zou niet meer overeind kunnen komen en Koen wilde naar huis. Maar de wandeling naar de metro was sfeervol. Thuis gekomen lieten wij ons in de watten leggen met kip piripiri en veel bier. Dat hadden we nodig én we hadden het verdiend.

Laaglander

Dinsdag Knoflookdag,

Ondanks alle perikelen laten we ons niet kisten.

We gingen dus naar de markt op de Blaak in Rotterdam.

Hadden alle tijd van de wereld en een aantal maanden geleden had ik in de markthal een kraam ontdekt waar ze o.a. Gerookte knoflook verkochten.

Ik kocht er toen eentje om het uit te proberen en lekker dat dit is!

We gingen dus op knoflookjacht en zoals gewoonlijk kon ik de betreffende kraam niet meer vinden.

Wat is nieuw? Vroeg ik aan mijn lief.

Hij beaamde mijn stelling en we gingen aan de zwier.

Onderweg vonden we een kraam waar ze gefermenteerde knoflook verkochten.

Ik werd gelijk nieuwsgierig en kocht er een bolletje.

Later herinnerde ik me dat dit betekende dat het betekent dat de knoflook lichtelijk verrot is.

Niet erg want ook nieuwe haring heeft deze behandeling ondergaan en is toch heerlijk.

Ook kochten we 2 grote bollen Franse knoflook die ik vandaag ga poffen.

We vonden de betreffende kraam en na mijn vraag of ze de gerookte variant verkocht wees de verkoper me naar een streng bollen.

Een buurvrouw vroeg aan me of ik deze lekker vind en wat het verschil is.

Door mijn enthousiaste verhaal kocht ze er 2 van.

Wij kochten de hele streng en als dank voor mijn verkooppraatje kregen we er 2 gratis bij.

Dus dinsdag was echt knoflookdag.

Ik ben ff druk bezig.

Bezig met het schrijven van het jaarverslag 2016.
Alle gebeurtenissen van vorig jaar in de WW
Notulen lezen en herlezen
Onderwerpen sorteren
Soms de mensen bellen die van een bepaald onderwerp meer weten
Beginnen met schrijven, schrappen en herschrijven.
Er zijn nu 2 lastige onderwerpen
Bestuur en 40 jarig bestaans feest
Een logische volgorde vinden.
De vorige keren was het toch gemakkelijker
Toen zat ik in het bestuur en was er elke vergadering bij.
Lastig en toch spannend om er iets leesbaars van te maken.
Dus zoek ik zo af en toe in mijn foto archief voor de kopfoto
En schrijf een korte stukje
En die foto. Wat is dat of waar is die.
Dit is metro station Blijdorp
Het ligt op een ongelofelijke diepte met heel veel bling bling en spiegelbeelden.

Straatfotografie.

De eerste Koningsdag

Met mijn fototoestel aan de slag

Om het rijmend te vertellen

Zo liep ik op het Eendrachtsplein te Rotterdam

Ik zie dan mensen om me heen, heel veel mensen.

Soms vraag ik het ze of soms niet

Mag ik van jou een foto maken?

Vaak lukt dat.

Ik was en blijf geïnspireerd door de fotograaf “Ed van der Elsken”.

Dit is een van die foto's.

Uitzicht uit mijn huis

Vaak denk ik
WE wonen op een mooie plek