Gesprek

Tja, zei de vrouw.

We wonen in dezelfde huis,

Slapen in hetzelfde bed,

Kijken naar dezelfde tv programma’s.

Spreken we samen onze dagindeling af.

Maar soms lijkt het alsof we op verschillende planeten leven.

Gedachtenvlucht

Dit is een heel oud gedicht dat ik schreef in een van mijn moeilijkste periode, 23-3-1989. Wat ben ik blij dat ik het allemaal achter me heb gelaten. 

 Vogels scheurend, krijsend in de lucht.

Zoekend ! Eisend !

Waarvoor ? Waarnaar ?

Gebonden door onzichtbare touwen,

Botsend tegen doorzichtbare muren,

Muren binnen en buiten mezelf.

Kwetsend, gekwetst, zoekend

Naar een diep donker gat in de grond,

Naar een opening in de bewolkte lucht.

Leven is vluchten door ontkenning,

Vluchten vanuit mezelf en binnen in mezelf,

Gebarricadeerd worden door hoge stenen muren,

Stenen genaamd angst, wantrouwen en onveiligheid,

Met daartussen specie van onmacht, onwil en onvermogen.

Om die veilige schijnwereld af te breken.

Mijn wereld, een eigen gemaakt vagevuur,

Dit alles binnen de begrenzing van mijn eigen hoofd.

Veranderen doet pijn.

Het zo laten vervlakt mijn wereld tot een schijnbestaan.

Mijn grootste wens is;

Om de deur achter me te sluiten

En alle sleutels weg te gooien.