Husselende dagen

Zo is de agenda prima in orde.

Zijn de afspraken binnens en buitenshuis gemaakt.

Komt er een indringer binnen die alles weer door elkaar husselt.

Hoe bedoel je zul je vragen.

Nu, we hadden bijna een afspraak met de notaris die de zaken van de verkoper regelt.

Alleen bleek die begin december een gaatje te hebben.

Onze ING man zette wat druk op die notaris en wat blijkt?

De bank van de verkoper wil 30 dagen bedenktijd hebben voor het geval wij toch niet willen kopen.

Zucht!

Dus hebben we een afspraak, die door de notaris wat vervroegd is naar 20 november.

De verkoper belde ons want hij snapt er ook niets van.

Hij heeft een bos sleutels klaar liggen en we hebben toestemming om toch met het opknappen te beginnen.

Geduld is een schone zaak,

Wat zal ik schrijven.

Eigenlijk weet ik het al.

Had dit niet voor mogelijk gehouden,

Zo'n 3 weken geleden zetten we ons huis te koop.

De makelaar had mooie foto's en een filmpje laten maken door een vakman

We kregen al snel kijkers.

De 2de, zo vertelde de makelaar, was enthousiast, zeer enthousiast.

Dit zou hem kunnen worden.

Hij vroeg een week later om een 2de bezichtiging

De volgende dag ontvingen we een bod.

We noemden een lagere bedrag dan dat we eerder hadden genoemd.

Er werd wat heen en weer gepingeld

Zowaar, het werd geaccepteerd door de verkopers en koper.

Er is een datum geprikt en als alles goed gaat dan is ons huis op 1 februari 2019 zijn huis.

Kortom we hebben ons huis verkocht!

De verhuizer is gebeld voor meer dozen, inpakpapier en etiketten.

Het inpakken wordt weer hervat.

Argusogen.

Met deze blik lopen we door ons huis.

De laatste veegjes en stofjes worden verwijderd.

Rommel wordt weggestopt in de kasten en laden.

WC, wastafel en keukenblad zijn met een soplapje behandeld.

Als laatste wordt de stofzuiger ter hand genomen.

Meer kunnen we niet doen.

Tijdens de bezichtigingstijden is ons huis zelden zo schoon,

want: om 3 uur des middags komen de eerste kijkers.

Ons is verteld dat we dan samen met meisje ons pand te verlaten  hebben.

Dan is de makelaar vrij om te handelen en ons rest alleen nog het wachten,

Rust in de tent.

Inrichten.

Ik merk het aan alle kanten

Mijn hoofd loopt over

Kijk in boeken en winkels

Hoe wordt mijn (ons) volgend huis?

Wat word de inrichting?

Kijk urenlang op You Tube

Wordt het:

industrieel

sjabbie sjiek

contemporary

Een ratjetoe.

De volgende site, daar kijk ik naar met een gulzige blik!

Niet te betalen, maar mooi!

https://www.youtube.com/watch?v=jrSpuxZwRvA

Inspiratie is een mooi ding

Nu alleen het geld nog.

Maar:

We komen er wel en vinden onze eigen stijl.

ff Dimmen

Gisteren kwam hij: De Makelaar.

We kenden het bureau door de vorige makelaar genaamd de Heer de Heer.

Zijn opvolger kwam en zag.

Vertelde zijn verhaal en ervaringen.

Noemde ons huis een geleefd bont geheel.

Rekende de som op die we eventueel kunnen vragen.

Kwam met een anekdote over een cliënt wiens huis zó vuil was dat hij het weigerde het te verkopen.

Wonderwel snapte de man dit en bij het volgende bezoek was alles pico bello.

We maakten afspraken.

Ik keek nogmaals eens goed rond en Roen dook op de telefoon voor de bankinfo.

Ik ken mijn lief een beetje en zag dat alles overweldigend was en we het overzicht hadden verloren.

We hadden een einddatum afgesproken om alles binnen 2 weken geregeld te hebben.

Na mijn ronde zag ik wat de makelaar bedoelde.

Alles is sjabie sjiek.

Ik stelde voor de haast wat te vertragen omdat wij ons voorbij liepen.

We hebben al een afspraak met iemand in Arnhem die zijn flat zelf verkoopt.

Dus gaan we dit weekend.

Kijken naar de flat en omgeving.

Informeren bij een verhuisbedrijf of we al een gedeelte van ons inboedel al kunnen opslaan.

Ons huis staat te vol.

We doen het rustiger aan en hebben nog genoeg te doen.

Ruimen,

Met spiedend oog loop ik rond.

Vraagstellingen!

Wat moet nog gerepareerd worden?

Waardoor wordt ons appartement nog aantrekkelijker?

De vloer in de keuken heeft Roen al onder handen genomen.

Van de week worden de palen helemaal afgewerkt.

We waren er al aan gewend dat ze niet af waren.

Ook, wat kan er allemaal weg?

Stukjes leer en behangstalen gaan in de vuilniszakken en papierbakken.

Ga daar straks mee verder.

Ook van wat kunnen we in de verkoop zetten.

Apparaten die we gekocht hebben en voor de rest werkeloos in de kast staan.

Wat hebben we veel troep gespaard!

Zo van; dat kunnen we later misschien nog gebruiken.

We hebben het gevoel dat ons huisje snel verkocht gaat worden en wat we nu ruimen hoeft later niet mee.

ff Wachten.

Nadat we hadden vernomen dat mijn lief 100% was afgekeurd zuchtten we beiden van opluchting.

Eindelijk zekerheid.

We verspreidden het woord

Kregen een telefoontje van de vrucht mijner schoot die de vraag stelde dat we nu vrij zijn om te gaan wonen waar we maar willen.

Waarom Arnhem niet?

Daar woont de rest van ons gezin.

We gingen praten en praten en nog eens praten en besloten om ons huis in de verkoop te gaan zetten.

Vertelden dit aan de diverse vrienden en kennissen.

Ook de UWV vroegen toch wel na of dit tot de mogelijkheden behoort.

Die raadde ons aan te wachten totdat alle ontslagprotocollen achter de rug waren.

Ook adviseerde een zwemmaatje Jeroen om te wachten totdat de Brexit achter de rug is.

Is het een harde dan gaan er vele mensen verhuizen vanuit de UK en huizen nog meer in prijzen stijgen door de vergrootte vraag.

Dus wachten we vooralsnog,

Ondertussen repareren we de kleine klusjes in huis om dit netter te maken.

Windowshoppen we op Funda en Jaap welke appartementen er te koop staan.

Kijken we in welke stijl we gaan inrichten.

Wat er allemaal weg kan.

Geduld is een schone zaak.

Grote schoonmaak.

Ik haal de bezem door mijn leven.

Alles wat me niet bevalt?

Eruit!

Spullen die ik 2 jaar niet vast heb gehouden.

Gaan naar winkels die dit alles in dank afnemen.

Goedkope boekenzaak, kringloopwinkel en 2de hands kledingzaak.

Door een wat langlopende depressie kijk ik nu extra kritisch overal in ons huis.

Vuil? Niet nodig? Foetsie!

Sopje hier, troep naar het vuilnis, kliekjes die nog goed zijn?

Kliekjesdag houden.

De rest eruit.

Vrienden die alleen maar over zichzelf praten en mijn commentaar bekritiseren of alleen maar reageren in negatieve zin of die alles weten zonder iets te vragen;
Der uit!

Zo langzamerhand kan ik nu weer beter en dieper in en uit ademen.

Loop ik weer rechterop.

En weet je wat?

Dit bevalt me prima!

En wat zegt Jeroen?

Die geeft me een aai over mijn bol of een schop onder mijn kont

en denkt:

Hoera, daar hebben we Elsje weer.

Huistirannie

Gevonden op Google afbeeldingen.

Ineens was hij er.

Om nooit meer weg te gaan.

We wisten dat hij zou komen.

Het zat er dik in.

Je kon het zien.

Aan Mirjams buik.

Toch waren we verrast.

Verbaasd.

Hoe oenig kan je zijn?

Wat was hij lelijk.

Een scheel, verkreukeld marsmannetje.

Moeder vond hem prachtig.

De mooiste baby ooit.

Na een dag was hij echt mooi.

Hij nam de leiding.

Hij bepaalde.

Hij heerste.

's Avonds even naar de kroeg?

Samen joggen?

Forget it!

Thuisblijven voor de huistiran.

Eindeloos huisarrest.

Toch kon hij niet weg.

Want we waren reddeloos verliefd.

Een jaar later.

De crèche.

Het beviel mijnheer matig.

In het begin.

Voor de horigen een zegen.

Even lucht.

Maar daar was nummer twee.

Weer iemand die bleef.

De gijzeling ging verder.

Of het nooit gestopt was.

Het ging wennen.

Het werd een verslaving.

Twintig jaar later.

Afkicken.

Want ze gaan verkassen.

Allebei.

Om weg te blijven.

Dat hoort zo.

Dat is niet erg.

Dat wil je zelf.

Dat is een succes.

Dat is normaal.

Dat is het leven.

Dat is goed.

Dat stemt je dankbaar.

Maar je voelt het wel.

Laaglander

Schotland: reisverslag 2.

De nacht voor het vertrek geslapen in Venray, de woonplaats van mijn reisgenoot.

We werden naar Zeeland (N.B.) gebracht door de zoon van

Daar is het grote verzamelen van alle bussen van Bolderman.

Het is gróót daar!

Een enorm gekrioel van mensen en hun bagage en daar stonden ze, onze trouwe reiswagen met chauffeur.

Wie had de grootste koffer?

Ik, natuurlijk.

Met een wiskundig oog nam hij de gewenste koffers en stuwde de bagageruimte vol.

Snel even naar het kleinste kamertje.

In de bus richting Duinkerken in België.

Daar is het wat rustiger dan in Calais en de vaartijd is een half uur langer.

Door de douane gaan is een verhaal apart.

We werden zorgvuldig geïnstrueerd door de chauffeur die Robert werd genoemd.

Alle paspoorten en identificatiebewijzen in de handen houden.

Geen foto's maken in het betreffende gebied.

Er bestaan 3 opties;

• Alleen paspoort controle.
• Paspoort en willekeurig bagagecontrôle.
• Allemaal Paspoort en bagagecontrôle.

Gelukkig voor ons alleen paspoortcontrôle.

Richting schip.

We mochten weer foto's maken.

We voeren richting Dover.

Het was er fris en nat aan boord.

Morgen ga verder.

Soms

Dan heb ik last van heimwee.

Arnhem

Daar heb ik zo'n 20 jaar gewoond

Groot gegroeid, getrouwd, moeder geworden, gescheiden en mijn nieuwe liefde ontmoet.

Ik woon nu ook al weer 20 jaar hier in Schiedam

Voel me ook thuis

Heb zo mijn praatjes en plekjes

Maar toch bekruipt het me soms

Ook wanneer ik weer eens daar in Arnhem loop

Fantaseer om terug te gaan

Dichter bij mijn kinderen te wonen

Dan bekijk ik de foto's van park Sonsbeek waar ik heel veel tijd doorbracht.

Inderdaad, soms heb ik last

maar het gaat toch altijd weer voorbij.

Ook ik

Ook ik

Ik ben zestien jaar. Ik sta in de bus, de zitplaatsen zijn bezet. Bij een halte wordt gestopt. Er komen nieuwe passagiers binnen. De nieuwkomers moeten staan. Dan staat een jongeman op, zijn gezicht zit onder de acne. Hij zegt tegen een oudere vrouw: 'wilt u zitten?' De jongen komt dicht bij mij staan. Het is behoorlijk druk dus veel keus heeft hij niet. De bus gaat een bocht in. Het evenwicht van de staande passagiers wordt getest. Ik voel een hand in mijn kruis. 'Sorry' zegt de puistige dader, een ongelukje veinzend. Maar bij de volgende bocht heeft hij mij edele delen alweer te pakken. Dat is al te toevallig, denk ik. Ik draai me half van hem weg en ram mijn elleboog met maximale kracht in zijn plexus solaris. Terwijl hij met een kreet voorover tuimelt draai ik me terug en ram mijn knie omhoog in zijn vallende gezicht. Bloedend en kermend ligt hij op de vloer van de bus. De passagiers wijken uiteen en kijken vol ontzetting naar het slachtoffer. 'Wat doe jij nou? Waar is dat goed voor, die aardige, beleefde jongeman zo te mishandelen,' zegt de oude dame, die haar zitplaats aan de aanrander te danken heeft. En zo kan ik nog een tijdje door fantaseren...

Maar zo ging het niet helemaal. Ik wist ik niet wat ik moest na zijn tweede greep. In werkelijkheid stond ik me daar met een rooie kop te schamen. Alsof ìk iets misdaan had, en deed ik helemaal niets. Ik dacht: als niemand het weet is het niet gebeurd. Dan doet het er niet toe. Maar het feit dat ik het vijftig jaar later nog niet vergeten ben, bewijst dat het er wel toe doet. Ik had hem inderdaad op zijn muil moeten timmeren.

Het zullen heel wat mensen - vrouwen vooral - net als ik zijn vergaan. Die ' hem' achteraf op zijn muil hadden moeten timmeren. Maar ja, dat hebben we nu eenmaal niet gedaan. En dat maakte toen dat ik het er niet over wilde hebben, voor geen prijs; het maar zo snel mogelijk wilde vergeten. Wat duidelijk niet gelukt is.

Omdat ik toen niet opgetreden heb, vond ik dat ik geen recht van spreken meer had. En zo zal het veel mensen zijn vergaan want ik ben in dat opzicht niet uniek. Zelfs slachtoffers van veel ernstiger seksueel geweld. Nu, in de flow van #metoo, is het een mooie gelegenheid om me alsnog te uiten, net als al die mensen. Want je uiten moet kunnen. Dat is een mensenrecht.

Laaglander

His-ablatie

Terwijl ik dit schrijf ligt Jeroen op de operatietafel.

Er is een snee gemaakt in zijn lies en dan gaan ze met een draad door de ader naar zijn hart

Daarna door zijn hart naar een zenuwknoop

Daar wordt die verwond zodat daar na het herstel een litteken is ontstaan.

Dan wordt er gekeken of zijn pacemaker contact maakt.

Na de operatie moet hij 6 uur zonder te bewegen plat op zijn rug liggen om zijn lies te ontzien.

We hebben afgesproken dat ik om 6 uur aan zijn bed sta.

Het gaat een hele tijd duren voordat hij hersteld is.

Afwachten dus.

't Went nooit.

Vanmiddag zijn koffer ingepakt.

Alles is geladen

Pillen gepakt

Beetje onwennig kijken we elkaar aan.

Een liefdevolle knuffel en kus

Dit is niet leuk

Hij gaat weg.

Hij slaapt dan in het ziekenhuis

2 Nachten slapen zonder elkaar

Zijn hart krijgt kunstmatige littekens.

Dan gaat de pace maker zijn werk doen

Tenminste al het lukt

Weer wachten dus.

Maar: 't went nooit

36ste jaar.

Ik zit hier achter een groot stuk Red Velvet Taart.

Nooit van gehoord en is gecreëerd door Dudok.

Ter ere van: ons 36 ste jaar zusammen.

Toen begon ik alweer een nieuw hoofdstuk i mijn leven op mijn 31ste.

Was alles kwijt en stond op punt weer iets op te bouwen.

Had een mooie kamer gehuurd op de 1ste Spijkerdwarsstraat te Arnhem.

Had alvast enkele noodzakelijkheden aangeschaft, o.a. Een koffiezetapparaat.

Wat moet een Nederlander zonder koffie?

Er werd gebeld, er stond een leuke jonge man voor de deur met de sterren nog in zijn ogen.

Een lekker jong ding die vroeg of ik wist waar de antenneaansluiting was.

Dat wist ik niet dus, maar ik vroeg of hij een paar kleine dingetjes voor mij wilde repareren en bood hem een straf kopje koffie aan.

Werd uitgenodigd voor en kopje thee.

De volgende dag ging ik langs en met verleidingsscène nr. 44 ging de verkenning verder.

Ik dacht toen, ik blijf hier zolang het leuk is.

Nu staan we op punt het 37ste jaar in te gaan. 

Verwarring

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven.

Er heerste verwarring.

Mijn apparaten vertoonde kuren.

De pc vertraagde per dag en zei toen opeens tabé.

De ereader vertelde me via Kobo dat ik een stout meisje ben.

Hoe?

Dat zoeken we, of liever gezegd Jeroen, nog uit.

Daarnaast moet de pc helemaal worden geledigd en zorgvuldig weer worden opgebouwd.

Gelukkig heb ik een aantal back-up systemen.

Mijn oude ereader is uit de boekenkast gehaald, afgestoft en opgeladen.

Ik kan weer lezen!

Nu schrijf ik op mijn geliefde Peaq die in de la lag.

Wanneer onze agenda wat leger is gaan we de oude pc weer opfrissen en de Peaq gaat als mobiele pc samen met mij de wereld door.

Zo heeft elk nadeel z'n voordeel, zoals een wijze filosoof eens zei.

Ditjes en Datjes

Gisteren zijn we naar een van de cardiologen van het EMC geweest om de pacemaker te controleren.

Hoorde weer allerlei nieuwe termen door de lucht gegooid worden.

Omdat het apparaatje uit de USA komt zijn alle termen dus in het Amerikaans.

Er werden dus metingen verricht waar wij niets van snapten.

Als de dokter en zijn liefelijke assistente het maar begrijpen is alles in orde.

En ook de pacemaker kreeg het fiat van hen

Blij verlieten wij het gebouw.

Nu wachten op de oproep voor de volgende opname.

Ableren heet deze ingreep en zoek dit maar op in Google.

Verder maak ik me klaar om naar de tandtechnische man te gaan.

Hij gaat alles bijstellen zodat het nog beter past.

Ik ben door dit alles wel 5 kg afgevallen.

Niet slecht dus.

Alles is bijna bij elkaar gezocht om vanavond naar de SKVR te gaan om verder te experimenteren.

Het gaat niet slecht dus met mij.

Met Jeroen?

Die is met diverse apparaten aan het stoeien en die zijn stront eigenwijs. Alleen die ellendige wachtwoorden al. 

Ritme

Zo langzamerhand begint het weer terug te komen,

ons ritme van de dag.

Door die operatie en immobiliteit is ons takenpakket ernstig veranderd.

Ik loop meer, veel meer:

Met Meisje, met de boodschappenkar en naar mijn medische afspraken enz.

Kook weer bijna elke dag en doe kleine huishoudelijke taakjes.

Later halen we qua cleanen alles weer in.

Je kunt wel overdrijven.

Het was wennen voor ons beiden want Jeroen moet het laten leren.

Hij is zo gewend aan het doen en onnadenkend begint hij met bewegingen die nu: 'Not done' zijn.

Dan hoort hij een snauw van mij of voelt soms een meps.

Werkt dat niet dan roept zijn lijf hem tot de orde door de pijn.

Dan grommen we beiden naar elkaar en maken het weer goed.

Ik ben wel blij dat ik het een en ander heb afgezegd, anders zou het niet lukken.

Aftellen

Het is begonnen: het aftellen.

Nog 3 nachtjes slapen

Dan gaat Jeroen ergens anders slapen.

In het Erasmus MC afd. cardiologie.

Maandag wordt hij verwacht

Ik ga met hem mee.

Dan weet ik waar hij ligt

Met mijn verfijnd richtingsgevoel, maar niet heus, is de kans op het verdwalen ietsjes verminderd.

Het is dan ook 3 nachtjes slapen voordat hij weer thuis is.

Dan is zijn linkerarm gefixeerd want beweging is not done.

Een tijdje later wordt er gebruik gemaakt van een mitella.

Zomin mogelijk bewegen is dan het devies.

Minstens 6 weken.

Ik ga het druk krijgen.

Al die nieuwe draden van de pacemaker, 2 stuks, moeten gaan settelen.

Wanneer dat gedaan is komt de volgende behandeling gestart.

Ondertussen, is mij aangeraden, moet ik een reanimatiecursus gaan volgen.

Eventueel later mag ook.