Juli.

Hij zou 40 jaar geworden. Mijn ukkie, kleintje. Erwinischkie was mijn koosnaam. Juli is zijn geboorte en sterfmaand. Ik weet het. Het gebeurde 35 jaar geleden en niemand, behalve Roen en ik herinneren dit. Tenminste, zo lijkt het. Zo gaan, zo heb ik het vernomen, zijn broer en gezin + de vader gezamenlijk naar zijn grafje. Ik mag mee maar Jeroen niet, tenminste van zijn vader. Dus gaan we niet. Jeroen was er bij en heeft mee gerouwd. Maar ja, hij is niet welkom. En voor de rest van de familie wordt hij doodgezwegen, alsof hij niet heeft bestaan. Het is moeilijk dan om niet verbitterd te geraken en wij kunnen nergens ons verdriet kwijt. 35 Jaar lijkt heel lang geleden en toch is het soms zo korte tijd.  

Beschaving, wat is dat?

Kun je het eten? Soms vraag ik me dat. We noemen onszelf beschaafd. We hebben principes, idealen en een wereldbeeld waaraan alles moet voldoen om onszelf; beschaafd te noemen.

Een vogeltje fluisterde me een verhaal in mijn oren. Hij verteld mij van een man, een oude man, die ontdekte dat hij kanker had. Hij sprak met zijn arts die uiteraard een behandelplan voorstelde, waar zijn grenzen lagen. Zo hadden ze allebei vrede ermee want ze wisten wat te doen. Helaas werd de oude man nog zieker want naast kanker kreeg hij longontsteking die niet reageerde op de medicatie. Ze wisten allen dat dit leven nog maar kort zou duren maar toch leed de oude man helse pijnen en het gevoel van verstikking werd steeds erger. Hij vroeg naar de dokter om medicatie waarin dit lijden zou stoppen. Neen, zei de dokter want hierdoor kunt u sterven. De oude man leefde nog 3 dagen met de helse pijn die dagelijks nog verergerde totdat zijn hart het begaf. De familie die naast hem waakte leed met hem mee en woedend zag zijn dochter dit alles aan. Haar vader leed doordat de dokter zijn principes hoger achtte dan de oude man. Dus hij kan rustig slapen terwijl ik denk: Beschaving, wat is dat?

Op zoek naar moed !

Goedemorgen mensen,

Vanmorgen vroeg ging de wekker en besloot ik dat ’t tijd was voor koffie. Er uit gegaan en koffie gezet. Els werd ook net wakker en ik vertelde waarmee ik bezig was in mijn hoofd.

Ik geloof dat het begon als: Wanneer ik nu een opleiding aan het doen was zou ik er denk ik mee stoppen. Waarom? Ja, ik denk dat ik met de beperkingen die ik nu ervaar en mijn leeftijd er toch niks aan heb.

Het zette me in ieder geval stevig aan het denken.

Het hele leven was eerst al veranderd door mijn spierziekte, en daar had ik net een beetje mee leren leven, maar nu na de diagnose Kanker komt er plotsklaps nog een reeks aan veranderingen-transformaties van mijn leven bij.

Het is soms knap moeilijk om te genieten van dit veranderde leven, al is het sinds ik weer naar buiten kan met de scootmobiel of de rollator wel verbeterd. Korte uitjes zijn aangenaam. De frisse lucht in welk weer dan ook doen me goed. Korte uitjes worden vaak veel langer dan gedacht, want ik zie veel bekenden en heb dus onderweg veel gesprekjes, met mensen die graag willen weten hoe het gaat of het heel fijn vinden om me weer te zien, die me gemist hebben en dat soort momenten zijn goud waard.

Natuurlijk zijn ook de talloze emails, brieven, mailtjes en kaarten ontzettend fijn en steun betuigend, maar die onverwachtse contactjes en het buiten zijn geven het leven dan toch weer de nodige sjeu.

Ik moet natuurlijk ook niet spreken van een nieuw leven met veel beperkingen, maar van een nieuw leven met talloze nieuwe mogelijkheden en uitdagingen. 

Toch als je dit te vaak hoort dan gaat het ook griezelen want mijn gevoel is vaak helemaal niet zo. Dat gevoel moet groeien, en dat doet het vanzelf als je ziet dat mensen je toch de moeite waard vinden. Dat geeft moed.

Rugzakje.

Dit zijn handige dingen. Je neemt er van alles in mee. Letterlijk en figuurlijk. Je stopt er de spullen in die je denkt nodig te hebben. Soms bestaat dat rugzakje van leer of stof. Agenda’s, portemonnee, zakdoekjes, sleutels en andere noodzakelijkheden worden erin gepropt. Het wordt over de schouders gehesen en helpt je rechtop door het leven te gaan. Ook heb je een rugzakje dat je meeneemt vanaf je geboorte. Daarin worden er de ervaringen gestopt, ten goede of ten kwade met alles daartussen in. Ook dit rugzakje helpt je vooruit te gaan met rechte schouders. Zo af en toe loont het om dit van de schouders te nemen en na te gaan wat er allemaal inzit. De noodzakelijke en nodeloze dingen worden doorgespit, tegen het licht gehouden en te kiezen wat je echt wil houden. Vanaf de kinderpijntjes tot het nu.  Alles wordt geschift in bruikbaar of niet. Soms wordt dat alles getransformeerd en het rugzakje wordt herschikt. Roen is vandaag naar een fysiotherapeut gegaan die in dit alles is gespecialiseerd. Samen gaan ze kijken waar Roen aan moet werken. Dus werken buitenshuis zit er even niet in. Daar heeft hij de energie niet voor. Die druk kan hij nu niet aan. Tijd voor zichzelf nemen dus want als hij dit niet zelf doet gebeurt het niet. Dit kan hij alleen zelf doen met de ondersteuning van die peut en ook van mij. Daar gaan we de komende tijd aan werken. Kortom hij neemt tijd voor zichzelf!

Sodemieters

 

Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

waarom komt iemand in je leven?

waarom komt iemand in je leven? supermooi om te lezen
Waarom komen en gaan bepaalde mensen in je leven?
Jouw reactie zal interessant zijn.
Let goed op wat je leest.
Nadat je het gelezen hebt zul je de reden weten
Waarom het naar je toe gestuurd was.
Hier gaat het:
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden,
Een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor deze persoon kunt doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen.
Ze lijken gestuurd en dat zijn ze ook.
Ze zijn er om een reden.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg.
Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt.
Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het is tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren.
Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt.
Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben.
Het is jouw taak de lessen te accepteren.
Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Men zegt: 'Liefde is blind maar vriendschap is helderziend'.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
Engelbewaarder,
Stuur dit bericht op dezelfde dag dat je het ontving , het mag belachelijk klinken, maar het is nu het juiste moment. Wij geloven dat er iets staat te gebeuren. Engelen bestaan , alleen hebben ze soms geen vleugels en noemen we ze vrienden. Morgen, om 11.04 uur zal iemand je benaderen en je iets vertellen waarop je reeds wachtte om dat te horen. Maak het niet stuk, stuur dit naar ten minste 7 van je vrienden.
Sterke mensen weten hun leven op orde te houden.
Zelfs met tranen achter hun ogen, kunnen ze met een glimlach zeggen: 'het gaat goed met mij'.
Zend dit naar een sterk persoon.
Ik deed dit net.
Verandering komt er aan.
Karma zag je verdriet en zei dat de moeilijke tijden voorbij zijn.
Als je gelooft, zend dit naar 10 mensen, ook naar mij.
Kijk wat er gebeurt in 30 minuten.
Wees eerlijk en zend dit naar iedereen die een glimlach op je gezicht toverde dit jaar