Wat is wijsheid.

Een veel gestelde vraag.

Zwijgen of praten

Blijven of weggaan

Schreeuwen of fluisteren

Doen of laten

Vaak weet ik het niet.

Neem nu vriendschap

Ik dacht het te weten

Mensen met een gemeenschappelijk geweten

Gedeelde ervaringen

Lief en leed delen, zo luidt een cliché.

Bij hen thuis zijn

Geen plichtplegingen

Het er mogen zijn

Samen zwijgen of praten

Doen of laten

En dan

Zijn ze weg

Zonder een woord

Geen ruzie of onenigheid

Blijkt dat ik toch anders ben dan ze dachten?

Geen vragen, nieuwsgierigheid

Totaal niets.

Dan sta ik met lege handen

Het niet weten, daar word ik gek van

Wat moet ik dan doen?

Zwijgen of praten

Blijven of weggaan

Schreeuwen of fluisteren

Doen of laten.

Muziek.

Vertelt de anderen hoe mijn stemming is.
Vandaag ben ik wat weemoedig
Denk dan aan de vrienden waar ik een tijdje mee heb gelopen, gepraat en samen herinneringen heb gemaakt.
Soms groei je uit elkaar want het gemeenschappelijke is veranderd.
Langzamerhand zie we elkaar niet meer of krijg ik een verre groet.
Sommigen blijven ineens weg, zijn ze niet meer bereikbaar.
Dit zijn de moeilijkste en pijnlijkste afscheiden.
Dan bel ik soms en word ik afgeblaft of ze nemen de telefoon niet op.
Zo is onze Vlaardingse vriend onbereikbaar geworden.
Dan springen er allerlei vragen in me op
Heb ik wat verkeerds gezegd?
Was ik wat te kort door de bocht?
Of was er iets anders?
Het niet weten is het ergste,
Ik sta ook niet bekend als de meest tactische, maar er wordt dan gezegd, je bent wel lekker te begrijpen.
Ik voel me triest en in de steek gelaten en dan zet ik deze weemoedige muziek op
Pearls before Swine, is de naam van de groep.
Het nummer heet:  Song about a rose".

Pearls before swine

Spagaat

 

Het uitoefenen van nieuw, en ander werk blijkt soms lastiger dan het eerst lijkt. Tactisch uitdrukken is vaak ontzettend belangrijk om de vele mensen bij wie een in te vullen formulier onder ogen krijgen tevreden te houden. Vaak is het klip en klaar wat de aanleiding is voor bepaald gedrag. Schrijf je dat zo helder op dat het voor iedereen begrijpelijk is dan blijkt dat vaak weer moeilijk te accepteren voor de persoon in kwestie, die dat over zichzelf leest.

Ik heb nu gemerkt dat je goed over de manier van opschrijven moet nadenken als je ook de instemming van de patiënt of zijn familie nodig hebt. Zo heb ik het afgelopen half jaar veel bijgeleerd.

In het rapporteren moet ik de observaties die ik zelf op doe natuurlijk goed opschrijven, maar ook daar moet je er rekening mee houden dat ook patiënten hun rapportage mogen lezen. Nu is het verschil dat het gaat om het samenvatten van vaak door anderen opgeschreven observaties zonder de individuen waarvoor je de indicaties aanvraagt echt kent.

Zo kom je nog wel eens terecht in een lelijk spagaat. Nu was ik in de vooronderstelling dat een conflict helder en duidelijk was uitgepraat met de dienaangaande, en floept het een half jaar erna weer omhoog alsof het slecht verteerd eten gaat. In dit geval wederom gepoogd mijn handelswijze uit te leggen, hopende een klacht te kunnen voorkomen.

Ik kan er natuurlijk niet duidelijker over zijn want het gaat om persoonlijke zaken, maar als je dan ziet hoeveel energie er in gaat zitten dan zucht ik maar eens diep.

Alles verandert

Uitzicht van ons huis

Terwijl alles verandert om me heen probeer ik soms het bekende te vinden. Zo bekijk ik mijn foto’s op Google+. Er zitten er mooie bij. Alleen is het nu uitzoeken hoe ik die mislukte kan verwijderen. Niet zo gemakkelijk als het klinkt. Als het lukt dan zijn de series mooier. Mijn lief slaapt nu. Later gaan we dit uitzoeken.

 Soms wil ik er niet aan. Aan die veranderingen. Er sluiten dan van die bekende deuren. Wat dan? Waar gaat die andere deur heen? Op dit moment zijn er meer vragen dan antwoorden. Dus loop ik door de foto’s heen en probeer niet te denken aan alle foto’s die nog in de toestellen gevangen zitten. 

Ze leert het nooit!

Jesse woont samen met onze 3 katten. Haar roedel vindt ze. Hoe de katten hierover denken weten we niet maar ze zijn wel de baas in huis. Wanneer zij in Jesse ’s troon bivakkeren is dit een ramp voor haar. Ze durft er dan zelf niet in en heeft stevige aanmoediging onzer kant nodig om haar plek te veroveren. Maar buiten is het een ander verhaal. Daar zijn de katten lopend prooi. Ze intimideert hen en de meeste katten trappen hier in. Ze gebruikt haar alt blaf als schrikwekkend wapen. Niet alle katten trappen hierin. Zo kwamen we het drie potige zwart/wit mormel tegen en toegegeven. Jesse deed haar best. De kat blies heftig terug, zoiets van; ”Pas op! Ik ben eng!” Als Jesse kon lachen deed ze het nu en ging verder met haar neus richting kat. Kat sprong hierin en het blijkt dat Jesse ook een sopraan in haar stemvolume heeft. Ze liet toch wel snel los en bloedend liep ze verder met mij mee. Ik liep toch langs de dierenarts en de assistente was zo vriendelijk de wond even te condoleren. Het viel reuze mee. We liepen verder en warempel, op het eind van de wandeling zagen we dat mormel alweer! Denk je dat Jesse iets geleerd had? Neen dus. Alweer was ze neusje de voorste. Alleen deze keer liet ik het niet toe. Ik heb het wel geleerd.    

Mijn taken zitten erop.

Ons huis is schoon

Mijn plasma is gedoneerd

Daar Hapinezz gelezen

Kul

Het verplichtte blij zijn.

Overal iets van te leren

Lekker in mijn vel te moeten zitten

Na het fijne gesprek met een ROG medewerkster heb ik zin in:

Vloeken en tieren

Een oorlog te starten

Vuile blikken te strooien

Opstandigheidsliederen te zingen.

Grrrr.

Maar gelukkig

Morgen is er weer een nieuwe dag.

Ik wou dat ik wijs was

Dan wist ik wanneer te praten en wanneer stil te zijn.

Dan wist ik wanneer ik je vast moet houden en wanneer afstand te bewaren.

Dan wist ik wanneer te luisteren en wanneer te troosten.

Dan wist ik wanneer grenzeloos te zijn en wanneer ik grenzen bepaal

Ik wou dat ik wijs was maar helaas dat ben ik niet.

Ik ga je grenzen over

Praat te veel

Zwijg te veel

Respecteer je te weinig

Neem teveel als vanzelf sprekend.

Dit is een oud stukje dat is 21-10-2012 gepubliceerd is. 

Top 10 ergernissen

1.    Er allerlei bedrijven me aanschrijven voor een top deal terwijl ik hier niet om heb gevraagd.

2.    Ik een afspraak heb met een bedrijf dat alleen kan komen vanaf een dagdeel bv 1 uur t/m 5 uur kan.  En vervolgens om 5 uur komen of op het allerlaatste moment gebeld worden met de mededeling dat het niet doorgaat.

3.    Dat alles ontkend wordt in een discussie en er een Welles/nietes gesprek wordt.

4.    Je kleinerend mevrouwtje worden genoemd.

5.    Dat mijn back up in mijn computer terug is gestort er totaal anders uitziet als hetgene ik erin heb gestort.

6.    Als ik een andere provider heb ik altijd aan iedereen een ander email adres moet sturen.

7.    Dat ik als VvE voorzitter wordt behandeld als personeel.

8.    Als mijn lief en ik hetzelfde programma in een ander merk pc gebruik dit er toch anders uitziet.

9.    Een mens hebberig te maken door allerlei voordeelsites aan te bieden terwijl de meesten dezelfde aanbiedingen hebben.

Wanneer ik hier genoeg van heb kruip ik achter mijn pc en ga een potje mahjongen. Dan komt nr. 10 om de hoek want ik kan het spel nergens vinden. 

Een latertje

Ik weet het. Normaliter schrijf ik mijn blogjes overdag zodat mijn lezers zonder spanningen kunnen gaan slapen. Maar… Er kwam van alles tussen.

1.   Onze beneden buren begonnen met dreigen. Ze hebben lekkage vanuit ons balkon en als we er niets aandoen!. Dus dacht ik: Wat happen naar de voorzitter van het bestuur! Hoe durf je. Ik maakte dus een ronde door de flat en belde aan en het blijkt dat er nog meer lekkages zijn aan onze zijde van de flat. Ik hoorde een aantal theorieën en prikte deze op ons prikbord en morgen nemen we contact op met onze VvE beheerder.

2.   Eindelijk is mijn nieuwe smart Phone binnen en Roen de lieverd begon deze gelijk in te richten want hij had al het een en ander geleerd van die van hem. Dus dapper ging hij aan de slag. Maar het was totaal anders dan die van hem. Waar hij het geduld vandaan haalt? Ik heb dat niet. Helaas, het nieuwe apparaat was hem de baas en heeft ook nog mijn sim kaart opgeslokt. Eerst kreeg hij hem er niet in en later er niet uit terwijl het kreng zei dat hij er niet in zat. Waarin je een verhaal over een smart Phone seksistisch kan laten klinken. Maar daarnaast ook geen gebruiksaanwijzingen op het internet te vinden. Ja, hij komt uit China en alweer blijft het gezegde: Goedkoop is duurkoop. Alleen zo goedkoop was hij nou ook weer niet. En we missen het beloofde hoesje ook nog eens een keer. 

Ik sla deze dag over,

© Jan v.d. Brink

Deze dag is niet leuk en fijn en gezellig! Dus sla ik deze dag over en plaats alleen een mooie foto. Een foto zegt meer dan 1000 woorden. Tabé!

Ziekte is een keuze.

In mijn dromen ziet hij er zó uit

Hot zit nu hier naast me en zo af en toe kijk ik hem aan. Hij heeft nu erg veel last van zijn lijf en daar gebeuren nu dingen waar hij en ik geen kaas van hebben gegeten. Hoe te helpen? Kan ik eigenlijk niet. Maar ik zie een worstelde lieverd naast me die probeert zijn hoofd boven water te houden. De meeste mensen die wij kennen leven met hem mee. Maar sommigen! Zijn manager; “Ziekte is een keus”. De bedrijfsarts; Ik krijg hem wel zover dat hij binnen een maand weer 36 uur kan waarmaken”. Terwijl Hot een zeldzame spierziekte heeft waar er niet eens een gespecialiseerde arts voor is. De internisten of reumatologen of neurologen. Zij hebben deze patiënten. Dan denkt de bedrijfsarts dat die het weet waar hij het over heeft. Maar ja, hij is er voor de baas en niet voor de werknemer. Vanmiddag gaat hij naar de huisarts om toch ergens antwoorden te vinden. Ik geef hem mijn vragen mee. Misschien helpt dat. Ik hoor het wel wanneer hij thuis is. 

Triest

Ik volg de radio, de tv en Opiniebladen trouw. Dan denk ik zoiets van “Waarom?”  want wat ik hoor maakt me niet blij. De ene groep maakt de andere zwart. Zij zijn de slachtoffers en we doen dit omdat de anderen onze tradities niet volgen of begrijpen. De ene fanaticus vecht tegen de andere in woord en daad. Principes worden even opzij gezet want nu komt dit even niet uit. Wanneer we gewonnen hebben worden ze weer uit de kast gehaald en worden we weer geciviliseerd (denken we) Ook zoiets van vroeger hadden de mensen meer eer. Toen waren er geen zelfmoordenaars die met bommen op hun lijf deze in een menigte lieten ontploffen. Dan denk ik aan films van de 2^e

 W.O. waarin de Japanse piloten onder geroep van BANZAI een vijandelijk schip doorboorden. Vroeger had je geen fundamentalisten van de Islam. Nee, toen waren het de communisten. In plaats van bangmakerijen over de Fatwa, Hadj enz. waar we bang over zijn was het toen “De Bom” en dat was toen ook geen sinecure.  Wanneer ik dit alles zo volg klinkt er een lied van Rare Bird uit 1969 door mijn hoofd. Het nummer heet “Sympathy’ en helaas klinkt het nog steeds als zou het nu geschreven kunnen zijn. Dan word ik hier triest van.  http://youtu.be/j2x8oA5h5Jo  Het is en blijft een prachtig lied dat me nog steeds de koude rillingen geeft.

Afscheid

Afscheid nemen kun je op verschillende manieren doen, en na afscheid te Afscheid hebben genomen van veel verschillende mensen afgelopen jaar. Van de een min of meer verwacht, of het zat er aan te komen, van de ander was de persoon in kwestie dusdanig oud dat het er ook min of meer bij hoort, en weer anderen totaal out of the blue. Zonder voorbereiding, zonder aanwijzingen en erg rigoureus aankomend. Zelfs erg confronterend waar het om leeftijdsgenoten gaat.

Nu zit ik voor de tweede maal dat ik afscheid aan het nemen ben van mijn werk. De eerste keer na de diagnose poli myositis  in oktober 2007 dacht ik ook dat het einde nabij was, maar wist ik een kleine twee jaar later weliswaar onder strikte voorwaarden en met een heftig aangebrachte structuur toch nog vier jaar full time terug te komen. En dat ging heerlijk. Ik kwam weer helemaal op dreef en moest me weliswaar aan grenzen houden maar kon toch volwaardig mee. Nu daarentegen voelt het als veel definitiever. Het werk is veranderd, de patiënten populatie is dubbel diagnose geworden en lijflijk ben ik de afgelopen jaren toch achteruit gegaan. De rek is er uit, en de flexibiliteit die van me gevraagd word is niet meer aanwezig.

Ik zit thuis, heb weinig of geen conditie, voel me uitgeblust, moe na een klein rondje met de hond, of een ommetje over de markt. Ik ben net met de scootmobiel en Jesse even naar de maasboulevard geweest, en zelfs nu, zonder te lopen ben ik toch opnieuw moe. Het was overigens wel leuk, want dat in galop draven naast de scootmobiel is iets wat Jesse prachtig vind. Ze vond het eerst nog maar een eng en lomp zoemend ding, maar nu ze het een beetje kent is de engheid weg en blijk ik voor haar nog gewoon de baas. Het is weer wennen.

Kortom Jesse went er wel aan, maar wen ik er aan? Ja dat is nog even afwachten.

Hot.

Waterafvoerputje

Hoe verzin ik het om hierover te schrijven. Nu. Vandaag kwam ik een medeflatbewoner tegen en zij vertelde me dat ze bang is voor lekkage vanaf haar bovenbalkon omdat er na een grote regenbui  er altijd water staat. Nu hebben wij daar ook last van maar gelukkig wist ik het antwoord. De afvoerputjes staan op de hoogste plek van het balkon en dan stroomt het water niet in de goede richting. Met een korzelige blik in haar ogen liep ze weg. Ik zat tegelijkertijd te denken aan ons oude huis. Op een gegeven moment werden we gesommeerd door de gemeente dat er een gevaar was dat de bakstenen in de voorgevel van het huis naar beneden zouden vallen. Dus werd er een aannemer aangewezen om deze klus te klaren. Alles wat we moesten doen was dit bedrijf te betalen zo ongeveer € 35000,-. We hadden dus geen keus.  Later bleek dat ons huis niet het enige was met dit euvel en kwam de gemeente op de proppen met een renteloze lening waar wij dus naast zaten. We zaten ong. 8 maanden achter een groen gordijn. Maar ik zag op een mooie ochtend dat er een man op ons zeembalkon stond met een klopboor een gat te boren in de bodem van het balkon. Prompt kregen we lekkage in het portiek en in de lamp die daar hing. Ik belde met dat bedrijf terwijl ik nog bloedlink was en gaf de aannemer een schrobbering van wat er was gebeurt. Maar de gemeente verordende ons om dit te doen was zijn weerwoord. Ik vroeg hem of de gemeente dit ook zou betalen? Nee dus. Daardoor hoefde ik de helft van de onkosten “maar” te betalen. Hij dacht zeker aan een oud spreekwoord. Een boze vrouw is een verschrikking gelijk.  

Rommelig.

Er gebeurt van alles in huis. Mensen komen, bellen, maken afspraken met ons. Kortom; we worden geleefd. Gisteren werd de Hydro pomp onder handen genomen door de onderhoudsmonteur. Deze verzorgen de waterdruk. Als voorzitter van de VvE zijnde moet ik hierop toezicht houden. In de middag  kwam de man voor een offerte van de verlichting op de gangen en brandgangen. Later had ik een controle bij mijn KNO arts die 2 recepten voor me uitschreef en over 6 weken weer terug. Morgen komen de mensen van de installateur om de contracten eventueel te tekenen. Even de kleine lettertjes lezen en vragen van ons beantwoorden. Ook zit de oud voorzitter mij in mijn nek te hijgen en hij schreef een brief aan alle bewoners om te vertellen wat ik allemaal niet goed deed. Een Simone schreef een hatelijk briefje terug omdat ze boos was voor mij. Lief. Ik had al een mooi briefje geschreven met lieve doch cynische ondertoon. Wat mij opviel was dat Simone op het schandpaal werd gehamerd en de brief van de oud voorzitter dan? Ach, werd er terug gezegd “Zo is die nu eenmaal, daar moet je niet opletten” Ik werd etwas pissig want alweer werd er een dubbele maatstaf gebruikt. Een man mag direct zijn, als een vrouw dat is dan wordt z3 gelijk een kenau uitgemaakt. Zucht. 

HOORZITTING

DOOR HOT

Hot heeft al een tijd niks meer vanzichzelf laten horen. Vandaag toch maar even een bericht. 24 December 2012 kreeg Hot een waarschuwing voor iets waar hij niets mee te maken had. Dik veertien dagen later volgde een soort van voorzichtig excuus, maar 29 januari 2013 herhaalde dit zich. Hij kreeg een waarschuwing voor iets waar hij geen enkele verantwoording droeg, en sterker nog indirect kreeg hij de opdracht van zijn leidinggevende om valsheid in geschrifte te plegen. Hierop werd hij kwaad en verscheurde de waarschuwing zonder de kans te krijgen uit te leggen wat er zich nu precies had afgespeeld. Gesprekken volgden, ook met de leidinggevende van de leidinggevende, die me vervolgens adviseerde naar P&O te gaan. Daar vriendelijk geholpen bij het schrijven van een protestbrief en voorlichting gekregen ovr wat ik eventueel verder kon doen. Zo gezegd zo gedaan. Een officiele klacht ingediend tegen mijn leidinggevende en een gesprek aangevraagd met de klachtencommissie en de vertrouwenscommissie medewerkers.
Nu donderdag 30 mei is het uiteindelijk de dag van de hoorzitting. Ik moet om 14.00u in Delft zijn en als het goed is is daar ook diegene van de vertrouwenscommissie die mij zal begeleiden cq bijstaan. Tegenover mij zitten de leidinggevende met haar maat van P&O, de voorzitter en de klachtencommissie. Op de leidinggevende na allemaal onbekenden van me.
Ik had gevraagd om een zitting met de vertrouwenscommissie voor bemiddeling maar daar wilde mijn leidinggevende niet aan. Wat het nu zal worden weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik blij zal zijn als het voorbij is.
Zo'n conflict waarbij ik echt niet weet wat ik fout zou hebben gedaan en waar anderen zich ook verantwoordelijk hebben verklaard neemt griezelig veel energie van me die ik eigenlijk niet heb. Ik hoop dat er een werkbare situatie overblijft tussen mijn leidinggevende en mezelf.

Ik hou jullie op de hoogte.