Ik ga verder

Gemaakt met zwart en gekleurd charcoal chunck, schildersafplakband.

Droom.

Vannacht droomde ik mijn droom

Ik trok mijn skinny pants aan en een prachtige haltertop

Ging voor de grote spiegel staan

En riep!

Hier is zij

Wonderwoman!

Ik zag er perfect uit.

De harde nieuwe realiteit

Van de week was ik bij de fysio.

We waren aan de praat over alle veranderingen van het afgelopen jaar, hoe dat zo gekomen is, en gedurende het gesprek werd ik me er van bewust dat er diverse mensen, artsen, arts assistenten, verpleegkundigen, wij zelf, et cetera, soms behoorlijk onzorgvuldig en alert zijn geweest. 

Zo dacht de fysiotherapeut dat vooral degene die zo lang heeft gedaan over mijn diagnose, een arts assistent van het Vlietlandziekenhuis misschien aansprakelijk kan/kon worden gesteld.

Zo ben ik thuisgekomen, heb onze gedachten aan Els verteld en ben gaan proberen om op een rijtje te krijgen hoe dat hele proces vanaf half januari j.l nu eigenlijk verlopen is. Ik kwam erachter dat het knap lastig was om te achterhalen wat en wanneer ik precies gedaan heb om aan mijn huidige diagnose te komen.

Ik kwam er achter dat ik na mijn eerste klachten halverwege januari naar de huisarts geweest ben. Die dacht bij vers bloed bij de ontlasting aan aambeien, en dat zijn we eerst gaan uitsluiten. Ongeveer een maand later terug geweest naar de huisarts en die dacht nog steeds niet aan iets serieus. Wel kreeg ik een middeltje mee om te kijken of het daarmee weg zou gaan. Halverwege maart was het daarmee nog niet verholpen, maar was ik zelf druk met het intake proces bij diverse arbeidsbemiddelende bedrijven zoals Aob Compaz en “de Gezonde Zaak”, deze bedrijven wilde me gaan helpen om mijn energievoorziening en mijn conditie weer een beetje op peil te krijgen. Er was toen natuurlijk nog geen sprake van de diagnose kanker, maar wel van mijn spierziekte Poli Myositis, en de constante koorts van boven de 38˚ . Ik was hier iedere week dagelijks mee bezig, en aan de pijn bij mijn ontlasting en ook hoe het er uit zag. Pas toen ik een weekje vrij was ben ik weer naar de huisarts gegaan die me naar het SEH van het Vlietlandziekenhuis stuurde. Daar werd ik in eerste instantie na veel onderzoek en bloedonderzoek weer huiswaarts gestuurd met de boodschap we kunnen niets vinden. 

Toen een maand later de klachten gewoon bleven werd ik opnieuw door de huisarts ingestuurd en hebben ze meer onderzoek gedaan. Onder andere ben ik toen ook getoucheerd. Resultaat van dit onzorgvuldige ondiepe onderzoek was dat ik misschien last had van obstipatie en ik werd weer huiswaarts gestuurd met de boodschap U bent zo gezond als een vis. 

Toen ik dit tegen mijn huisarts vertelde zei hij en nu is het afgelopen en hij zond me naar het ziekenhuis terug, alleen nu niet naar de SEH, maar naar een zogenaamde proctoloog, een specialist in anus verwante zaken. Ik had van dit specialisme nog nooit gehoord. Deze vriendelijke arts had precies 2 minuten nodig om vast te stellen dat er een gezwel, oftewel tumor zat. Vervolgens kwam ik in de molen terecht waarin na veel diepgaande onderzoeken werd vast gesteld dat ik kwaadaardige darmkanker had, met alle problemen die daarna kwamen.

Ik heb vastgesteld dat de assistent van deze proctoloog en de directie van het ziekenhuis een berisping heeft gekregen, in het kader van haar opleiding, maar omdat het hier gaat om een fout die ook volgens het advocatenbureau geen tijdsverlies in de diagnosevorming heeft gehad, en ook niet in de daaropvolgende behandeling is aansprakelijkheidstelling nauwelijks de poging van het proberen waard. 

Wel heb ik hier van geleerd dat ook ik veel helderder moet zijn met aantekeningen, alles goed moet bijhouden in de agenda, met wie, en hoe, en wanneer precies, e.d. want dan had ik sneller kunnen handelen. Nu ben ik ook aan de late kant om eventueel nog iets te kunnen doen.

Nog een reden om deze zaak niet aan te gaan is het feit dat de fouten gemaakt tijdens de behandeling in het Daniel den Hoed niet betrokken kunnen worden in dezelfde zaak, en al helemaal niet omdat de betrokkenen ook overliepen van de excuses.

Daar komt nog bij dat ik door de Chemo behandeling en de bestralingen zo ver van de wereld was, en er hierdoor gewoon ook heel erg veel veranderd is, en dat ik nu nog pas heel langzaam ontwaak uit de nachtmerrie waarin ik heb vastgezeten. Pas nu krijg ik weer wat helderheid terug, en helaas zal ik het moeten doen met deze werkelijkheid. De gedachten dat ik de inkomensachteruitgang en de geestelijke schade, dit trauma, of deze smart zou kunnen verhalen was een mooie droom.

Op zoek naar moed !

Goedemorgen mensen,

Vanmorgen vroeg ging de wekker en besloot ik dat ’t tijd was voor koffie. Er uit gegaan en koffie gezet. Els werd ook net wakker en ik vertelde waarmee ik bezig was in mijn hoofd.

Ik geloof dat het begon als: Wanneer ik nu een opleiding aan het doen was zou ik er denk ik mee stoppen. Waarom? Ja, ik denk dat ik met de beperkingen die ik nu ervaar en mijn leeftijd er toch niks aan heb.

Het zette me in ieder geval stevig aan het denken.

Het hele leven was eerst al veranderd door mijn spierziekte, en daar had ik net een beetje mee leren leven, maar nu na de diagnose Kanker komt er plotsklaps nog een reeks aan veranderingen-transformaties van mijn leven bij.

Het is soms knap moeilijk om te genieten van dit veranderde leven, al is het sinds ik weer naar buiten kan met de scootmobiel of de rollator wel verbeterd. Korte uitjes zijn aangenaam. De frisse lucht in welk weer dan ook doen me goed. Korte uitjes worden vaak veel langer dan gedacht, want ik zie veel bekenden en heb dus onderweg veel gesprekjes, met mensen die graag willen weten hoe het gaat of het heel fijn vinden om me weer te zien, die me gemist hebben en dat soort momenten zijn goud waard.

Natuurlijk zijn ook de talloze emails, brieven, mailtjes en kaarten ontzettend fijn en steun betuigend, maar die onverwachtse contactjes en het buiten zijn geven het leven dan toch weer de nodige sjeu.

Ik moet natuurlijk ook niet spreken van een nieuw leven met veel beperkingen, maar van een nieuw leven met talloze nieuwe mogelijkheden en uitdagingen. 

Toch als je dit te vaak hoort dan gaat het ook griezelen want mijn gevoel is vaak helemaal niet zo. Dat gevoel moet groeien, en dat doet het vanzelf als je ziet dat mensen je toch de moeite waard vinden. Dat geeft moed.

Een bizarre droom vannacht.

 

Waar die vandaan kwam, kwam ie vandaan, maar vannacht zat ik plotsklaps in mijn hel reëel overkomende en hardnekkige droom in Hilversum op de van Riebeeckweg 4. Ik kan me goed herinneren om 04.45u nog naar het toilet te zijn geweest met het licht aan om er maar uit te komen.

Helaas zat ik er vervolgens weer middenin en om 06.00u nog een keer, en bij de tweede keer dat de wekker ging om 06.09 zat ik er zo mogelijk nog meer in.

Ik ga proberen er wat over te vertellen. Ik was met mijn (als ze er nog zou zijn) 101 jarige moeder, in ons oude echte zestigere jaren huis waar ik vanaf mijn 6^e tot 16^e ben opgegroeid. De auto van mijn vader, een prachtige witte oldtimer Mazda 1800 uit 1971 stond voor een ouderwetse verhuiswagen, en het hoofd van het verhuisbedrijf was een lompe, dronken overkomende botte boer. Mijn moeder moest eruit, en was bezig met verhuisdozen die al ten minste honderd keer gebruikt waren en er allemaal even haveloos uitzagen. Ze had hulp van een vriendin uit een later tijdperk, dus ik snapte er geen biet van. De helft van het huis was al gesloopt en de achterkant lag er al af. Ik kreeg prompt heftige ruzie met zowel met de vriendin, de verhuizers, als de aannemers die druk bezig waren met sloopwerk. De achtertuin, en het huis erachter waren al weg evenals de drie garages naast ons huis. Er waren bouwprojecten aan de gang en er lag al een weg vlak naast ons huis waar vroeger de eeuwenoude eik stond en ons grindpad. Op het huis na was er eigenlijk niks herkenbaar. Alleen mijn broze moeder die wat in paniek was, het koud had, en niet wist waar ze aan toe was, en mijn vader was ook nergens te vinden. Alleen de auto die inmiddels dik 43 jaar oud was maar eruitzag als een gloedje nieuwe. Ik liep rond in de kleding die ik woensdagsmorgens aanheb op weg naar mijn fysiozwemmen, dus met mijn zwembroek al aan omdat er meestal geen hokjes vrij zijn als ik bij Huize Frankeland aankom. Het was allemaal bijzonder bizar, en het kost me nog steeds moeite om er van las te komen, al zit ik inmiddels alweer sinds 07.15 op mijn werk.

Ik snap er uiteindelijk ook niks van. Ik zal binnenkort eens op Google Earth kijken of er echt iets veranderd is of dat het nog is zoals een jaar of acht geleden toe ik voor het laatst keek. Wel heb ik laatst een blog gemaakt over Mazda, en specifiek over de Mazda 1800 luce van mijn vader, met kenteken 98-92-PA.

http://myntransportblog.com/2015/01/11/mazda-cars-light-trucks-and-engines-fuchu-aki-district-hiroshima-prefecture-japan-1920-on/

 

 

Zoekt en gij zult vinden.

Dat klopt niet altijd. Roen weet dat een van mijn grote liefdes lezen is. Boeken heb ik verslonden. Heel veel boeken. Om maar ergens anders te zijn. Niet hier. Dan ben ik terug in verleden of in de toekomst. Op aarde of in Verweggistan in het heelal. Hij heeft mij een bieb abonnement gegeven. Deze staat in Rotterdam en gróót dat die is! 6 Etages hoog en laat ik het niet eens over de oppervlakte per etage hebben. Eerst ging ik met het papiertje en identiteitsbewijs om mijn pas te halen. Simpel, dacht ik. Dus niet. Er stond geen klantnummer en wat later bleek stond ik 2 x in de computer. Ik ben wat gegroeid, door de jaren heen, maar 2 X? Het is in orde gekomen dus ging ik de boel verkennen. De romans kon ik zomaar vinden. Maar de rest, hoe stond alles geclassificeerd? Zo zocht ik het boek van Geert Mak van zijn reis door Amerika. Stond het onder reisboeken? Of onder Amerika? Ik vond het niet. Joseph Cambell, mijn mythologie meester. Waar kan ik hem vinden? Hebben ze hem? Alle godsdiensten stonden in groepen. Maar waar staat hij? Hij behandelt alle godsdiensten. Ik denk dat ik in hun computer moet gaan duiken. Misschien vind ik het daar anders ga ik héél hard HELP roepen en mogen ze me de helpende hand toe steken. Komt in orde

Het thuis

Ik beschreed alleen de weg dwars over de akker, terwijl de zon haar laatste goud opborg als een gierigaard.

Het daglicht zonk dieper en dieper in de duisternis en het verweduwd land, welks oogst was geïnd, lag zwijgend.

Plotseling steeg een jongensstem in de hemel. Hij ging ongezien door het donker en liet een spoor van zijn gezang achter in de stilte van de avond.

Zijn dorpshuis lag daar aan het eind van het suikerrietveld, verborgen onder de schaduw van banaan en areka, van kokospalm en de donkergroene broodboom.

Ik stond een poos stil op mijn eenzame weg onder het sterrenlicht en ik zag de verduisterde aarde voor mij uitgebreid, met haar armen omvangend ontelbare tehuizen, waarin wiegen en legersteden, moederharten en avondlampen, en jonge levens blij met een blijheid, die niets weet van haar waarde voor de wereld.

Uit het boek “De Wassende Maan” geschreven door Tagore in 1917.

Het nieuws volgend waar de ene brandhaard na de andere ontstaat, krijgt deze tekst een diepere betekenis voor mij. Soms vergeten we welke rijkdom vrede is.

Ode aan leerkracht

Hij zegt het beter, gepassioneerder dan ik ooit kan doen. Kijk en geniet hiervan http://twistedsifter.com/videos/what-teachers-make-by-taylor-mali/

Jesse.

Ik zat gisteren door Facebook te neuzen en daar las ik een stukje van een oude dierbare vriend die tegenwoordig een ingewikkelde naam heeft. Past bij hem. Dit is echter een ander verhaal. In ieder geval leerde ik van hem hoe een hond een vriendin kan worden en zijn verlangen naar een nieuwe viervoeter als vriend. Zo’n 8 jaar geleden zochten wij er ook eentje. Alleen, weinig ervaring hiermee zochten we een maatje, eentje waarbij we niet dominant zouden hoeven te zijn. We gingen langs een aantal asielen en ze hadden wel honden. Daar niet van. Maar, daar komt die. Allen hadden behoefte aan ferme bazen met haar op de tanden. Die hadden we toen nog niet. We kregen wel een mail van een collega van Roen die op het schone eiland in de Griekse wateren was. Amorgos genaamd. Daarin werd overal met klem gevraagd of er mensen waren die een pup wilden anders zouden ze verdronken worden. Het waren 4 meisjes want de broertjes waren al verdronken. Dit kwam goed uit, dat er alleen meisje waren want via horen zeggen had ik gehoord dat reutjes nogal dominant tegen andere reutjes kunnen reageren en die kom je wel eens tegen wanneer de hond je uitlaat. We keken elkaar aan en zeiden: “Die is het” en mailden haar terug. We lieten de keus aan haar want zodra een beessie in huis is maakt het uiterlijk na 2 weken niets meer uit. Ze koos toen Jesse uit en zoals we het aan haar toevertrouwden, ze koos de mooiste. Jesse kreeg haar shots, werd met haar zusjes in 2 kattenmanden gepropt en daar was ze dan. Onze mooie viervoeter. Ons Grieks Grietje of mooi meisje zoals we haar vaak noemen. Dus, oude vriend, zoek je een hond? Wij hebben een adres voor je van de petemoei van die van ons heeft nog meer viervoeters die een baasje zoeken. Een beter adres dan bij jullie ken ik niet. Maar om terug te komen op een maatje te zoeken. Die hebben we gevonden maar ook dat we dominant aanwezig moeten zijn anders loopt ze over ons heen. Dat willen we niet.     

Lekker Lummelen.

Ik lees de laatste tijd nogal veel kranten en tijdschriften. Soms word ik er een stukje wijzer van. De laatste tijd lees ik dat de mensheid zich te kort doet. Men moet zoveel. Vooral nuttige dingen. Werken, zorgen voor, cultuur opsnuiven, intellectueel bezig of sportief zijn. Beiden kan blijkbaar niet. Kortom, een nuttig en productief mens zijn. Vooral mijn lief kan dit sterk beamen. Hij moest veel, heel veel van zijn ouders, om het kort te schrijven. Mijn ouders hadden een eigen zaak dus was het hard werken geblazen. Echter. Wanneer alles was gedaan, konden ze heel goed tijd besteden aan zich zelf. Dat was toen in de 50ger jaren heel ongewoon. Want “ledigheid was des duivels oorkussen”. Maar, ze besteden de kinderen uit en gingen stappen. Wat wij ervan vonden, dat werd niet gevraagd. Ik zag ze regelmatig een boek openslaan. Of gewoon lekker in de tuin hangen en niets doen. Lekker lummelen, zogezegd. Er wordt dus door een aantal mensen die het kunnen weten steeds meer geschreven dat dit een zeer nuttige vrijetijdsbeoefening is. Bij alle ‘doe’ dingen leren we veel maar tijdens lummeltijd wordt alles een plekje gegeven. Verveling is dan goed want dan letten we op dingen waar we anders lukraak overheen lopen. We stellen vragen, denken eventjes niets. Alleen maar even op de stoel met mijn snuit in de zon, luisteren naar de vogels met een kop thee in mijn handen. Lummelen is heerlijk! http://youtu.be/uaznNaNggYo Mijn grote voorbeeld. 

Magic Carpet

Soms is het heerlijk om ge woon weg te dromen. http://youtu.be/1C_40B9m4tI

Tekst gevonden in de oude St Pauluskerk te Baltimore Tekst geschreven in 1692

Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk, welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg de waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen: zij belasten de geest. Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan jezelf bent. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijk fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd: veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegen-heid, maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn, maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn, en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn: houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid, en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld.

Wees waarachtig. Streef naar geluk. 

Droom

Vannacht droomde ik dat ik in mijn eentje in Zuid Frankrijk was. Hoe ik er gekomen was, geen idee, maar ik ging wat erven op van aan mijn ex zwager verwante familieleden. Hij was een Fransman van Nederlandse ouders, die na de oorlog in Zuid Frankrijk met een nieuw leven begonnen waren.

Mijn droom speelde zich duidelijk nu af, ik ben al sinds 2004 niet meer daar geweest gezien mijn ziekte. Ik liep binnen, kreeg koffie, en vertelde gebrekkig en met handen en voeten wie ik was en al snel bleek dat de aanwezigen Nederlands gewend waren te horen. De ouders en familieleden communiceerden vaak nog in het Nederlands. Spreken deden ze het niet maar begrijpen, voor het merendeel wel. Het werd al gauw duidelijk dat ik een oom was van Theo en Alexandra, van Marieke en Muriëlle, en dat hun Oma, Overgrootmoeder en nog een lijn verder onze beste en oudste vriendin is. Tante Riet.

Op dat moment werd ik wakker en wist waarom ik dit droomde. Tante Riet is 99 geworden vandaag. Een prachtige kleine mens, rijkend tot iets boven mijn middel en nog krimpende, die ik nog zie rondscheuren in haar diverse Eendjes. Iedereen hield altijd het hart vast als ze haar zagen rijden, maar zoals gezegd, vandaag is ze 99 geworden.

De hartelijkheid van alle kinderen, en kleinkinderen, staat me zo helder voor ogen. De gastvrijheid en het mee-eten, de eindeloze koffie, de nog grotere hoeveelheid shagjes, de avonden doorzakken met rode wijn, het uitwisselen van gedachtes en idealen, de blik op soms pure armoe, de blijheid om een pakje Hollandsche Stroopwafels, en de gezamenlijke grootse feesten zijn fantastische herinneringen geworden die nu op deze wijze regelmatig terugkeren.

Gefeliciteerd tante Riet.

Door Hot

Even tijd voor mezelf.

uit Ans Scrapbook

Even tijd voor mezelf.

Boodschappen zijn binnen.

Mijn lief slaapt.

Het beestenboel slaapt ook.

Ik luister naar de radio en dus de waan van de dag.

Men schijnt te zijn vergeten

Geduld is een schone zaak.

Geheugen is een raar iets.

©Gerard van der Swaluwe

Ik onthoud wat ik wil vergeten en vergeet wat ik wil onthouden. Zo leg ik een  komkommer weg en vind hem in de ladekast. Soms sta ik te strijken en er ontluikt een gedachtegang die ik niet kan stoppen. Stop! Ik zit te zwammen. Geheugen. Ik herinner me als kind dat ik op een plein sta die inmens is en voel me dan een stuk kleiner dan ik ben. Later, jaren later sta ik weer op datzelfde plein en dat plein is gekrompen tot een postzegel. Ik luisterde vroeger naar een lied dat ik prachtig vond en een tijd lang neurie ik dat liedje wanneer ik me prettig voel. Later kwam You Tube in mijn leven en dat prachtige nummer blijkt een zeik lied te zijn. Soms is het wijzer om die herinneringen met rust te laten, er niets mee te doen en dan is het voor de rest van mijn leven een prachtig nummer. Zo dacht ik dat ik een rustig lief meisje was totdat ik hoorde dat ik werd gerefereerd tot “dat kreng op de step”.  Geheugen. Ik ontmoet regelmatig mensen, hoor hun namen en prompt ben ik die vergeten. Dan verzin ik ezelsbruggetjes en soms help dat. Soms weet ik een woord en wanneer ik het wil gebruiken is ‘t weg. Dit is niks nieuws. Ik heb het merendeel van wat ik weet of denk te weten gelezen in boeken en tijdschriften. Dus weet ik de uitspraak niet. Ga ik hierover praten dan is de klemtoon niet wat het wezen moet en dan word ik vreemd aangekeken. Wanneer zulke dingen gebeuren dan zucht ik en zet een swingend moppie muziek op en ga dansen, lekker swingen en hou op met denken. 

Wandelen

Tijdens het wandelen met onze viervoetig vriendinnetje viel het me op dat de nazomer is gekomen. Het groen wordt wat valer en de bloemen drogen uit. Dat maakt me blij want de herfst kom nabij! Wij houden hiervan Jesse en ik. Ik kijk naar de bomen, paddenstoelen en mistige vergezichten. Jesse is met haar neus in de afgewaaide bladeren. Ze houdt van die geuren die hieruit ontstijgen en ze kan zich zelve niet van losrukken. Samen horen we het geritsel van bladeren die boven hangen en bewogen worden door de wind.  Beneden worden ze bewogen met onze voeten. We kunnen niet wachten. Ik kijk mijn fototoestel weer na en Jesse is druk met haar spieren te rekken en strekken. 

Wat is er achter de deur?

Een van mijn favoriete onderwerpen; gangen en deuren. Waar gaan ze heen, wat zit er achter de deur? Het antwoord? Dat hangt af van mijn stemming. Ben ik somber dan is daar een enorme zondvloed  Ben ik blij dan ligt daar het strand met meeuwen, ballonnen. Ben ik dromerig dan wacht de ridder op zijn gebruikelijke witte paard. Ben ik brutaal dan vind ik daar een kaart waarop mijn schat te vinden is. Kortom; het is de deur wat mijn fantasie prikkelt. 

Focus op gezondheid

Focus is een televisieprogramma waarin arts/journalist Michael Mosley  nieuwe wetenschappelijke inzichten over gezondheidsonderwerpen en ideeën op zichzelf uitprobeert. Daar ben ik de laatste tijd in  toenemende mate in geïnteresseerd omdat ik ouder wordt en er allerlei mensen overlijden die even oud of zelfs jonger zijn dan ik  en ik graag nog heel lang en gezond  leef.

Zo was er op 7 juli een programma over vasten.

Muizen leven veel langer als ze weinig eten. Dat principe werd op verschillende manieren, door verschillende Amerikaanse universiteiten op menselijke proefpersonen toegepast. Een methode is om gewoon weinig calorieën te eten. Dus 2000 voor een man. Daar krijg je een heel gezond bloedbeeld van in de zin van suiker- en cholesterolgehalte, en een bepaalde onderdeel van groeihormoon die een indicatie is voor kans op kanker. Echter zo’n dieet vraagt onmenselijk veel discipline. Een andere methode is om gewoon vier dagen aan een stuk niet te eten. Het effect was heel goed in de zin van verbetering van het bloedbeeld van Michael Mosley, echter het is ook heel zwaar om te doen.  Bovendien hield het gunstige effect niet heel lang aan. De derde methode was om om de dag heel weinig te eten. 500 calorieën voor een vrouw of 600 calorieën voor een man. Dat bleek  effectief voor gunstige laboratoriumuitslagen. Michael Mosley vond het echter wel erg moeilijk vol te houden. Voor zichzelf bedacht hij de variatie van twee dagen per week weinig te eten. Dat bleek voor hem, ook op de langere termijn, een voordelige uitwerking op zijn bloedwaardes en zijn lichaamsgewicht te hebben.

 Hij heeft er toen gelijk maar een dieetboek over geschreven want een nieuwe dieetrage is altijd kassa.  

De laatste Focus ging over lichaamsbeweging. Het blijkt dat mensen heel verschillend reageren op lichaamsbeweging in de zin van effect op gezondheid en fitheid. Dat effect blijkt goed te voorspellen door middel van genetische bloedtests.

 De overalconclusie was dat je eigenlijk veel moet bewegen maar dat hoeft helemaal niet intensief te zijn. Gewoon in huis keutelen is al goed. Als  je maar niet te lang achter elkaar zit. Langer dan een uur zitten is eigenlijk uit den boze. Verder bleek dat drie keer per week drie maal twintig seconden maximaal inspannen een gunstig effect heeft met name op de suikerstofwisseling. Gesuggereerd werd dat dat een training is die je in je pak kan doen omdat het maar zo kort is. Dat is natuurlijk niet zo. Als je, zelfs als fitte atleet drie keer twintig seconden ’tot het gaatje’ gaat, ben je zeiknat van het zweet. Dag pak. En je moet vóór zo’n test natuurlijk minstens tien minuten een warming up doen en na afloop een cooling down, en je moet na de twintig seconden ‘volle bak’ zeker een minuut op adem komen dus het kost je in elk geval een half uur bij elkaar.

Bovendien is het voor onfitte, dikke mensen levensgevaarlijk om twintig seconden maximaal in te spannen. Dat levert gegarandeerd hartstilstanden op. Don’t try this at home!Toch vond ik het wel een interessante uitzending. Van dat schadelijke zitten had ik al iets  gelezen in m’n hardloopblad.

De volgende Focus gaat over ‘ er jong uitzien’. Zondag 4 augustus, Nederland 2, 19:20 uur. Ik kan niet wachten.

Laaglander

IN MEMORIAM ARNOLD LANGEVELD

© Claude Monet Westminster

Door HOT.

Vanmiddag komt Els naar boven nadat ze Jesse heeft uitgelaten. Ik had anderhalf uur op bed gelegen zoals gewoonlijk. 

Ze zegt, er lag een uitvaartbericht in de bus. Ik denk, nee, niet alweer. Maar helaas is het wel waar. Ongelooflijk. De Overledene, een oud collega van me waarmee ik nog in Noordwijkerhout rond 1990 heb kennisgemaakt is een van de weinigen waarmee ik sinds die tijd nog contact had.

Het laatste half jaar hebben we meermaals gepoogd een afspraak te maken. Vorige week nog had Els hem aan de lijn en hij zei dat hij herstellende was van hielspoor en een gescheurde spier. Die klachten hadden al eerder voor uitstel van al gemaakte afspraken geleid. Nu was hij weliswaar herstellende maar zat nog niet lekker genoeg in zijn vel.

Al sinds ik in 2001 bij de BAVO op de Poortmolen wegging aten we tenminste twee keer per jaar bij elkaar. Hij was in de tijd dat we samen werkten een collega waarmee ik veelvuldig nachtdiensten draaide. Carine en Eugene waren ook twee vaste collega's toentertijd. 

Hij was al iets eerder weggegaan bij de BAVO omdat het werk hem minder beviel en hij een andere richting op wilde. Pas toen ook ik bij de BAVO in Capelle weg was maakten we een eerste afspraak met Els erbij. Dat klikte en groeide uit tot een uiterst warme vriendschap.

Over de meeste onderwerpen dachten we beslist niet hetzelfde, maar we konden heerlijk heftig discussiëren en tegelijkertijd genieten van een lekker meestal door hem of onszelf gemaakt maal, en voor onze volgende afspraak stonden mijn grote wagenwiel pannenkoeken op het menu. Lekker glaasje wijn erbij, een lekkere whiskey na. Kortom we zouden deze keer bij ons in het appartement eten. Hij woonde vlakbij. Gemakkelijk bereikbaar met de tram richting Mathenesserplein. Hij had daar een eenvoudig erg vol maar erg gezellig appartement.

Het was een echt vrijgezellenappartement. Alles stond vol met boeken, muziek, reisverhalen, en er was wel een computer, maar die werd behalve dan op zijn werk zelden gebruikt. Zijn laatste fototoestel welk wij hem geadviseerd hadden en ook samen gekocht, is verder weg gegaan dan wij ooit, en hij had er behoorlijk op los gefotografeerd in Zuid Africa enz. Hij ging dan voor langere tijd en hij kon er ook mooi en warm over vertellen.

Ik kan het gewoon niet geloven. 54 jaar oud en nog zo vol plannen. Hij was weliswaar niet zo gezond. Dat levensgenieter zijn maakte hem bijvoorbeeld veel te zwaar, en dat wist hij ook wel, maar hij had zoiets van, dat hoort er bij, dat ben ik. Ook had hij graag een partner/vriend gehad, maar dat bracht ook volop nadelen met zich mee, en beperkte zijn vrijheid ernstig.

Hij werd echter naast ouder ook kritischer. Hij maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Ik vind het zo raar dat onze volgende afspraak nu gewoon niet door gaat en we niet meer heftig woorden kunnen wisselen. Ook Els is er helemaal stil van.

Is het de overvloedige hitte geweest, een hartaanval, vorige week klonk hij in ieder geval nog erg levenslustig. De tranen staan me in de ogen. Vorige week nog een dierbare patiënt, en nu een trouwe echte vriend. Gelukkig kunnen we as. maandag in Gouda even afscheid gaan nemen.

Als bladeren in een herfststorm.

Maker: Noël Sies

Vandaag is er afscheid genomen van Gerrit Bohré. De familie was verrast en een beetje blij toen ze het prachtige blog geschreven door mijn lief lazen. Ik weet niet hoe ze dit blog hebben gevonden. Ze kenden niemand die van belang voor hem was in zijn huidige leven. Hij was eigenlijk een vreemde voor hen geworden en waren bang dat ze alleen bij zijn afscheid zouden zijn. Ze hadden hun jeugd samen gedeeld en geleefd met hun vader en moeder. Dit is het verleden dat ze samen hadden geleefd en gevormd. Later toen ze groot waren geworden , tenminste dat vul ik in, raakten ze elkaar kwijt. Nu, vandaag, namen ze afscheid van Gerrit en toch op een vreemde manier leerden ze hem weer kennen. Ze herkenden de vriendschap en ook liefde die hij met zijn vrienden en verzorgers deelde.  Het maakte mij denken aan mijn jeugdjaren. We waren een disfunctioneel gezin en deelden niet veel met elkaar. Mijn vader overleed op zijn 60^ste en mijn broer op zijn 35^ste . We gingen onze eigen weg, maar toch, vierden we onze moeder haar verjaardag en 1^ste Kerstdag. Onze moeder is niet meer. Wel vieren we elke 1^ste kerstdag gezamenlijk en ons gezin wordt steeds groter door de kinderen en weer hun kinderen. Roen zijn jeugd was goed en het gezin leek heel functioneel. Ze zien elkaar zelden of nooit. Met zijn zus heeft hij de beste band en met zijn broer wisselt hij zo af en toe een telefoontje. Deze gezinnen groeiden samen op en later scheiden ze zich als bladeren in een herfststorm.