Schotland: reisverslag 1.

Gisteren was mijn lief een heel druk baasje.

Downloadend alle foto's van beider toestellen.

Haalde de foto's die waren doorverzonden door mijn reisgenoot.

Ik had er zo'n 1000 en zij het dubbele.

Had al in mijn hoofd hoe deze in stukjes te verwerken

Van dag tot dag, van hier tot daar.

Alleen, zucht, is alles een grote brij.

Wanneer je in de bus zit en die wordt door iemand anders bestuurd.

Dan is er een volgorde.

Nu, de ene berg lijkt ernstig op de andere.

Hoe noordelijker hoe ruiger.

Alleen een kenner ziet het verschil.

Dus, ga ik alles door mijn foto bewerkingsprogramma stuwen.

Behandel ik alles per thema.

Wat het allemaal gaat worden?

We zien wel.

Snel

Wat gaan die dagen toch zo snel.
We hebben onze verplichtingen en onverwachte afspraken.
Zo staan we op en ff later maken we ons klaar om te gaan slapen.
Schijnt een teken te zijn van het ouder worden.
Ik kan me hier iets bij voorstellen.
In mijn kindertijd duurde sommige dagen soms wel een heel jaar.

Zoekt en gij zult vinden,

Ik ontving vandaag een nieuw litterair meesterwerk van onze onvolprezen Laaglander.

Het vertelt over zijn vakantie ervaringen in Portugal

Over line dansers, Fellini figuren en zangers.

Verder ga ik niets verklappen.

Wij hebben een afspraak, hij en ik,

Hij schrijft de stukje en ik zoek de plaatjes.

Normaliter: No problem.

Maar nu?

De steekwoorden die ik anders gebruik zagen geen hout.

Lijken niet op van wat ik zoek.

Ga even ver kijken op Google afbeeldingen.

Dus: jullie moeten even in spanning afwachten op de traktatie van Laaglander.

Vakantie in Frankrijk

Zo herinner ik me het uitzicht uit het huis van French sister.

Dat onbelemmerde uitzicht.

Jeroen vertelde me waar ik dan naar keek.

Daar woont die en die en daar ligt dat,

Het was een piepklein dorpje met een enorme zeer oude kerk

De begraafplaats waarop de  graven halverwege in de grond en daarop de ‘huisjes’ lagen.

Deze foto is genomen na het maaien en binden van het gras.

Het tijdstip was tegen de avond want dan heb je van die mooie schaduwen.

Helaas, die tijd is voorbij.

Er zijn nu heel veel huizen bijgebouwd en dus meer buren.

Doordat haar oud geliefde nogal slordig was met het opmeten van de grond leeft ze in onmin met de buurman die van ruzie maken houdt.

Wij denken dat we niet meer naar haar gaan want er is nog zoveel meer wereld die we willen gaan verkennen.

Daarom is deze foto me erg dierbaar, dit stukje verdwenen Frankrijk

Plannen

 

Afgelopen zondag hadden we een goede vriend te gast en het was gezellig. We aten mosselen, en dat was een grote smulpartij. Els liet tijdens de maaltijd een opmerking vallen, of onze gast soms zin had om een keer met ons op vakantie te gaan. Vervolgens raakten we aan de praat en aangezien hij net een mooie auto heeft gekocht zou hij hier het liefst ook gebruik van maken. Dat bied perspectieven. We zouden over de binnenwegen naar Zuid Frankrijk kunnen rijden en dan onderweg ergens een hotelletje kunnen pikken. Dat is heel anders dan hij gewent is want hij rijd over het algemeen in een keer en zo snel mogelijk door naar de plaats van bestemming. Terwijl Els en ik zoiets hebben dat we vanaf aanvang van het rijden al op vakantie zijn. We zullen hem daar eens van mee laten genieten. Volop picknick plaatsen aandoen en dan ’s avonds in een hotelletje weer lekker ontspannen.

Dan kunnen we zowel mijn zus als haardochter even opzoeken onderweg en misschien op de terugweg nog een stukje Alpen meepikken. We denken aan september. Dan hebben we nog genoeg tijd om zaken voor te bereiden en voldoende vrij aan te vragen.

Aangezien we al in geen jaren meer in Zuid Frankrijk geweest zijn zie ik er wel naar uit. Dan kunnen vriend G en ik elkaar afwisselen bij het rijden en daar kijk ik ook naar uit. Bijkomend voordeel is dat onze nieuwe hond waarschijnlijk ook gewoon mee kan. We moeten dan wel van te voren goed kijken naar de hotelletjes onderweg waar we gebruik van kunnen maken, want niet allemaal zullen ze een hond accepteren op de slaapkamer. Maar dat hoeft geen belemmering te zijn.

Ik vind het wel een uitdaging, en alles inclusief rust op de dag kunnen we gewoon inbouwen, zodat ik stabiel kan blijven. We moeten natuurlijk wel een inmense hoeveelheid medicatie meenemen, maar als ik medicatiepaspoorten meeneem zal zelfs eventuele aanhouding door douane/ politie geen probleem opleveren.

Het vooruitzicht om er weer eens twee weekjes uit te zijn is heerlijk, en doet denken aan de tijd dat ik nog niet ziek was.

Heerlijk om weer eens wat te plannen. Nu is de kunst me niet teveel op te winden van te voren, want dat werkt meestal ook niet goed.

Lekker om het even van me af te schrijven.

 

Groetjes                                     Jeroen.

De dag voor mijn vakantie

Zo, de binnenkomst is behoorlijk veranderd sinds gisteren. De drie nachtdiensten die er sinds de verhuizing vanuit Delft van 21 extra patiënten zijn i.p.v. de gebruikelijke twee, maken gebruik van mijn kantoortje ‘s nachts, en dus kom ik binnen in een hele muffe en warme ruimte. Het eerste wat ik vandaag heb gedaan is mijn ramen open en mijn ventilator uit de kast gehaald, en nu een uur later ruikt het nog muf.

Verder zit ik me te verheugen op nog vier uur later, want dan hebben Els en ik een hele week vrij. Dat vooruitzicht + het feit dat de misselijkheid van gisteren voorbij is en ik redelijk geslapen heb, doet wonderen.

Gisteren is volgens afspraak ook PractiComfort langs geweest om te kijken naar wat kleine dingetjes m.b.t. mijn nieuwe scootmobiel. De monteur die langskwam met een bus vol apparatuur, waar de ANWB jaloers op zou zijn, heeft de motor eraf gehaald, en de aandrijving gecheckt en kon niet direct de aanleiding van de geluidjes vinden. Hij heeft na veel oefenen en dergelijke, dus ik voelde me ter dege serieus genomen want hij herkende de klachten wel, de motor terug gezet en nu komen ze ‘m binnenkort vanuit Katwijk halen en gaan ze ‘m binnenste buiten keren om te achterhalen waar het inhouden en het geluidje vandaan komt terwijl ze mij een leenscoot achterlaten. Ik vind het prima. Ik vond het overigens hartstikke interessant want ik had geen flauw idee hoe dat ding werkt en nu wel. Leuk.

Ik heb mijn koffie op en ga weer beginnen. Gegroet.

In Memoriam tante Riet of Maria voor de een, Mme of Ma Braak voor een ander, dat maakt niet uit.

Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005

Els en ik kenden haar als onze oudste vriendin.

Vanavond, een paar minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was ingeslapen.

Ze kwam net als ons eigen gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste tweeling gestorven was. Dat was in 1950.

Maria kreeg vervolgens samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq Jean Pierre.

Mijn Moeder en Maria zaten samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.

Daar hadden we een prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee dochters, Muriëlle en Marieke.

Door de vele bezoeken die we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.

Ook mijn eerste vriendin Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen. Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we jaarlijks nog met elkaar gebeld.

Wat ik wel heel erg vind is dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee laat dat helaas niet toe.

Ik weet wel zeker dat ze nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn gezicht brengen.

Heel veel sterkte aan allen die haar met ons gaan missen.

Second love

De laatste jaren gaan we in de zomervakantie naar een eenvoudige camping in Italië. Er is een meer waar je kan zwemmen en zonnen en de kinderen vinden er leeftijdgenoten om mee te chillen. Je kunt er goeie pizza’s eten en er is een uitstekende ijsboer in de buurt. Eens in het paar weken is er een optreden van een lokale popgroep maar dat is het wel zo’n beetje. Toch is er meer entertainment dan je zou denken. Vanaf de veranda van ons chalet hebben we goed uitzicht op de achterkant van het restaurant. Behalve kratten en vaten is daar ook een dagelijkse soap te bewonderen. Mauro, een van de broers die het recreatiecomplex runnen, bedriegt zijn vrouw met de barjuffrouw, een onopvallend meisje van hooguit twintig, eeuwig in trainingsbroek. Die middelbare macho staat te tortelen en te zoenen als een puber.

Toch is het niet alleen rozengeur en maneschijn. We zitten te ver af hun conversatie te kunnen volgen maar we verstaan hun Italiaanse lichaamstaal prima. Met veel gesticulatie en dramatisch geween krijgt Mauro een sleutel naar z’n hoofd gesmeten en beent de barjuffrouw naar haar scooter. Weg is ze. De volgende ochtend moet de pizzabakker haar taak van broodverkoop overnemen. Na twee dagen is de barjuffrouw terug. Haar magere armen in verband verpakt. In de daluren van de bar volgen moeizame gesprekken, achter het restaurant. Mauro zit bezwerend en smekend op zijn knieën voor haar, zij met haar billen op een krat kijkt nurks maar dat is theater, ze immers teruggekomen. Bij de volgende aflevering van de continuing story vozen ze weer als vanouds.. Als de verbanden eraf gaan zien we de krassen die ze zichzelf, kennelijk in haar wanhoop, heeft toegebracht. Nee Mauro is niet te benijden. Een boze aanstaande ex vrouw die geld wil zien en een vriendin, twintig jaar te jong, met een onuitvoerbare gebruiksaanwijzing.

Laaglander

Nog een uurtje

nog een uurtje

Nog een uurtje,

Alweer een speciale dag. Het is vandaag 6 weken geleden dat Els geopereerd is, en alles is gelukkig goed gegaan. De periode dat ze alles voorzichtig moest doen is nu voorbij en ze is goed hersteld. Ook Jesse is weer definitief thuis, en ik ben bezig aan mijn laatste uurtje werk voor mijn vakantie. Heerlijk.

We gaan weliswaar niet weg of zo, maar ik vond het toch een zware tijd, al heeft Els steeds meer zaken weer overgenomen en zo, maar ik merk dat ik er toch aan toe ben. Zeker de laatste weken dat het zo warm en vooral zo vochtig was is het huis toch licht vervuild, maar daar brengen we nu snel weer verandering in. Vooral die idioot hoge luchtvochtigheidsgraad beneemt me letterlijk de adem. Ik hoop dan ook dat het binnen nu snel een beetje afkoelt.

Tot mijn verwondering heb ik alle liggende zaken kunnen afhandelen. Het was een hele stapel maar dat geeft een goed gevoel dat ik bij ben. Als ik terugkom zal er ongetwijfeld weer een stapel liggen, maar dat zien we dan wel weer. Voorlopig lijk ik het toch aardig onder de knie te hebben gekregen. En bij sommige ingewikkelde zaken was ik gewoon verbaasd dat ik er toch uitgekomen ben.

Ik ga nu nog even wat kleine zaakjes afhandelen en dan begint om half een mijn twee weken vrij. Yoechee.

Ik zal waarschijnlijk tijdens de vakantie ook regelmatig van me laten horen.    De Groeten    Jeroen

Jesse

Laaglander’s vakantie

Hoewel de winter deze keer niet is doorgegaan gingen we toch in februari ontwinteren in Spanje.

Zaterdag, 15 februari 2014 om 04:00 ging de wekker. Op naar Rotterdam the Hague air port, voorheen Zestienhoven. Het was er best druk. Veel wintersporters die naar Salzburg gingen. We konden wachten in een lederen zithoek. Daarvoor waren we nog net op tijd. Voor menig reiziger was dat niet weggelegd, maar wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Een overspannen vader snauwde zijn kinderen af en maakte ruzie met iemand die zitplaatsen voor haar reisgenoten bezet probeerde te houden. In Malaga hadden we een auto gehuurd. Zuinig als we zijn, hadden we onze eigen tomtom meegenomen. Om één of andere reden deed die het niet (Twee dagen later deed ie het opeens weer wel, zeker een jetlag.) Voor zoeken in den vreemde hebben wij geen talent, maar na lang heen en weer rijden in Malaga vonden we de route naar Nerja. We stonden een tijd in de file door een brandende vrachtwagen. Het hotel hadden we snel gevonden. In het hotel zijn veel Spanjaarden en Britten, weinig andere nationaliteiten. Vooral ouderen. Het eten en de consumpties zijn top. Echte Eristoff wodka, Ballantines whisky, Martini, Fanta en Coca-Cola, geen fantasiemerken zoals in Turkije gebruikelijk is bij all inclusive. De wijn is voortreffelijk en komt uit gewone flessen, niet uit plastic containers, zoals elders. Het bier is ook goed, San Miguel, maar jongste dochter Tamar, sweet sixteen, vond het vreemd smaken en liet de helft staan. Zeker omdat ze niet elke dag mag drinken; dan telt deze niet. De maîtresse- en maître d’hôtel zijn niet mals. Je mag per maaltijd maar één keer binnenkomen. Dat houden ze bij op een lijst. Marjan kreeg geen koffie mee van het ontbijtbuffet om mee te nemen en de kinderen kregen een reprimande toen ze voor de tweede keer binnenkwamen voor een maaltijd, want dan moest de bediening twee maal

 een couvert verzorgen en dat gaat natuurlijk niet. Het was zonnig maar winderig, op het balkon was het prima toeven.

We zijn een flink stuk gaan joggen, Nerja in. Het was prachtig weer, vooral om hard te lopen. De zon scheen uitbundig en de wind was gaan liggen. Nerja is prachtig, heel netjes aangeharkt, een beetje zoals Noord Italië. Van de crisis is hier niets te merken. Volle winkelstraten en wandelende mensen. Leuke, volle terrassen. We zijn op het balkon van Europa geweest; een hoge, steile klif, midden in de stad, waarop een mooi pleintje is gesitueerd.

De volgende dag zijn we naar de grot van Nerja gegaan. De grot strekt zich uit over vijf kilometer, heeft een oppervlakte van 35484 m² en een volume van 64379 m³ Er is een stalactiet bij van 32 meter hoog.

Enorme onderaardse hallen, zo groot en hoog had ik ze nog nooit gezien. Daar worden echte concerten in gegeven. Er zijn in die grotten ook 321 rotstekeningen gevonden van 43000 jaar oud, die zijn niet door mensen maar door Neanderthalers gemaakt, die grot is niet toegankelijk voor publiek. Die is kort geleden ontdekt, daar komen alleen wetenschappers. Die twee schollen links moeten zeehonden voorstellen. Toen we de grot uit waren begon de zon uitbundig te schijnen en is daar heel de dag mee doorgegaan.

In de bar vond ik een Telegraaf. Daarin stond dat Els Borst gevonden is met ontvelde knokkels en een weggeslagen neus. Misschien heeft ze haar aanvaller(s) gestompt of misschien heeft ze slagen afgeweerd. Ik werd woedend en verdrietig van dit bericht. Wie en waarom slaat nu iemand een vrouw van 81 dood?

De volgende dag begonnen we met een lange duurloop. De loop voerde over het strand en de boulevard. Er zijn van de weg naar de boulevard en het strand twee wandel/fietspaden over een talud, langs de rivier, met aan weerszijde hekken. Ze zijn nieuw en netjes, Italiaans onderhouden, maar bezaaid met hondendrolletjes (Spanjaarden zijn dol op kleine hondjes, vooral Chihuahua’s,  Yorkies en kleine bastaardjes.) en troep van de nabijgelegen school. Er waren ook tientallen, terrasvormig aangelegde jeux-de-boules- parkoersen waar door vele bejaarden gebruik van werd gemaakt. Vanwege de ochtendsportactiviteiten hadden we een mythische eetlust en aten ’s middags het hotel bankroet. Toen naar Frigiliana. Dit zou het mooiste dorp van Andalusië zijn. Het is inderdaad mooi met fraaie, typische bouwstijl, mooi gelegen op een hoge heuvel. Het dorp is heel oud. Er zijn opgravingen vanuit het bronzen tijdperk.

We zijn ook naar Málaga gegaan en hebben het kasteel bezocht. Het is enorm groot en goed gerestaureerd, helaas ook o.a. met badkamertegels op de vloer. In het hotel hebben Tamar en ik de gym geprobeerd, zoals altijd weggestopt in de bezemkast met twee spiegelwanden om het nog wat te laten lijken en vlak bij de sauna zodat het er veel te warm, te benauwd en te laag was. Hotels hebben altijd een gym omdat dat een ster oplevert.

's Avonds hadden de dames behoefte aan horeca dus naar de bar. We troffen het want er was live music. Een topper in de Stef Meder-traditie. De ene evergreen na de andere schudde hij uit z'n mouw, een orkestband aangevuld met saxofoon, elektrische- en Spaanse gitaar als begeleiding. Het repertoire: Are you lonesome tonight, Sailing, You look wonderful tonight enz, teveel om op te noemen. Er werd een oud Brits echtpaar, waarschijnlijk van een casting bureau, in het zonnetje gezet, omdat ze 26 jaar getrouwd zijn. Zo schattig. Verder nog meer Britten die helemaal uit hun bol gingen op die topmuziek. Opvallend was dat alleen de (schaarse) dunne Britten zich op de dansvloer waagden, gehuld in trevira en terlenka. De dikke bleven zitten en consumeren.

In de toilet stootten Marjan de deur tegen het hoofd van een vrouw die daar staand(als een paard) stond te kakken. Ze kon het lichtknopje kennelijk niet vinden en moest de deur open laten om te zien waar en wat ze scheet. Geen wonder dat ze kwaad was.

Al snel was daar het moment van de waarheid en moesten we naar huis.

Om 06:00 uit de veren. Britten hebben onder ons balkon de halve nacht zitten lallen en zuipen, volgens mijn gezin. Ik heb daar niets van gemerkt. De auto terugbrengen ging vlot dus we waren ruim op tijd. Lang wachten hoefde alleen in de rij bij de Burger King. Op de terugweg veel gekwetter van oma's en kleinkinderen. Terug met het vliegtuig hadden we de wind mee, dus waren we een kwartier voor schema op Zestienhoven en was deze vakantie voorgoed voorbij.

Laaglander

Het was leuk!

 We waren 4 dagen weg. Naar Renesse was ons doel. 60 km van Rotterdam dus was het 2 ½ uur reizen met metro en bus. Als je Nederland wil verkennen neem dan de bus, die rijdt altijd om.  We zijn hier nog nooit geweest, hoewel, Roen herinnerde zich het een en ander. We hadden geboekt in een klein hotelletje, met de poëtische naam “Hotel Renesse”. http://www.hotelrenesse.nl/ Als verassing werden we in een studio gestopt. Meer ruimte om te zitten en te lopen. De bedden waren goed. Voor het eerst sinds jaren konden we niet tegen elkaar aan schuren, dus was het wennen. De douche was prima. De tv was klein en helaas, die zitkuipjes, daar zijn geen woorden voor. Na even zitten kregen we acuut las van houten billen. Dan duurt de avond lang. Dit hebben we bij het vertrek verteld aan de uitbaatster. Ze zette dit meteen op haar “to do list”. Het strand was 15 minuten lopen en 2 strandpaviljoenen waren open. We hebben niet meer zoveel uithoudingsvermogen en Jesse des temeer. Strand, daar houdt ze van. Snuffelen, rennen, blaffen, andere honden ontmoeten, achter vogels jagen. We kwamen 3 Belgen tegen die speciaal voor de hond daar komen. De honden in België mogen niet los op het strand. Vreemd. We hebben 2 dagen gezworven in het mooie dorp. We kende het dus op ons duimpje dus zijn we de 3^de dag naar Zierikzee gegaan. Een prachtig middeleeuwse stad die goed geconserveerd is. Daar ook een Wereldwinkel bezocht, hoe kan het anders. Die zitten in een prachtig pand. De voormalige gevangenis. Groot! We werden eventjes jaloers en we kregen de grande toer. We zijn per slot van rekening “eigen volk”.  Daarna gingen we naar het goed bekend staan restaurant “De Proeverij” en waar ze de beste oesters serveren. http://www.restaurantdeproeverij.nl/?p=e185d8 Mijn lief kreeg een aanval van grote moed en waagde zich aan de oesters. Hij vond ze lekker! Een wereldwonder!  Jesse was een lief mokkeltje en als beloning kreeg ze stukjes stokbrood. Terug in Rotterdam gingen we lunchen op een oud bekend stekkie in de binnenstad en lieten ons verwennen met een grote maaltijdsalade. http://www.sijf.nl/ Daarna; naar huis. Ons eigen bed en hondenbak, en douche. Ook kwam ons geliefde kleinkind want die had gebeld en ons verteld dat ze langs kwam. Blij deden we de deur open en verwelkomden haar met open armen. 

Vakantie en molens.

Omdat French Sister in het verre zuiden woont gingen we daar regelmatig heen. Toen Roen nog niet ziek was met heel veel medicatie gebruik acht hij het niet pluis om met de auto op vakantie te gaan. We zijn nu OV gebruikers en dat bevalt ons ook. Maar dit is een ander verhaal. Zo gingen we een aantal jaar geleden naar haar toe. We bleven een aantal dagen bij haar en werden we schandalig verwend. Daarna gingen we een keer naar het westen van Frankrijk en klommen langs de kust naar huiswaarts. We namen geen A of B wegen maar volgden de c en d wegen. Overdag waren we krenten qua geld. Stapten supermarkten in en kochten stokbrood met kaas en wat sap. Tegen de avond zochten we een logement en lieten ons verwennen. Soms schrokken we ons het lazarus van de rekening maar dat liet ons de pret niet drukken. Ik nam heel veel foto’s maar mijn toestel was niet geheel betrouwbaar en de foto’s zijn niet allemaal echt scherp te noemen. We hadden hier in Schiedam een vriend die handelde in foto apparaten en drukte ze ook af. Hij had een nieuwe afdruk machine aangeschaft en nodigde ons uit met negatieven om die af te drukken. Hij stoeide ook met de filterknoppen. Van hem heb ik veel geleerd. Deze foto is dus van een molen en kruis. Hij heeft hier een roodfilter gebruikt. Het is wel vreemd geworden. Maar wel te gek artestiek.

Laaglanders vakantie

Weer een maand niets ingeleverd. Dat komt; ik ben drie weken met vakantie geweest. Noord Italië, Lombardije. Ik kom daar met mijn gezin voor de vijfde keer. We hebben daar een eenvoudige, razend goedkope camping gevonden die ook houten huisjes, opschepperig ‘chalets’ genoemd, verhuurd. Je kunt er met de auto in een keer naar toe rijden. Zo gaan we ’s zomers goedkoop met vakantie, dan blijft er voor de winter of het voorjaar nog een beetje budget beschikbaar, want dan moet je verder weg als je mooi weer wilt hebben en ik ben een absolute zonaanbidder.

De eerste week heeft mijn oudste dochter Els met haar gezin, dus met mijn kleindochter erbij, ook een chalet betrokken. Dat was ontzettend leuk. Mijn dochter en haar vriend zijn heel relaxed en het nieuwe wonderkleinkind dus ook. Als zo'n kind maar eet, drinkt, slaapt,  mooi is en niet huilt, houdt iedereen van haar en is iedereen tevreden. Stelden ze aan mij ook maar zulke bescheiden eisen. Maar ja, dat mooie wordt dan een probleem, vrees ik.

De tweede week had mijn jongste dochter Tamar een vriendin uitgenodigd en de derde week kwamen er vrienden kamperen. Ik voelde mij daardoor vaak een echte Italiaanse Peetvader. Aan gezelligheid dus geen gebrek.

In de voorbije jaren hebben we al heel wat van de omgeving gezien maar toch hebben we dit keer een aantal nieuwe dingen gevonden. Ten eerste natuurlijk Milaan. Daar hebben we eindelijk het hele museum in het Castelló Sforzesco bezocht. Dat zijn eigenlijk drie musea. Kunst:  Michelangelo, Leonardo Da Vinci, ook Hollandse meesters, oudheden, textiel enz. Je kan er vele uren doorbrengen en het was nog gratis ook. (Ja, we blijven Hollanders.)

In Varese hebben we de Sacro Monte bezocht. Een in de 17e eeuw aangelegde weg van keitjes, de berg op, naar de kerk Santa Maria del Monte. Er waren weinig bezoekers. Daardoor ondergingen we de zeventiende-eeuwse sfeer intens. De vergezichten waren indrukwekkend. Onderweg staan veertien kapellen met terracotta, geverfde beeldengroepen. De eerste heeft te maken met Jacob en de jakobsladder, dan Jezus geboren in het stalletje, Jezus die gedoopt wordt in de synagoge, Jezus als twaalfjarige wijsneus die onderricht geeft in de tempel. De volgenden zijn een kruisweg. De laatste is Maria ten hemelopneming. De beelden zijn levensgroot. Ze zijn zeventiende-eeuws gekleed. Sommige taferelen bestaan uit tientallen beelden. Op een paard of een hondje meer of minder wordt niet gekeken. Jammer was wel dat je door tralies naar binnen moest gluren, met matig licht. je kon zo ook de fraaie muurschilderingen niet bekijken. Opmerkelijk dat in een tijd waarin de marteldood (Radbraken, vierendelen), een gebruikelijke straf was, men met zoveel empathie het lijden van Jezus kon verbeelden. Halverwege de klim begon het oudtestamentisch te onwederen. Toch hebben we de tocht volbracht. Gelukkig was er een prima horecabedrijf op de berg.

In Varese zijn we ook naar Villa Panza geweest, dat is een achttiende-eeuwse villa, zeg maar paleis, waar een grote collectie moderne, vooral Amerikaanse kunst is te bewonderen. Bijzonder was kunst van neonbuizen en andere objecten met licht. Daar was een hele vleugel voor gereserveerd. Per kunstwerk een zaal. Het gebouw zelf is schitterend. Mooi onderhouden, prachtige natuurstenen vloeren en een enorme, parkachtige tuin. Er waren maar weinig bezoekers. Dat gaf een bijzondere sfeer. Het koste € 9,- pp, dat kon je terugkrijgen als je de Villa Panzastichting in je nalatenschap bedenkt. Daar denk ik nog even over. (We blijven Hollanders)

Laaglander