Donderdag

We zijn naar de markt geweest

Fruit en groentes gescoord

Instant vissoep en bier

Jesse sjokkend aan de lijn

Dit is ook háár weer niet

Alles gedaan wat we moesten doen

Nu zitten we samen achter onze eigen computer

Water drinkend, fruit etend

Genieten we van de vakantie. 

Ff Pauze

De mannen hebben de naam

Roen is naar het ziekenhuis ademtesten

Onze Limburgse vriendin is even bewusteloos

Ik zit even achter mijn pc en schrijf dit stukje

Nadenkend over de uitslag van mijn Apnoe test

Dit heb ik niet

Benen zijn een beetje rusteloos

Maar snurken dat ik kan!

Zijn de buren nog niet verhuisd? Vroeg de arts

Er wordt dus nog verder uitgezocht hoe dit te stoppen

Dan slaapt Roen ook beter

Mooi meegenomen. 

Het blijft toch zó warm

Geen woorden, geen plaatjes

Toch wel

Die van een ander

http://youtu.be/MyjHrYhSyRs

Terror Grover

Sinds jaar en dag worden katten ingezet om de mensheid  van muizen te verlossen, maar onze poes Grover heeft dat niet goed begrepen. We hadden geen muizen maar Grover brengt ze binnen en laat ze dan ontsnappen. Misschien vindt zij het prettiger om overdekt te jagen, vooral als het slecht weer is. Dat heb je ook in Amerika. Dan laten ze een panter of een ander ‘wild’ dier los in een omheind terrein en die kan je dan, tegen betaling, ‘jagen’. Zoiets heeft Grover voor zichzelf geregeld. Onze vorige kat joeg ook op muizen maar hij bracht ze nooit binnen. (Volgens Koen bracht hij ze naar de dierenarts maar dat lijkt mij niet waarschijnlijk. Gezien zijn omvang denk ik dat hij ze opat, als aanvulling op zijn karige dieet.) Zo zitten er soms muizen onder het keukenblok,  onder de bank of boven op het gordijn. Als ik ze kan vangen laat ik ze buiten vrij maar vaak loopt het slecht met ze af en heeft Grover ze eerder te pakken. Net als bij drs.P: dan ligt er weer een muizenjuffrouw in het trapportaal, die op onnatuurlijke manier is overleden.

Onlangs dacht ik dat er een sigarenpeuk op de grond lag; was het een afgebeten muizenkop. Bij dierenliefde krijg je ambivalente gevoelens. Dankzij je lieve poes, die schattig kopjes geeft en al heel haar leven verliefd is op Mink, heerst er terreur en angst onder het muizendom.

De hond is wat betreft matiger. In zijn jeugd heeft hij weleens een slachting aangericht onder Kralingsebosse zwerfkippen, en was een ziek konijn of een onoplettende meerkoet de pineut maar zo bont als Grover heeft Mink het nooit gemaakt. Nu hij tien jaar is, loopt hij eenden en ganzen ongeïnteresseerd voorbij. Misschien dat de poes dat later ook krijgt. Dat zou een stuk rustiger zijn.

Laaglander

Holiday

Hier gaan we NIET naar toe.

Vakantie! Holiday! Vacation! Vacance! Urlaub!

http://youtu.be/2cdwvFefE_g

Let’s enjoy. 

Nog een uurtje

nog een uurtje

Nog een uurtje,

Alweer een speciale dag. Het is vandaag 6 weken geleden dat Els geopereerd is, en alles is gelukkig goed gegaan. De periode dat ze alles voorzichtig moest doen is nu voorbij en ze is goed hersteld. Ook Jesse is weer definitief thuis, en ik ben bezig aan mijn laatste uurtje werk voor mijn vakantie. Heerlijk.

We gaan weliswaar niet weg of zo, maar ik vond het toch een zware tijd, al heeft Els steeds meer zaken weer overgenomen en zo, maar ik merk dat ik er toch aan toe ben. Zeker de laatste weken dat het zo warm en vooral zo vochtig was is het huis toch licht vervuild, maar daar brengen we nu snel weer verandering in. Vooral die idioot hoge luchtvochtigheidsgraad beneemt me letterlijk de adem. Ik hoop dan ook dat het binnen nu snel een beetje afkoelt.

Tot mijn verwondering heb ik alle liggende zaken kunnen afhandelen. Het was een hele stapel maar dat geeft een goed gevoel dat ik bij ben. Als ik terugkom zal er ongetwijfeld weer een stapel liggen, maar dat zien we dan wel weer. Voorlopig lijk ik het toch aardig onder de knie te hebben gekregen. En bij sommige ingewikkelde zaken was ik gewoon verbaasd dat ik er toch uitgekomen ben.

Ik ga nu nog even wat kleine zaakjes afhandelen en dan begint om half een mijn twee weken vrij. Yoechee.

Ik zal waarschijnlijk tijdens de vakantie ook regelmatig van me laten horen.    De Groeten    Jeroen

BIZARRE WERELD

Nationale Rouw

Al een week ben ik van slag. Nu is dat op donderdag gezien mijn wekelijkse chemokuur niet zo vreemd, maar het gaat nu ook om andere zaken. Vorige week zo om een uur of 18.00uur druppelde het nieuws van MK17 langzaam tot ons door. Niemand kon dit ongelooflijke nieuws nog geloven, en nu zit ik hier na een ontzettend zware werkdag, en na mijn middagrust te kijken naar die irreële beelden van talloze prachtig gepoetste Amerikaanse en Duitse zwarte bolides naast twee grote grijze vliegtuigen, die vandaag meer dan 40, zelfs 74 lijkkisten komen terugbrengen naar Nederland vanuit Charkov in de Oekraïne. Het gebeurt ook vandaag weer met hetzelfde gelijke ceremonieel als gisteren.

Gek genoeg kon ik me naast het kijken gisteren toch niet concentreren, en het is moeilijk om mijn gevoel weer te geven. Soms denk je. Zit ik nu gewoon twee uur of meer te kijken naar een stoet auto’s, en dan geef je antwoord in je hoofd, neen, dit zijn geen auto’s, maar de overblijfselen van de mensen die of voor hun beroep of juist voor vakantie of familiebezoek in dat toestel zaten. Mensen die plotsklaps rond vier uur vorige week van het ene op het andere moment uit de lucht geschoten zijn. Ongelooflijk. Vol van afschuw, heftig onder de indruk, en met de koude rillingen door het lijf lijkt zowel dit opvangen van de slachtoffers, zoals het gezamenlijk rouwen tot een nieuw uniek ritueel te verworden.

Het blijft een bizar aandoend tafereel, en het enige waar ik me gisteren erg aan geërgerd heb is alsof je aandacht en respect toont aan deze internationale groep slachtoffers, dat je dan geen aandacht hebt voor de andere doden die dagelijks vallen, of dat nu in Palestina is, in Nigeria, in Israël of waar dan ook. Ik heb gisteren ook tijdens de ceremonie gedacht aan de overleden in ons eigen gezin, en eigen familie, collega’s, vriendenkring en omgeving. Verdriet om welke reden dan ook is nl. niet te vergelijken, en waarom zou je mensen te weinig mimiek, verdriet, of pijn op hun gezicht gaan verwijten. Ieder gaat met verliezen, pijn en rouw op zijn eigen manier om en laat dat aub zo.

Voor de rest vond en vind ik het feit dat we dit belachelijke neerschieten van onschuldigen samen te verwerken, en elkaar daarin mogen en kunnen accepteren, niet hypocriet, sterker nog, ik hoop dat we vaker in staat zijn om dit soort onrechtvaardigheden gezamenlijk door te maken. Iedereen heeft hierbij steun van een ander nodig, en enige saamhorigheid zoals ik die zelf vroeger bijvoorbeeld van gezamenlijk actievoeren ook ondervonden heb.

Hier hou ik het vandaag bij. Ik hoop dat de andere slachtoffers snel retour kunnen komen.                  Jeroen

Mijn mooie Rotterdam

Ik kan het soms niet laten om ze te fotograferen. In Rotterdam staan mooie, architectonisch hoogstandjes. Dit is er een van.

Een dag van rouw

Vandaag is een dag van rouw

Vandaag komen ze thuis

Elke dag een aantal van hen

Er wordt gekeken wie ze zijn

Gezinnen vol met tranen en verdriet

Wachten op het verlossende woord

Is het mijn vrouw of man, mijn vader of moeder’

Mijn sportmaatje, collega of een ander?

De vlaggen hangen half stok

De molens staan in rouwstand

Om 16:00 luidt de grote klok in Utrecht die zelden zijn stem laat horen.  http://youtu.be/7mj37khKUQM

Nederland staat dan 1 minuut stil

In gedachte hoor ik een bekend lied waarvan we vaak kippenvel ervaren.

Ave Maria   http://youtu.be/ZmlQSxK3J6o

Ik weet niets anders te schrijven want woorden schieten te kort.

Alleen deze muziek vertolkt dit verdriet en onmacht.

Meer kan er nu niet worden gedaan.

Middelbare Leeftijd ’s probleem?

Eigen Gemaakte foto

Tijdens deze hitte treft mijn lief me regelmatig zittend met rondom me de hard werkende ventilatoren. Ik lees nu veel. Nu ben ik met het boek: Mythen & Bewustzijn bezig. Dit is een boek van een Teleac cursus en is geschreven door Joseph Cambell en Bill Moyers. Het is een vraag en antwoord boek en het vertelt in het kort over de mythes over de wereld en raakvlakken die ze hebben. Deze tekst staat op blz. 86.

M. En dan komt de laatste overgang, door de donkere poort?

C. Ach, dat is helemaal geen probleem. Het probleem van de middelbare leeftijd, als het lichaam de climax van zijn kracht heeft bereikt en in verval raakt, is je te vereenzelvigen met het besef dat het een voertuig is. Dit is iets wat ik uit de mythen leerde. Wat ben ik? Ben ik een gloeilamp die het licht overbrengt of het licht waarvan de gloeilamp het voertuig is? Een van de psychische problemen van ouder worden is de angst voor de dood. Mensen verzetten zich tegen de deur van de dood. Maar dit lichaam is een voertuig van bewustzijn, en als je je kunt vereenzelvigen met het bewustzijn kun je toezien hoe dit lichaam zich beweegt als een oude auto. Daar gaat het spatbord, daar gaat een band, het een na het ander, maar het is voorspelbaar. En vervolgens gaat het hele ding geleidelijk achteruit en het (ik) bewustzijn voegt zich weer bij het (rest) bewustzijn. Het bevindt zich niet meer in deze bepaalde omgeving.

De woorden tussen de haakjes, heb ik er zelf aan toegevoegd. Het zegt meer over mezelf dan over het boek en daardoor geeft deze tekst me troost die mijn angst heeft weggevaagd.

Flauwe familie

De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Mijn zoon Koen moest naar de kaakchirurg om een dwarse verstandskies te laten verwijderen. Hij zag er van tevoren erg tegenop, hij wilde er niet over praten maar hij klaagde niet; het moest gebeuren.

Hij zou om 15:30 aan de beurt zijn en ik werk tot 16:00, dus kon ik hem mooi ophalen uit het ziekenhuis. Ik melde me om 16:10 met gestolen pijnstillers en ijskoud water, maar wat bleek, hij was niet geholpen want hij was, na het krijgen van de plaatselijke verdoving flauw gevallen van angst. Ze kregen hem niet meer voldoende bij kennis om de ingreep te kunnen doen, dus het ging niet door. Ze spraken af dat hij, later over een paar weken, onder narcose zou worden geholpen, dan zullen ze gelijk de andere verstandskiezen meepakken. Is die daar ook mooi vanaf. Hij schaamde zich maar hij kon er toch niks aan doen, hij was immers gegaan en flauwvallen, dat heb je niet in de hand. Een held is niet iemand zonder vrees maar iemand die handelt, ondanks zijn vrees.

Flauwvallen, daar weet ik alles van. Toen ik een jaar of twintig was werkte ik bij een houthandel. Ik stond op een hoge stapel hout, planken aan te geven aan mijn bejaarde collega op de grond. Die vertelde onder het werken door dat hij naar de uroloog was geweest voor zijn prostaat en dat die een metalen holle buis in zijn snikkel had gestopt om in zijn blaas te kunnen gluren en dat dit niet prettig had gevoeld. Het werd bij de gedachte alleen al zwart voor m’n ogen. Ik kon nog net van de stapel af klimmen om even te gaan zitten. Het zweet brak me uit. Empatisch zijn heeft z’n nadelen. Een andere keer na een lange reis voelde ik een vreemde zwelling in mijn scrotum. Kanker dacht ik meteen. Dan moeten mijn ballen eraf. Dat kost me mijn mannelijkheid en dus mijn relatie. Meteen ging het licht uit. We waren op dat moment in een hutje op het Sumatraanse eiland Nias. Daarvandaan ben je niet één twee drie in een ziekenhuis en mijn vriendin, ook niet voor een kleintje vervaard, dacht meteen maar dat ik een hartstilstand had. Het was natuurlijk niks. Kortom: ik heb niet veel nodig. En ook mijn vrouw, sinds jaar en dag een geharde verpleegkundige, valt flauw als er bloed bij haar afgenomen wordt. Dat wordt bij haar rechtstreeks uit de hersenen gezogen, zegt ze. Dus dat Koen flauwviel, dat zit in z’n genen, hij is erfelijk belast, daar kan hij niks aan doen.

Laaglander

101 Jaar

De zanger Lional Furbos in dit filmpje is 101 jaar. Jullie lezen het goed. 101 jaar.

http://youtu.be/GDVkjNj36og Ik las het op Facebook dat de man op z’n 103^de jaar in het harnas is gestorven.

Zaterdag = Plakdag

Maak van de woensdag een zaterdag

Ik plak, jij plakt, hij plakt, zij plakken, wij plakken, jullie plakken

Samen plakken. Ja gezellig

Een dag niet geplakt is een dag niet geleefd. 

Liefdes recept.

Het is nu warm, héél warm

Jesse ligt, hangt en eten is het enige wat haar interesseert

We volgen haar voorbeeld

Doen alleen wat noodzakelijk is.

Niet meer

Dus bekijk ik animaties

Hier hou ik van

Deze is prachtig gemaakt.

http://youtu.be/1ufQ9OUosKE

Inlopen

Het gaat warm worden vandaag. Dus maak ik mijn lange wandeling zo vroeg mogelijk. Morgen komt onze Griekse langpootmug weer thuis. Dus bouw ik mijn conditie weer op door te wandelen. Want: have dog will walk, luidt het oude gezegde. Roen en ik hebben dus afgesproken dat de eerste weken ik de korte wandeling voor mijn rekening neem en voor de grote wandeling zet Roen haar aan zijn scoot vast en gaan ze beiden de wijde wereld verkennen. Het was vandaag een fijne wandeling en ik kwam weer langs mijn meditatieplekje aan de Nieuwe Maas. Even gezeten en lekker op en neer gewiebeld door de schepen die langs voeren. Roen en ik vinden dit een fijn plekje. Ik heb het weer gehaald en mijn conditie wordt steeds beter. Wat ben ik blij dat vanaf morgen ons meisje weer thuis is want het is nu veel te stil.

Mijn lief had dezelfde gedachtegang en heeft onze Griekse Staander opgehaald. Zij ligt nu als standbeeld op de vloer. Net zo als wij houdt ze helemaal niet van een hittegolf.

Luchtballon boven Rotterdam

 

Deze foto’s geven beeld van een luchtballon die ik gisteren om 1 minuut voor 20.00u voor het eerst zag tot de ballon om 20.30uur geheel en al uit beeld verdween. Er was er nog een in de buurt maar die bleef tever om fatsoenlijk op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Ik was al verrukt over het feit dat ik op deze afstand deze plaatjes nog schieten kon vanuit Schiedam.
Een klein endje verder lijkt het warempel of de ballon de toren van Nationale Nederlanden gaat raken, maar zoals je zult zien gaat dat net goed.

Drie woorden

Is je eigenlijk wel bekend

Wie en Wat en Hoe je bent?

En Wat heb je in je mars,

Of interesseert je dat geen snars?

Hoe maak je nu de goede keus

Uit al die dingen voor je neus

Als je niet weet van Hoe en Wat?

Doe je nu dit of doe je dat,

’t Blijft steeds maar vallen op je gat!

Want al het mooie in ’t verschiet,

Daarvan weet je immers niet,

Als je niet weet van deze drie:

Hoe en Wat en Wie.

Uit het boek TAO VAN POEH

Geschreven door Benjamin Hoff, 1982.

Afmattend

Afmattend

De dag van gisteren. Ik heb zes en een half uur gewerkt, en ben daarna naar de dermatoloog geweest. Voordeel van zo’n lange dag is wel dat ik het deze week nog terugpakken moet, en dus waarschijnlijk vrijdag eerder aan mijn weekend beginnen kan. Dan komt ook Jesse weer definitief thuis. We zijn dan inmiddels 5 hele weken na de operatie van Els, en zij knapt nog steeds verder op. Ze heeft gisteren ook voor het eerst weer voorzichtig wat schoonmaakwerk opgepakt, dus toen ik om half vier thuis kwam was het lekker opgeruimd. Leuk.

Ik was dus bij de dermatoloog. Waarom? Door mijn heftige medicatie, zowel in hoeveelheid als in soorten is alles veranderd. Vond ik de Sauna vroeger heerlijk. Dat kan niet meer omdat grote temperatuursverschillen niet goed voor me zijn. Vond ik een zonnebank en een kleurtje om mooi te kunnen zijn vroeger zo de moeite waard dat ik wekelijks ging. De zon is nu een der grootste gevaren voor mijn huid. Door al die troep is ook mijn haargroei overal op het lijf verveelvoudigd, dat is nog het minste probleem, want ik ga toch de dansvloer niet meer op. Verder heb ik veel puisten, vetophopingen en ontstellende jeuk. Ook wratjes groeien te kust en te keur en die knipt Els regelmatig weg. Crèmepjes en zalfjes houden bij mij niet omdat ik die er binnen vijf minuten aftranspireer. Gelukkig heb ik krabben afgeleerd, omdat dat zoveel ellende met zich mee brengt.

Na veel aandrang Elserzijds heb ik dan toch om een verwijskaart gevraagd, van baat het niet dan schaad het ook niet. Schets mijn verbazing dat deze dokter me zeer serieus nam, mijn hele lijf heel intensief bekeek en constateerde aan de hand van mijn medicatielijst dat mijn weerstand ontzettend slecht is en dat ik dus tenminste eenmaal jaarlijks een goede huidcontrole moet hebben omdat de kans op huidkanker enorm is. Raar eigenlijk dat er wel naar mijn lever, nieren, longen, calcium en brede bloedbeeld gekeken word en dat er daarbij niet aan mijn huid gedacht is. Nu is het natuurlijk nooit te laat om dat alsnog te gaan doen.

De dokter constateerde twee zaken waar hij iets mee kan. Ten eerste een aantal wratjes hebben een twijfelachtig vorm. Een daarvan heeft hij er met verdoving afgesneden en opgestuurd naar het lab. Daar hoor ik over 4 weken meer van. Verder constateerde hij een soort schimmelinfectie die ontstaan is door een van mijn medicatiesoorten in combinatie met mijn lage weerstand. Daar heb ik gelijk een kuur voor voorgeschreven gekregen van 14 dagen 2 capsules dagelijks die ik moet innemen met coca cola. Ik dacht nog, vreemde deal. Maar dat is omdat ik maagzuurremmers gebruiken omdat dit middel alleen werkt met zuur. In dit geval koolzuur.

Ik heb er nu twee gehad, en ben heel benieuwd. Voor ik resultaat kan verwachten duurt 4 tot 6 weken. Jullie horen het wel.

Bij thuiskomst thuis heb ik een fruitsalade gegeten die Els voor me had klaargezet en ben daarna snel een uur gaan slapen, omdat er ook nog een afspraak met de fysio was. Die heeft me heftig onder handen genomen en ik was volledig Total loss toen ik thuiskwam.

We zijn dan ook om 22.20u gaan slapen. En ik heb een goede nacht achter de rug.

Ik hou het hierbij.                 Gegroet               Jeroen

Zeur Els

Ik kan soms zo zeuren, vindt mijn lief. Dan geef ik hem geen ongelijk. Hij heeft al tijden last van jeuk. Niet zo’n beetje ook en af en toe geef ik hem gelijk. Maar nu niet! Hij gebruikt door zijn vermaledijde ziekte medicijnen, heel veel. Als ik al die namen zou onthouden zou ik een gemeen potje scrabble kunnen spelen. Telkens wanneer ik een diepe zucht naast me hoor en een gepijnigde blik zie zeg ik dan: “Ga naar een dermatoloog!” Ja, maar de dokter zegt dat het erbij hoort en dat ik er mee moet leren leven. “Die dokter is een reumatoloog, dat is heel wat anders. Hij kijkt met een andere bril naar jou.” Eindelijk, na lang motiveren heb ik hem over de streep gehaald en heeft hij een verwijsbrief aangevraagd, afspraak gemaakt en is gegaan. Dat was gisteren. Na terugkomst wierp ik hem een vragende blik toe. Het blijkt dat door die medicijnen, die zijn weerstand verlagen, er een schimmelinfectie is ontstaan. Daar valt met een kuur wat aan te doen. Wat werd ik ineens blij dat ik soms terecht een zeur kan worden genoemd. Daar ben ik trots op! 

Museum Kranenburgh - Jan van Herwijnen - Beeldentuin - Bergen

Museum Kranenburgh Buiten het museum en Beeldentuin

 

Dit is het verslag over de dag die wij als vrienden van het Stedelijk Museum Schiedam hebben beleeft met veel vrienden van het helaas niet meer bestaande Museum "de Rietgors" uit Papendrecht naar Bergen(NH) op 26 april 2008. De eerste foto is genomen bij de opstapplaats bij de achteringang van Metrostation Vijfsluizen in Schiedam. Het blijft altijd een indrukwekkend gezicht zo’n schip zover binnenslands. Met 42 mensen in een bus van de Vlaerdinger vertrokken we iets na negen uur richting Bergen. In de bus werd ons al verteld dat we in Museum Kranenburgh een tentoonstelling zouden zien van Jan van Herwijnen.

Wat bleek was dat zijn huis, nu wat uitgebreid is met een flinke zaal, maar nu dus dienst doet als Museum. Het bleek ook een knus museum, zoals jullie in de volgende verslagen kunnen zien. In dit verslag houden wij het nog bij het laten zien van het museum zelf en de prachtige beelden in de tuin van het museum. In de tuin staat onder andere een beeld van Lucebert. Wat wel handig is om te weten is dat als je op de foto’s klikt je ze groter kunt zien. Wil je een foto daadwerkelijk hebben, schijf dan even een mailtje (linker kolom) of reageer onder het verslag, dan kunnen we je de gewenste per mail toesturen. Een schijfje is ook mogelijk, maar daar komen kosten bij om de hoek kijken. Reacties op alles wat we publiceren zijn sowieso van harte welkom, daar kunnen we alleen maar van leren. 

Laten we na dit begin gezamenlijk door de tuin wandelen. Het beeld met de handen en voeten staat direct bij de ingang van het museum. Het groepje meiden op de volgende foto zijn medereizigsters. Dan volgen twee foto’s. Rose noemt het een gevouwen beeld, terwijl ik als onderschrift bij de             

Foto het kronkelbeeld genoemd heb. Daaropvolgend een mooi plaatje van een streng kijkende Jan Toorop. We waren vroeger dan de vrijwilligers van het museum verwacht hadden, en zo ontstonden er voor het museum gesprekjes.

Vervolgens kom ik zelf in beeld en verwijs Rose naar een beeld van Lucebert, wat we onmiddelijk herkenden omdat in ons Museum nog maar kort geleden een tentoonstelling over zijn leven en werk is geweest.

Hier bij de laatste foto kunnen we het Museum in waar we een kop koffie of thee nuttigden alvorens in twee groepen gesplitst te worden. 

Museum Kranenburgh Tentoonstelling over het werk van schilder uit Zelfbehoud Jan van Herwijnen 

Op mijn vrije dag wil ik toch weer verder gaan met het volgende hoofdstuk. Dit verslag gaat over het werk van Schilder uit zelfbehoud Jan van Herwijnen. Voor alle specifieke info over deze autodidactische schilder, die ook heeft gewoond in het pand waar nu dit museum gevestigd is verwijs ik naar een aantal sites waar je nog veel meer info uit het leven van en over Jan van Herwijnen kunt vinden. Zo volgt zometeen een foto waarin vermeld staat dat Jan zijn medepatiënten getekend heeft, en dat is volgens mij niet helemaal kloppend. Hij is in een moeilijke periode wel opgenomen in wat toen krankzinnigencentrum de Willem Arntz Stichting heette, maar hij is er later teruggegaan om krankzinnigen/patiënten te tekenen. Op http://www.bergenseschool.nl/Jan_van_Herwijnen_overzicht.htm + http://www.bergenseschool.nl/Bergense_school_informatie.htm + http://www.dan.nl/musea/78361/bergen/jan.van.herwijnen.schilder.uit.zelfbehoud.html is veel meer te vinden. Schilder uit zelfbehoud zegt natuurlijk al veel. Deze man kon zijn gevoelens prachtig kwijt, zowel in donkere als vrolijker periodes. Op valt is in ieder geval dat hij zelfs in zijn donkerste tijden altijd wel een lichtpuntje in het schilderij verwerkt. Zowel Rose als ik zijn erg gegrepen door zijn werk. Nu word het tijd om naar wat werk te gaan kijken. We waren na de tocht naar Bergen en de daaropvolgende wandeling door de beeldentuin wel toe aan een kop koffie/thee. De vrijwilligers waren er ondertussen ook en waren druk bezig alles klaar te maken voor de rondleidingen. De beide gidsen stelden zich voor en de groep werd in tweeën gesplitst. Wij gingen beide met de laatstgetoonde mee, en deze gids vertelde zeer gepassioneerd, en breedsprakig een heel uitgebreid verhaal, met soms teveel kleinigheidjes, maar duidelijk was dat ze goed voorbereid was en van het werk van Jan van Herwijnen was gaan houden. Wij begonnen in de grote nieuwe zaal van het museum, waar ook, veel tekeningen van opgenomen patiënten hangen, en die nu vaak gebruikt worden bij de opleiding van verpleegkundigen die de B Verpleging ingaan. Aan de gezichten kun je soms gemakkelijk een diagnose verbinden. Het eerste schilderij is een prachtig zelfportret van de schilder zelf uit een duidelijk sombere periode, maar in de verre horizon is toch nog wat licht. Een kenmerk wat we nog veel zullen zien. Voor de rest volgen alleen foto’s uit de grote zaal.




    

 

Museum Kranenburgh Tentoonstelling over het werk van schilder uit Zelfbehoud Jan van Herwijnen zijn we in het oude huis van Jan van Herwijnen aangekomen

Rose en ik hadden al wel de foto’s uitgekozen voor dit log, maar er kwam zoals gewoonlijk weer van alles tussen. daar komt nog bij dat we kort geleden nog nachtvorst hadden en nu een temperatuur van boven de 25 graden. Gisteren werkten zowel Rose als ondergetekende bij de Wereldwinkel. Het was naast Molendag, ook de dag van festival kabaal, de dag voor moederdag, en ook nog Weeldwinkeldag. Wij stonden met een kraam buiten, en samen met Ans heb ik djembé gespeeld om wat extra klanten te trekken. Ik had ook advertenties gezet als PR medewerker van de Ww, en alles bij elkaar hadden we gisteren een gezellige, drukke luidruchtige dag met een behoorlijke omzet. Rose heeft voor vaderdag een muziekinstrument gekocht, en dat staat nu al uitgepakt en wel op een prachtige plek in onze huiskamer te schitteren, en aangezien we een aantal ventilatoren aanhebben, horen we het door de kunstmatige wind ook zelfstandig geluidmaken. Nu na het vermoeiende wisselen van ons wintergoed voor ons zomergoed zitten we nu uit te hijgen en is er eindelijk tijd voor de foto’s. We zijn aangekomen in het oude huis van Jan van Herwijnen. Dit schilderij is van Dien, de derde en liefste vrouw van Jan. Bij binnenkomst in dit deel van het museum vielen ook gelijk een paar prachtige foto’s van Eva Besnyeu op. Zowel mijn als de pogingen van Rose om hier iets van op onze gevoelige platen te krijgen zijn mislukt. Mw. Besnyeu heeft ongelooflijk veel foto’s gemaakt en in dit geval is het misschien leuk om een link te plaatsen waar een deel van haar foto’s te bewonderen zijn http://www.photoq.nl/reviews.php?review=122 Haar werk is erg interessant. In diezelfde ruimte hing een schilderij van koningin Wilhelmina. Leuk detail is dat Jan uiteindelijk na veel schrijven naar koningin Wilhelmina voor elkaar heeft gekregen dat ze hem hiervoor betaald heeft, terwijl dat bepaald haar gewoonte niet was.  Ze was gewoon wel opdrachten te geven, maar vervolgens alles te krijgen. Dan volgen 2 prachtige gezichten waar wij ons het bijvertelde verhaal niet helemaal meer voor de geest kunnen halen. De jongeman in het volgende schilderij is een vroeg zelfportret van Jan zelf. Iedereen luistert kijkt en geniet op zijn eigen manier en dan volgt een afbeelding van het Vondelpark te Amsterdam in de winter.   

Na deze afbeelding die Jan het Paradijs als naam gegeven heeft, zijn we nu bijna aan het einde van de rondleiding in het museum gekomen. Een aantal mensen wilden al verder, en onze gids wilde graag dat we nog even bij elkaar bleven, omdat ze ons de sombere reeks laatste schilderijen wilde uitleggen. Vanuit de hoek waar ik deze foto maakte begon een heel somber deel van de tentoonstelling. Jan heeft daar eerst een schilderij gemaakt van een van zijn kinderen die gestorven is. En in de kamer daarna, de vroegere badkamer in huis heeft hij doden uit de oorlog geschilderd. Daarna was er nog een interview te zien waar Jan door de VPRO word geintervieuwd, maar zoiets is niet in beeld te brengen.  

Museum Kranenburgh

Een betrekkelijk klein verslag over de tijd die we hadden tussen het museumbezoek en het bezoek aan Park Meerwijk. De foto’s zijn gemaakt op de weg tussen het museum en het dorp en de weg terug. De komende foto’s laten zien dat Bergen geen dorp is voor mensen met een kleine portemonnee. De villa’s zijn groot, de prijzen op de markt zijn duidelijk hoger dan in Schiedam, en het dorp is helemaal ingericht op seizoensdrukte, en op toeristen. Alles lijkt op loopafstand en maakt wel een knusse indruk. Vooral ook de kerk, die vroeger veel groter geweest is, maakt midden in een grote ommuurde groen tuin een wat Engelse indruk. Rose en ik werken in Schiedam beide bij de Wereldwinkel, en als we in andere steden of dorpen zijn gaan we altijd even kijken bij de plaatselijke Wereldwinkel. Ook hier was er een, ik denk dat ik nog geen kleinere ben tegen gekomen. Ik denk dat deze nog niet getransformeerde winkel maximaal 4x4m2 is. Ze hadden er toch nog een enorm assortiment, als je de grote van de winkel tenminste meeteld. De mw. die aanhet werk was vertelde   inderdaad dat hun omzet helemaal aan de toeristen gebonden is. Wij hebben vervolgens heerlijk gezeten bij restaurant ‘t Centrum en namen beide de maaltijdsalade van de week, en die was buitengewoon lekker, en voor € 7,- ook goed betaalbaar. Het bleek verder een goed basis voor de middag. Na de lunch moesten we om 13.00u retour bij het museum zijn waar we binnen, na de nodige wachtijd die zoals jullie kunnen zien door een ieder op zijn eigen manier werd doorgebracht alvast het een en ander te horen over Park Meerwijk , en de Amsterdamse schoolstijl kregen van wederom    een andere bevlogen gids. Die oorspronkelijk uit Rotterdam kwam. Deze gids vertelde onder andere dat de bewoners van Park Meerwijk niet zo dol zijn op groepen als de onze omdat ze behoorlijk afbreuk doen aan hun privacy. Logisch natuurlijk, maar aan de andere kant ook zeer begrijpelijk dat veel mensen interresse hebben in zulk bijzondere architectuur. 
 
Na deze erg interessante uitleg zijn we richting Park Meerwijk gelopen door een prachtig bos.
Zie daarvoor het aparte hoofdstuk over Park Meerwijk en de Amsterdamse School Stijl.
Gegroet
Hot en Rose