Omgewaaide boom

 

Zondag was het lenteachtig weer. Een mooie gelegenheid voor een  lange duurloop in het Kralingse bos. Maar na een halfuurtje moest ik een grote bah. Hardlopen heeft een stimulerende werking op de darmen.

Het zag zwart, of liever gezegd kakelbont van de lopers, loopgroepen en in en in fleurige ski-jacks gestoken Nordic-walkende bejaarden, vooraf gegaan door een atleet die zich zijn loopbaan als sportinstructeur misschien anders had voorgesteld. Nergens een toilet, de kinderboerderij was te ver. Als je moet, dan moet je. Gelukkig vond ik een fijn outdoor toiletje in de vorm van een omgewaaide boom met een grote plas helder water op de plaats waar de wortels hadden gezeten. Zo kon ik mijn behoefte doen en vervolgens op Aziatische wijze mijn billen mandiën en mijn handen wassen. Na gedane zaken vervolgde ik opgelucht mijn weg.
Kakken en hardlopen; twee conflicterende grootheden.
Ik herinner mij, toen ik mijn eerste marathon ging lopen in 1983 dat toen het “koolhydraat-stapel-dieet” in zwang was. Dan moet je een week vóór de marathon een lange duurloop doen en vervolgens vier dagen achterelkaar een koolhydraatàrm dieet volgen. De spierglycogeenvoorraad (dat is spiersuiker) raakt dan helemaal uitgeput. Vervolgens moet je de laatste drie dagen vóór de marathon een koolhydraatrìjk dieet volgen. Het gevolg is dat de van suiker uitgeputte spieren veel mèèr glycogeen op slaan dan zonder zo’n voorbereiding, waardoor er veel later in de wedstrijd op vetverbranding word overgegaan. Dat is voordelig want suikerverbranding kost minder energie dan vetverbranding. Dan loop je met minder moeite, dus sneller.
Dit malle dieet bleek in de praktijk ook een nadeel te hebben en dat heeft de nodige boertige scènes opgeleverd. Cor Lambrechts, toen Nederlands kampioen, vertelde dat hij in die marathon achter Robert De Castella - toenmalig

wereldkampioen - liep en dat er plotseling allemaal bruine vogeltjes uit de broek van Robert vlogen die hij maar nauwelijks kon ontwijken. De Castella liep dóór, hij lag op kop en dat wilde hij koste wat kost zo houden. Cor Vriend, een andere Nederlandse topper, heeft ook wel eens zijn lichtgele ensemble, dat hem door zijn sponsor ter beschikking was gesteld, verontreinigd. Ook hij won die wedstrijd maar je staat zo wel voor schandaal op het ereschavot. Zeg nou zelf.
Ook zonder zo’n dieet kan je in de sanitaire problemen komen. Greg van Hest een paar jaar geleden. Wàs hij een keer niet geblesseerd, moest hij poepen. Da’s balen! Arme Greg. Hij zocht in tegenstelling tot zijn illustere voorgangers gelukkig wel een toilet op, verloor de wedstrijd maar behield zijn waardigheid.
 Dat drastische dieet is uit de mode geraakt. En dat is maar het beste ook. Dergelijke taferelen doen afbreuk aan de marathon als schouwspel en plaatsen de sport in een kwade reuk.

Laaglander