 |
| van Connie Valasco |
Het is 21 januari, blue monday, de meest depressieve dag van het
jaar. Het is koud, donker, de feestdagen zijn voorbij, de vakantie nog ver weg,
de blauwe enveloppen stromen binnen, de loonstrook valt tegen en de goede
voornemens zijn mislukt. Wat lonkt is de barmhartige dood.
Ik ben lid van F4F, fit for free. Dat
is een goedkope sportschoolketen. Ook in het weekeinde geopend en je mag in
alle vestigingen trainen. Als je alleen in de daluren komt en per jaar betaald
is het minder dan €10,- per maand. Meestal is het er rustig en hoef je niet op een toestel te wachten. Op
dagen dat ik niet hardloop ga ik er een halfuur heen. Het oude karkas een
beetje in model houden. In januari is het plotseling druk. Het kwalijke gevolg
van ‘goede voornemens’. Het lijkt wel markt! Ineens zijn alle toestellen bezet.
Veelal door goedgevulde echtparen. Ze zitten in vreemdsoortige sportuitdossingen
glazig te kijken. De twijfel begint toe
te slaan. Je ziet ze denken: Ik ben moe, heb pijn, nee ik ben pijn en nog
steeds een slecht figuur. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Ik hèb toch al
verkering.
Nog even afzien, volgende week zal het
weer rustig zijn. Dan zijn alleen de vertrouwde gezichten nog over: de
fanatieke bodybuilders, de pensionado’s en af en toe een groepje geestelijk
gehandicapten, in gezelschap van een knappe vrouw die zo trots en lief naar
haar pupillen kijkt dat ik even denk: kijk ook eens zo naar mij.
Laaglander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten