Opruiming

Let's PARTY! 

Ik ga een opruiming houden in mijn fotoarchief. M.a.w. een back up maken. Dus de lange fotoreportages gaan gearchiveerd worden. Dat betekent de beste foto’s worden uitgezocht en in een aparte map op de pc gezet waar ik soms foto’s uithaal voor mijn blog en de rest op de harde schijf . Deze foto komt van mijn reportage van het tropisch- of zomercarnaval vorig jaar in Rotterdam. Bekijk hem goed want er gebeurt van alles in deze foto.  

Zoektocht.

Wat is de inhoud?

Een tijdje geleden kwam ik thuis en wat zag ik? Roen die aan het worstelen was om een schouderband aan een prachtig toestel te bevestigen. Een onverwachts cadeau voor mij en een beetje verontwaardigd vroeg hij aan mij “Waarom ben je zo vroeg thuis? Ik had alles klaar willen hebben!” Ik was er stil van en dat gebeurt me niet vaak. We gingen zo snel als we konden naar de dierentuin om hem uit te proberen. Helaas was er alleen een standaard lens en in een dierentuin is dat lastig. Zo kwam ik er achter dat ik eigenlijk een verwend nest ben en het toestel verdween even in de kast totdat we er een telelens bij hadden gekocht. Dus toog ik naar de buurman die een uitgebreide foto en filmtoestellen zaak heeft en vroeg hem op die of een namaak lens van Sigma had want de originele lenzen zijn erg duur of hij een tweede hands lens had. Die laatste had hij en de prijs was 1/3 wat een Nikon lens normaal kost. Toch was dat ook duur en ik vroeg of hij die even opzij wilde leggen tot Roen er bij was. http://kamera.nl/ Aldus geschiedde en Roen was ook om net zoals ik. We spraken af dat dit ons Kerst- en verjaardagscadeau zou zijn. Nu komt die lieverd me vertellen dat die toch nog iets had gekocht voor mij omdat dit nu zonder de 21% BTW was en dat scheelt toch veel. Alleen nu moet ik iets verzinnen voor zijn verjaardag dat op 14 februari valt. Na denken weet ik het dus. Hij niet. Dus schrijf ik in raadsels. Dan wordt die lekker nieuwsgierig. Maar we gaan dan ook naar de SS Rotterdam op high tea. Dat weet die al.  

Is there anybody out there?

?. Wat bedoel je? Tuurlijk ben ik hier! Dit moet nader uitgelegd worden. We hebben geen verbinding met het www. Dan lijkt het op een dans. Stapje achteruit, stapje vooruit? Wachten. Waar komen die rare teruggekaatste mails vandaan. Ik en Roen weten het niet. Balen. Roen danst zijn dansje met de pc’s. Vindt niks. Vertoont mannelijk gedrag. Ik moet alles zelf kunnen vinden en hulp vragen is voor uilskuikens. Ik ben er een en stuur hem die richting op. Hij belt via zijn werk op want ook de telefoon doet het niet. Dat heb je wanneer je op bundels abonneert, in ons geval internet en telefoon. Gelukkig heeft ons radio/t.v. een ander systeem nl digitenne. Dus toen Roen op zijn werk was pleegde hij dat telefoontje en kreeg een antwoord dat hij niet had verwacht en via de telefoon werd mij verteld dat ik de pc beveiligers aan moest zetten op volledige scan. De uitslagen moesten gekopieerd en naar onze provider verstuurd worden . Dat ging prima op zijn pc maar de mijne niet. Dus, weer gebeld en het bleek dat 1 kopie voldoende was. Ook hadden we ruzie met de afdrukmachine want er stonden nog het een en ander op de wachtlijst en dat werd afgeprint, dat ging maar door en door en door. Roen werd gek. We schakelden het apparaat uit na tig papier verspild te hebben. Roen is nu naar zijn werk om de papieren in te scannen en te verzenden. Als het goed is zijn we over 1 uur weer on line. Kortom, Murphy rules again.

Het is nu een paar dagen later; maandag de 28^ste.  In de verte hoor ik mijn volgelingen bitter wenen. We zouden vandaag aangesloten worden. Het is ons niet gelukt in het weekend want de afdeling die dit behandelt is vrij in het weekend. Geen verbinding dus hangt Roen weer aan de lijn. Wat blijkt! We zijn niet de enigste klant en moeten dus tot morgen geduld hebben. Ik ben benieuwd. Ondertussen heb ik een veredelde typemachine onder mijn vingers. Zucht.

Ondertussen hebben we vanaf 28 januari 17u weer contact met de wereld

Blue Monday

van Connie Valasco

Het is 21 januari,  blue monday, de meest depressieve dag van het jaar. Het is koud, donker, de feestdagen zijn voorbij, de vakantie nog ver weg, de blauwe enveloppen stromen binnen, de loonstrook valt tegen en de goede voornemens zijn mislukt. Wat lonkt is de barmhartige dood.

Ik ben lid van F4F, fit for free. Dat is een goedkope sportschoolketen. Ook in het weekeinde geopend en je mag in alle vestigingen trainen. Als je alleen in de daluren komt en per jaar betaald is het minder dan €10,- per maand. Meestal is het er rustig en  hoef je niet op een toestel te wachten. Op dagen dat ik niet hardloop ga ik er een halfuur heen. Het oude karkas een beetje in model houden. In januari is het plotseling druk. Het kwalijke gevolg van ‘goede voornemens’. Het lijkt wel markt! Ineens zijn alle toestellen bezet. Veelal door goedgevulde echtparen. Ze zitten in vreemdsoortige sportuitdossingen glazig te kijken. De  twijfel begint toe te slaan. Je ziet ze denken: Ik ben moe, heb pijn, nee ik ben pijn en nog steeds een slecht figuur. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Ik hèb toch al verkering.

Nog even afzien, volgende week zal het weer rustig zijn. Dan zijn alleen de vertrouwde gezichten nog over: de fanatieke bodybuilders, de pensionado’s en af en toe een groepje geestelijk gehandicapten, in gezelschap van een knappe vrouw die zo trots en lief naar haar pupillen kijkt dat ik even denk: kijk ook eens zo naar mij.

Laaglander.

Ik ben aan het dreutelen.

Eigen werk

Jesse en ik hebben Roen naar zijn werk gebracht, het theewater staat op en ik zit me gereed te maken om deel 6 van mijn biografie te schrijven. Dit is tot nu toe het lastigste deel. Het gaat over het “nu”. Dus begint het nadenken hoe alles reilt en zeilt in het heden en is het niet het na filosoferen over het verleden. Dit laatste is gemakkelijk want het verleden staat vast, ten goede of ten kwade. Maar nu ben ik genoodzaakt te omschrijven wat ik liefde, hartstocht, vriendschap, intimiteit is. Ik weet het wel maar het op papier te verwoorden is toch een ander verhaal.  Hoe ziet mijn lief mij is ook zo’n begrip. Ik kom er wel uit maar toch. Dus stel ik het uit. Eerst drink ik een bakkie thee, schrijf in mijn blog, ruim de was op en ga zo maar door. Gelukkig heb ik tot maandag de tijd. 

Ik had een goed idee

Jan van Eyck

Ik had dus een goed idee, tenminste dat vond ik. Gisteren gingen we naar het museum Boijmans van Beuningen in R’dam. Er was daar een tentoonstelling van de schilders magiër Jan van Eyck. Hij veranderde de schilderkunst zodanig dat je bijna kunt zeggen dat men gechoqueerd was in die tijd. Dan spreek ik zo rond 1420. Hij gaf de mensen een eigen individu. De natuur werd voor het eerst geschilderd in een schoonheid dat dit ook nu als modern kan worden gezien. Toentertijd werd schoonheid en kleur gezien als het werk van de duivel.  Maar dit is een ander verhaal. We waren dus op het metrostation Troelstralaan dat half onder de grond en bijna in het water staat. Dus kijk je over het water heen en bijna de watervogels in de poppetjes van hun ogen. Eerst zag ik alleen hoopje sneeuw tot ik zag dat dit kleine meeuwen, denk ik, dat op het ijs met de kopjes tegen de wind en sneeuw gekant lagen. Dit was de eerste keer dat ik dit zag. Energie besparing dacht ik toen. Want nu is er weinig voedsel te vinden en dus is zuinig met energie is wijs. Ik wilde dus een oproep doen om vetbollen en andere voedsel voor de vogels aan bomen te hangen. Dus….  Maar Roen vond dat stukje maar niks. Verwijderen du en back to the tekentafel zoals ze zeggen. Ondertussen blijf ik eraan denken.

Jesse

Texels avontuur

Zondag. Loslaat dag. We lopen zo met z’n drieën naar het bos. Ze trekt de arm van Roen zowat uit de kom. Opgewonden standje dat ze is. Dan: Het ritueel. Zitten, riem af, brokjes worden in haar bekkie gedropt en eentje gaat lager zodat ze moet liggen. En dan!! Rennen! Vliegend door de bocht. Zigzaggend langs de bomen en struiken. Wanneer ze bekende mensen ziet, toch even stoppen en hallo zeggen. Misschien, heel misschien krijgt ze een brokje. Bij bekende honden volgt er soms een begroetingsritueel, uitnodiging tot rennen, samen nieuwe spannende dingen bekijken en besnuffelen en spelen. Zijn er geen bekenden? Geen punt. Ze blijft rennen, snuffelen en dit bos tot het hare maken. Toch houdt ze ons in de gaten en wanneer we het welletjes vinden komt ze bij ons lopen en als beloning; een paar stukjes gedroogde long, een delicatesse. 

Straatfotografie

Mooi Stel

Wat gaat de tijd toch snel, om een open deur in te trappen. Een jaar of 3 geleden was er in onze schone stad een bijeenkomst van allerlei vrachtschepen die al een respectabele leeftijd van ongeveer 100 jaar hebben bereikt. Prachtig, vind ik. Hier ben ik verwend geraakt aan dit soort schepen en doen me die moderne me eigenlijk niets. Dit geld eigenlijk ook met auto’s, bussen enz. Ze hadden meer smoel. Ik kan het niets anders verwoorden. Maar daaromheen waren er allerlei kramen met de oude ambachten. Leuk te fotograferen. Ergens onderweg kwam ik dit stel tegen die dit soort evenementen vaker hebben bezocht. Ze hadden een relaxed uitstraling en hadden lak aan wat mag en niet mag. Je ziet het wel in de foto. Dit is dus ook een van mijn dierbare foto’s geworden door die ongedwongen houding van dit stel.  

Verwachtingspatroon.

Ik luister graag naar de radio terwijl ik op het toetsenbord van mijn pc zit te ratelen. Zo hoor ik nu een gesprek van een meneer die voor de tv een reportage maakt waarin hij vertelt van zijn wetenswaardigheden terwijl hij in een klooster vertoeft. In dit klooster wordt er vooral de stilte ervaren, oftewel, men praat niet met elkaar. Hij werd gek van dit soort stilte. Dit snap ik. Ik kan daar ook niet tegen.  Maar hij had zich er iets had voorgesteld wat niet met de waarheid overeenkwam. Dus vertelt hij uitgebreid wat hem tegenviel en dat had een zeurderige klank. Zijn voorstelling was spiritueler dan wat er in  werkelijkheid gebeurde. Het kwam niet in hem op dat dit meer over hem zegt dan over het klooster gebeuren. Dit soort mechanisme gebeurt vaker. Ik denk dus aan het glas dat of half leeg is of half vol. Het is maar wat je verwacht. 

Sleeën.

We merken nu dat we in een kinderrijke buurt wonen en dit is leuker dan ik dacht. Nu, in de winter, als de sneeuw blijft liggen zien we heel veel van dat jonge grut samen met hun ouders naar de dijk lopen bepakt met allerlei soorten sleeën onder de armen van pa of trekkend door het grut. Je hoort gelach, gejubel en de pret van allemaal. Dit kunnen Jesse en ik in de middag zien en horen wanneer we voor haar tweede ronde lopen en ik zie hoe zij graag wil dat ik haar loslaat zodat ze mee kan doen. Helaas komt ze dan terug wanneer zij eraan toe is en haar timing is dan ook totaal anders dan die van mij. Dan ben ik spijkerhard. We maken ons rondje en gaan naar huis. Desalniettemin is en blijf het een leuk gezicht.   

Ik snap er niks van.

Levenstrap

Ik luister regelmatig naar de radio Nederland 1. Daar komt het dagelijks wel en wee van de wereld en omstreken langs. Zo hoorde ik dus een van de vele onheilsprofeten. Hij vertelt dus met droge ogen dat jongeren en ouderen hetzelfde bedrag betalen alleen de jongeren betalen te veel en de ouderen te weinig. Hij vergeet dat de ouderen al tig jaar hier aan bijdragen en dat de jongeren nog beginnen met betalen. Vroeger heette dat de solidariteit. Ik snap dit niet of heeft hij last van een te vroeg dementieel syndroom. Het lijkt alsof er in het verleden niets is betaald aan deze fondsen. Voor de crisis groeiden de bomen tot hoog in de lucht en nu lijkt het alsof de bomen worden gekapt bij het eerst lootje ontspringt uit een zaadje. Waarom is hij zo bang? Hoeft niet want er wordt dus bezuinigd op de gezondheidszorg, AWBZ enz.  Dus worden de nu toekomstige oudere niet meer zo oud. Ook zijn ze erg verbaasd dat er nu een cumulatie van ouderen gaat komen.  Dit wisten ze al in de jaren 50 toen we een zeer vruchtbare natie waren. Dit ook als dank aan de Katholieken kerk die trouw langs de deuren ging om te vragen waar de kinderen bleven als dit naar de zin van meneer de pastoor te lang duurde. Dus nu na 63 jaar komt de pensionering van de babyboomers als een volslagen verrassing! Ook wordt er vergeten dat wanneer de jongeren aan hun pensioen toe zijn de boomers al of door de oven heen zijn gegaan of onder de groene zoden liggen. Ik wilde dit even zeggen. 

Anorexia atletica

Laatst zei mijn dochter:’ Je krijgt een buikje. Maar dat geeft niet hoor, dat staat gezellig, dat hoort bij je leeftijd’.

 Auw!

Heb ik een vorige keer vreselijk opgeschept over wat ik als hardloper allemaal wel niet ongestraft kan eten en drinken, nu is het tegenovergestelde aan de orde. Ik heb weliswaar een gezond gewicht maar er mag wat af. Het is ‘hoognormaal’ en het moet ‘laagnormaal’ worden. In de tijd dat ik mijn persoonlijke records liep was ik zo’n vijf, zes kilo lichter en omdat ik de laatste jaren gestaag achteruit ga hoop ik de - overigens onvermijdelijke - neergang iets te vertragen door mijn oude wedstrijdgewicht weer van stal te halen. Nu de training voor de marathon van Rotterdam begonnen is, leeft het voor mij. Het moet te doen zijn. Op ‘Voedingscentrum.nl’ kan je heel gemakkelijk alles wat je eet en drinkt in calorieën optellen. Als ik minder dan 2000 kilocalorieën eet mòet ik afvallen. Dat doe ik nu dus. Er is al wat af maar wat een marteling. Op begrip hoef ik niet te rekenen. Als ik tegen mijn vrouw zeg dat ik aan de lijn doe, vraagt ze: ‘Waar moet dat dan vanaf, van je schaamlippen soms? Ik dacht dat ik met een vènt getrouwd was. Je lijkt wel een wijf!’  Stukje seksisme is haar niet vreemd. Mensen met een reëel overgewicht snappen al helemaal niet waar ik het over heb. Die zouden in hun handen knijpen met mijn ‘probleem’.

Alleen medeatleten snappen het, hoewel mijn collega runningtherapeut mij al snel diagnosticeert met ‘anorexia altletica’. Maar dat komt omdat ze stevige mannen aantrekkelijker vindt. Zelf is ze trouwens vel-over-been.  

Allemaal geneuzel op de vierkante centimeter natuurlijk. Want wat maakt het iemand uit of ik drieënhalf of vijfenhalf uur doe over die marathon. Maar goed. Mij maakt het wèl uit. Ik wil zo snel mogelijk zijn. Een beetje bovenin de uitslagen van mijn leeftijdscategorie is al goed.

Laaglander

Een ditjes en datjes dag.

Toch 2D

Maandagmiddag. Roen zit naast me een programma te installeren en straks ben ik aan de beurt. Maandag. Roen heeft op deze dag een afspraak met de fysiotherapeut. Die knaait zijn spieren los en dit is dus essentieel om aan het werk te blijven. Hij gaat dan met Jesse en dan neem ik de tijd om het huis schoon te zuigen omdat Jesse vaak over haar rooie gaat wanneer zij erbij is. Dat’s lastig om te werken. Wanneer Roen en Jesse er weer zijn is alles min of meer in orde. Vandaag heeft hij maar 1 dag vrij en dat betekent verplicht lummelen. Niets nuttigs macht uit zijn handen komen, op zijn hoogst een bakkie voor me inschenken. We zitten nu achter onze pc en werpen zo af en toe een blik naar buiten en  kijken hoe het dak tegenover ons waterdicht wordt gemaakt terwijl het begint te sneeuwen. Ik verwerk ook de foto’s uit Blijdorp R’dam en gun me de tijd om goed naar de foto’s van de grote aaseters. Ik had ze toen te pakken terwijl ze hun eten aan het verorberen waren en soms dan met hun vleugels wijd gespreid. Wat is dat mooi, hun verenpak en hoe ze zo over elkaar heen vallen. Nu zitten we achter een bakkie en luisteren naar de radio en doen het een en ander op onze pc. That’s all Folks, zei eens een bekend figuur van de Looney Tunes fabriek.  

Mijn Droom

Een weg naar? Wolken, bergen, een watertje met zeilbootje en riet langs de waterkant. Inderdaad, een zomers tafereel. In deze barre en koude tijden kun je daar heimwee naar hebben. Ik doe mijn ogen dicht en in gedachten ben ik daar. Ik voel dan wind door mijn lange haren en over mijn huid gaan als de vingers van een minnaar. Ik hoor de vogels kwiteren en kwelen zoals ze vroeger zeiden en hoor dan  het klotsen van het water tegen de oever van het meer en het geflapper van de zeilen in de verte. Ik reis met dat zeilschip mee naar een zacht tropische eiland. Daar  doe ik mijn koffer open en ontdek dat mijn minnaar daarin is geslopen. We nemen samen een drankje op het terras kijkend over de zee. Ach, was het maar geen droom, zucht. Dit was mijn inspiratie tijdens het tekenen van dit idyllisch landschap.  

Wat is dit héérlijk

Elke WW is weer anders

Ik stond vandaag met Goran in de winkel.  Het enigste extra taak was de “Thematafel”. Héérlijk om aan niets anders te denken dan aan de aankleding van de winkel en de klanten om niet te vergeten. Het etalage rooster is af. Dus wanneer mensen mij vragen om iets anders dan deze dingen zeg ik “Ik weet niet. Ga maar naar bestuur”. De medewerkers zijn de afgelopen 8 jaar gewend geraakt om dit alles ook aan mij te vragen. Het kost hun even moeite om dit af te leren, logisch.  Zijn er geen klachten? Dat zou te mooi zijn. Het bestuur neemt alles met ferme hand over. Alles om maar de klanten binnen te lokken, want er is toch een verlaging van de inkomsten te constateren. Triest. Dus ook de etalage groep komt aan de beurt. De 17^de van deze maand krijgen we een workshop van een echte etaleur, de man van een collega. Maar hoe ze het verwoorden wordt ik niet goed van. Ik moet volgens een van de mailtjes er fleurig gaan uitzien en de kop van de mail; Wij moeten het etaleren leren! Tja, alweer een wijze les. Niets terug te zeggen, gewoon naar die workshop gaan doen en voor al die opmerkingen? Gewoon het ene oor in en het andere weer uit. 

Blijdorp Zoo

Gisteren hadden Roen en ik een date. We gingen naar de Zoo! Dit stond al weken vast maar het kwam er niet van. Of het regende of mijn lief moest werken. Maar gisteren? Yep. We spraken af dat we naar Oceanië zouden gaan. Deze hadden we expres vermeden tijdens de vorige bezoekjes totdat het weer zwaar …… zou zijn. Wat is dat gebouw groot! En vooral de zaal waar we midden in de vissen stonden, zaten of hingen was prachtig. Er hing daar een  overdonderde rust uit. En behalve een blèrend blaag vonden we de rust om te gaan zitten en die rust te ondergaan. Ook probeerde we dit te fotograferen. Moeilijk! Ik had over de honderd foto’s  genomen en er blijven nu 20 van over. Hoe doen ze dit nu om ze zo mooi te portretteren? Ik denk dat er dan veel meer verlichting is want op de meeste foto’s waren de vissen grijze schimmen terwijl met het blote oog ze prachtig gekleurd zijn. Mooi grijs is ook niet lelijk. De enigste 3 bakken met de kleine kwallen waren gemakkelijker te fotograferen vandaar dat er vandaag op mijn blog foto een stel kwallen staan. 

Zo af en toe kijken Roen en ik elkaar aan en vooral als het zondagochtend in de winter is en hij vrij heeft pakken we de trein naar Hoek van Holland en gaan een fijne wandeling maken met onze viervoetige vriendin Jesse. Daar mag ze los! En plezier dat ze heeft. Ze rent de zee in en uit, de duinen worden weer bezocht. Ik trek dan mijn toestel uit de tas en fotografeer dan alles wat los en vast zit. Zo ook onze mede strandgenoten gaan op de foto. We zien dan ook de vissers met alles der op en der aan qua hengels, aas, manden en vooral dikke kleding want als je stil zit kan je het snel koud krijgen. Ook Jesse gaat langs de vissers om te kijken of ze al wat gevangen hebben en of zij daarna ook een visje mee kan scoren van de vissers, die als gevolg daarvan ook weer achter Jesse aan gaan om hun vis weer terug te halen.  Het is net een toneelstukje waarvan Roen en ik enorm van kunnen genieten. 

Gewoon een plastic lap

Que?

We liepen er vaak voorbij Jesse en ik. De plastic lap die gevangen was door een struik. Zo, naast een bedrijf, was hij gevangen. Dit duurde wel meer dan een jaar lang dat het wapperde zodra we er voorbij liepen. Het was een standvastige lap. Regen, sneeuw, hagel, de felle kou en zon trotseerde het. Elke keer dacht ik dat ik alweer mijn fototoestel was vergeten. Tot ik het meenam. Ik bond Jesse aan een paal en gebruikte deze lap als fotomodel. Ik stond in allerlei standjes van laag naar hoog, gebukt want hurken lukt me niet meer. Thuis werden de filters weer gebruikt en er werd ook flink geknipt en de pixels werden er weer bij aangevuld. Het wordt dan toch weer een raar iets, dat plastic ding en zowaar soms ontstond er toch een abstracte foto. 

Omgewaaide boom

 

Zondag was het lenteachtig weer. Een mooie gelegenheid voor een  lange duurloop in het Kralingse bos. Maar na een halfuurtje moest ik een grote bah. Hardlopen heeft een stimulerende werking op de darmen.

Het zag zwart, of liever gezegd kakelbont van de lopers, loopgroepen en in en in fleurige ski-jacks gestoken Nordic-walkende bejaarden, vooraf gegaan door een atleet die zich zijn loopbaan als sportinstructeur misschien anders had voorgesteld. Nergens een toilet, de kinderboerderij was te ver. Als je moet, dan moet je. Gelukkig vond ik een fijn outdoor toiletje in de vorm van een omgewaaide boom met een grote plas helder water op de plaats waar de wortels hadden gezeten. Zo kon ik mijn behoefte doen en vervolgens op Aziatische wijze mijn billen mandiën en mijn handen wassen. Na gedane zaken vervolgde ik opgelucht mijn weg.
Kakken en hardlopen; twee conflicterende grootheden.
Ik herinner mij, toen ik mijn eerste marathon ging lopen in 1983 dat toen het “koolhydraat-stapel-dieet” in zwang was. Dan moet je een week vóór de marathon een lange duurloop doen en vervolgens vier dagen achterelkaar een koolhydraatàrm dieet volgen. De spierglycogeenvoorraad (dat is spiersuiker) raakt dan helemaal uitgeput. Vervolgens moet je de laatste drie dagen vóór de marathon een koolhydraatrìjk dieet volgen. Het gevolg is dat de van suiker uitgeputte spieren veel mèèr glycogeen op slaan dan zonder zo’n voorbereiding, waardoor er veel later in de wedstrijd op vetverbranding word overgegaan. Dat is voordelig want suikerverbranding kost minder energie dan vetverbranding. Dan loop je met minder moeite, dus sneller.
Dit malle dieet bleek in de praktijk ook een nadeel te hebben en dat heeft de nodige boertige scènes opgeleverd. Cor Lambrechts, toen Nederlands kampioen, vertelde dat hij in die marathon achter Robert De Castella - toenmalig

wereldkampioen - liep en dat er plotseling allemaal bruine vogeltjes uit de broek van Robert vlogen die hij maar nauwelijks kon ontwijken. De Castella liep dóór, hij lag op kop en dat wilde hij koste wat kost zo houden. Cor Vriend, een andere Nederlandse topper, heeft ook wel eens zijn lichtgele ensemble, dat hem door zijn sponsor ter beschikking was gesteld, verontreinigd. Ook hij won die wedstrijd maar je staat zo wel voor schandaal op het ereschavot. Zeg nou zelf.
Ook zonder zo’n dieet kan je in de sanitaire problemen komen. Greg van Hest een paar jaar geleden. Wàs hij een keer niet geblesseerd, moest hij poepen. Da’s balen! Arme Greg. Hij zocht in tegenstelling tot zijn illustere voorgangers gelukkig wel een toilet op, verloor de wedstrijd maar behield zijn waardigheid.
 Dat drastische dieet is uit de mode geraakt. En dat is maar het beste ook. Dergelijke taferelen doen afbreuk aan de marathon als schouwspel en plaatsen de sport in een kwade reuk.

Laaglander

SPEURTOCHT met HOBBELS

 

 

Zoals vaste lezers ben ik bezig met een onafzienbare hobby. Het in kaart brengen van alle merken Bussen en Busbouwers op de gehele aardkloot.

Ik ben daarmee in februari 2012 begonnen door een lichamelijke uitval, en om toch iets leuks om handen te hebben. Ondertussen ben ik weer 100% aan de slag, maar die hobby heeft iets verslavends. Door de zoektochten kom ik achter merken waar ik nooit van gehoord had en achter het een zit weer het ander. Zo begon ik drie dagen geleden aan Csepel, een Hongaars merk. Ik heb intussen gisteren om 23.00u een prachtig ontzettend groot blog gepubliceerd op http://www.hottransport.net/category/csepel/ . Toch ik keek het na en ging even naar facebook waar ondertussen de eerste commentaren al waren binnengekomen en hop, ineens heb ik weer een bron van info gevonden die me zoveel extra foto’s en details opleveren dat ik zo nog een blog kan vullen. Zo gaat dat vaak. Dat maakt dit tot een ontzettend leuke hobby. Ik heb intussen daardoor contacten met mensen van Mongolië, New Zeeland, China, Korea, Zwitserland en je kunt het zo gek niet bedenken. Ongelooflijk, waar iets onbedoelds tot kan lijden. TOP.

 

Ballade van een gevallen vrouw

 

Ik heb weer eens de straat gekust

Ik schoof weer over de keien

Menig steentje heb ik  onderzocht

Op menig keitje lag er een plasje vocht

In de stad of dorp of buitenwegen

Lag ik weer te spartelen

Op neus, wang of achterhoofd

Lag ik soms niet al te blij te schreien

Genoeg heb ik ervan. Genoeg van al dat geschuif

De volgende stenen wil ik alleen vanuit de verte zien,

Het liefst zonder bril, dan is alles lekker vaag en dan eindelijk,

kijk ik in de verte waar alles mooier is dan die verdomde keien.

Mahjong.

Ik mag dat graag spelen als ik mijn gedachtenkronkels stil wil zetten. Zet dan een mooi stuk muziek op en ga op de computer een spel opzetten en ga dan aan de slag. De muziek van het spelletje staat uit alleen de blopjes, klingeltjes en zoefgeluidjes weerklinken dan. Je hoort dan de meest vreemde geluiden maar dat hoort bij het spel. De muziek die er vaak gekozen is maakt me nerveus of opgejaagd. Ook speel ik niet tegen de klok dat maakt me gehaast. Soms denk ik dan aan Bridget  St. John een singer songwriter met rustige stem die prachtige ballades ten gehore brengt.  http://youtu.be/C7PXvTJX-XA Daar word ik dan rustiger van.

dadelrecepten

 

 

 

Koop dadels, smeerbare geitenkaas, walnoten, sesamzaadjes en honing. Eerst ontpit je de dadels, kraak de noten. Een deel van de noten, dadels en honing wordt gemaald. Daarna in de koeling laten opstijven. Balletjes daarvan draaien en door de sesamzaadjes heen halen.

Het andere deel van de dadel vul je met de geitenkaas.

Heerlijk!!

Wolken

Wauw

Het is soms zo leuk om eigenwijs te zijn. Bij het leren van hoe te fotograferen werd er vroeger toch vaak verteld dat je niet in de zon mag schieten. Dat was “not done”. Ik en Jesse liepen een tijd geleden met ons eigen te bemoeien en ik zag hele mooie stapelwolken. Tenminste, ik zag het en het kon Jesse geen reet schelen. Ik had mijn toestel bij me en daar begon het geklik. Bij de uitslag, want ik had toen een analoog toestel.  Het resultaat was best grappig geworden. Vooral met die kring, net een regenboog. Ik heb deze foto ook gebruikt bij een groot werkstuk. Dus, moraal van het verhaal. Luister niet al te vaak naar de “deskundigen”.   

Charlie

Die kleine kat achter Mink is Charlie.  De liefste kat die er was. Mijn jongste dochter Tamar had hond Mink en mijn jongste zoon Koen wilde een kat, het liefst een bonte. Op een mooie dag gingen we naar een boerderij in Gouderak en daar zat Charlie. Temidden van twee honden, een aantal katten, waaronder zijn broertjes en zusjes en een aantal kinderen. De boerin maakte er niet veel woorden aan vuil. Wil je die bonte. Goed, tien euro. Klaar. Bij Mink waren er diverse ballotagerondes geweest. Deze kregen we zo mee. Maar wat een lief dier. Nooit krabben of bijten. Op slag verliefd op Mink en dat is hij heel zijn korte leven gebleven. Toen we op vakantie gingen, ging Mink naar een pension. Dat ging altijd goed. Dat vond ie leuk. Charlie dus ook gebracht. Dat ging niet goed. Door de stress is hij daar ziek geworden. Van die ziekte is hij genezen maar hij hield er een misvormde aorta aan over. Daar had hij geen last van maar op een mooie septemberochtend kwam de buurvrouw vertellen dat ze hem dood in een parkje had zien liggen. En het was waar. Ik kon haast niet geloven dat hij het was. Maar het was hem echt. Hij was pas twee. Tamar kwam als eerste thuis. Ze barste in tranen uit maar het deed me goed dat het eerste wat ze zei was: ‘Wat erg voor  Koen’. En dat was ook zo want Koen en Charlie hadden een diepe band. Charlie sliep altijd bij Koen.  Intussen hebben we een poes Grover. Maar zo lief als Charlie is ze niet. Daar valt niet tegenop te concurreren.
Charlie

Rustig

Zelfbewust

Onbevreesd

Zachtaardig

Ondernemend

Zelfstandig

 

Laaglander

Creëren

Zo af en toe bekruipt het me. Ik wil creëren, spelen of wat doen. Lekker prutsen met lijn en kleur. Dan pak ik een munt en maak een malletje van een bloemblaadje. Daarna wordt het kringetjes tekenen om de munt heen en het bloemblaadje rondom de cirkel zodat er een bloem ontstaat. Dan wordt de liniaal en fijne markerpen gegrepen en ga ik smalle lijntjes aanbrengen. Daarna wordt er een andere bloem gemaakt enz. enz. Dus ruimte tussen de bloemen wordt blauw gemaakt. Et voilà, een tekening zonder dimensies.

groet en wens

van Hot

Om te beginnen allemaal een gezond, liefdevol en aangenaam 2013 toegewenst.

Ik ben even thuis tussen twee diensten. Vanmiddag de laatste van de reeks van vijf en dat is maar goed ook want ik heb het bijna gehad.
Ik begon afgelopen vrijdag al met spanning in het lijf, en daardoor ontstane rugpijn, en ondanks dat de oorzaak inmiddels weg is, is de spanning nog niet weg. Daar komt nog bij dat feestdagen als Kerst en vooral ook Oud en Nieuw emotionele dagen zijn als je opgenomen bent en niet thuis kunt zijn bij je familie en/of je geliefden, en nog gevoeliger liggen als je heel veel verliezen hebt geleden en je het met herinneringen moet doen.
Toen ik thuis kwam vroeg Els hoe was je avond en ik zei dat we in staat waren geweest om er een gezellige avond van te maken. Dat we heerlijk voor praatpaal hadden gespeeld en een ieder de gelegenheid heeft gekregen zich te uiten, en om in min of meerdere mate tot ontspanning te komen. TOP dus. Ik was wel zo’n beetje opveegbaar moe, en dan ben ik behoorlijk tevreden. Wel is het na een logischerwijze korte nacht moeilijk om weer genoeg energie bij elkaar te sprokkelen om de laatste dienst te gaan doen.
Els loopt dan nu ook met Jesse de Vijfsluizenronde, ik had daar niet genoeg energie voor, en ik ga zo nog anderhalf uur slapen, en dan zal ik ook de vijfde dag wel weer doorkomen.

Tot zover een korte blik in mijn hoofd

Groeten Hot