woensdag 17 september 2014

In Memoriam tante Riet of Maria voor de een, Mme of Ma Braak voor een ander, dat maakt niet uit.

Mme Braak in betere tijden in de kerk van Moirax tijdens het huwelijk van Theo en Alexandra in 2005

Els en ik kenden haar als onze oudste vriendin.

Vanavond, een paar minuutjes na zessen belde Bernadette, mijn zus uit Zuid Frankrijk op om te melde dat onze oudste vriendin, afgelopen nacht op 99 jarige leeftijd was ingeslapen.

Ze kwam net als ons eigen gezin uit Schiedam, en leefde al sinds 1950 in Zuid Frankrijk, in Moirax om preciezer te zijn. Ze kwam daar als pleegmoeder, eerst verzorgster van het grote gezin van Theo Braak die na de tweede Wereldoorlog probeerde aldaar een nieuw leven op te bouwen, en wiens vrouw bij de geboorte van de laatste tweeling gestorven was. Dat was in 1950.

Maria kreeg vervolgens samen met Theo ook nog een tweeling bestaande uit Laurent en Gerard, cq Han, cq Jean Pierre.

Mijn Moeder en Maria zaten samen op school en liepen elkaar tijdens een bezoekje aan hun individuele moeders in Huize Frankeland in 1969 tegen het lijf. Gevolg. Mijn ouders besloten in te gaan op de uitnodiging van Riet en Theo en in 1970 te gaan kamperen op de boerderij van hen op Pêtre te Moirax.

Daar hadden we een prachtige vakantie waarbij ik veel indrukken opdeed. Ik mocht mee op tractoren en maaimachines, maakte de geboorte van een veulen en een kalfje mee, we gingen een dagje naar Rocamadour, en Theo bleek geloof ik een oude Simca te hebben geloof ik zonder achteruit. Niet alleen voor mij was deze vakantie indrukwekkend, maar Han en Bernadette ontmoeten elkaar daar ook en uiteindelijk trouwden ze een aantal jaren later. Samen kregen die twee drie kinderen, een zoon Theo en twee dochters, Muriëlle en Marieke.

Door de vele bezoeken die we daarna aan Moirax brachten werden we meer als vrienden, en voelden we ons zelfs toe Jean Pierre en Bernadette niet meer met elkaar verder gingen volledig opgenomen in de familie. Ik reed Riet en Harrie mijn ouders ook tot op late leeftijd op en neer naar Moirax en gezamenlijk brachten dan keer op keer bezoekjes aan alle gezinsleden daar, standaard met stroopwafels, pindakaas en hagelslag.

Ook mijn eerste vriendin Sandra en iets later Els, maar ook met diverse vrienden ben ik daar geweest en iedereen kreeg datzelfde welkome gevoel. Zo werden Els en ik tot onze verrassing ook uitgenodigd voor de bruiloft van Theo en Alexandra. Dat was een onvergetelijke bruiloft en daar mocht ik ook nog dansen met Ma Braak, die toen al in de negentig was en erg fragile en tot mijn middel kwam. Mede door dit soort herinneringen ben ik niet echt verdrietig dat ze heeft mogen inslapen. Haar laatste jaren waren moeilijk. Ze verloor haar partner, maar ook haar zelfstandigheid. De pit bleef zichtbaar, maar ze was erg alleen, al hebben we jaarlijks nog met elkaar gebeld.

Wat ik wel heel erg vind is dat we niet bij haar afscheid kunnen zijn, mijn gezondheid, naast onze portemonnee laat dat helaas niet toe.

Ik weet wel zeker dat ze nog heel lang in mijn, onze herinnering zal doorleven. Het gezicht van Ma Braak in haar 2cv’tje met de neus bijna tegen de voorruit blijft een glimlach op mijn gezicht brengen.

Heel veel sterkte aan allen die haar met ons gaan missen.

Geen opmerkingen: