maandag 1 september 2014

Het thuis


Ik beschreed alleen de weg dwars over de akker, terwijl de zon haar laatste goud opborg als een gierigaard.
Het daglicht zonk dieper en dieper in de duisternis en het verweduwd land, welks oogst was geïnd, lag zwijgend.
Plotseling steeg een jongensstem in de hemel. Hij ging ongezien door het donker en liet een spoor van zijn gezang achter in de stilte van de avond.
Zijn dorpshuis lag daar aan het eind van het suikerrietveld, verborgen onder de schaduw van banaan en areka, van kokospalm en de donkergroene broodboom.
Ik stond een poos stil op mijn eenzame weg onder het sterrenlicht en ik zag de verduisterde aarde voor mij uitgebreid, met haar armen omvangend ontelbare tehuizen, waarin wiegen en legersteden, moederharten en avondlampen, en jonge levens blij met een blijheid, die niets weet van haar waarde voor de wereld.

Uit het boek “De Wassende Maan” geschreven door Tagore in 1917.
Het nieuws volgend waar de ene brandhaard na de andere ontstaat, krijgt deze tekst een diepere betekenis voor mij. Soms vergeten we welke rijkdom vrede is.


Geen opmerkingen: