De
laatste jaren gaan we in de zomervakantie naar een eenvoudige camping in
Italië. Er is een meer waar je kan zwemmen en zonnen en de kinderen vinden er
leeftijdgenoten om mee te chillen. Je kunt er goeie pizza’s eten en er is een
uitstekende ijsboer in de buurt. Eens in het paar weken is er een optreden van
een lokale popgroep maar dat is het wel zo’n beetje. Toch is er meer
entertainment dan je zou denken. Vanaf de veranda van ons chalet hebben we goed
uitzicht op de achterkant van het restaurant. Behalve kratten en vaten is daar
ook een dagelijkse soap te bewonderen. Mauro, een van de broers die het
recreatiecomplex runnen, bedriegt zijn vrouw met de barjuffrouw, een
onopvallend meisje van hooguit twintig, eeuwig in trainingsbroek. Die
middelbare macho staat te tortelen en te zoenen als een puber.
Toch
is het niet alleen rozengeur en maneschijn. We zitten te ver af hun conversatie
te kunnen volgen maar we verstaan hun Italiaanse lichaamstaal prima. Met veel
gesticulatie en dramatisch geween krijgt Mauro een sleutel naar z’n hoofd gesmeten
en beent de barjuffrouw naar haar scooter. Weg is ze. De volgende ochtend moet
de pizzabakker haar taak van broodverkoop overnemen. Na twee dagen is de barjuffrouw
terug. Haar magere armen in verband verpakt. In de daluren van de bar volgen
moeizame gesprekken, achter het restaurant. Mauro zit bezwerend en smekend op
zijn knieën voor haar, zij met haar billen op een krat kijkt nurks maar dat is
theater, ze immers teruggekomen. Bij de volgende aflevering van de continuing
story vozen ze weer als vanouds.. Als de verbanden eraf gaan zien we de krassen
die ze zichzelf, kennelijk in haar wanhoop, heeft toegebracht. Nee Mauro is
niet te benijden. Een boze aanstaande ex vrouw die geld wil zien en een
vriendin, twintig jaar te jong, met een onuitvoerbare gebruiksaanwijzing.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten