Gisteren had
Roen zijn wekelijkse knaaidag bij de fysiotherapeut. Zo af en toe kijk ik hem
een beetje weemoedig na want gemasseerd worden is fijn. De aanleiding wat
minder. Hij neemt dan Jesse mee. Zij is ook van harte welkom in de praktijk. Ze
wordt daar vastgezet en dan speelt ze voor vloerkleed. Onderweg naar huis kreeg
Roen een goed idee. Tenminste, dat dacht hij en liet hij Jesse los. Een beetje
rennen, lokken met de, voor haar delicatesse, gedroogde long en dan naar huis
toe. Het ging toch anders. De anders zo bedaarde hond schoot weer in haar
pubertijd en ging op haar manier spelen met de baas. Dit gedrag ken ik al heel
lang. Binnen is ze ‘altijd’ onze scheet maar buiten is ze een andere hond. Dus
moest Roen geduld betrachten en wachten totdat hare majesteit naar hem toe zou
komen. Hij belde mij op om me te vertellen dat het wat later zou worden en de
frustratie droop uit de telefoon. Ik maakte hem uit voor idioot en wreef toen
zout in zijn wond. Eindelijk was het zover. Ze haalde de long op en Roen prees haar dat ze
de goedheid vertoonde om naar hem toe te komen. Toen ze weer thuis aangekomen
zag ik een hondje binnenkomen met nog in een aanval van ADHD terwijl de adrenaline
door haar lijf schoot. Ze waren allebei ook nog heel nat want het regende ook
nog. Voorlopig haalt hij het zich niet in zijn hoofd om Jesse spontaan weer een
los te laten. Ik ben benieuwd hoe lang hij dat volhoudt. In dit geval schrijf
ik: Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten