dinsdag 30 september 2014

Het was weer zover.


Gisteren had Roen zijn wekelijkse knaaidag bij de fysiotherapeut. Zo af en toe kijk ik hem een beetje weemoedig na want gemasseerd worden is fijn. De aanleiding wat minder. Hij neemt dan Jesse mee. Zij is ook van harte welkom in de praktijk. Ze wordt daar vastgezet en dan speelt ze voor vloerkleed. Onderweg naar huis kreeg Roen een goed idee. Tenminste, dat dacht hij en liet hij Jesse los. Een beetje rennen, lokken met de, voor haar delicatesse, gedroogde long en dan naar huis toe. Het ging toch anders. De anders zo bedaarde hond schoot weer in haar pubertijd en ging op haar manier spelen met de baas. Dit gedrag ken ik al heel lang. Binnen is ze ‘altijd’ onze scheet maar buiten is ze een andere hond. Dus moest Roen geduld betrachten en wachten totdat hare majesteit naar hem toe zou komen. Hij belde mij op om me te vertellen dat het wat later zou worden en de frustratie droop uit de telefoon. Ik maakte hem uit voor idioot en wreef toen zout in zijn wond. Eindelijk was het zover.  Ze haalde de long op en Roen prees haar dat ze de goedheid vertoonde om naar hem toe te komen. Toen ze weer thuis aangekomen zag ik een hondje binnenkomen met nog in een aanval van ADHD terwijl de adrenaline door haar lijf schoot. Ze waren allebei ook nog heel nat want het regende ook nog. Voorlopig haalt hij het zich niet in zijn hoofd om Jesse spontaan weer een los te laten. Ik ben benieuwd hoe lang hij dat volhoudt. In dit geval schrijf ik: Wordt vervolgd

Geen opmerkingen: