Door verbouwing en reorganisatie
hebben we tijdelijk veel minder patiënten. Daardoor is de begeleiding van de
detoxafdeling in diaspora. Het personeel is verstrooid over de rest van het
ziekenhuis. Alleen Hot is wordt een beetje ontzien. Met een briefje van de
dokter dat hij de stress niet aankan, als hij steeds ergens anders moet
optreden, heeft hij het voor elkaar gekregen dat hij de vaste begeleider van de
detox is. Toch moeten hij en zelfs de zorgcoördinator weleens ergens anders werken.
Ik werk dus als een soort
uitzendkracht de ene dag op ouderenpsychiatrie, de volgende dag op chronische
psychiatrie, dan weer op vervolg-openopname. Alleen op de detox, mijn afdeling,
kom ik nauwelijks meer.
Op chronische psychiatrie is een man
die continu ruzie heeft met een voor ons onzichtbaar persoon. Hij scheld en
gilt tegen hem. Het ziet er dreigend uit maar als je hem aanspreekt reageert
hij beleeft en vriendelijk: zijn woede betreft duidelijk iemand anders, buiten
beeld. Nadat ons contact is beëindigd scheld hij vrolijk verder tegen de
onzichtbare. Voor sommige klachten zijn kennelijk geen effectieve medicijnen.
Er is een man die naast een
psychische, een neurologische ziekte heeft die hem toenemend verlamd. Zijn
handen kan hij niet gebruiken. Hij moet helemaal verzorgd worden. Hij zegt
duidelijk hoe hij het hebben wil. Hij is dankbaar zonder onderdanigheid. Het is
een heel werk maar het is zonder twijfel zinvol, dat is iets wat je niet van
alle onze activiteiten kan zeggen; je voelt je tenminste verpleger. Zo zijn er
steeds onverwachte avonturen.
Hoewel we er niet voor gekozen hebben
is deze situatie toch interessant. Een blessing in disguise.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten