Er is er nog maar één.

de jongste zit links voor.

We kregen een rouwkaart binnen. Het was verwacht maar niet zo snel. Hij is 88 geworden. Toen hij geboren was bestond het gezin al uit 12 kinderen. Hij was dus de jongste. 13 Kinderen, dit kunnen wij ons niet voorstellen. Maar ja, ze waren streng R.K. en de pastoor zat bij hun achter de broek want er staat geschreven “ga en vermenigvuldig u”. Hij was er bv bij toen Nederland nog heel veel vet nodig had zo vlak na de oorlog. Hij en anderen gingen dus op walvisjacht. Roen heeft nog een boekje van hem over zijn wederwaardigheden als walvisvaarder over deze reis. Er is er nog eentje over en deze vrouw is aangetrouwd met een van zijn broers. Ze heeft het niet gemakkelijk met hem gehad. Hij was schilder/metaalbewerker. Werkte met troep dus zoals asbest en terpentine had een zwaar ongeluk toen hij van een stellage viel en kon daardoor niet meer werken. Het was pure armoe in die jaren.  Dat trekt een heel gezin met zich mee en is ook een groot taboe. Dit is bijzonder eenzaam makend. Ik ken haar niet zo goed maar respecteer haar en haar kracht om samen met haar kinderen weer een echt gezin te maken, vooral in die tijd. Het is een schat van een vrouw en ook in de 80. Zo’n eentje waarvan wat ik dan zeg “Ze staat met de voeten in de grond en met haar neus in de lucht” kortom is ze een sterke vrouw.