Vanochtend
toe ik uit mijn bedje kroop merkte ik tot mijn grote verbazing op dat ik iets mistte.
Het koste me wat tijd voordat ik wist wat ik miste. We lieten ons hondje uit en
ik dacht; jich! Ook mijn ontbijt, dat als die ogen had mij mismoedig aan zou
kijken. Het tekenen, koken, tv kijken alles was mistroostig. Ineens begreep ik
wat ik verloren was. Het was inspiratie. Ik had nergens meer inspiratie voor.
Ik was het kwijt. Ik vroeg het aan mijn lief of hij wist waar ik het had
gestopt. Hij wist het niet. Ik vroeg het aan onze viervoeters of zij dit wisten
en zij keken mij verbaasd aan en wisten het ook niet. Ik zocht het in de
boeken, in de muziek, in mijn teken of schildergerei; neen dus. Ik zocht het
overal en nergens, helemaal niets gevonden. Wat moest ik doen! Ik liep vast en
begon te krijsen, te gillen en te huilen totdat ik de armen van mijn lief voelde
die mij liefelijk vasthield terwijl ik wakker werd door deze enge droom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten