Het is weer wennen.

Roen is weer thuis. Hij heeft zich ziek gemeld. Het is hem allemaal teveel geworden. Het rooster was te zwaar; 6 dagen werken, één dag vrij en daarna 5 dagen werken komen te vaak voor. De populatie(patiënten) is sterk verandert. Sinds Rutte heeft gezegd dat alcoholisme geen ziekte is zijn de patiënten van een zwaardere categorie. Ook dat hij en zijn collega’s geen vaste plek meer hebben maar als flexer in het hele ziekenhuis inzetbaar zijn valt hem zwaar.  Dit alles heeft als gevolg dat Roen niet meer met plezier naar zijn werk ging en alles wordt dan te zwaar. Dus heeft hij zich ziek gemeld en godzijdank, zijn leidinggevende begrijpt dit allemaal en kan hij eerlijk tegen haar zijn. Nu is het weer wennen dat hij thuis is en gaan alle afspraken die wij hebben ook op de schop. Het onderhandelen begint weer zodat het tussen ons goed blijft. We hebben deze storm ook in het verleden doorstaan en dus lukt het ons nu ook weer. 

Hoek van Holland

Binnenkort lopen mijn lief, ik en niet te vergeten onze weledele viervoeter Jesse hier. Ik heb er nou al zin in.

Dierenrechten

Tijdens de running therapie had ik een discussie met een deelnemer over bontkwekerijen. Die worden in Nederland verboden. Hij was het daar mee eens. Ik niet. Het dierenwelzijn van pelsdieren is in Nederland heel streng gereglementeerd. Pelsdieren hebben hier een beter leven dan kippen of varkens. Het verbod is ingesteld omdat bont een puur luxe product is en bij voorbeeld  kip- en varkensproducten niet. Ik persoonlijk geloof dat het een dier niet uitmaakt of hij voor zijn vel of zijn vlees gehouden en vermoord wordt. Hij heeft het allebei liever niet.

Ik vind een onverdacht en nimmer bediscussieerd product als melk veel dubieuzer.

De melkkoe lijdt een leven van leed en verdriet. Ze moet elk jaar kalven, anders produceert ze geen melk. Ze wordt zwanger gemaakt met kunstmatige inseminatie, feitelijk een vorm van verkrachting. Een real life stier ziet ze nooit. Daar kan ze alleen van dromen. Zodra haar kalf geboren is wordt het bij haar weggehaald. Dat kalf wordt zonder moeder opgekweekt met sojamelk. De melk die voor het kalf was pakken wij. Als het kalf een stier is wordt hij na korte tijd geslacht, als het een koetje is mag ze blijven leven, om net zo’n treurig leven te krijgen als haar moeder. Dan zijn vleesrunderen beter af, al leven ze korter.

Je zou haast op de partij voor de dieren gaan stemmen maar dat doe ik maar niet. Die zijn voor dierenrechten. Als het aan de koe lag  zou het met melk en die heerlijke  kaas snel afgelopen zijn.

En onze poes Grover zou worden opgepakt wegens seriemoorden op muizen, die dan natuurlijk ook dierenrechten hebben. En dat heb ik toch liever niet. De schepping hangt van uitbuiting en misbruik aan elkaar. Dat hebben we tot zekere hoogte te accepteren.

Laaglander.

Archiveren is een kunst.

Ik ben nog druk bezig met het kerstcadeau voor de familie die tegenwoordig in Arnhem wonen. Dus duik ik in mijn archief om een speciaal mapje te maken waaruit wij kunnen kiezen.  Het archief is slordiger dan ik had verwacht dus moet er de stofkam doorheen. Het moet genummerd worden. De dubbelen moeten eruit. De nieuwe toegevoegd. Mapje samengesteld. Daarna gaan Roen en ik achter de pc zitten om de mooiste te selecteren. Leuk zal dat zijn want ik heb er nog een aantal die ze nog niet kennen. Ik zie Miezemous achter haar oren krabben. Er ontstaan enkele vermoedens, want ze is gehaaid die schoondochter van ons. Misschien wordt Lotte nog ondervraagd? Dan denk ik aan de verfijnde vorm van marteling die de Chinezen hebben bedacht. Arme Lotte! Maar ook zij zal het niet weten, hoop ik. Maar dit is tussenpret. Nu moet ik weer verder gaan met het archiveren. Wanneer ik klaar ben zal er een gejuich klinken uit ons appartement en zingen wij  “ alleluja” terwijl onze beesten uit frustratie proberen uit te breken.

Wij gaan scoren.

We lopen een stukje naar een Metrohalte

Stappen in richting Marconieplein

Van daaraf naar de buitenlandse markt.

Jesse heeft haar markthalsband om.

De geuren en kleuren komen ons tegemoet.

Groente en fruit, vis en kaas, kleding en schoenen.

Het is echt luilekkerland voor ons.

We kopen minolia’s, vijgen, avocado’s, aardbeien, wortels en boontjes belanden in onze tas.

We gaan nu naar huis.

Het wordt de komende tijd smullen geblazen.

Dit is echt onze lievelingstijd want we zijn echte fruitjunks.

Vergaderen.

Met een oor luister ik naar het Kamerdebat. Nu is Samson aan de beurt. Altijd interessant het Welles en nietes dat door de kamer vliegt.  Gisterenavond had ik een ALV (algemene ledenvergadering). Deze worden 3x per jaar gehouden waarin samen met het bestuur gekeken wordt naar het reilen en zeilen van de winkel die wij allen zo lief hebben. Helaas, de afgelopen jaren halen we steeds minder winst en onze spaarpot wordt leger. Ik zit samen met 2 andere vrouwen ook ik de etalagegroep. We draaien goed samen. Alleen hebben we steeds meer het gevoel dat we niet serieus worden genomen. Het bestuur laat weten dat ze er niet tevreden mee zijn hoe we alles zo goed mogelijk presenteren. Er worden steeds “professionals” gevraagd of aangeboden om ons workshops te geven. Op zich zelf niets mis mee maar er wordt ons niet zo gek veel gevraagd. Wel wordt er gezegd dat het toch wel ouderwets met kistjes wordt gewerkt en dat is niks. Het moet anders, moderner. Ook worden er regelmatig spullen uit de etalage gehaald en andere dingen erin geplaatst. En dan heb ik niet eens alles gezegd. Helaas, we werden nog steeds niet serieus genomen toen ik de groep om hulp riep en naar hun mening vroeg. Het bestuur was het niet met ons eens en maakte ons eigenlijk voor leugenaar uit. Wat we te horen kregen was dat we de spanning veel te lang hadden op laten lopen. Knap dat ze dit wisten na deze eenmalige discussie. Anderen zeiden dat zij er niets mee te maken wilden hebben. Dit was iets tussen het bestuur en ons. Een aantal mensen luisterden en dachten mee. Dus, dit is het laatste jaar dat wij de etalage groep zijn. Kortom wij hebben een motie van wantrouwen ingediend en we stoppen hiermee. 

Woede en Razernij.

Woede en razernij zijn een verslaving. Klinkt wel vreemd om dat zo neer te schrijven. Maar toch. Ik heb dat zelf een aantal malen mee gemaakt en zien gebeuren. Het is een apart fenomeen. Wanneer dat zelf gebeurt word ik eerst kalm, héél kalm. Dan gaat mijn hart bonzen, mijn spieren trillen en mijn ademhaling een stuk oppervlakkiger. Ook zie ik dan ineens een waas voor mijn ogen. Dan explodeer ik. Het leuke ervan is dat ik dit de ander de schuld geef. Het is de ander die dit aandoet aan mij. Slachtofferschap is dan oké want de ander kan het nooit goed doen. Ik zag dit eens gebeuren lang, lang geleden. Het was mijn ex. die eraan verslaafd raakte. Wanneer hij iets niet kreeg was hij het slachtoffer en wanneer hij het wel kreeg was hij wederom het slachtoffer. Het wroette in hem, hij wentelde erin, hij verzwolg in dit gevoel totdat zijn gezonde verstand, empathie weg was. Hij hoorde alleen wat hij wilde horen en zag wat hij wilde zien. Nu, wanneer ik rond kijk en luister dan merk ik dat hij een voorloper was van dit gedrag. Het wordt nu als normaal beschouwd wanneer je met een tragedie in je leven hierin verzandt en blijft verzanden tot wat? Ik weet het niet. Maar het wordt je kwalijk genomen als een slachtoffer dit gedrag niet toont en nu wordt het als vreemd ervaren wanneer je jezelf niet gaan rondwentelen in de haat, wraak en genoegdoening want de dader had nooit genoeg spijt en berouw om hem te vergeven wat hij deed en verder te gaan in je eigen leven en niet meer je leven te bepalen door die creep.  

Maandag

Roen is vrij maar daar merken we niets van.

Vloerbedekking is gebracht en opgeborgen.

Pillen gesorteerd.

Cleanen maar niet fanatiek.

Rommel ontrommelen.

Elkaar ondersteunen en als luisteraar fungeren en andersom.

Krant gelezen en interessante art. aan Roen geven.

De verplichtte telefoontjes gepleegd.

Elkaar verzorgen.

Kortom, van alles gedaan

Alleen zijn dit zelf verkozen activiteiten

Daarom zijn we samen vrij.

Hoe ingewikkeld kan het zijn.

Laatst liepen Roen en ik langs het strand. Ik had mijn fototoestel ter hand genomen en mijn onderwerp van de dag was: afval. Zo waren we tot slenteren gedoemd. Ik zag geplette bierblikjes die gezamenlijk aan het roesten zijn. Er schoten allerlei gedachten door me heen. Het maken van die blikjes. Bauxiet verzamelen en smelten in een ver weg land want dit kost giga energie. Het komt naar Nederland waar het gesmolten, geplet en tot een blikje gevormd wordt. Weer ergens anders wordt er hop, mout en gist gekweekt.  En samen met water en andere bewerkingen hebben we heerlijk bier dat in die blikjes wordt gestopt en geëtiketteerd. Dan naar de supermarkt waar het wordt verkocht en naar het strand gebracht en genuttigd wordt. Daarna pletten ze alles en wordt het weggegooid en nu liggen ze heel langzaam weg te roesten en dit duurt ongeveer 50 jaar. Dat is wat je noemt erg lang dus hoe ingewikkeld en ingrijpend kunnen blikjes bier zijn. 

Het is een wonder

Ja, het is een wonder dat het zo vaak goed gaat met de link dat You Tube en mij verbindt. Ik had een de link van een aantal artiesten die het nummer “Stormy Weather” vertolken verzameld en gearchiveerd. Zo ver zo goed, alleen gebruikte ik de verkeerde link, dus werd het een kabaal van  jewelste van een andere site. Ik wiste de verkeerde link en probeerde het goede in te zetten. Ging niet. Dus, ik blij dat mijn steun en toeverlaat mij een andere weg wees dat officieel is en hij altijd gebruikt. Ik niet. Mijn motto is, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Dus het prachtige lied kunnen jullie nu horen wanneer de op de http:// enz druk. Heel veel luister plezier. Dat het tot nu toe zo goed is gegaan beschouw ik als een wonder. 

Van de nood een deugd maken

Door verbouwing en reorganisatie hebben we tijdelijk veel minder patiënten. Daardoor is de begeleiding van de detoxafdeling in diaspora. Het personeel is verstrooid over de rest van het ziekenhuis. Alleen Hot is wordt een beetje ontzien. Met een briefje van de dokter dat hij de stress niet aankan, als hij steeds ergens anders moet optreden, heeft hij het voor elkaar gekregen dat hij de vaste begeleider van de detox is. Toch moeten hij en zelfs de zorgcoördinator  weleens ergens anders werken.

Ik werk dus als een soort uitzendkracht de ene dag op ouderenpsychiatrie, de volgende dag op chronische psychiatrie, dan weer op vervolg-openopname. Alleen op de detox, mijn afdeling, kom ik nauwelijks meer.

Op chronische psychiatrie is een man die continu ruzie heeft met een voor ons onzichtbaar persoon. Hij scheld en gilt tegen hem. Het ziet er dreigend uit maar als je hem aanspreekt reageert hij beleeft en vriendelijk: zijn woede betreft duidelijk iemand anders, buiten beeld. Nadat ons contact is beëindigd scheld hij vrolijk verder tegen de onzichtbare. Voor sommige klachten zijn kennelijk geen effectieve medicijnen.

Er is een man die naast een psychische, een neurologische ziekte heeft die hem toenemend verlamd. Zijn handen kan hij niet gebruiken. Hij moet helemaal verzorgd worden. Hij zegt duidelijk hoe hij het hebben wil. Hij is dankbaar zonder onderdanigheid. Het is een heel werk maar het is zonder twijfel zinvol, dat is iets wat je niet van alle onze activiteiten kan zeggen; je voelt je tenminste verpleger. Zo zijn er steeds onverwachte avonturen.

Hoewel we er niet voor gekozen hebben is deze situatie toch interessant. Een blessing in disguise.

Laaglander

Kippenvel

Ella Fizgerald

Herfst. Het zit er aan te komen. Wanneer Jesse en ik buiten lopen voelen we regendruppels op onze huid. Ze variëren van zeer fijn tot fikse regenbuien. Dan zet Jesse haar oren op regenstand en sjokt ze naast me verder verlangend naar haar heerlijke warme mand. Dit weer vind ze maar niets totdat ze vrij is. Dan is alles lekker. We horen de bladeren ruisen al nagelang hoe hard de wind waait. Ze ruisen totdat de bomen beslissen dat het tijd word om de pyjama’s aan te doen vlak voor het slapen gaan. Deze zijn in verschillende kleurtonen en worden afgeworpen wanneer het zover is. Dan neurie ik soms het prachtige lied “Stormy Weather”. Net als Summertime is deze door diverse artiesten vertolkt. Soms waagt zich er een jongeling aan. Dan denk ik, leuk geprobeerd. De oudere zangeressen zijn hier meester in om dit lied zo te zingen dat ik kippenvel krijg. 
  Ze is en blijft de beste http://youtu.be/teXOPAFMOp0 

Er is er nog maar één.

de jongste zit links voor.

We kregen een rouwkaart binnen. Het was verwacht maar niet zo snel. Hij is 88 geworden. Toen hij geboren was bestond het gezin al uit 12 kinderen. Hij was dus de jongste. 13 Kinderen, dit kunnen wij ons niet voorstellen. Maar ja, ze waren streng R.K. en de pastoor zat bij hun achter de broek want er staat geschreven “ga en vermenigvuldig u”. Hij was er bv bij toen Nederland nog heel veel vet nodig had zo vlak na de oorlog. Hij en anderen gingen dus op walvisjacht. Roen heeft nog een boekje van hem over zijn wederwaardigheden als walvisvaarder over deze reis. Er is er nog eentje over en deze vrouw is aangetrouwd met een van zijn broers. Ze heeft het niet gemakkelijk met hem gehad. Hij was schilder/metaalbewerker. Werkte met troep dus zoals asbest en terpentine had een zwaar ongeluk toen hij van een stellage viel en kon daardoor niet meer werken. Het was pure armoe in die jaren.  Dat trekt een heel gezin met zich mee en is ook een groot taboe. Dit is bijzonder eenzaam makend. Ik ken haar niet zo goed maar respecteer haar en haar kracht om samen met haar kinderen weer een echt gezin te maken, vooral in die tijd. Het is een schat van een vrouw en ook in de 80. Zo’n eentje waarvan wat ik dan zeg “Ze staat met de voeten in de grond en met haar neus in de lucht” kortom is ze een sterke vrouw. 

It was a very good year.

Herfst, ik schreef het al. het komt eraan. Telkens wanneer we buiten lopen;  regent het, de zon schijnt, de wolken zijn soms schitterend. Toch. Soms word ik er een beetje weemoedig van. Dan denk ik soms aan vroeger. Mijn vader was een grote liefhebber van Frank Sinatra. Dan zette hij de platen op de speler en schalmde de stem van Frankie door ons huis. Toen, uiteraard, vond ik het maar niks. Alles wat mijn ouders prachtig vonden was niets van mij. Er was een uitzondering, Toon Hermans, we lagen toen te schateren en buik schuddend op de bank. Maar dit is alweer een ander verhaal. Dit nummer begint me steeds meer te bevallen. De tekst is mooi en de muziek; samen een weemoedig geheel. http://youtu.be/p_W2xO6kxAY Luister ernaar en geniet ervan. Gelukkig kon ik een filmpje vinden met Frankie boy live!  

Koortsdreun

't Is triestig dat het regent in den herfst, 
dat het moe regent in den herfst, daarbuiten, 
- En wat de bloemen wégen in den herfst; 
- en de óude regen lekend langs de ruiten...

Zwaai-stil staan grauwe bomen in het grijs,
de goede sidder-bomen, ritsel-wenend;
- en 't is de wind, en 't is een lamme wijs
van kreun-gezang in snakke tonen stenend...

- Nu moest me komen de oude drentel-tred,
nu moest me 't oude vreê-beeldje gaan komen,
mijn grijs goed troost-moedertje om 't diepe bed
waar zich de warme koorts een licht dierf dromen,
en 't wegend wee in lede tranen berst...

... 't Is triestig dat mijn droefheid tháns moet komen,
en lomen in 't atone van de bomen;
- 't Is triestig dat het regent in den herfst...

Karel van de Woestijne
uit: Werken
van Dishoeck, Bussum 1928

Laatste Vakantiedag

Helaas gaat de tijd snel voorbij.

De laatste vakantiedag loopt ten einde.

v.a. Morgen komen de verplichtingen

Maar nu hebben we nog 1 dag vakantie

Roen heeft de laatste hand gelegd aan de stereo/bioscoop installatie en tv

De nieuwe kastjes zijn ingeruimd.

Ik heb lekkere taart gemaakt en het theewater staat op.

Roen is wakker en we maken het gezellig.

Jesse staat aan mijn zij en de katten lopen rond.

We kijken de laatste afleveringen van de serie “Killing”.

Morgen gaat ons gewone leven beginnen maar nu nog niet.

Gebruiksaanwijzingen en Garantiebewijzen.

In ons oude huis met Jodokus, de huiskater

Roen en ik zijn nu zo’n 33 jaar samen. Ongelofelijk en dat hadden we nooit gedacht te halen. Dit is echter een andere verhaal. Roen zag een waanzinnige actie van een of andere leverancier. Het betreft een bioscoopsysteem dat hij niet kon laten om het aan te schaffen. Nu is het zo dat zodra we weer iets nieuws in huis hebben het getob en gepieker aangebroken is. Roen werd er gestoord door en na een elegante vraag van mij gaf hij een doos met alle paparassen van spul dat we in huis hadden of hebben. Je kent dat wel, spul dat je nodig heb voor garanties of hoe gebruik ik dit ding. Daar kijken we dus niet vaak in. Ik dook in die doos en elk papier ed. bekeek of dit actueel is of niet. Er kon in ieder geval ¼ van de inhoud weg. We keken elkaar aan met die blik wat hebben we toch veel in huis gehad en hoe snel de tijd gaat. Het had ineens wat gemoedelijks en het werd zowaar wat gezelligs. Nu zit hij op Facebook en ik schrijf dit blogje. 

Trots

Jesse naast Scoot

door HOT

Vandaag schrijf ik eindelijk een stukje over Trots zijn. Eerst zou dit stukje "Trots op Jesse" heten, maar de titel is ingekort.
Waarom, deze vakantie hebben we een aantal zaken gedaan die geheel nieuw waren, of klusjes gedaan op een nieuwe wijze en daarmee dingen veranderd die gezien ons veranderde leven echt groots zijn.
Om te beginnen heb ik sinds kort een scootmobiel. Het rijden daarmee is nog een hele kunst. Ondanks dat ik per auto ontzettend veel kilometers heb afgelegd is dit een totaal andere gewaarwording. Het is overigens wel een vierwielscoot. Zo'n ding is 60 cm smal en ondanks schokbrekertjes voel je iedere putdeksel, stoepje, hobbel, of oneffenheid in de weg. Er zit een zogenaamde schildpadknop op en een hazenknop  Met de laatste ga je ongeveer 15 km p/u dus snel ben ik niet. Desalniettemin reed ik tijdens mijn eerste ritje bijna een collega omver. Nu zijn we een stukje verder en ondanks wat tegenstand en geblaf van Jesse, draaft ons Griekse Grietje nu heerlijk naast me mee en is al gauw buiten adem, want normaliter wandelen wij alleen met haar. Toch vind ze het nu gewoon leuk, en ze houd goed mijn snelheid in de gaten.

Verder heb ik afgelopen weken boven de keukenkastjes met trespa en aluminium schuifdeurtjes aangebracht. Het was veel werk en allemaal hoog boven mijn macht, en bepaald geen soepel materiaal. Ik heb het in drie dagen gedaan en nam steeds een dag pauze ertussen en daar ben ik razend trots op. Vroeger zou ik dit karwei in een keer gedaan hebben en me gegarandeerd geforceerd hebben en nu heb ik het zonder forceren, inclusief tegenslagen gewoon tussendoor kunnen weg leggen en is het karwei nu ook geslecht. TOP

Het is een heel andere manier van klussen doen, maar ik ben er blij en gelukkig mee.

Groet

Muntthee

Hier heb ik nu zin in. Een groot glas muntthee!

Foto uit de oude doos.

Ik ben aan het rondstruinen in mijn archief. Doordat ik een 6 maandelijkse abonnement van Trouw had genomen kreeg ik van hen als dank een kleine notebook. Heel handig. Zo kunnen Roen en ik eindelijk een gezamenlijke agenda  bijhouden. Je schrijft een afspraak 1x op en het staat er overal in. Bij dit notebook kan ik dus dropbox gebruiken voor een mooi fotoalbum dat ik kan meenemen en ook als archief gebruiken. Handig voor de blog want ik neem de “beste”. Zo kwam ik deze foto mee van Roen en neef Bas. Wat zijn ze daar beiden jong en toch zijn ze herkenbaar. Vandaar deze foto op mijn blog.  Trouwens ik ben vandaag door een medewerker van Trouw gebeld. Hij vermoedde terecht dat dit toch een dure hobby is dus heb ik nu voor twee jaar een zaterdagabonnent voor € 10,- p.m. Dit is een lekker dik nummer met 2 bijlages voor a lazy weeekend. 

Agpo-Combifor en VvE. Deel 2

De kogel  is nu ècht door de kerk. Alles is nu officieel. We hebben gisteravond een meeting met de onafhankelijke adviseur Dhr. E. Bloem en de installateur Dhr. Feenstra gehad om nog allerlei vragen te beantwoorden. Wat dat betreft was die adviseur een gouden greep van de VvE beheerder. Hij is niet goedkoop maar je hebt wat. Deze man heeft ervoor gezorgd dat we allemaal een nieuwe cv ketel en een nieuwe warmte terug winsysteem hebben. De cv kan gekocht of gehuurd worden en dit systeem kan alleen gekocht worden, maar eventueel ook met uitgestelde betaling. De VvE betaalt de veranderingen van het rookkanaal want dit is gemeenschappelijk. De rest is voor rekening van de bewoner zelf. Ook de kanalen worden gereinigd bij het zetten van dit systeem. Sommigen willen er niet aan en zeggen dat ze het nog veel goedkoper en dat ze dit zelf kunnen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Wij hebben al besloten wat we gaan doen. We gaan kopen en daarna beginnen met sparen voor de volgende installatie want het warmte winsysteem gaat nu langer mee dan de cv. Deze zijn nu losgekoppeld. Laat de winter nu maar komen, we zijn er klaar voor.

Stand by

Ik zit even achter de pc want ik sta stand by. Roen is een zwik keukenkastjes in elkaar aan het schroeven. De kleur is groen en het materiaal is trespa. Hard materiaal dus. Hij werd een aantal dagen geleden wakker en vertelde me dat hij nu wist hoe hij alles moest verwerken. Hij nam de maten en we gingen naar de GAMMA. We zochten alles uit van geleidingsrails tot de trespa. Zelfs de maten kon hij aan de man vertellen die alles verzaagt. We gingen naar huis en vol goede moed werd er een paar dagen geleden gestart. Helaas bleek dat het plafond niet recht was dus moesten we weer naar de GAMMA toe om alles bij te zagen. Ook zag ik een vloerbedekking nl vinyl in tegelvorm die zelfklevend is. De print is graniet en dat vinden we mooi! De tegels waren in de aanbieding met 50% korting en bij afrekening kregen we nog 20%  kassakorting erbij! Nu hadden wij nog een rekening ten voordele van ons bij vadertje staat en wordt dit geld goed besteed om ons huis te upgraden. Ook hebben Roen en ik beiden een nieuwe fok aangemeten want onze ogen zijn aan het veranderen. Roen is aan de variolux en ik, tja, ik heb enkelvoudige glazen. Een aantal oude brillen worden van nieuw glas voorzien. We hebben een goede verzekering en ik moest € 1,- bij betalen en Roen wat meer.  Roen moet er dus aan gaan wennen om altijd een fok op zijn neus te zetten. Maar zijn neus is erop gebouwd. Duidelijk aanwezig en is dus een steun in bange dagen. De kastjes zijn nu klaar en wanneer hij gaat pitten ruim ik alles op. Dan is het genieten geblazen. 

Afvalmaterialen

Vergeten of gevonden materialen. Je kunt dit met allerlei woorden omschrijven. Het is soms afval door mensen gemaakt(blik) of is van dierlijke resten(veren). Ik verwerk dit soort materialen graag. Door dit letterlijk als basis voor mijn werk te nemen. Fotografie hoort daar ook bij. Dan ga ik naar het strand. Liefs na een heftige storm. We wandelen langs de kustlijn, dan heb ik Roen al verteld wat mijn doelstelling is. Hij kijkt/zoekt dan met me mee. Deze materialen zijn gevormd door water, wind, regen enz. Dat hangt af van welk seizoen het is. Ik sta dan regelmatig stil in een standje zodat er bv geen schaduw van mij of Roen op komt. Deze is dus genomen op het strand. Dan een beetje fotoshoppen en ik ben tevreden. 

Less is more.

Kunst is de kunst van het laten of less is more.  Soms kan ik het niet laten. Ik pak dan het een of ander object. Neem het fototoestel met macro lens. Probeer dit object op een ‘vreemde’ manier te kieken.  Dit is een oude weckpot met rietjes er in. Giet deze in mijn pc. Daarna knippen en pixels aanvullen. Met de filterknoppen spelen. Het resultaat is boven te zien. 

Gezocht! Inspiratie!

Vanochtend toe ik uit mijn bedje kroop merkte ik tot mijn grote verbazing op dat ik iets mistte. Het koste me wat tijd voordat ik wist wat ik miste. We lieten ons hondje uit en ik dacht; jich! Ook mijn ontbijt, dat als die ogen had mij mismoedig aan zou kijken. Het tekenen, koken, tv kijken alles was mistroostig. Ineens begreep ik wat ik verloren was. Het was inspiratie. Ik had nergens meer inspiratie voor. Ik was het kwijt. Ik vroeg het aan mijn lief of hij wist waar ik het had gestopt. Hij wist het niet. Ik vroeg het aan onze viervoeters of zij dit wisten en zij keken mij verbaasd aan en wisten het ook niet. Ik zocht het in de boeken, in de muziek, in mijn teken of schildergerei; neen dus. Ik zocht het overal en nergens, helemaal niets gevonden. Wat moest ik doen! Ik liep vast en begon te krijsen, te gillen en te huilen totdat ik de armen van mijn lief voelde die mij liefelijk vasthield terwijl ik wakker werd door deze enge droom. 

Klussen

Alles wordt gepakt en verstrooid over de vloer.

Daar liggen de te monteren delen in die hoek.

Daar de stukjes hout en aluminium platen in de andere hoek.

Huishoudtrapje staat garant voor het bereiken van onbereikbare delen.

Stofzuiger staat ernaast.

Vijlen, hamers, en gutsen

Hout en staal boren,  schroefmachines en ander ongein.

Alles ligt verspreid over de vloer

Ik loop te puzzelen waar ik mijn voeten zet zodat ik vooruit kom

daar waar ik wil zijn.  

De katten en Jesse lopen gestrest door elkaar.

Krijgen onderling ruzie want happen naar de baas dat mag niet.

Roen, wiens goddelijk lijf glimt van het zilte vocht

En ik die probeert zijn grenzen in de gaten te houden

Want soms, heel soms voelt hij zich als vroeger

Mateloos en grenzeloos met het gebruik van zijn energie

Hij vergeet dat de dingen zijn verandert en dat de energie een limiet heeft.

Toch zijn we beiden blij wanneer de keukenoppervlakte vergroot is.

Zijn energie is niet voor niets gebruikt

Na gedane arbeid is het zoet rusten nadat ik hem naar bed heb geschopt.  

Naar de brillenboer.

Roen en ik zijn er beiden aan toe om een nieuwe fok aan te schaffen. Deze zin klopt niet helemaal. We hebben samen genoeg brillen. Alleen die glazen. Tja, voor mij was het jaren geleden dan ik een bril met de juiste sterkte had. Ik ben wat je noem nogal ijdel. Dus als ik mijn glazen wil updaten dan kom ik gelijk met het volgende probleem aan. Ik moet dan alle brillen (8 stuks) vervangen of stuk voor stuk de glazen onder handen laten nemen. Ik sta ook niet bekend om mijn rust en kalmte en stelde ik dit steeds maar uit. Maar door al dat medisch gedoe zijn mijn ogen getest en daar mankeerde er het een en ander aan. Bij dat getest zat mijn lief niet zichtbaar mee te doen en bleek dat we meer synchroon liepen dan we dachten. Nu zagen we de reclame van Specsavers op de tv en liepen we er toevallig langs, stapten naar binnen en lieten ons opmeten. Toen we naar buiten liepen hadden we beiden elk 1 nieuwe bril en voor elk wordt er een bril opgekalefaterd. Al huppelend liepen we beiden naar huis nadat we een heerlijk broodje van bakker Bart hadden genuttigd.   

Nemen we het mee of niet?

Gisteren was dit een prangende vraag. Tijdens de vakantie maken we  een aantal dagen nuttig. Nu is de keuken aan de beurt. Boven de hangende keukenkastjes is er een vetophopende loze ruimte.  Aangezien we een knusse keuken hebben is dit zonde van de ruimte die niet gebruikt word. Wanneer we samen koken nodigt deze ruimte tot een pas de deux. Altijd leuk vinden we. Maar nu was Roen al dagen lang in zijn hoofd een planning te maken. Hij riep; Els ik ben klaar. Ik weet het nu. Hij vertelde me globaal waar hij aan dacht. Daarna begonnen we solo te denken. Aangezien we geen auto hebben moeten we strategisch denken om alles met de minst mogelijk moeite te verplaatsen. Daarvoor hadden we in het verleden een bolderkar(ingeklapte)gekocht. Dus was ik er voor op deze mee te nemen. Roen dus niet, Daarna volgde er een interessante discussie. Het bevatte 2 zinnen. Het kan wel. Het kan niet. Dat werd heen en weer gezegd. Het werd het van niet. We togen met 2 roltassen gingen naar de Gamma en kochten Roen zijn lijst in + een keukenmachine die nu de helft van de prijs was. De tassen werden volgepropt. Het apparaat werd met een touw een handvat gemaakt. Zo liepen we naar huis in het heetste deel van de dag. We sjouwden ons kapot maar we kwamen er. Toen we thuis waren kreeg ik een inval om te zeggen dat de kar voor de kleinere delen daarin konden en de langere planken in de roltas  kon.  Had ik dat maar eerder bedacht.

Laaglanders vakantie

Weer een maand niets ingeleverd. Dat komt; ik ben drie weken met vakantie geweest. Noord Italië, Lombardije. Ik kom daar met mijn gezin voor de vijfde keer. We hebben daar een eenvoudige, razend goedkope camping gevonden die ook houten huisjes, opschepperig ‘chalets’ genoemd, verhuurd. Je kunt er met de auto in een keer naar toe rijden. Zo gaan we ’s zomers goedkoop met vakantie, dan blijft er voor de winter of het voorjaar nog een beetje budget beschikbaar, want dan moet je verder weg als je mooi weer wilt hebben en ik ben een absolute zonaanbidder.

De eerste week heeft mijn oudste dochter Els met haar gezin, dus met mijn kleindochter erbij, ook een chalet betrokken. Dat was ontzettend leuk. Mijn dochter en haar vriend zijn heel relaxed en het nieuwe wonderkleinkind dus ook. Als zo'n kind maar eet, drinkt, slaapt,  mooi is en niet huilt, houdt iedereen van haar en is iedereen tevreden. Stelden ze aan mij ook maar zulke bescheiden eisen. Maar ja, dat mooie wordt dan een probleem, vrees ik.

De tweede week had mijn jongste dochter Tamar een vriendin uitgenodigd en de derde week kwamen er vrienden kamperen. Ik voelde mij daardoor vaak een echte Italiaanse Peetvader. Aan gezelligheid dus geen gebrek.

In de voorbije jaren hebben we al heel wat van de omgeving gezien maar toch hebben we dit keer een aantal nieuwe dingen gevonden. Ten eerste natuurlijk Milaan. Daar hebben we eindelijk het hele museum in het Castelló Sforzesco bezocht. Dat zijn eigenlijk drie musea. Kunst:  Michelangelo, Leonardo Da Vinci, ook Hollandse meesters, oudheden, textiel enz. Je kan er vele uren doorbrengen en het was nog gratis ook. (Ja, we blijven Hollanders.)

In Varese hebben we de Sacro Monte bezocht. Een in de 17e eeuw aangelegde weg van keitjes, de berg op, naar de kerk Santa Maria del Monte. Er waren weinig bezoekers. Daardoor ondergingen we de zeventiende-eeuwse sfeer intens. De vergezichten waren indrukwekkend. Onderweg staan veertien kapellen met terracotta, geverfde beeldengroepen. De eerste heeft te maken met Jacob en de jakobsladder, dan Jezus geboren in het stalletje, Jezus die gedoopt wordt in de synagoge, Jezus als twaalfjarige wijsneus die onderricht geeft in de tempel. De volgenden zijn een kruisweg. De laatste is Maria ten hemelopneming. De beelden zijn levensgroot. Ze zijn zeventiende-eeuws gekleed. Sommige taferelen bestaan uit tientallen beelden. Op een paard of een hondje meer of minder wordt niet gekeken. Jammer was wel dat je door tralies naar binnen moest gluren, met matig licht. je kon zo ook de fraaie muurschilderingen niet bekijken. Opmerkelijk dat in een tijd waarin de marteldood (Radbraken, vierendelen), een gebruikelijke straf was, men met zoveel empathie het lijden van Jezus kon verbeelden. Halverwege de klim begon het oudtestamentisch te onwederen. Toch hebben we de tocht volbracht. Gelukkig was er een prima horecabedrijf op de berg.

In Varese zijn we ook naar Villa Panza geweest, dat is een achttiende-eeuwse villa, zeg maar paleis, waar een grote collectie moderne, vooral Amerikaanse kunst is te bewonderen. Bijzonder was kunst van neonbuizen en andere objecten met licht. Daar was een hele vleugel voor gereserveerd. Per kunstwerk een zaal. Het gebouw zelf is schitterend. Mooi onderhouden, prachtige natuurstenen vloeren en een enorme, parkachtige tuin. Er waren maar weinig bezoekers. Dat gaf een bijzondere sfeer. Het koste € 9,- pp, dat kon je terugkrijgen als je de Villa Panzastichting in je nalatenschap bedenkt. Daar denk ik nog even over. (We blijven Hollanders)

Laaglander

Waterlelie

Dit vind ik een van de mooiste bloemen. Deze bloem wordt vaak gebruikt als symbool van de Indiase parabels en boeddhistische verhalen. De foto heb ik in Arnhem genomen in de Spijkerbuurt. Ze hebben daar een waanzinnig aantal grote tuinen zo tussen de huizen. Deze komt uit de watertuin. Op deze site vind je alle tuinen en ze zijn de moeite van het bekijken waard. http://www.spijkerkwartier.net/wegwijs/groen.htm

Straatfotografie

Zo liep ik ergens in mijn mooie Schiedam. Ik had mijn fototoestel bij me want het was van die dagen dat er van alles te doen was in de stad. Dan loopt iedereen rustig te kuieren en zijn lekker rustig. Zo kwam ik deze jongeman tegen die met zijn jonge hond rondliep. Ik kon duidelijk zien dat hij er schik in had. Ik vroeg aan hem of ik hem met pup mocht fotograferen en hij stemde toe. Ziedaar het resultaat. 

Zijn eigen editor.

The Editor on tour

Mijn lief heeft ruzie met de mensen uit de USA die hem een betaalde web side hebben aangesmeerd. Ten eerste beloofden zij hem tonnen geld. Later bleek dat die tonnen voor zichzelf bedoeld waren. Ook was hij zo foolish of naïef om met zijn(onze) creditcard te betalen. Die lui haalden vervolgens heel veel geld eraf. Samen met de ING mensen kreeg hij het voor elkaar om het geld teruggestort te krijgen. Dus de kaart werd geblokkeerd en wij kregen een nieuwe. Nu kon hij een tijd niet meer op zijn eigen site omdat ze volgens hen het IP adres hadden afgesloten. Daardoor kon hij er 12 dagen niet in. Nu wel. Dit abonnement loopt tot 28 sept. En nu haalt hij alle blogs eraf. Hij stopt ze in Word. Tekst en foto’s. Hij begint weer met de A.  Dus is het weer monnikenwerk en hij is tegelijkertijd zijn eigen editor want er zijn toch een hoeveelheid foutjes ingeslopen die hij nu corrigeert. Zodra dit is gebeurt maakt hij een nieuwe blog aan in Wordpress. Wat stom van die lui want nu zijn ze een klant kwijt.

Ik tikte in mijn grote vriend You Tube en warempel er bestaat een groep die heet “The Editors”. Dit nummer is Papillon. Wat kunnen die mensen rennen!  http://youtu.be/Wq4tyDRhU_4