 |
| De enigste geslaagde. |
Ik ging dus
de 10de naar de dierentuin met mijn vriend de spiegelreflexcamera
met telelens en dacht; Makkie. Niet dus. Moeilijk, niet te beschrijven. Ze
vertikten het om mooi te poseren, om naar me te kijken en me de tijd te geven
om alles in te stellen. Ik bestond niet voor ze! De onverlaten. Ik stond me in
allerlei bochten te wringen, om op mijn hurken te staan en standje hopeloos te
oefenen om ze maar goed in beeld te zien en te zetten. Opgewonden blij liep ik
naar huis want er zouden toch minstens 20 onvergetelijke meesterwerken bij
zitten. Dus laadde ik de foto’s op mijn laptop en het sorteren begon. Alle
bewegende beelden werden verwijderd. Daarna knippen, pixels sorteren. Hier
begin ik goed in te worden. Ik ben gek op straatfotografie en het wachten op
mooie beelden. Helaas, de meeste dieren hadden geen poten of halve, of nog
erger. Dan stond er eentje deels voor mijn model, of ze keken als een halve
zool. Er is er slecht één waarvan ik zelf zeg “Niet slecht”. Het is maar goed dat
we tegenwoordig een abonnement hebben. Ik kan dus veel gaan oefenen en moet veel
meer geduld betrachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten