Gewoon een mooi portret

KNUL

Soms maak ik een mooie foto gewoon per toeval. Hier is knul met tegenlicht genomen. Het heeft wat dromerigs.

Grijs en Grauw

In de mist

Dat grijs en grauw heeft toch ook zijn eigen charme.

Eindelijk Rust

Dit zegt alles!

Er bestaan mensen die van klussen houden. Als ze geen klus onderhanden hebben gaan ze zich vervelen en bedenken een nieuw project. Vaak echte mannen. Ze gaan liever klussen dan op vakantie. Als ze het gezinsbudget beheren vinden zij dikwijls dat er weinig geld is voor vakantie omdat een verbouwing onafwendbaar is. Die mannen balen als het af is. Bij mij is dat precies andersom. Ik baal van klussen maar ik ben blij met het resultaat. Ik besteed het liefst zoveel mogelijk geld aan vakantie.

Als het alleen aan mij had gelegen, was er nooit iets aan ons huis veranderd en was ik er ingetrokken zoals we het gekocht hebben: Johnny Jordaan-stijl met  gebloemd, verguld behang, witgemoffelde metalen open haard, bordeelkroonluchter, hemelbed en al. (De vorige eigenaar is plotseling overleden en zijn erfgenamen hadden – hoe bestaat het -  geen belangstelling voor de inboedel.)
Mijn partner dacht daar anders over dus toen is er heel wat afgeklust. Daar droom ik nog weleens van als ik zwaar getafeld heb.
Vorige week was het herfstvakantie voor de kinderen en wij, de ouders waren ook vrij. Het was prachtig weer. Een mooie gelegenheid om iets leuks te doen met het hele gezin.
Echter, er moesten nodig twee slaapkamers geschilderd worden. Mijn vrouw nam alle huishoudelijke taken voor haar rekening en ik mocht mij geheel wijden aan het verven. Het is allemaal prima gelukt en we zijn blij met het resultaat. Maar tot welk een prijs. Gaandeweg de week werd ik steeds vermoeider, nerveuzer en chagrijniger. Voor een marathon draai ik m’n hand niet om maar dit…Verf aan m’n handen, de huid droog door de terpentine, koppijn van de verflucht, niet zomaar ergens kunnen gaan zitten door mogelijke verf op m’n kleding, chaos door verplaatste meubels, oppassen dat je geen verf morst of omgooit. Bloody hell.
De vakantie is voorbij en ik ben weer aan het werk. Eindelijk rust.

Laaglander

BELLE VOCI

Belle Voci, Kamerkoor o.l.v. Nedyalka Todorova

door Hot

BELLE VOCI, waar haal ik dat nu vandaan?
Het is een Haags kamerkoor bestaande uit 12 mensen en een dirigente. Zes mannen en zes vrouwen onder leiding van Nedyalka Todorova, Bulgaarse van oorsprong.
Gisteren de 28ste waren we uitgenodigd door twee vrienden die we lange tijd uit het oog waren verloren. Bij de bruiloft in Engeland, de 10de juli jl. hebben we hen herontmoet na ten minste twintig jaar volledig onzer eigen levens te hebben geleid. Als cadeau zongen deze twee uit Den Haag een aantal liederen die zij ook gezongen hadden op een Festival voor Orthodoxe Zang in Bulgarije afgelopen jaar en deden dat ook nog A Capella, en dat vonden wij, maar ook de vele andere gasten zeer indrukwekkend en mooi, en toen wij dus uitgenodigd werden om in de middeleeuwse dorpskerk te Kethel een optreden te mogen bijwonen wilden en konden we geen nee zeggen.
Het was fabelachtig, en zo met zijn twaalven soms met de dirigente Nedyalka, met zijn dertienen en met het Thema DOSTOINO EST, zal het ons lang bijblijven.
Na afloop hebben de twee die ons uitnodigden nog heerlijk een glas wijn genuttigd bij ons thuis, en dat was ook bijzonder geslaagd.

Eventjes tijd voor mezelf

Vandaag heb ik het nogal druk. Normaliter maak ik ons huis clean. Ik hou pas van huishoudelijk werk als het af is. Dan geniet ik van ons schone huis. Vanmiddag komen er mensen van een installatie bureau van onze cv ketel en deze is ingewikkeld. Er zit ook een warmte terugwinunit boven de cv. Het is een Agpo Ferroli een ouderwetse fiat 500  onder de cv,s. Als ze het doen is het ideaal systeem, maar deze cv’s zijn al 15 jaar oud en dat beginnen we te merken. Het probleem is om in ieder geval alle neuzen naar een kant te krijgen voor de vervanging. Toen we hier kwamen wonen was het al duidelijk voor ons dat de vervanging er aan zat te komen en legde het geld hiervoor opzij.  Maar een tijd geleden hadden de bewoners afgesproken dat het een individuele verantwoordelijkheid is. Ieder voor zich, dus. Dit kan niet, we hebben een gezamenlijke aan en afvoer van de rook en water. Iedereen die begint mee gaat doen vraagt dezelfde vragen en ik geef dus antwoord, maar ze vinden het zo gek dat elke keer er weer een expert wordt gevraagd om dit te bekijken. Dus vanmiddag komt er weer eentje kijken. Over 4 weken komt er een vergadering en ik heb gevraagd of die expert erbij is om alles uit te leggen. Wij zijn geen kenners en er komen weer dezelfde vragen. Ik hoop dat er eindelijk een eenduidig antwoord komt dan kunnen we eindelijk beginnen. Men zegt dat we de lessen krijgen die we nodig hebben. Ik leer steeds meer om geduldiger te worden. Niet dat ik hier op zit te wachten maar voor de medemens is dit wel zo prettig. De tijd zal het leren.

Hunting tigers

Ze is in ieder geval "Gestreept!"

Mijn lief en ik zijn vandaag naar de dierentuin gegaan. Het zag eruit dat we het niet droog zouden houden maar het weer werd steeds beter. Ik had me voorgenomen om vandaag naar de tijgers te gaan. Deze mooie dieren wilde ik vandaag fotograferen en Roen was het met me eens. We liepen naar het tijgerverblijf in Azië een deel van Blijdorp en drukte ondertussen regelmatig op het knopje   Http://youtu.be/cS4vUaNQKHk   We fotografeerden leeuwen, gieren, tapirs enz. Toen we bij het tijgerverblijf waren aangekomen zagen we van alles maar: geen tijgers. We keken overal om ons heen waar de vermaledijde dieren  zich bevonden. Helaas; geen tijgers te zien. Zucht! Langzamerhand gingen we weer richting thuis en hopen dat bij ons volgend bezoek we eindelijk de tijgers zullen zien.

In Ochtendrood

onhoorbaar

schudt de nacht

stukjes donker van de snaren

 

als het eerste licht

de schaduwen doet trillen

in aanzet voor het zonconcert

 

gelijkgestemd

in ochtendrood legt

de nieuwe dag haar uren bloot

 

ontwakend waaiert wind

de klanken rond van

deze schitterende morgenstond

 

 

wil melker

16/05/2012

 

Soms vind ik een gedicht zo mooi dat ik die stiekum, héél stiekum in mijn blog zet omdat het zo goed bij mijn foto past.

Spelen

Berenklauw?

We liepen laatst in Vijfsluizen waar veel tuinhuizen staan. Ik kon duidelijk merken dat we in de nazomer zijn beland. We liepen naar ons favoriete bramenstruikgewas en zagen tegelijkertijd de uitgebloeide en verdroogde berenklauwen. Ik hou hier van want die zijn leuk fotomateriaal. We plukten er een paar van om mee naar huis te nemen. Thuis pakte ik wat leer en de macrolens en nam hier foto’s van. Inzoomen, uitzoomen. Zitten, plant verplaatsen, buigen en noem maar op. Alle standjes werden afgewerkt. Daarna downloaden in de computer en; Let the game begin! Goed muziekje opgezet en de mooi plaatjes met allerlei filterknopjes bewerkt van z/w tot rare kleuren. Niet alles is even fraai maar dit is een van de mooiste

Hermann Hesse en Nick Drake

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen deze mensen kennen. De eerste is een Duitse schrijver  http://nl.wikipedia.org/wiki/Hermann_Hesse

En de tweede is een Engelse singer-songwriter http://nl.wikipedia.org/wiki/Nick_Drake
Op deze sites staan de levensverhalen van deze mensen. Ik ben een oud hippie kind en heb door diverse mensen die ook giga leesbeesten en muziekliefhebbers zijn het een en ander geleerd. Daar ben ik nog steeds blij mee. Herman Hesse is een schrijver waarvan ik het elementaire gedachtengoed van het Boeddhisme heb leren kennen. Ik ben geen technisch lezer en een theorie als roman te leren kennen is voor mij de beste manier. Ik ben dus een liefhebber van o.a. een roman “Siddharta” een van mijn lievelingsboeken en eens in de zoveel tijd duik ik er weer in.  Het is een verhaal dat lijkt op het levensverhaal van De Boeddha. Hij werd in een rijk Brahmaans gezin geboren en gaat op reis om te leren. Onderweg leert hij bij en leert hij af. Een menselijk verhaal dat ik herken. Hij komt op een dag bij de rivier die terwijl hij daar zit  zijn leermeester is en daar bereikt hij zijn verlichting. Daar komt Nick Drake om de hoek. http://youtu.be/_x01fnJSjf4   Ik heb het over zijn nummer “Riverman” van zijn eerste lp. Een schitterend nummer die met zijn zachte, weemoedige stem me meeneemt naar… Wat ik maar wil. Dit is dus een duo die elkaar nooit hebben leren kennen en zich toch door hetzelfde thema laten meevoeren.

 

Bewolking

Ons Uitzicht

Op dit ogenblik ligt mijn fototoestel klaar op de bank. De luchten zijn nu soms zo spannend en de momenten van opnamen erg kort. Dan breken de wolken en krijgt de zon even de tijd om ze te doorboren met haar stralen. Dan pak ik mijn toestel, ren naar het balkon en kijk door mijn telelens naar waar de actie is. Zijn de stralen links dan zie ik Nieuwland, rechtsvoor dan zie ik de molens, het stadskantoor en 2 kerken de Sint Jan, en voorheen katholieke kerk die de protestanten hebben gejat en de Sint Liduïna, die een basiliek kerk geworden na de sloop van de Frankelandkerk in de 70ger jaren. Kijk ik naar rechts dan zie ik weer een molen, de Nolet molen, de grootste en hoogste molen van de wereld, de Euromast, de glasfabriek waar we vroeger op keken, en verder rechts dan de wijk de Gorzen en de kerk in Amsterdamse stijl, het Heilig Hartkerk. Verder zien we in de in de achtergrond de cruise schepen die de Maas bevaren. We hebben genoeg te zien. En met oud en nieuw nemen we een glas goede whisky, pakken een lekkere stoel en kijken genietend naar buiten. Meer dan 1 uur hebben we dan een vuurwerk show. Deze foto heb ik dus in de herfst genomen en met het verwerken hiervan heftig aan de filterknoppen gezeten. Ik maak het gewoon spannender dan in het echt. Daar zijn genoeg foto’s van gemaakt en beter dan ik kan. Ik maak mijn eigen realiteit, zoals we allemaal doen.

Zonsopgang

Zonsopgang

Dezelfde zon wordt opnieuw geboren in nieuwe landen

In een cyclus van eindeloze dageraden.

Van Tagore uit “Vuurvliegen”.

 

Het Bergse Bos

Lage Bergse Bos

 

Een fijne wandeling in het Lage Bergse bos. Een uitstekende plek om de hond uit te laten. Hup Mink, naar buiten, naar het bos. Z’n zere  pootje is helemaal beter

Herfstkleuren en geuren all over the place. De natuur bereid zich voor op de schijndood van de winter. De meeste bladeren zitten nog  aan de bomen maar het afsterven is begonnen. M’n mp3speler doet middels Tom Waits een herfstige duit in het zakje: November's cold chain/Made of wet boots and rain/And shiny black ravens   On chimney smoke Lanes… Begeleid door een klagelijk zingende zaag. http://youtu.be/2nURnda4DWs
Maar laat ik niet vooruit lopen op mijn winterdepressie.
Bij het hondenstrand is het een gezellige bende van allerlei honden. Dè ontmoetingsplaats. Altijd even opletten of er geen loopse hond tussen zit want dan krijg ik Mink niet meer mee. En of een teef loops is, neemt hij nogal ruim.
Het is een mooi park, dat Lage Bergse bos en er is altijd wat te zien: nordic walkers, (oppassen voor afzwaaiende stokken), honden, joggers ruiters en skaters. En op het water een keur van watervogels, zoals de aalscholver die, uitdagend als een hangjongere op een paaltje zijn vleugels staat te drogen en op de kant een grote groep ganzen die de hond meedogenloos het water in jaagt.
Het Lage Bergse bos, tussen Hillegersberg en Bergschenhoek, is het kleine broertje van het Kralingse bos maar het is stiller en dorpser: iedereen groet elkaar. En het is verbonden met het Hoge Bergse bos en de Zevenhuizer plas. Zo bij elkaar is het veel groter Ik kom er graag. 

Laaglander
 

Wanneer we wonen in een wolk

Gefotografeerd bij Hoek van Holland

Soms word ik wakker en kijk naar buiten. Niks nieuws onder de zon zal je denken, maar de zon is er niet. Alles is nat! De bomen zijn nat, de huizen zijn nat, de mensen en beesten zijn nat de lucht is nat en soms heel soms zijn mijn wangen nat. Soms loop ik op wolken. Meestal hou ik van ze vooral in de zomer, dan lig ik op mijn rug en kijk naar boven en zie allerlei fantasie beesten, of ietsen. Het hangt er vanaf of ik me speels voel. Wanneer ik het druk heb komt er helemaal niets van dit alles. Dan ren ik en draaf ik in het rond en dan kijk ik in een tunnel en zie alleen wat ik wil zien. Soms kom ik bekenden tegen, zoals laatst schijn ik Fia tegen gekomen te zijn maar dit is van horen zeggen. Ze belde Hot op en vertelde dit aan hem. Hij zei dus dat dit normaal is voor mij en dat ik dan ook in staat ben om langs hem heen te hollen zonder dat ik hem zie. Dat is waarom ik nooit een rijbewijs heb gehaald, ik ben in staat een bocht door te gaan en dwars over iemand heen te rijden. En dat mag niet volgens de wet. Wanneer ik in zo’n wolken dag beland dan zoek ik het zonnetje thuis op. Ik ga lezen, weblogs schrijven,

Geplaatst op 20 februari  2009 by hotrose

Lather

Zanger

We wonen vlak bij een mooi klein parkje, het "Juliana park" en in de zomermaanden worden er hier regelmatig cultuurborrels gegeven en soms komen er andere thema’s aan de orde. Dus op 30 april vorig jaar was er een Koninginnen feest met koren, dansgroepen enz. Zo was daar ook een groep van wat wij geestelijk gehandicapten noemen. Ze krioelden overal doorheen. Jesse en ik met fototoestel waren er ook. Jesse was aan een grote vriend, de boom, vastgeknoopt want bij dit soort gelegenheden trekt ze als een onvermoeibaar trekpaard en de combinatie Jesse en ik aan ’t fotograferen dan gaat moeilijk. Dus leunde ik tegen die onverstoorbare vriend en knipte dat het een lieve lust was. Er was daar ook een circus meester die alles aan elkaar zong en praatte. Hij was bijzonder lief tegen de "kinderen" en met enkelen zong hij een paar liedjes mee. Ze hadden de dag van hun leven. Dus, al zeg ik het zelf, heb ik daar een aantal fraaie foto’s van gemaakt. Ik zocht er een aantal foto’s hiervan en liet Hot de beste kiezen. Ik kon het niet. https://www.youtube.com/watch?v=2Pzb3AOYTcQ   De laatste dagen dacht ik eraan om hier een blog over te schrijven en steeds dacht ik ook aan een nummer van Jefferson Airplaine. Dit nummer “Lather” is een van de mooiste, ontroerendste ballads die ik ken. Klik erop en laat het je ziel raken.  

 

 

Mijn mooie Schiedam

Driemaster

Ik ben in mijn oude foto’s aan het neuzen. Ik heb zo langzamerhand een groot archief. Er wordt me soms gevraagd wat ik met al die foto’s doe. Zijn ze bedoeld als computervulling? Nee, zo af en toe gebruik ik ze voor mijn blog en later ga ik ze gebruiken als basis voor eigen werk. Wat dat is? Dat zien jullie later. Dus, zo af en toe loop ik door mijn mooie Schiedam met een blik van als “Een toerist”. Ik ben gewoon eigenlijk een buitenfotograaf. Veel gemakkelijker. Niet van belichtingen enz. Zo liep ik hier langs de Maasboulevard. Altijd pret. Soms zie ik de vreemdste, gewone, of prachtige schepen langs varen, o.a. deze mooie driemaster heeft mijn blik gevangen. Is die mooi of is die mooi.

 
 

Wat zien we?

DE VIS

We kijken elkaar door het glas aan. Jij in jou wereld en ik in de mijne. Zo dicht bij en gescheiden door een dik glazen plaat. We staren elkaar aan. Ik denk; Wat ben jij er voor een en wat ben jij lelijk! Die dikke lippen en uitpuilende ogen. Maar wat denk je dus van mij? Ben ik net zo lelijk voor jou?  Ik maak foto’s van je. Ik kruip tegen de glaswand dus de foto’s zijn wel erg intiem. We wonen wel op dezelfde aarde maar toch in totaal verschillende werelden.

Ik ben een beetje lui vandaag

 

 

 

Herfst

Ik ben dus een beetje lui vandaag. Geen inspirerende woorden of plaatje. Dus ga ik Googelen onder de kop gedichten en dan het schone woord “Herfst” ingetikt. Daarna naar Animatieplaatjes geklikt en dan koppel ik het tweetal aan elkaar. De makers kennen elkaar niet en toch horen ze nu samen. A match made on my table.

Een vliegje in de herfst,
vliegt tussen de takken van een berk-
geur van bladeren,
natte aarde-
en tussen die takken is niets
en tussen die en die,
het vliegje denkt misschien:
de spin is een verzinsel, het eerste web
moet nog worden uitgevonden!
Het wordt donker,
de maan komt op,
oud bos,
slingerende paden, nauwelijks lanen,
de moed om te verdwalen
bijna gemist.

© Toon Tellegen
uit Gedichten 1977-1999

 

 

 



Moeilijker dan ik dacht.

De enigste geslaagde.

Ik ging dus de 10^de naar de dierentuin met mijn vriend de spiegelreflexcamera met telelens en dacht; Makkie. Niet dus. Moeilijk, niet te beschrijven. Ze vertikten het om mooi te poseren, om naar me te kijken en me de tijd te geven om alles in te stellen. Ik bestond niet voor ze! De onverlaten. Ik stond me in allerlei bochten te wringen, om op mijn hurken te staan en standje hopeloos te oefenen om ze maar goed in beeld te zien en te zetten. Opgewonden blij liep ik naar huis want er zouden toch minstens 20 onvergetelijke meesterwerken bij zitten. Dus laadde ik de foto’s op mijn laptop en het sorteren begon. Alle bewegende beelden werden verwijderd. Daarna knippen, pixels sorteren. Hier begin ik goed in te worden. Ik ben gek op straatfotografie en het wachten op mooie beelden. Helaas, de meeste dieren hadden geen poten of halve, of nog erger. Dan stond er eentje deels voor mijn model, of ze keken als een halve zool. Er is er slecht één waarvan ik zelf zeg “Niet slecht”. Het is maar goed dat we tegenwoordig een abonnement hebben. Ik kan dus veel gaan oefenen en moet veel meer geduld betrachten.

Te Paard

 

 

Ik voel zijn warmte, zijn ademhaling, het bewegen van zijn spieren, zijn kracht en energie. Ik kijk tussen zijn oren door naar het strand dat onder ons door schiet. Het lijkt op zèlf rennen. Door het paard kan ik plotseling heel hard lopen, sneller dan ooit. We klimmen met gemak het steilste duin op. Met het paard ben ik sterk en onstuitbaar. We zijn samen één dier. Ik ben Kozak, Tartaar, Indiaan. Aanvallen! Invasie! Het lijkt op seks. Opwindend. 

Als kind hield ik van paarden. 
Mijn vader was schoenmaker. Ons gezin telde acht kinderen. Als vader ons naar bed bracht, las hij altijd voor. Niet zelden over Winnetou en Old Shatterhand. De paarden die daarin optraden, waren, naast de pony’s van de melkboer en de groenteboer, zo’n beetje de paarden uit mijn jeugd. De melkboer liet mij zijn paardje weleens de straat uit ‘mennen’. En op vakantie, bij een Brabantse kampeerboer, mocht ik soms op zijn trekpaard zitten. Dat was het dan, want voor zoiets frivools als ècht paardrijden was geen geld. Ik zou niet weten waar een manege te vinden was. Voetbal en judo, dat was normaal.

Jaren later kreeg ik een collega via een uitzendbureau. Als bijverdienste trainde hij jonge rijpaarden voor Zeeuwse boeren. Ik was vijfendertig en pas gescheiden; ik had tijd zat en ging met hem mee. Hij leerde me rijden op driejarige paarden. Achteraf gekkenwerk: een beginnend ruiter hoort te starten op een ervaren, voorspelbaar, rustig paard. Die collega hield wel van een gokje met mijn botten. Hij was verliefd op me en schatte àl mijn kwaliteiten te hoog in. Ik lag er dus nogal eens naast. Maar ik bleef heel. Het geluk is met de dommen. Aangezien ik voor hetero wil doorgaan en niet verliefd op hèm was, bracht zijn verliefdheid allerlei onhandige misverstanden met zich mee, dus onze wegen scheiden. Maar de kiem was gelegd. Ik ging rijden bij een manege. Ik haalde mijn ruiterbewijs en besloot een paard te kopen. 

Maar toen verscheen zij op het toneel. Prioriteiten veranderden. Het idee een paard te kopen was opeens ver weg. Ze moest niets van dieren hebben en zeker niet van zulke grote. En omdat we gingen samenwonen kon ik mijn geld beter gebruiken. 

Rijden op uitgebluste, chagrijnige manegepaarden is op den duur niet leuk. Het paardrijden is langzaam mijn leven uitgeglipt. Maar soms kriebelt het. Want eigenlijk ben ik een ruiter. Dus tijdens vakanties wil ik nog weleens op een paard gaan zitten voor een buitenrit, wat mij steevast op martelende spierpijn en mijn bezorgde vrouw op een angstig uurtje komt te staan. Want zij heeft wèl een reëel beeld van de breekbaarheid van mijn botten en van mijn atletische kwaliteiten.

Laaglander 

 

 

Een KUS

Een kus is een opdruk op een afdruk

Maakt indruk op de bloeddruk

En vraagt met nadruk op een herdruk

The Riegel

Samen

Wat kunnen we onstuimig zijn mijn lief en ik. Hot schreef er al over en ik sluit het af. Ik even de tijd genomen om rustig te worden. Wanneer alles lekker loopt zijn we in staat werelden te bouwen en wanneer onze visie botst breken we ze weer af. Op de een of andere manier dacht ik aan de groep Pearls Before swine. Een groep uit de jaren 60. Ik geef toe, je moet ervan houden. Maar die teksten zijn zo goed. Tegelijkertijd is de Costa Concordia vandaag regelmatig in het nieuws en een lokale oorlog maakte me denken aan het lied “The Riegel” dit is een schip dat aan het zinken is. Het is geen cruiseschip maar oorlogsvloot met krijgsgevangenen.  De associatie is snel gelegd. Ik heb even in You Tube gesnuffeld en nu kunnen jullie hier ook naar luisteren. http://www.youtube.com/watch?v=7UNzfiFOMa8   En de kop foto? Dit hadden we gisteren moeten doen. We blijven zoeken naar dit wijze gebaar.

Wat een gezucht

Fronzen

Oh, wat een dag.Het lijkt wel alsof onze golflengtes langs elkaar lopen maar bepaald niet synchroon. We hebben misverstanden. Els zit in eendromerige afwezige mood en ik ben met van alles tegelijk bezig.

Zo zijn er zaken die toch wel eens geregeld moeten worden vind ik. Els spreekt dan haar bewondering uit voor mijn giga geduld met bepaalde zaken.

Nu kreeg ik het vanmiddag wonderwel voor elkaar dat we muziek van de harde schijf via een mediaplayer af konden spelen via de stereo-installatie en dat klonk heerlijk. We hebben er even van genoten maar toen moest er een draadje verlegd worden en sindsdien wil het helemaal niet meer lukken om de mediaplayer op de TV te kunnen zien.

Dat lijdt tot frustraties. Idem dito vanmiddag. Ik worstel nog steeds met mijn nieuwe Transport Net. http://hottransport.net

En soms lukt daar iets wat bij mij tot verrukking lijdt, maar veel vaker mislukt wat ik wil en dan ben ik er lang mee bezig. Els die ook mijn grenzen in de gaten tracht te houden en zich heerlijk m.b.v. Zylom spelletjes kan vermaken, zegt dan zou je niet eens gaan slapen? En zo’n opmerking valt dan in mijn verkeerde keelgat. Zo hadden we een paar keer vandaag dit soort incidentjes en mijn zogenaamde irritatiespieren stonden wat strak afgesteld. Gelukkig maken we het altijd wel weer goed ondanks dat we niet veel opgeschoten zijn vandaag.

Vandaag was overigens onze oudste vriendin jarig. Riet, die bij French Sister in Frankrijk woont, is 98 geworden. WAUW.

Hot

 

 

 

Safari reis

Zelfzorg van een vogel

 

Afgelopen september las ik in de krant dat Dierentuin Blijdorp  155 jaar bestaat. Ter ere daarvan was de toegangsprijs aanzienlijk verlaagd. M’n lief en ik besloten daarheen te gaan. Terwijl we daar vervolgens liepen bleek dat dit ook gold voor de jaar abonnementen. We keken elkaar aan en prompt schaften we er 2 aan. We spraken ook af dat we data zouden prikken om daar heen te gaan want anders komt er niets van. Dit is wel vaker gebeurd. De tijd zoeft als een haas langs ons heen en voor je het weet is het jaar voorbij. Liefje was ineens snip verkouden en zei onze afspraak af. Dus toog ik alleen de tropen in. Ik was het bijna vergeten hoe de geluiden klonken van beesten en bezoekers, dit geldt ook voor de geuren. Ik heb door de hele tuin gezworven maar nog niet alles gezien. Ik had mijn fototoestel bij de hand zoals een safarireiziger betaamt en zette het ene beest na de andere op de plaat en ben nog steeds bezig alles af te werken. Maar ik gun jullie dus een sneak preview van een toffe vogel. Misschien zet ik later nog eentje op het blog. Wie weet.

Het Gouden Paviljoen

Voorkant van het boek.

Dit boek is geschreven door Yukio Mishima, een jonge Japanse schrijver. http://nl.wikipedia.org/wiki/Yukio_Mishima Eindelijk heb ik hem uit. Dit heeft lang geduurd want het is een verhaal van diepe droefheid en de worsteling van een jonge Japanse Zen Boeddhistische leerling en speelt zich af in het laatste oorlogsjaar en eerste jaar onder Amerikaanse bezetting. Hij is een stotteraar die in een eigen waanwereld leeft en wat Roen een narcist noemt. Zijn de mensen stil of druk. Het komt allemaal door hem. En vooral het gouden paviljoen neemt een grote plaats in zijn gedachtewereld. Bij het lezen van de schrijver zijn biografie valt alles wel op zijn plaats met het waarom hij zo schrijft. Het heeft me wel geraakt maar vraag me niet waarom. Het zal wel zijn redenen hebben en eigenlijk ben ik hierin niet erg nieuwsgierig naar.

 

Nog een keer "Jesse".

Miss Macha

Ik kan het niet laten. Dit vinden we beiden een van de mooiste foto’s van ons Griekse grietje. Meer kan ik er niet van zeggen.

Jesse

Jesse, onze Griekse Staander Langpootmug uit Amorgos Griekenland

En nu, ga ik het hebben over onze hulp in bange dagen. Onze uitlaatster. Ons kersje op de taart. Onze huisbewaakster. Onze Griekse staander. Onze langpootmug. Onze prinses op de erwt.  Ons lief mooi hondenmeisje. Onze troostster. Onze bemiddelaarster in de grote boze buitenwereld. Wat kan ik nog meer zeggen. Wie is het? Zij die ons kennen weten het al. Yes! Het is Jesse. Onze Griekse vluchteling. Zij heeft haar inburgeringscursus gedaan in Griekenland en Delft waar haar petemoei woont. Zij is duidelijk aanwezig in huis. In de roedel staat ze duidelijk op de laagste plaats. Maar regelmatig doet ze een greep naar de macht door de katten op hun plek te zetten. Wat baalt ze wanneer deze naar hun kattenetage gaan om zich terug te trekken. Een aantal van mijn superlatieven wijst naar zich zelf. Maar Prinses op de erwt? Toen zij nog in haar pubertijd was, en die duurde lang, Vertikte ze ‘t om naar ons terug te komen wanneer ze los was en we weer naar huis wilden gaan. Ze bleef dan rond ons heen dreutelen of staan en verzette dan geen poot meer. Dit kon ze uren volhouden.  Maar het lag ook aan ons. We waren niet consequent genoeg en gaven gemengde tekens. Een mens krijgt een hond die hij nodig heeft, zegt Caesar de hondenfluisteraar. Dat klopt. Nu we dit hebben geleerd voor zo’n 90% meer dan toen gaat het een stuk beter dan toen en is ze een echte schat in ons leven.   

Knul

Nu introduceer ik “Knul” onze Heilige Birmaan. Hij is de jongste van het stel en komt uit de dezelfde flat als Loekie, onze vloervlinder. Het was een raar adres en daardoor zijn de katten die daarvandaan komen ook een beetje raar. Moet je nagaan. Een slaapkamer hielden ze de Maine Coones en de andere de Heilige Birmanen. Alles gebeurde daar dus en daar waren ook de ongecastreerde katers. Stinken dat het deed. Ik ben weliswaar gek op katten maar daar! Nooit van z’n leven. Loekie had een autistische inslag. Zij hechtte moeilijk. Knul daarentegen kan het goed met ons vinden. Mensengek dus. Alleen andere katten. Dat is een ander verhaal. Onze katten zullen dit beamen als ze konden lezen. Hij woont dus nu bijna 5 jaar bij ons en vrienden zijn ze nooit geworden. Ze tolereren elkaar. Hij hangt dus aan ons en wij zijn dikke vriendjes. We helpen hem soms met het groomen want die lange haren zijn soms een crime. Van hem leer ik om wanneer het kan lekker te relaxen en te genieten van het nu is. Dat is heel wat waard.    

Zeeland marathon , 6 oktober 2012.

Mijn 36^e marathon liep ik afgelopen zaterdag in Zeeland. Drie maal eerder liep ik die. Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Hij is zwaar. Klimmen en dalen in de duinen en ploegen door het strandzand. Van Burgh Haamstede naar Zoutelande. In 2009 hadden we windkracht 9 tegen en vorig jaar was het plotseling 27ºC, de warmste 1 oktober ooit gemeten in Nederland. Dat zware is natuurlijk ook het leuke. Je moet een beetje masochist zijn voor de marathon.

 Dit jaar waren de omstandigheden heel goed. Weinig wind, af en toe mee, een zonnetje en zoals altijd: veel toeschouwers. Het leeft echt in Zeeland. Ook bij slecht weer is er enthousiast publiek. Kinderen scanderen je naam, die op je borstnummer staat. De vrijwilligers, die drinken en sponzen aangeven, zijn vriendelijk en eindeloos geduldig.
De enige kritiek die ik kan verzinnen is de ronkende, chauvinistische taal in de folder, opgeleukt met quotes in dialect en een T-shirt, wat je krijgt bij de finish, versierd met een amateuristische, ‘humoristische’ tekening plus een oubollige tekst in dat vermaledijde dialect, zoals: blie dak ‘r bin, stik hgros en k’èt g’haele. Dit zonder ondertiteling, en zo lelijk dat je er nog niet eens in zou willen klussen. Maar daar staat een hoop goeds tegenover.  Ik  ging samen met mijn ravissante collega R, die afkomstig is uit Zeeland en die deze marathon elk jaar loopt. Ze was er al, met haar partner. Dat was prettig want die bracht ons per auto naar de start. Hoefde we niet in de bus.
Zoals steeds was ze veel sneller- een half uur dit keer- dan ik. Ze is wel 20 jaar jonger maar ’t doet toch pijn aan mijn machohart: het lot van de ouder wordende atleet.
Mijn training heeft niet langer tot doel beter te worden, maar om de onverbiddelijke neergang te vertragen. Een voordeel van mijn tragere tempo, zeg maar: de veteranenbonus, is het feit dat ik met die snelheid tussen veel vrouwen loop. Dus vaak met uitzicht op deinende billenpracht, soms in strak lycra, dan weer, bil voor bil, uitpiepend onder een kort broekje. Zo mag ik het graag zien, al is het geen stimulans om ze te passeren. Bij één dame dacht ik dat ze een heel bovenbeen had ingetaped maar dat bleek een grote, circulaire tatoeage te zijn.
Het gemene van deze marathon is dat de laatste kilometers het moeilijkst zijn. Een paar hoge duinen die zo steil zijn dat er een trap voor is gemaakt.
Het fijnste is natuurlijk dat je heelhuids over de meet komt. Dan heb je bereikt waarvoor je getraind hebt. Alleen had ik dit keer niet zo veel getraind, want ik had steeds last van mijn achillespezen. Gelukkig viel het mee; zowel de getraindheid als de pezen.
De marathon, jongens en meisjes, is niet alleen een tocht over land, het is ook een tocht in je zelf. Je loopt letterlijk tegen je eigen weerstand te knokken. Je hebt zin om te stoppen maar je wil het afmaken. Als dat lukt geeft het een kick.
Voor het eerst, sinds mijn eerste marathon in 1983 (alweer), deze keer niet gevierd met bier, want ik mag geen alcohol meer van de dokter. Ik heb me te lang, te diep ingeleefd in mijn alcoholistische doelgroep. Maar daarom niet getreurd, Fanta is ook lekker.
Laaglander.

 

 

 

 

 

 

Mijn liefste fotomodel

Mijn liefste Fotomodel

Ik even in de harde schijf gedoken waar we ons fotoarchief hebben gestopt. Er staat zoveel op de ik dit allemaal ben vergeten. Het blijkt dat het ook nog onverwerkte foto’s herbergt. Deze is gemaakt in 2009 te Hoek van Holland. Daar zijn we regelmatig te vinden in deze tijd van het jaar want daar laten we Jesse onze viervoeter uit of zij laat ons uit. Dat hangt er vanaf aan wie je het vraagt. Daar is ook een lange pier die de zee in loopt. Daar heb ik veel gelopen toen ik nog slecht ter been was. Hier is wat ik een mooie foto noem er eentje van mijn liefste fotomodel. Hij staat regelmatig bij mij op de gevoelige plaat en door de jaren heen gaat hij er steeds mooier uitzien. Ik heb altijd al gehouden van belijnde mannen. Dus the good times are coming. 

Vloervlinder Loek Loek

 

 

Vloervlinder Loek Loek

 Vanmorgen bij het opstaan had ik het tegen Rose op de badkamer over Loekie, en hoe we onze vloervlinder misten. Het was de eerste keer dat ik dit woord vond, maar zowel Rose als ik vonden het een enorme vondst. Het typeert ons prachtige en langharige schoonheid van een main coon poes. Het was een der mooiste poezen die we ooit in huis hebben gehad. Loek Look was een zogenaamde blue tabby point, en overigens ook onze eerste merkvaste poes. En vloervlinder is zo toepasselijk omdat ze waar ze ook lag de vloer prachtig verfraaide. Onze vaste lezers zullen wel denken. Nu al een derde stukje over haar. Ja dat klopt. En we zullen ons haar nog lang herinneren. Het was een heel apart topbeest, en het was een heerlijke huisgenoot, en daar nemen we ook behoorlijk tijd voor om afscheid van te nemen.

 Ik toetste het woord vloervlinder in op internet, en kreeg gelijk de vraag of ik misschien Vliervlinder bedoelde, maar dat was natuurlijk niet zo en direct werd ik geleid naar een echte vlinder. Overigens ook een hele mooie. Ik ga er maar vanuit dat Ans Thielen, de maakster er geen bezwaar tegen maakt dat als ik haar als fotografe erbij noem ik de foto wel mag tonen. Er zullen alleen maar meer mensen haar foto zien. Tot zover. Ik heb Loekie zojuist uitgeschreven uit het Chipregister. Zo kwam ik er tevens achter dat je bij dat register http://www.ndg.nl voor bijvoorbeeld een adreswijziging per dier â‚€ 4,50 moet betalen. Aangezien jijzelf per internet de handelingen al verricht vind ik dat compleet achterlijk, en was voor mij de reden dat ik de adreswijziging voor Jesse, Z beest, Wijfie en Knul nog niet heb doorgevoerd, aangezien we stevig aan het bezuinigen zijn. Ik denk dat de kans dat daardoor het chipregister onbetrouwbaar word erg groot is. Ik ga dan ook protest aantekenen aldaar. Gegroet.

 

Geschreven en geplaatst door Hot

Dit uitzicht beneemt ons de adem

We wonen in dit appartement nu zo’n 3 ½ jaar naar volle tevredenheid, zoals dat wordt gezegd. Mijn lief werd voor die tijd gediagnostiseerd met een spierziekte met een mooie Latijnse naam en ons oude huis voldeed opeens niet meer. We hadden 3 trappen omdat het een anderhalve etage woning was en wanneer we sliepen moesten we 2 trappen dalen om naar de wc te gaan en dus daarna ook weer 2 stijgen. We zetten ons huis te koop want het was te duur om alles aangepast te laten maken. Daarna gingen we op ons gemak zitten. Door de crisis die toen al was begonnen stelden we op een lange wachttijd in. Tot onze verbazing was het binnen 4 maanden verkocht!! De kopers werden verliefd op ons huis met alles derop en derin tot zelfs ons bed aantoe wilden ze kopen.Toen hadden we een luxe probleem om een nieuw huis te vinden. Dit zou het 2^de huis zijn dat we wilden kopen en dus namen we weer een makelaar in handen die ons door dit proces zou begeleiden. Hij keek naar het technische deel en wij of we het mooi vonden en of we het konden betalen. Ook hadden wij onze eigen “Deep  Throat” die in diverse bestuursfunctie's zat o.a. bij woningbouw toezicht. We werden gelijk verliefd op dit appartement, al was het alleen zichtbaar op Funda. Maar de prijs. Tja, die was te hoog. Totdat Funda ons vertelde dat ze met de prijs waren gezakt tot aanvaardbaar niveau. We riepen onze makelaar, gingen er heen en werden verliefd op het uitzicht. Het is het hoogste punt van deze wijk. Wat zien we? De skyline of Rotterdam, de 7 molens van Schiedam, de parken in de omgeving. Ach! Zo mooi! We droegen de makelaar op om met zijn zoetgevooisde lippekes de prijs nog meer te drukken. Door zijn ervaringen op dit gebied kreeg hij er nog € 6000,- af. VERKOCHT riepen we toen. Natuurlijk kwamen er nog frustraties. Niet voor niets noemen ze het verkopen en kopen van een huis een van de traumatische ervaringen in je leven. De banken hebben de troef in handen. De kopers van ons oude huis hadden hun conflict en wij met die van ons. Wat heeft die bankmedewerker zich de blaren op zijn tong gepraat voor een goede deal. Nu, wonen we dus 3 ½ jaar hier en genieten nog steeds van ons uitzicht en vieren dit elk jaar elk jaar met oud en nieuw waarin de sky line vol is met vuurwerk en wij strooien dan onze eigen raketjes en bommetjes.

Vivladi, Twool en andere dingen

Ah, Jesse leunt aan mijn dij, Vivaldi's 4 jaargetijden klinken door de woonkamer, Hot's vraag van wat doen we met de handdoeken? Hé? Waar heb je het over. Misverstand geboren en gelijk in de kiem gesmoord. In het kader van de bezuiniging trachten we onze maandlasten te verlagen en gebruiken we de droogtrommel, een energieslurpend monster, niet meer. Dan rijst de vraag; waar laten we alles? Ik zeg dus hier! En Hot zegt daar! Hoop geblabla, maar gewoonlijk komen we er wel uit. Het is gewoon een verandering in een ingesleten routine. Komt wel vaker voor. Zo is er een ander energie vretend monster aan de kant gezet. De waterkoker en de ouderwetse fluitketel is weer naar voren gehaald en warempel het is een Skon geluid zoals ze in Brabant zeggen. Ah, die jaargetijden, mooi is en blijft dit. Vroeger was dit ook een ritueel wat we later weer verbannen hebben. Zondags morgen

Er zijn van die dagen

Begin dit jaar ben ik voorzitter van onze VvE geworden samen met nog 2 andere bestuursleden. Dat was al een groot knokpartij want eerst zei de voormalige voorzitter toe af te treden maar de dag voor de vergadering trok hij zijn woord terug. Hij was al 14 jaar als enige het bestuur dus het was tijd voor nieuw bloed. Die vergadering was erg heftig en bijna werd het oorlog. Eergisteren zat ik samen met de medebestuursleden van onze VvE voor het eerst samen met de  nieuwe VvE beheerders om tafel. Het begint allemaal echt menens te geworden Er werden goede zaken afgesproken alleen zijn er mensen die altijd hetzelfde gesprek voeren om hun gelijk te krijgen en die tetteren door alles heen. We hebben een zeer ingewikkeld cv systeem en tot nu toe is het een heel gevecht om alle neuzen naar een kant te krijgen. Elke keer wanneer er een nieuw gesprekspartner bij komt beginnen ze weer met hetzelfde gesprek en dezelfde argumenten en wordt uiteindelijk hetzelfde afgesproken dat we alle ketels aan dezelfde kant tegelijkertijd moeten vervangen. Ik weet niet hoe vaak ik dit gesprek al heb gevoerd. Ja, alle onderdelen kunnen nog geleverd worden. We hebben al diverse offertes laten maken en het is een dure grap dus zocht ik een adres waar je het kunt huren. De ketels zijn nu 15 jaar en zijn bejaarden geworden en af en toe een nieuwe pacemaker maakt het niet beter.  ZUCHT!