Alweer een blogje over
Jesse en alle vragen waar we tegenaan lopen.
Jesse eet niet. Alles, je
kunt het zo gek niet denken, tot en met het duurste spul van de dierenarts wat
haar zou moeten verleiden te eten doet het niet. Niet dat ze geen honger heeft,
maar alles wat je haar voor houd dat durft ze niet aan te raken omdat ze
misselijk is, ze slikt en slikt, maar eet niet. Het is om wanhopig van te
worden. Ze drinkt wel, gelukkig.
We hebben de afspraak die
er met de dierenarts voor as. maandagmiddag stond vooruit gehaald naar vandaag.
De lastige vraag is gaan we
over op gedwongen eten toedienen?
En, zo ja, hoe lang?
Hele goede vragen, want
nogmaals we willen het leven wel draaglijk houden voor haar, en aangezien ze
dat alleen maar op haar eigen manier kan laten zien, denken we op dit moment,
dat ze nog door wil.
Toen ik bijvoorbeeld
gisterenavond thuiskwam na een uitje met het werk, was ze zo blij, kwispelend
en knuffelerig dat me dit een boost geeft. Idem als ze hoort dat we even gaan lopen. Ze wil
gewoon graag mee, maar word wel steeds zwakker.
Kortom we hebben het
besluit genomen dat naast de inname van pillen die wij ook achterin het strotje
douwen, we toch voor zolang de anti biotica kuur voort duurt overgaan op
gedwongen voeding. Maar ook dat dit voor in principe maximaal een week zal
zijn.
We hebben tevens desmodium
in huis gehaald, een middel wat haar lever moet helpen alles te blijven
verwerken. Het zijn maar een paar druppels, een theelepeltje per dag, en dat is
betrekkelijk gemakkelijk geefbaar. Het wordt ook gegeven bij chemokuren en dergelijke.
We hopen maar dat de
laboratoriumwaarden uiteindelijk zullen zakken, de misselijkheid en de pijn zal
verdwijnen en haar levenslust terugkomt, maar het blijkt een zware knokpartij,
zowel voor haar als voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten