maandag 27 oktober 2014

Emoties lopen hoog op bij ons thuis


 
Gezien het beeld van Jesse gingen Els en ik afgelopen nacht(en) diep aan de praat over de toekomst. Jesse drinkt minder, eet bij hoge uitzondering en ligt met een vreugdeloze blik op de grond of in haar bed/mand. Bibbert veel en lijkt achteruit gegaan, zodoende dat Els en ik besproken hebben om dit lijden niet te lang te moeten laten duren. Dat staat voorop in onze beslissingen, aldus hebben we afgesproken.

Vanmorgen had ik om 06.00 nadat we even een rondje hadden gelopen het heldere idee om wat vleesbeleg uit de ijskast te pakken en warempel at ze wel 10 plakjes boterhamworst op en was er weer een voedingsbodem voor haar pijnstiller/ontstekingsremmer.

Ik ging vervolgens iets over 07.00u richting het werk. Het is wel maf dat iedere keer dat je afscheid neemt met het rare idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Wat dat betreft is dit echt een heel rare klotenweek.

Ik kreeg zojuist een telefoontje van Els. Die was met Jesse naar de dierenarts geweest en labonderzoek leverde een beter beeld op dan dat wij verwachten. Zo is de hoop weer wat toegenomen en gaan we even door met de medicatieverstrekking en moeten we meer vitamine G tonen.

Ik ben wel heel benieuwd wat de waarden zijn.

Geen opmerkingen: