Gezien het beeld van
Jesse gingen Els en ik afgelopen nacht(en) diep aan de praat over de toekomst.
Jesse drinkt minder, eet bij hoge uitzondering en ligt met een vreugdeloze blik
op de grond of in haar bed/mand. Bibbert veel en lijkt achteruit gegaan,
zodoende dat Els en ik besproken hebben om dit lijden niet te lang te moeten
laten duren. Dat staat voorop in onze beslissingen, aldus hebben we
afgesproken.
Vanmorgen had ik om
06.00 nadat we even een rondje hadden gelopen het heldere idee om wat
vleesbeleg uit de ijskast te pakken en warempel at ze wel 10 plakjes
boterhamworst op en was er weer een voedingsbodem voor haar
pijnstiller/ontstekingsremmer.
Ik ging vervolgens
iets over 07.00u richting het werk. Het is wel maf dat iedere keer dat je
afscheid neemt met het rare idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen
zijn. Wat dat betreft is dit echt een heel rare klotenweek.
Ik kreeg zojuist een
telefoontje van Els. Die was met Jesse naar de dierenarts geweest en
labonderzoek leverde een beter beeld op dan dat wij verwachten. Zo is de hoop
weer wat toegenomen en gaan we even door met de medicatieverstrekking en moeten
we meer vitamine G tonen.
Ik ben wel heel
benieuwd wat de waarden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten