Update Jesse 31 oktober 2014

Vanmiddag om 14.15u hadden we een langdurig consult bij onze dierenarts.

Temperatuur gemeten, geen koorts,

Lab werd geprikt en de uitslag kwam een kwartier later en was positief t.o.v. de keren  daarvoor.

Eigenlijk in tegenstelling tot hoe Jesse zich laat zien.

Jesse begroet ons blij, maar gaat snel daarna weer als een dood vogeltje liggen. Logisch gezien het feit dat ze al dik een week amper iets van eten heeft binnengelaten.

Ook haar gewicht was weer gezakt.

En nu ver genoeg.

We hebben zakjes gekocht met poeder die we met behulp van warm water tot vloeibaar eten maken. Die wij vervolgens met een grote 50ml spuit achter in haar keeltje spuiten.

Jesse knokt heftig tegen, maar krijgt nu tenminste wat binnen. We doen het heel rustig, en niet gelijk de vijf zakjes die ze gezien het gewicht van Jesse nodig heeft.

Gedurende de avond hebben we 1 zakje binnengekregen bij haar.

Het staat me tegen, maar langer zonder eten kan ze gewoonweg niet en dus hebben we geen keus. Wel hebben we aangegeven dit maximaal een week te willen doen en dan weer te evalueren.

Onze dierenarts had maar twee zakjes in huis en ik moest helemaal naar de dierendokter Rotterdam Noord in Hilligersberg op de Straatweg.

Ik ben daar 16 zakjes wezen halen en mijn scoot had bijna geen stroom meer toen ik bij Blijdorp was. Dat waren wat angstige laatste kilometers, waarbij ik lange tijd gedacht heb thuis niet te zullen halen.

Tot zover deze update. Volgende afspraak maandagmiddag.

Nasty Dilemma

Alweer een blogje over Jesse en alle vragen waar we tegenaan lopen.

Jesse eet niet. Alles, je kunt het zo gek niet denken, tot en met het duurste spul van de dierenarts wat haar zou moeten verleiden te eten doet het niet. Niet dat ze geen honger heeft, maar alles wat je haar voor houd dat durft ze niet aan te raken omdat ze misselijk is, ze slikt en slikt, maar eet niet. Het is om wanhopig van te worden. Ze drinkt wel, gelukkig.

We hebben de afspraak die er met de dierenarts voor as. maandagmiddag stond vooruit gehaald naar vandaag.

De lastige vraag is gaan we over op gedwongen eten toedienen?

En, zo ja, hoe lang?

Hele goede vragen, want nogmaals we willen het leven wel draaglijk houden voor haar, en aangezien ze dat alleen maar op haar eigen manier kan laten zien, denken we op dit moment, dat ze nog door wil.

Toen ik bijvoorbeeld gisterenavond thuiskwam na een uitje met het werk, was ze zo blij, kwispelend en knuffelerig dat me dit een boost geeft. Idem  als ze hoort dat we even gaan lopen. Ze wil gewoon graag mee, maar word wel steeds zwakker.

Kortom we hebben het besluit genomen dat naast de inname van pillen die wij ook achterin het strotje douwen, we toch voor zolang de anti biotica kuur voort duurt overgaan op gedwongen voeding. Maar ook dat dit voor in principe maximaal een week zal zijn.

We hebben tevens desmodium in huis gehaald, een middel wat haar lever moet helpen alles te blijven verwerken. Het zijn maar een paar druppels, een theelepeltje per dag, en dat is betrekkelijk gemakkelijk geefbaar. Het wordt ook gegeven bij chemokuren en dergelijke.

We hopen maar dat de laboratoriumwaarden uiteindelijk zullen zakken, de misselijkheid en de pijn zal verdwijnen en haar levenslust terugkomt, maar het blijkt een zware knokpartij, zowel voor haar als voor ons.

Tijd

Onze tijd vergeet ik nooit meer!

Jij en ik, altijd samen.
Op de speelplaats, in de rij.
Maar deze tijd gaat jammer genoeg voorbij.

Jij en ik, altijd samen.
Een big smile, altijd op ons gezicht.
Maar dat verdwijnt in een bliksemschicht.

Jij en ik, altijd samen.
Best Friends For Ever, was verleden tijd.
Maar ik moet weg, daarvan komt alleen maar spijt.

Jij en ik,... Nooit meer samen...

Dit gedicht heb ik gevonden op Google alleen staat er de naam van de dichter niet bij. Dus, dit gedicht is niet door mij geschreven alleen vind ik het mooi.

Het is nu eventjes moeilijk te schrijven of een stukje te verzinnen. Dan grijp ik terug naar mijn oude liefde “muziek”. De zangers en schrijven de woorden die ik zoek want deze tijden zijn niet uniek. Iedereen maakt deze wel eens mee in hun of haar tijd.

http://youtu.be/-giw9ma68fU  

Een elpee uit de 70ger jaren denk ik. De groep “It’s a beautifull day’ met het prachtige nummer ‘Time is’. Zij bezingen dit thema prachtig.

Zo modderen we maar verder.

Van pillentijd tot etenstijd.

Van een bibberend hondje zachtjes dirigerend naar haar mand

Rondje lopen en kijken voor tekenen naar levendigheid

De ene dag is anders dan de andere

Voorlopig lust ze honden eten uit een aluminium bakje

Nog steeds zoeken wat haar kan bekoren

Heeft er iemand nog andere ideeën?

Graag wil ik het horen anders wordt het misschien gedwongen eten

Heb ik totaal geen zin in

Toch: zucht

Hoop zo dat de zware medicatie aanslaat

Wordt vervolgd.

Update Jesse.

Onze emoties van de afgelopen tijd

Zoals Jeroen al schreef gaat het een beetje beter met onze geliefde viervoeter. De te hoge waardes zakken een héél klein beetje. Vanmorgen tijdens de wandeling belde de dierenarts me dat hij in overleg met een arts van het dierenziekenhuis te Dordrecht  de conclusies zijn dat er geen galblaas obstructie is en dat een anti bioticum de beste methode is. Dus haalde ik de medicijnen op en daarna gelijk 3 pillen achter haar strotje geduwd. Ik heb toch wel bewondering gekregen voor het feit dat ze dit toelaat en dus dat het lekker snel gebeurd is. Ik heb mijn vitamine G verhoogd en ingenomen en nu begint het wachten opnieuw. Wordt vervolgd. 

Hilversum 5

  

Vandaag schrijf ik denk ik tenminste voorlopig het laatste stuk over mijn tijd in Hilversum. Door het uitje met de Wereldwinkelmedewerk(st)ers nu al weer een paar maanden geleden aan Mammoet, voormalig van Seumeren belandde ik in een periode dat ik in de geschiedenis van mijn 10 jaren in Hilversum dook. Ik merk wel dat het verslavend is en dat je van het een in het ander terecht komt. Namen van schoolgenoten kwamen boven drijven. Herinneringen aan statiegeld flessen inzamelen onder de tribunes bij de Draversbaan achter ons huis. Mijn eerste sigaretje in de gangen onder de flats vlak bij het overdekte winkelcentrum waar ook Galesloot zat, de supermarkt waar mijn moeder en ik de meeste boodschappen haalden, waar ook een Jamin zat waar alles nog los verkrijgbaar was en ik enorme hoeveelheden gebroken chocoladebiscuitjes en bazooka kaugom verorberd heb. Zo in de geschiedenis duikende kom je er ook achter dat er enorm veel veranderd is in de ondertussen dik 38 jaar dat ik er al weg ben. We vertrokken toen naar Venray. Een totaal andere stad waar men een taal sprak die geen Duits was maar ook zeker geen Nederlands en waar men gewoontes had die ik niet uit Hilversum kende. Het voelde eerst echt alsof we geëmigreerd waren.
Ik kan lang niet alles terugvinden waar ik naar zocht.
Zo zat ik naar foto's te zoeken van mijn periode bij de scoutinggroep st. Paulus aan het Achterom achter de st. Vituskerk, maar ten eerste blijkt het Achterom er niet meer te zijn en nu veranderd te zijn naar Schapenkamp, een compleet nieuwe wijk. Zoiets is lastig zoeken.
Het hoofkwartier blijkt op 12 september 1992 door brand verwoest te zijn. Nu blijkt de st. Paulusgroep er nog wel te zijn, maar via de web beheerder kwam ik erachter dat er bijna geen foto's zijn uit die tijd.  Ik zelf heb er nog wel wat, die zijn weer voor een volgende duik in het verleden. Via via kwam ik terecht in diverse geschiedenis sites als Oud Hilversum, waar ik ook maar (gratis) lid van geworden ben, want anders mag je geen foto's zien of opslaan. Zo loop je tegen allerlei onverwachtse problemen op. Bij zo'n site kan je bijvoorbeeld wel een fotoboek maken, maar downloaden ho maar. Voor sommige foto's bijvoorbeeld het sorteergedeelte van het oude Postkantoor waar ikzelf vanaf mijn veertiende gesorteerd heb en vandaar uit ook op zaterdagen en vakanties bezorgd heb in Hilversum. De foto die ik gevonden heb kon ik wel afdrukken, en vervolgens inscannen, maar een andere manier om hem te kunnen verwerken was er niet.
Zo was gisterenavond Els naar school en voor dat ik het wist was het kwart voor tien en ging de telefoon met de mededeling dat ze alweer in de Metro zat. Ik had zodoende uren achtereen achter de computer naar oude foto's zitten kijken en was zodoende nog geen millimeter verder gekomen met dit stukje. Alles bij elkaar ben ik er al weken mee bezig. Wat wel leuk is dat die reportages flink bezocht worden op web-log. Ik snap er geen biet van maar er zijn van die dagen dat er meer dan 500 pagina's gelezen worden.
Zo was er op 3 december een brand in Hilversum naast het oude Postkantoor waar ik met mijn broers naar toe geroepen werd door mijn Pa die toen de directeur van de Post was, en daarbij moest ook de vrijwillige brandweer van de PTT uitrukken om het dak nat te houden en overslag te voorkomen. Ik kan me de hitte nog herinneren. Vanuit de kamer van Pa hadden we het beste zicht op de kerk die volledig uitbrandde. Deze zwart wit foto's geven nog steeds een goede indruk van deze giga brand, waar ik als 11 jarig jochie behoorlijk van onder de indruk was.  Vanaf dat moment mocht ik ook mee naar de oefeningen van de vrijwillige brandweer en misschien was dit wel de voorbode van heel veel jaren BHV tot mijn ziekte daar een onverwachts einde aan maakte. Ik vond die oefeningen altijd verbluffend interessant en deed het met veel plezier.
Er zijn inmiddels wel veel meer foto's gevonden dan ik in een blog stoppen kan, dus misschien komt er toch nog wel een Hilversum 6, maar ik ga nu eerst maar eens met de foto's beginnen. Zo kwam ik er een tegen uit 1968 waar het zo ongelooflijk druk is op de kerkbrink met zulke mooie ondertussen allemaal al lang tot schroot verwerkte antieke voertuigen tegen dat ik het niet laten kan die een plekje te geven.
Het is nu geen misschien meer, want ik heb nog zoveel foto's dat ik er voor nu mee ga stoppen. Onderwerpen voor Hilversum 6 zijn berm toerisme bij net aangelegde snelweg, st. Annas Hoeve, Heideheuvel herstellingsoord en astmacentrum, Zonnestraal, Hotel theater Gooiland waar ik trillend en al voor het eerst quatre main op het podium zat achter de piano, na al die lessen van mw. van 't Hof waar ik zo'n hekel aan had en diverse scholen, de studio's, het zwembad op de Kapelstraat waar ik zwemmen geleerd heb en nog veel meer. Voor nu vind ik het welletjes. Het grote zoekwerk is gedaan en de reportage is leuk geworden, al zeg ik het zelf. Gegroet.

Zelfstudie Jesse, (Galblaas en galweg ontsteking bij honden)

Zelfstudie Jesse,

Gisteren ging ik verder met te pogen oplossingen te vinden voor de problemen van Jesse.

Op dit moment gebruiken we alleen anti misselijkheids middelen en een soort ontstekings/pijnstiller (Ketofen)

De laboratoriumuitslagen lieten gisteren zien dat de bloedwaarden minder torenhoog waren dan afgelopen week. Verder was ze vreemd genoeg niet verder afgevallen.

Els had een langdurig gesprek waarin ze een A 4tje vol met vragen met de dierenarts heeft doorgenomen.

Resultaat, de dr. Gaat opnieuw bellen met de dierenkliniek in Dordrecht over het hoe en waarom van het feit dat ze daar niet alle door hem gevraagde onderzoeken hebben verricht en dan komen we vandaag tot een behandelplan wat we op geleide van het beeld zo nodig dagelijks kunnen aanpassen.

Die zelfstudie leverde een aantal documenten op waar de waardevolste de volgende van was. Galblaas en galweg ontsteking bij honden http://www.spodan.com/nl/2171.html

Hierin gaat het over oplossingen van problemen met ontstekingen en obstructies van de galblaas. Maf genoeg ben ik niet de enige die aan het studeren was geweest. Een goede vriendin uit Oss stuurde me gisterenmiddag hetzelfde stuk toe. En ik heb op mijn beurt dit stuk doorgestuurd naar de dierenarts die vervolgens gisterenavond opbelde om hierover met ons van gedachten te wisselen. Hij was gelukkig niet beledigd dat we aan het meedenken zijn, want Jesse valt ook al dik negen jaar onder zijn zorg en hij wil niets liever dan haar helpen.

Vandaag gaan we vanmiddag opnieuw het gesprek aan en kiezen dan voor een meer gerichte behandeling.

Bovenaan blijft staan dat Jesse niet teveel mag lijden.

Emoties lopen hoog op bij ons thuis

 

Gezien het beeld van Jesse gingen Els en ik afgelopen nacht(en) diep aan de praat over de toekomst. Jesse drinkt minder, eet bij hoge uitzondering en ligt met een vreugdeloze blik op de grond of in haar bed/mand. Bibbert veel en lijkt achteruit gegaan, zodoende dat Els en ik besproken hebben om dit lijden niet te lang te moeten laten duren. Dat staat voorop in onze beslissingen, aldus hebben we afgesproken.

Vanmorgen had ik om 06.00 nadat we even een rondje hadden gelopen het heldere idee om wat vleesbeleg uit de ijskast te pakken en warempel at ze wel 10 plakjes boterhamworst op en was er weer een voedingsbodem voor haar pijnstiller/ontstekingsremmer.

Ik ging vervolgens iets over 07.00u richting het werk. Het is wel maf dat iedere keer dat je afscheid neemt met het rare idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Wat dat betreft is dit echt een heel rare klotenweek.

Ik kreeg zojuist een telefoontje van Els. Die was met Jesse naar de dierenarts geweest en labonderzoek leverde een beter beeld op dan dat wij verwachten. Zo is de hoop weer wat toegenomen en gaan we even door met de medicatieverstrekking en moeten we meer vitamine G tonen.

Ik ben wel heel benieuwd wat de waarden zijn.

Alles went. Maar niet heus.

Ons meisje is alweer 10 dagen ziek. Met ups en downs om het in goed Nederlands te schrijven.

Alles is in tegenstelling met waar we aan gewend zijn

Eet ze wel of eet ze niet

We zijn nu al blij wanneer er 1 sneetje brood ingaat dank zijn de hulp van de katten.

Ze at de helft en bij belangstelling voor die andere halve snee brood door een van de katten at ze alles maar op want dat aan de kat te gunnen. Nou: neen dus.

Het lijkt alsof ze maar een keer van een bepaald voer kan genieten. Dan denken we: Hoera, ze eet. Bij de volgende aanbieding? Neen dus. Vanavond krijgt ze dus 1 sneetje brood geweekt in een geklutst ei.

Soms krijgt ze een rilbui. Dan geleiden we haar naar haar troon, stoppen haar in een slaapzak en dan komt ze langzamerhand weer tot rust.

We worden creatief. Morgen ga ik naar de dokter om verder te praten over hoe het verder moet gaan. Helaas denken we dat we haar gaan verliezen en ik hoop van harte dat we het verkeerd hebben.

Wordt vervolgd.

Doodlopers

‘No sport’ was het antwoord dat Winston Churchill gaf op de vraag hoe hij zoveel had kunnen doen in zijn leven: schrijven, minister en minister-presidentschap, journalistiek, kunstschilderen, noem maar op. Hij bedoelde ongetwijfeld dat hij geen kostbare tijd vermorst had aan nutteloos tijdverdrijf. Een wijs man!

Maar zijn goede voorbeeld lijkt vergeten. In Nederland heeft de hardloopgekte epidemische vormen aangenomen. Je kan geen park of bos ingaan of je wordt onder de voet gelopen door hordes, in belachelijke, kakelbonte kleding gestoken ‘hardlopers’, hardlopers tussen aanhalingstekens want hard gaan ze allerminst, meestentijds versperren zij de weg door gezamenlijk potsierlijke gymnastiekoefeningen te doen.

In de stad is het al niet veel beter. Op de dag van de marathon is Rotterdam zowat platgelegd. Andere grote marathonsteden idem. Hardlopen is een stompzinnig tijdverdrijf. Er is geen kennis, tactiek of vaardigheid voor vereist zoals bij schaken, tennis of voetbal; ieder paard, kameel of straathond kan beter hardlopen dan de beste atleet. Intussen worden hele huishoudens geterroriseerd door een vader of moeder die de marathon een keer wil uitlopen.

De televisie laat zich niet onbetuigd. Op 12 oktober liet het programma ’Focus’ een maniak zien - Michael Dorgan - die in acht dagen van Londen naar Brussel liep. Meer dan een marathon per dag. Na 17 km had hij al een knieblessure maar hij zette door en haalde Londen uiteindelijk, volkomen uitgeput, met twéé knieblessures. (Als het allemaal echt gebeurd is, natuurlijk.) En voor zulke waanzin zou je respect moeten hebben…

Op zondag 19 oktober deed het tv-programma ‘De kennis van nu’ ook een duit in het zakje. In het kader van een onderzoek deed wetenschapsjournalist Diederik Jekel mee met de marathon van Amsterdam. Diederik heeft een overgewicht van zo’n dertig kg, rookt, drinkt, heeft suikerziekte en een ‘schijthekel’ aan hardlopen. Je kan dus rustig masochisme aan zijn lijstje toevoegen. Het programma liet zien hoe hij zich in vier maanden voorbereidde op de beproeving. We zien hem, met dat onhandige lijf, waggelend, hompelend, steunend en kreunend trainen. Ter voorbereiding loopt hij een aantal kortere wedstrijden. Steeds is hij bij de finish kapot en uit hij zijn weerzin luid en duidelijk. Wat er in hem gevaren is om door te gaan op die heilloze weg is een raadsel.

Uiteindelijk loopt hij de marathon van Amsterdam in 5 uur en 15 minuten, acht km per uur. Bij de finish ziet hij eruit als een lijk en kan hij niet stilstaan vanwege continue spierkrampen. Al die moeite om nauwelijks sneller te zijn dan een pittige wandelaar. Misschien dat hij is afgevallen maar dat was met het blote oog niet waarneembaar. In het veen kijkt men niet op een turfje. 

Te vaak en te veel hardlopen verkort de levensverwachting. Dat stellen Amerikaanse artsen van het Cardiovascular Research Institute in Allentown deze week op het jaarlijkse congres van het American College of Cardiology.

Goeie argumenten zijn kennelijk niet afdoende om deze collectieve krankzinnigheid te stoppen.

Churchill is negentig jaar geworden, zonder sport maar met sigaren en whisky.

Laaglander

The day after.

Ik kom vandaag even bij na de spanning van gisteren

Ik wist voor het eerst dat Jesse in ons leven kwam hoe je aan zo’n meisje kunt hechten.

Was alleen aan katten gewend.

Zij sluipvoeten je hart en huis binnen.

Wist echt niet hoe een hond je leven binnen dendert.

Ik zie haar nog liggen op de mat, bij de dokter met haar blote buikje omhoog.

De dokter smeerde er gel op en we zagen een beeld van haar die ik niet wenste te kennen.

Ze kon haar lever moeilijk vinden.

Ons meisje heeft een grote brede borstkas met grote longen.

Daarom kan ze zo snel rennen, wenden en keren.

De dokter zag haar regelmatig slikken en vertelde ons dat ze continu misselijk is.

Daarom weigert ze het eten! Ze is misselijk.

We hielden haar zachtjes in onze armen terwijl de dokter zocht voor een plekje waar ze de naald in kon steken voor die biopsie.

Ze stak en het lukte niet.

Maar haar galblaas was volgens haar de grote boosdoener.

Dus volgde er geen prik meer en wanneer dit weer gaat gebeuren gaat ze onze zeil.

Ik hoop dat dat niet nodig is.

Om half 4 hebben we een afspraak met onze dierenarts.

Ze krijgt dan, zo hoop ik, de goede medicatie.

Dan nemen we weer een portie vitamine G binnen.

Wordt vervolgd.

Eventjes wat anders.

Eventjes mijn gedachten verzetten.

Kijk  naar een mooie dansende man

Een streling voor het oog.

Luisteren naar opzwepende muziek

Ook foto’s gesorteerd

Ik wil nu wat anders

Strakjes gaan we naar Dordrecht

Waar het dierenkliniek staat

Dan zijn we er weer voor haar

Maar nu http://youtu.be/ZXBctPuGIfU kijken.

Update Jesse

Morgen om 14.10uur hebben Jesse, Els en ik een afspraak  bij het diergeneeskundig centrum in Dordrecht. Onze dierenarts heeft de beste ervaringen met deze kliniek, en daarom hebben we er een afspraak gemaakt.

De uitslag van het lab wees uit dat haar lever en galwaarden torenhoog zijn, maar tevens dat er geen sprake is van een infectie. Om de diagnose duidelijker te maken en meer te kunnen uitsluiten is er nu gekozen om een echo te maken en te kijken of er een obstructie aanwezig is in de galwegen. Tevens zal er een biopt uit de lever gehaald gaan worden.

Dat is de huidige stand van zaken en dat gaan we morgen dus doen.

Morgenavond weten we meer, alleen waarschijnlijk nog niet de uitslag van het biopt, maar langzaam maar zeker komen we er wel achter of er een behandeling mogelijk is of niet.

Tot morgen dus.

Medisch circuit

Ons meisje is hierin belandt. Het beruchte circuit.  We hebben al wat uitslagen van de arts. Al de belangrijke leverwaarden staan op rood, De anderen waarden o.a. De galwaarden zijn ook torenhoog. We wachten nog op wat andere uitslagen. Maar er is ook sprake dat ze een verwijskaart krijgt van een dierenkliniek waar er een echo en biopsie zal worden uitgevoerd. Dan is het (alweer) wachten op de uitslag of ze behandeld kan worden of niet. Alweer moeten we die vermaledijde vitamine G (geduld) worden ingenomen. Ondertussen gebruik ik wat huishoudelijke middeltjes. Er staat nu brandnetelthee af te koelen. Dit zuivert het bloed en aangezien ze erg veel dorst heeft komt het goed uit. Wordt vervolgd. 

Jesse eet weer.

Ja, de wonderen zijn de wereld niet uit. Jesse eet weer! Weliswaar kattenvoer. Officieel mag dat niet, denk ik. Daar let ik niet op. Ze eet weer! Ik denk dat kattenvoer lichter verteerbaar is of minder eiwitten bevat. Dat doet er niet toe. Ze krijgt nu om de zoveel tijd een hand eten dat ze met verve op smikkelt. Ze heeft zo lang niet gegeten. We doen het eerst rustig aan en wachten op het telefoontje de rest van het lab onderzoek af. Wie weet krijgt ze dan gerichtere medicijnen voorgeschreven. 

Hilversum 4 DUDOK

Jan10 by familyhotrose

Na een behoorlijk intermezzo vandaag tijd voor een 4e stuk over Hilversum. Vorig jaar ten tijde van het uitje met de Wereldwinkelmedewerkers naar Mammoet hier in Schiedam begon ik een beetje met graven in het verleden. Om precies te zijn de tien volle jaren die ik van mijn zesde tot mijn zestiende met mijn ouders heb doorgebracht op de van Riebeeckweg aldaar. De kennismaking met van Seumeren, het huidige Mammoet is beschreven, de directe omgeving van waar we woonden, tot en met de huidige (nauwelijks veranderde) achtertuin van het huis waar we woonden, en ook is er een hoofdstuk besteed aan mijn tijd als misdienaar tot en met acoliet bij de inmiddels gesloopte st. Willibrorduskerk vlak bij ons huis. We kwamen in die hoofdstukken ook al achter ons huis terecht bij het startershuis naast de Draversbaan in de stijl van Dudok maar van architect Blokdijk uit 1959 en de plek waar mijn French Sister en ik veel aan atletiek gedaan hebben, en waar 's Winters de Atletiekbaan ondergespoten werd om op te schaatsen. Zo hebben we al twee keer prachtige gebouwen van architect Dudok gezien, waar Hilversum er een enorm aantal van kent, waar ik vandaag aandacht aan ga besteden. Zo vertelde ik dat mijn oudste broer er getrouwd was, maar dat bleek in mijn bovenkamer niet geheel juist opgeslagen. Nee, die was getrouwd in Naarden. Daarintegen was mijn French Sister daar wel getrouwd. Ik bleek die twee trouwpartijen door elkaar te hebben gehaald. Nu spreken we echter ook al over 1974 als ik me niet vergis. Ik wet nog wel dat mijn moeder een min of meer paarse terlenkabroek voor mij had uitgezocht om bij die bruiloft te dragen. Gek hé, welke zaken in je herinnering blijven hangen. Ik begin met het conservatorium op de Snelliuslaan , typisch met de rondingen die je zoveel terug ziet komen. Dan komen we bij een benzinestation. Eigenlijk weet ik niet of dit in H'sum is, maar het is wel van de hand van Dudok:   Vervolgens gaan we richting de oude Gasfabriek aan de Kleine Drift. Daar was ook een pompstation, waarvan ik twee foto's gevonden heb: Kijk ook even naar de prachtige oude auto's bij het pompstation!! Dan gaan we twee foto's zien van het werkelijk prachtige gemeentehuis van H'sum:
We gaan nu naar de wijk http://www.wijkliebergen.nl/
 Liebergen: als je even naar de link gaat krijg je nog een veel beter beeld van deze prachtige wijk. Wij gaan ondertussen verder naar de oude kapperszaak aan het Den Uyl Plein . Dan naar wat prachtige oude politieposten toen en nu:
Weer een stukje verder komen we bij het gemaal aan het Laapersveld, vlak bij ons oude huis: Weer een stukje verder gaan we naar de Minckelerschool uit 1929 en bij de Multatulieschool . We beginnen op te schieten, maar er is zoveel moois: Nu de Noorderbegraafplaats
Dan gaan we nog even terug naar de Draversbaan, ik heb een silkscreenprint gevonden van dit magnifieke gebouw waarin ik heel veel gespeeld heb
Dan nog het volksbadhuis en tot slot het huis waar Willem Marinus Dudok zelf lang vast naar tevredenheid gewoond heeft.

In mijn zoektocht kwam ik op allerlei onverwachtse plaatsen. De studio's, de nieuwe omroepen Veronica, en de Tros, die net aan land kwamen na lange tijd op zee. Het Ziekenhuis Zonnestraal waar ik vakantiewerk gedaan heb en mijn rechter pols bijna doorsneed. Het Postkantoor waar mijn vader de scepter lange tijd zwaaide en mij daar ook een baantje als postbesteller bezorgde. De verschillende scholen waar ik gezeten heb, van de Wilbeeckschool, naar het Alberdinck thijm college, een bijvestiging daarvan in een ander deel van Hilversum en daarna de Savornin Lohmanschool richting Kerkelanden waarvoor ik altijd bergop moest fietsen om er te komen, waardoor ik lange tijd een hekel kreeg aan fietsen. Loosdrecht kwam voorbij, waar ik zoveel gezwommen en gezeild heb. De Verkennerij waar ik langdurig bij vertoefd heb. Anna's Hoeve, Lage Vuursche, Crailloo, Hollandsche Rading, Heideheuvel, de hei, en nog veel meer. Al deze zaken komen nog een keer terug in Hilversum 5. Erg origineel is de naam niet, maar waarom zou ik wat ik begonnen ben veranderen. De eerste drie Hilversum stukken worden regelmatig gelezen.
Bij het opslaan van deze reportage blijkt dat de volgorde van de diverse gebouwen een beetje door elkaar geraakt is. Als je met de muis op een afbeelding gaat staan zie je vanzelf om welk gebouw het gaat, en als je dubbel klikt dan zie je ook de vergroting. Veel kijkplezier.