We kijken
elkaar onwennig aan. We dachten het te weten. Waar we aan toe waren. Alle enge
dingen die zouden kunnen gebeuren. We spraken af, daar letten we niet op. Al
die muizenissen hoeven echt niet waar te zijn. We hebben een grote fantasie en
wanneer de angst spreekt en we luisteren ernaar gaan we waar we echt niet
willen zijn. Vaak klopt het ook niet. Leven van dag tot dag of in het hier en
nu. Alleen het ‘nu’ is niet wat we dachten. Roen is nu naar het ziekenhuis om
zich te laten prikken want alles is nog zichtbaar binnen 5 dagen. Dan gaat die
door de molen. Conditietest en weet ik veel. Ik heb hier geen ervaring mee want
binnen mijn familie hadden we geen hartklachten behalve dan dat mijn vader die
60 was in 1975 en mijn broer die 35 was in 1982 allebei een hartaanval kregen.
Ze werden opgenomen en kregen er nog eentje overheen. Die overleefden ze beiden
niet. Dat kwam dus als donderslag bij heldere hemel. We denken dat we alles in
handen hebben. Niet dus. Toch hou ik me weer vast aan dat adagio van in het hier
en nu te leven. Wat kan ik anders doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten