vrijdag 4 april 2014

Na de dreun.

We kijken elkaar onwennig aan. We dachten het te weten. Waar we aan toe waren. Alle enge dingen die zouden kunnen gebeuren. We spraken af, daar letten we niet op. Al die muizenissen hoeven echt niet waar te zijn. We hebben een grote fantasie en wanneer de angst spreekt en we luisteren ernaar gaan we waar we echt niet willen zijn. Vaak klopt het ook niet. Leven van dag tot dag of in het hier en nu. Alleen het ‘nu’ is niet wat we dachten. Roen is nu naar het ziekenhuis om zich te laten prikken want alles is nog zichtbaar binnen 5 dagen. Dan gaat die door de molen. Conditietest en weet ik veel. Ik heb hier geen ervaring mee want binnen mijn familie hadden we geen hartklachten behalve dan dat mijn vader die 60 was in 1975 en mijn broer die 35 was in 1982 allebei een hartaanval kregen. Ze werden opgenomen en kregen er nog eentje overheen. Die overleefden ze beiden niet. Dat kwam dus als donderslag bij heldere hemel. We denken dat we alles in handen hebben. Niet dus. Toch hou ik me weer vast aan dat adagio van in het hier en nu te leven. Wat kan ik anders doen? 

Geen opmerkingen: